ตึกตัก! ตึกตัก! หัวใจดวงน้อยเต้นแรงราวกับถูกจับเขย่า ไม่คิดว่าสงครามจะถามอะไรแบบนี้ เพราะเราเป็นเพื่อนกันมานานทำไมกันถึงสงสัยว่าเป็นฉัน
“ม…ไม่ใช่” มันอาจจะใกล้จนมุมเต็มที ฉันปฏิเสธแต่ดันไม่กล้าสบตาไม่กล้ามองหน้าคนที่เค้นถาม
“ไม่ใช่ก็มองหน้าฉัน”
“นายจะมาเค้นถามฉันแบบนี้ทำไม เราเป็นเพื่อนกันนะ”
“เพราะว่าเป็นเพื่อน ฉันถึงอยากแน่ใจ”
บรรยากาศภายในห้องเงียบสงัด ก่อนที่สงครามจะเดินมาใกล้ๆ แล้วใช้ฝือหนาจับใบหน้าของฉันให้หันมองตัวเอง
“ถ้ายังคิดว่าเป็นเพื่อนก็บอกความจริงกับฉันมา”
“……” จนถึงตอนนี้ฉันควรหาข้ออ้างหรือว่าจะยอมรับไปตรงๆ ดี
“เป็นเธอใช่ไหม ?”
“ใช่ฉันเอง….สมใจนายหรือยังที่ได้รู้” ในที่สุดฉันก็ต้องยอมรับความจริงอย่างเลี่ยงไม่ได้ ความลับที่ตั้งใจจะปิดไว้ตอนนี้มันไม่ใช่ความลับอีกต่อไป
พอยอมรับออกไปตรงๆ สงครามเองก็เหมือนจะสะตั้นท์ไป มือหนาที่จับใบหน้าของฉันอยู่ค่อยๆ คลายออกช้าๆ
