เมื่อทุกอย่างจบลงไฟในห้องก็ถูกเปิดให้สว่าง ฉันรีบเอาเสื้อผ้าเข้ามาใส่ในห้องน้ำเพราะรู้สึกอับอายกับสิ่งที่เพิ่งทำลงไป อยากจะให้มีประตูทางออกในห้องน้ำจริงๆ จะได้ไม่ต้องเจอหน้า
ตรงนั้นของตัวเองมันเจ็บแสบเอามากๆ แต่เลือดออกขนาดนั้นไม่เจ็บก็คงแปลก
หลังจากใส่เสื้อผ้าเสร็จฉันก็นั่งทำใจอยู่พักใหญ่ คิดว่าถ้าเปิดประตูห้องน้ำไปแล้วจะทำหน้ายังไงดี
ก็อกๆ ขณะที่ฉันกำลังนั่งทำใจอยู่เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ตามมาด้วยเสียงของสงคราม
“นี่เธอหลับหรอวะด้าย”
“อือๆ จะออกไปแล้ว”
ก่อนจะลุกขึ้นเปิดประตูฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ และพยายามยอมรับกับสิ่งที่เกิดขึ้นให้ได้ เพราะมันคือสิ่งที่ตัวฉันเลือกไม่ได้ทีใครบังคับทั้งนั้น
“นายจะเข้าห้องน้ำหรอ?” พอเปิดประตูแอกฉันก็ต้องรีบถามเมื่อเห็นว่าสงครามยืนอยู่ตรงหน้า
“เปล่า เห็นเข้าไปนานแล้วก็เลยเคาะเรียก”
“อือ ฉัน ฉันกลับห้องก่อนนะ” มันทำตัวไม่ถูกจริงๆ นะ แทบจะมองหน้า
