FORCED MARRIAGE TO LALAINE

CHAPTER 29

Bakit nga kaya ako iniwan ng mga magulang ko?

Pero ayos lang naman. Kahit minsan naiisip ko pa din sila.

Kahit minsan naiisip kong hanapin sila.

Ayos lang naman din sa akin na ngayon ayos na rin ako. Nasa labas na nang bahay ampunan at may chance na hanapin sila. But, for now ay focus muna ako sa paparating kong kasal sa damuho na siraulong lalaking kasama ko.

Hay naku.

Buti nalang talaga andiyan sila auntie at uncle. May kakampi pa ako. And kasama na dun si Mother superior na siyang naging Ina sa akin nung mga panahon na nasa bahay ampunan pa ako.

Hala! nang biglang naisip ko si Mother superior.

Kamusta na pala siya?

Oh my gosh! Nakalimutan ko na pala ang galain sila. PATI YUNG MGA BATA. buti na lang naalala ko.

Baka magtampo na sa akin yung mga bata. Dahil sa may katagalan na ako hindi nakakagala sa kanila. Dahil yon sa board exam ko. At busy sa pagrereview.

Alam naman nila yon. I need to focus muna at dapat makapasa ako agad sa bar exam. Nang makahanap ako nang work at masuportahan ko sila sa bahay ampunan. Hindi lang naman kasi para sa akin ang pangarap kong makapag-aral at makapag tapos. Yun ay kasama sila sa mga pangarap ko.

Syempre! Nasa priority ko rin sila. At yung mga umampon sa akin.

Si Mother superior lang naman yung taong tumanggap at nagmahal sa akin. Nung una pa lang na iwan ako sa bahay ampunan. At sila Auntie Imy at Uncle Carl nung kunin nila ako sa bahay ampunan.

So malaki talaga ang mga utang na loob ko sa kanilang lahat. Maging sa mga tao pa sa bahay ampunan kasama ang mga bata.

I sigh while little bit ay bigla akong napatingin, kay Carlos.

Nakasimangot pa rin ang mukha at tila pa rin galit at walang pinagbago ang kanyang itsura.

HAYAAN MO NGA SIYA, LALAINE! sabi ko sa sarili nang muli ay sa labas ng bintana ako napatingin. Inalis ko na ang mata ko sa kanya at sa labas na ako tumingin.

Naisip ko lang. Hindi ako nagtiis at nagsikap para lang mapapangasawa ng baliw na 'toh.

Kaya nga sinikap ko ang makapag-aral and to make sure na makatapos ako nang pag-aaral ko at makapasa sa board exam. Yun ay para sa mga taong mahalaga sa akin at pinahahalagahan ako.

Not for him.

Kaya nga lang ang malas ko nga atang tao. Dahil sa ang nangyari ay ganito.

I was not really expecting this. Wala naman kasi sa napag-usapan namin ito nuon nila auntie at uncle. Ang usapan namin. Kailangan ko magsikap at mag-aral nang mabuti. Not to marry their son, Carlos.

But the worst is Carlos was still acting like he was a victim. He still stupid like a childish.

Para pa rin siyang bata kung umarte at masyado pa victim. Sarili lang ang iniisip.

Kaya napaka walang kwenta ng buhay niya eh! Tingin ko lang naman. Batay sa nakikita ko sa kanya.

Mukha pa rin talagang galit na galit si Carlos. And he still has no motion while he sits in the driver seat. Even he start to open the engine of his car. But, we are still here.

Hindi pa rin kami umuusad o umaabante upang umalis dito.

Masisira na ata talaga utak niya.

“Hoy, Carlos!" sigaw ko sa kanya.

“Do you have a plan to leave here? Or, none? You look like you don't want to leave and go home?" asking him. Nakakainis na rin kasi.

Kaya hindi ko mapigilan ang sumigaw. Sigawan siya at tanungin.

I am still waiting for him to drive to get back home. But, ayaw niya kumilos. Nakakainis na rin siya.

Sobrang irritated na ako sa paghihintay sa kanya na paandarin ang sasakyan niya nang makauwi na sana kaming dalawa.

“Okay! Magtataxi nalang ako. Umuwi ka nang mag-isa kung gusto mo. Wag mo na ako idamay sa pagpapa-lipas mo dito." sabi ko, binuksan ko ang pinto. Ng biglang umusad at umaandar ang sasakyan ni Carlos. Nagulat ako, napamura ako.

SHIT! nausal ko nang muntik na ako mahulog. Bumukas yuong pinto na siyang ikinagulat ko.

Napihit ko na mga pala ito. Bago pa man paandarin ni Carlos ang kanyang sasakyan. Kaya tuloy ka muntik-muntik na ako mahulog. Buti nalang talaga at nakabig ko agad at sa takot ko naisarado ko naman iyon agad. Yung pinto nang sasakyan na binuksan ko bago pa man si Carlos…

Ang baliw na si Carlos. Walang pasabi na pinaandar ang sasakyan.

BWISIT NA LALAKI NA TOH! Ikinaling ko habang napa sulyap sa kanya at napabuntong hininga. Masama ang tingin tingin niya sa kalsada. Kita ko sa kanya ng sulyapan ko siya.

Akin siyang sinulyapan after ko na maisara ang pinto ng sasakyan niya.

Napabuga nalang ako.

Wala na yata talaga siya sa katinuan at walang i-pagbabago. Bastos talaga at walang modo.

Walang pakialam kung malaglag man ako sa sasakyan niya. Para talaga siya g*g* na wala sa isip ang kanyang ginagawa.

Sumandal nalang ako sa salamin ng pinto at sumilip pa rin sa bintana.

Napapaisip na naman ako.

Iniisip ko ngayon kung paano ako mag-paliwanag kila auntie at uncle about sa mga nangyari. Lalo na sa itsura ng mukha ni Carlos. At kung bakit kami magkasama ngayon. I sigh.

******

“Honey, nasaan na ba si Carlos? Si Lalaine. Wala pa rin until now. Nag-aalala na ako sa kanila." tanong ni Imy.

“Baka mga pauwi na rin sila. Wag kang mag-alala." sagot ni Carl kay Imy sa kanyang asawa na labis na ang pag-aalala na nararamdaman habang hindi mapakali sa pagkakaupo niya sa upuan. Habang naghihintay kila Carlos at Lalaine.

“Yung sagot mo. Iyan din ang sagot mo sa akin kangina. Paano ba ako hindi mag-alala. Dalawa pa silang wala. Kahit isa sa kanila wala pang mga dumadating. Paano ako hindi mag-alala? Sige nga… Sabihin mo paano ako hindi mag-aalala sa dalawang yon." muli ay sagot ni Imy kay Carl.

“Maghintay na lang tayo muna. Don't panic. Uuwi din sila. Ano ka ba, Imy. Nagsabi naman si Lalaine na kasama niya pa ang kanyang mga kaibigan. So wala kang dapat ipag-alala." anito ni Carl sa asawa na kangina pa walang malang gawin kundi ang magpanic.

Maging si Carl ay kinakabahan na rin tuloy. Dis oras na rin ng hatinggabi at malapit na rin na mag-umaga na ay wala pa kahit isa kila Lalaine at Carlos.