FORCED MARRIAGE TO LALAINE

CHAPTER 31

“Good Morning!" bati sa umaga na sabi ko. Kaka baba ko lang mula sa kanyang kwarto. At salubong ang kilay ng aking Ina. Nang madatnan ko sa baba. Habang mga nagkakape. Katabi ng aking daddy ang mommy ko. Kaya lang ay wala silang salita ng batiin ko.

Good mood pa naman ako. But they seem like badtrip. Wala sa mga mood at mukhang mainit ang mga ulo. Si Mommy lang.

Siya lang kasi ang may masama ang tingin sa akin. While dad naman. Saglit akong pinasadahan ng tingin ng lingunin ako nang tumapat sa mesa. I sigh lumakad at ini hakbang ang mga paa.

Dahil mga walang pansinan. Okay. I moved my feet while… Wala pa ang bruha.

Si Lalaine

Wala pa dito sa dining. Anong nangyari? Napaka imposible na hindi siya bumaba para mag-almusal. Hmmm! napaisip.

Nagpa palaman din si Mommy ng butter sa toast. Buntong hininga na inilapag ang toast na nalagyan ng butter sa plate na nasa tapat ng kanyang asawa.

Si Daddy na kinuha yung inilapag na toast ni Mommy at agad na isinubo.

“Dad, Good morning." hindi naiwasan na tugon ko nang batiin ako ni Dad, nang malapit na rin ako sa may tabi ni dad pinaupo niya ako. But napalingon nang magsalita si Mom.

“Walang maganda sa umaga. Maupo ka na!" narinig pala ni mommy ko ang pabulong kong wika.

Hindi man lang talaga ako pinansin? Ayos talaga! nawika ko bago pa man umupo nang alukin ako ni Dad. I sigh again. Napailing nalang ang ulo nang igalaw ko ang katawan ko para yumuko na paupo sa mesa.

Nakaupo na rin ako sa isang tabi. Sa upuan kung saan ay katapat si Mom. Hindi naman ako nilingon nito. And she put and spread butter again to her holding toast. Parang ang sarap ng hawak ni Mom, but she didn't ask me if I wanted it. The toast was finished to spread butter.

Ang damot! I murmur.

Dito talaga sa bahay namin. Walang mangyayari kung si Lalaine palagi ang kanilang pinakikinggan. Si Mommy, naniniwala na naman siguro sa arte ng babaeng yon. Kahit ako itong bugbog at puro galos. Yung babaeng yon pa rin ang kakampihan. Kahit ako ang nasaktan.

Siya pa rin ang kanilang sasamahan. Kahit na akong anak nila yung naagrabyado. Ni hindi man lang nga ako tinanong kung ayos ba ako or if okay lang ba ako at anong nangyari why I came home with full of scratch and wounds in my whole body.

Napabuga ako. While sitting and getting food on the side of the table. Ang tahimik na. Hindi na rin kasi ako kumikibo. But mom. Nagdadabog siya. Ibinaba niya ng padabog yung knife at mabigat na huminga while she was abstracted.

“Hoy! Kumain ka kung kakain ka. Don't look at me. Wala sa mukha ko ang pagkain na kakainin mo. And please, say sorry to Lalaine." pahayag ni Mom.

Matulis ang labi na buntong hininga ko. “Please Mom, don't ask me to say sorry to her. Hindi naman dapat. At wala akong dapat ihingi ng sorry sa kanya. And besides they are the one who started that trouble. Nanahimik ako that time and lumapit sila at nainsulto ako nang sigaw-sigawan nila ako at maliitin."

“Wag kang sinungaling." singhal ni Mom. Giit niya ng ibagsak nito ang tasa ng kape na hawak. Nagulat ako. Maging si Dad ay nagulat at sumimangot. Mukhang galit.

“Ikaw na bastos kang bata ka! Sinungaling ka pa… Hindi ba at ikaw ang gumawa ng gulo kagabi? Look, early in the morning. Tinawagan ko ang mga kaibigan ni Lalaine and they tell me everything kung ano ang nangyari sa inyo kagabi. Tapos…" gigil na hayag ni Mom. Napalunok ako. Hindi ako naka sagot.

Ipakita ba naman sa akin ang call register niya kung saan ilan sa mga kaibigan ni Lalaine. Tinawagan.

Nakakatawa talaga itong si Mom.

“Ano ang siyang ngingiti ngiti mo diyan? Palagay mo ba nakakatawa? Huh! Carlos, you're too stupid. Walang kwenta. Anong klase kang anak na gagawa mong ipahiya kami sa iba? Hindi ka man lang marunong mag-isip. Akala mo ba lahat ng kalokohan mo wala kaming alam ng daddy mo? Sh*t! Hindi ako makapaniwala na nagkaroon kami ng anak na walang ginawa kundi ang ilagay kami sa kahihiyan. And you too are a fool. Hindi mo alam na naka rarating din sa amin lahat." habol ang paghinga na sabi ni Mom. Ang haba naman ng mga sinabi niya. I sigh.

Hindi ako maka singit.

“Ang aga pang panenermon naman ito mom? Dito pa talaga sa harap ng pagkain? Hindi ba pwede pakainin mo muna ako before you continued from what your saying. Hindi ako makakain ng maayos at mawawalan na rin ako ng gana sa mga sermon niyo. And please, kahit minsan. Ako naman yung kampihan niyo. Ako yung nasaktan dito. Ako ang nabugbog." sabi ko, sumubo ng kanin na may ulam na tocino? Parang hindi.

Bakit ganito lasa? shhhh. nang maibaba ko yung hawak kong kubyertos.

Sirang sira na araw ko. Ang aga ng almusal ko. Puro sigaw at init ng ulo ang sumalubong. Nawalan na rin ako ng gana. Nang mapahinto si Mom sa kaka daldal. Bumaba na rin kasi ang babaeng may gawa at may kasalanan nito kung bakit ang aga ng mga nasalo kong panenermon.

“Oh! Buti at bumaba ka na, halika at mag-almusal ka na muna. Aalis ka ba?" ang ganda ng bati ni Mom, habang ang aliwalas ng mukha nang makita ang bruha. Napailing ako, habang nagngingitngit sa inis dahil sa maagang sermon.

“Good morning po." sagot niya. Naupo. Kumuha ng plato, kutsara at tinidor na nasa kabilang gilid ng plato. Kinuha at dinampot.

“Sige po, gutom na rin ako." ngiti na sagot ulit nito, daldal ng bahagya at pa cute ng husto sa mga magulang ko. Pabebe talaga itong isang ito. shhhh!

Haist! Talagang kuha niya ang tiwala ni Mom. And in favor talaga sa kanya ito. Kita naman eh! Talagang pinapaboran siya lalo na ngayon sa harapan ko mga nagtatawanan pa sila habang siya ipinagpalaman pa ni Mom. Ako na anak hindi man lang inalok ng butter toast.