ซ่งหลานหายหน้าไปเกือบสิบวัน สะสางงานเสร็จก็รีบกลับทันที เขาไปหาท่านย่าที่เรือนฝู่หวง พูดคุยถามไถ่สารทุกข์สุกดิบตามประสาย่าหลาน ก่อนกลับมาที่เรือนซู่ซวงในช่วงเย็น พวกบ่าวเริ่มทยอยนำโคมขึ้นไปแขวน
ที่เรือนยามนี้มีเพียงบ่าวรับใช้ ซ่งหลานนึกย้อนถึงเมื่อก่อน ผู้หญิงคนนั้นจะนั่งเสนอหน้าอยู่ที่โต๊ะม้าหินใต้ต้นอู่ทงตรงประตูบุปผาย้อย รอคอยเขากลับมาเพื่อเอ่ยวาจาแสลงหู เขายอมรับว่าชิงชังกับท่าทีนั้นของนาง
แต่วันนี้เซี่ยหนิงเปลี่ยนไปแล้ว เปลี่ยนไปแบบที่เขาเองก็ไม่เข้าใจ...
ซ่งหลานก้าวเท้ามายังห้องชั้นใน กวาดสายตามองโดยรอบอยู่คราหนึ่ง ก่อนเดินเลี้ยวเข้าห้องตนเอง เขาและเซี่ยหนิงนั้นนอนแยกห้องกันนานแล้ว ช่วงแรกเขาถึงขั้นให้อาเว่ยมานอนเฝ้าหน้าห้อง เพราะหญิงน่าไม่อายผู้นั้นไม่ยอม เอ่ยอ้างแต่ว่าเป็นสามีภรรยากันไม่ควรนอนแยกห้อง กลายเป็นเขาที่รักนวลสงวนตัวเสียยิ่งกว่านาง
ซ่งหลานผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้า เดินไป
