ตอนที่ 7 สงสัย

1609 Words

เมื่อแต่งตัวเสร็จแล้ว มุกดาก็เดินลงมาจากห้องนอนตัวเอง วันนี้เธอมีเรียนบ่ายเลยไม่จำเป็นต้องออกจากคฤหาสน์หลังนี้แต่เช้า ตั้งแต่วันที่เข้าไปพบกับปริณในห้องทำงาน จนถึงตอนนี้ก็เกือบจะอาทิตย์หนึ่งแล้วที่เธอยังไม่ได้เห็นหน้าเขาอีกเลย แม้แต่เวลากินข้าวเย็นเขาก็ไม่เคยมาร่วมโต๊ะ พี่แก้วที่เป็นแม่บ้านก็บอกแค่เพียง คุณชายติดธุระ ไม่รู้หรอกว่าเขาทำงานทำการอะไร ติดธุระอยู่ที่ไหน แล้วก็ไม่ได้อยากรู้ด้วย มันดีเสียอีกที่ไม่ต้องมานั่งมองหน้าผู้ชายคนนั้นให้อึดอัดหัวใจ ลำพังแค่กังวลว่าวันไหนเขาจะเข้าหาก็เครียดมากพอแล้ว คนตัวเล็กมาหยุดยืนอยู่ด้านหน้าเพื่อรอคนขับรถมารับเช่นเคย ไม่นาน รถเก๋งสีดำคันใหญ่ก็มาจอดเทียบ ซึ่งเธอพยายามบอกป้าสายให้ขอเขาว่าอยากจะไปเรียนเอง แต่คำตอบที่ได้กลับมาก็คือ ‘เป็นคำสั่งของคุณปริณ’ “วันนี้คุณมุกเลิกเรียนกี่โมงครับ” คนขับรถเอ่ยถามขึ้น “สี่โมงเย็นค่ะ ถ้าช้าก็ไม่เกินสี่โมงครึ่งค่ะ” มุกดาตอบกลับแล้วก็เบนสายตาออกไปมองนอกหน้าต่างรถอย่างเช่นทุกวัน ความรู้สึกในตอนนี้ เหมือนตัวเองเป็นนกน้อยในกรงทองอย่างไรอย่างนั้น สุขสบายทุกอย่าง มีห้องนอนกว้าง ๆ เบาะนิ่ม ๆ มีรถคันใหญ่พร้อมคนขับ แต่กลับไร้ซึ่งอิสระ อีกทั้งตอนนี้ ถ้าในทางกฎหมาย เธอคือผู้หญิงที่แต่งงานแล้วอย่างถูกต้องตามกฎหมาย เฮ้อ...เสียงลมหายใจถูกพ่นออกมาแผ่วเบาเพื่อระบายความเครียดที่อัดอั้นอยู่ อีกเกือบชั่วโมง รถยนต์คันหรูก็มาจอดอยู่หน้าตึกเรียน “ขอบคุณนะคะที่มาส่ง” “ไม่เป็นไรครับคุณมุก เดี๋ยวผมมารอรับตอนสี่โมงเย็นนะครับ” “ได้ค่ะ มารอตรงนี้ได้เลยนะคะ” “ครับ” ขาเรียวรีบก้าวลงจากรถอย่างรีบร้อน มุกดาไม่อยากให้เพื่อนในคลาสมาเห็นมาเธอมาเรียนอย่างไร โดยเฉพาะกับเพื่อนสนิท ไม่อย่างนั้นก็คงจะหาคำแก้ตัวลำบาก แต่ถึงจะระวังแล้ว ระหว่างที่เธอลงจากรถก็มีสายตาคู่หนึ่งคอยมองอยู่ด้วยความสงสัย แต่ก็มองดูเพียงห่าง ๆ เท่านั้น “มาแล้วเหรอยะ ทำไมช่วงนี้แกมาช้าจังวะมุก เกือบจะถึงเวลาเรียนอยู่แล้ว” น้ำใสเอ่ยถามเมื่อเพื่อนรักหย่อนตัวนั่งบนเก้าอี้ข้างกัน “ทำงานเหนื่อยน่ะแก ก็เลยตื่นสาย” มันเป็นข้ออ้างที่ดูจะฟังขึ้นที่สุดในตอนนี้ และน้ำใสก็ไม่ได้สงสัยอะไร เพราะรู้อยู่แล้วว่ามุกดาต้องทำงานส่งตัวเองเรียน “เอ๊า! รุณ ทำไมเพิ่งมา นี่ว่าไอ้มุกมาสายแล้ว แกมาสายยิ่งกว่าอีกนะเนี่ย” น้ำใสเอ่ยทักการุณที่เพิ่งมาถึง แล้วนั่งลงที่เก้าอี้ตัวถัดไปจากมุกดา แต่วันนี้เขามาแปลก ทำเพียงพยักหน้ารับแต่ก็ไม่ตอบอะไรกลับมา “ปวดขี้เหรอวะ ทำไมไม่ตอบ” น้ำใสยังคงถามต่อทีเล่นทีจริง แต่การุณก็ทำเพียงหันหน้ามามองคนที่นั่งอยู่ข้างกันแล้วก็หันกลับไปดูหนังสือของตัวเอง “อะไรวะ หน้าบูดเชียว” เสียงบ่นอุบอิบยังดังมาจากเพื่อนสาวที่นั่งอยู่ด้านในสุด และทั้งสามคนก็ไม่ได้คุยอะไรกันต่อเพราะอาจารย์เข้ามาสอนพอดี กว่าสามชั่วโมงที่อยู่ในคลาส ทั้งสามคนตั้งตาตั้งตาเรียนไม่วอกแวก เพื่อที่จะได้จดจำสิ่งที่อาจารย์สอนให้ได้มากที่สุด ตอนนี้อยู่ปีสาม เหลืออีกปีเดียวก็จะจบแล้ว จะมาเล่น ๆ เหมือนตอนปีหนึ่งไม่ได้แล้ว พอเลิกคลาส นักศึกษาที่อยู่ในห้องเกือบทั้งหมดก็เริ่มยกมือขึ้นสูง แล้วบิดขี้เกียจคลายความเหนื่อยล้าจากการนั่งมาหลายชั่วโมง “มุก รุณ นี่พวกแกจะกลับกันเลยปะ ไปหาอะไรกินกันก่อนไหม” น้ำใสเอ่ยถามเพื่อนซี้ทั้งสองคนไปพลาง แล้วก็เก็บหนังสือลงกระเป๋าไปพลาง “ไม่ล่ะน้ำ พอดีฉันต้องรีบไปทำงานน่ะ ไม่อยากสาย ช่วงเย็นรถติดด้วย แกไปกับรุณเถอะ” มุกดารีบเอ่ยปฏิเสธทันที “เราก็ไม่ไป ขี้เกียจ” การุณเองก็ปฏิเสธเช่นกัน “อะไรวะพวกแก เออ ไม่ไปก็ไม่ไป เจอกันพรุ่งนี้ก็ได้” มุกดาพยักหน้าตกลงกับเพื่อนแล้วรีบเก็บของลงกระเป๋าตัวเอง จากนั้นน้ำใสก็ขอตัวแยกออกไปก่อน ส่วนการุณกลับเดินตามหลังเธอมาไม่ห่าง “รุณ แกจะตามเรามาทำไม ไหนบอกว่าจะรีบกลับ” ร่างเล็กหันกลับมาหาเพื่อนแล้วเอ่ยถาม เธอรู้สึกว่าการุณแปลก ๆ ไปตั้งแต่อยู่ในคลาสเรียนแล้ว หน้าบึ้ง ไม่พูด ไม่คุยเหมือนปกติ “เราก็กำลังจะกลับนี่ไง แต่อยากไปส่งแกขึ้นรถเมล์ก่อน” การุณตอบกลับมาด้วยใบหน้านิ่ง ๆ แล้วก็เดินนำหน้าเธอไป “รุณ ฉันไปเองได้ แกกลับไปเถอะ ป้ายรถเมล์อยู่ไม่ไกล ฉันก็เดินไปทุกวัน” มุกดารีบพูดปฏิเสธออกไป แล้วตอนนี้เธอก็เดินใกล้จะถึงบริเวณที่นัดกับคนขับรถของปริณเอาไว้แล้ว “ลำบากอะไรมุก เป็นเพื่อนกันมาตั้งหลายปี” เขาพูดแล้วก็หันกลับมามองคนตัวเล็กที่เดินตามหลังอยู่ “ทำไม หรือแกกลัวว่าเราจะเห็นอะไรหรือเปล่า” คำถามของเขาทำเอามุกดาตัวชาวาบ รู้สึกเหมือนคนที่กำลังทำความผิดแล้วพยายามปกปิดไม่ให้พ่อแม่รับรู้ “กลัวอะไร แกคิดมากไปแล้วรุณ ฉันก็แค่ไม่อยากให้แกเสียเวลาเดินกลับไปกลับมา เพราะบ้านของแกอยู่คนละทางก็แค่นั้น” มุกดารีบตอบกลับไป แต่ดวงตาคู่สวยกลับหลุบลงต่ำ ไม่กล้าเงยขึ้นสบตากับเพื่อนตรงหน้า “ไม่มีอะไรก็ให้เราเดินไปส่งดิ” “ไม่เป็นไรจริง ๆ รุณ” เธอยังคงพยายามปฏิเสธ เพราะว่าตอนนี้ยังไม่พร้อมให้เพื่อนทั้งสองคนรับรู้สิ่งที่เกิดขึ้น ไม่ได้กลัวเพื่อนรังเกียจ แต่อายที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น “ที่แกบอกว่าทำงาน แกทำงานอะไรกันแน่มุก ทำไมถึงมีรถคันใหญ่มาส่งมารับทุกวัน” การุณถามออกมาพร้อมกับมือหนาที่ยื่นมาจับข้อมือเธอเอาไว้ สายตาของเพื่อนสนิทตอนนี้ดูน่ากลัว เหมือนตำรวจที่กำลังคาดคั้นหาความจริงจากคนทำผิด “กะ แกเห็นเหรอ” “อืม เราเห็น แล้วแกจะบอกได้หรือยังว่าคนที่มาส่งมารับเป็นใครกันแน่” เขายังคงคาดคั้นเพื่อเอาคำตอบ แรงที่จับข้อมือเล็กอยู่นั้นก็เพิ่มมากขึ้น “รุณ แกปล่อยเรานะ เราเจ็บ ก็แค่รถเจ้านายมาส่ง” “รถเจ้านาย?” สายตาคมมองอย่างแปลกใจในคำตอบ แค่ดูก็รู้แล้วว่าเขาไม่เชื่อ แล้วก็มีเสียงแค่นหัวเราะออกมา “เจ้านายแกท่าทางจะรวยมากนะ ถึงได้มีรถคันใหญ่มาส่งมารับแกทุกวัน นี่เขาเทคแคร์พนักงานเสิร์ฟดีขนาดนี้เลยเหรอวะมุก” เพราะมุกดาเคยบอกเพื่อนเอาไว้ว่าเธอทำงานเสิร์ฟหลังเลิกเรียน ตอนนี้การุณเลยใช้สิ่งนั้นมาย้อนถาม “เสิร์ฟกันยังไงวะ หรือว่าเสิร์ฟจนถึงเตียง” “ไอ้รุณ! แกอย่ามาพูดอย่างนี้นะ ฉันจะทำอะไร แล้วแกมีสิทธิ์มาว่าเหรอ แกไม่ใช่พ่อฉันนะ ปล่อย!” มุกดาตวาดคนที่จับแขนเธออยู่ ทำให้การุณเองได้สติว่าพูดกับเธอแรงเกินไป เพราะแอบรักมุกดามานาน ทำให้เกิดความหึงหวงทั้งที่รู้ว่าไม่สิทธิ์อะไรในตัวเธอเลยแม้แต่น้อย “ปล่อย ฉันจะกลับ” เธอเอ่ยย้ำอีกครั้ง คราวนี้เพื่อนก็ยอมปล่อยแขนของเธอแต่โดยดี “มุก เราขอโทษ เราไม่ได้ตั้งใจ” การุณยังเดินตามหลังมาไม่ห่าง เอ่ยคำขอโทษซ้ำ ๆ เมื่อเพิ่งคิดได้ว่าไม่ควรทำอย่างนั้นตั้งแต่แรก “ช่างมันเถอะ ฉันจะถือซะว่าแกไม่เคยพูดก็แล้วกัน แกกลับบ้านไปเถอะ ฉันจะกลับแล้ว” มุกดาตอบกลับมาทั้งที่ไม่ได้หันหน้ามามองเขาอีก “มุก ตกลงแล้วแกทำงานอะไรอยู่วะ” “เอาไว้ถ้าฉันอยากบอกพวกแกเมื่อไหร่ ฉันก็จะบอกเอง แต่อย่ามาบังคับเหมือนเมื่อกี้อีก เพราะแกไม่ใช่ฉัน แกไม่เข้าใจหรอกว่าอะไรเป็นอะไร” ร่างเล็กหันกลับหลังไปพูดกับเพื่อนให้เข้าใจ เธอไม่ได้โกรธ เพียงแต่ยังไม่พร้อมที่จะบอกจริง ๆ ไม่มีการสนทนาต่ออีก ขาเรียวรีบก้าวมายังรถที่จอดรอรับอยู่ แต่พอเปิดประตูเข้ามานั่งก็ต้องตกใจ เพราะตรงเบาะหลังไม่ใช่ที่ว่างเปล่าเหมือนกันกับทุกวัน แต่มีเขาคนนั้นนั่งอยู่ข้างในด้วย “สวัสดีค่ะ ขอโทษที่หนูช้านะคะ” สองมือยกขึ้นไหว้ปริณที่กำลังมองเธอด้วยสายตาที่คาดเดาความคิดไม่ได้ แต่ไม่รู้ทำไมถึงได้รู้สึกขนลุกขึ้นมา “ไอ้ผู้ชายคนเมื่อกี้เป็นใคร” ///////////////////////////////////////////////////////

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more