FORCED MARRIAGE TO LALAINE

CHAPTER 32

“Carlos, we think the best for both of you is…" napa tulak ng upuan si Carlos ng marinig na magsalita ang kanyang Ina.

“What mom?" on the spot at sagot nito. Hindi pa man din nakapag tapos ng sasabihin ang kanyang Ina. Sumingit na agad si Carlos at nagtanong kay Tita Imy.

“Napagkasunduan namin ng inyong mommy. We both decided na mas maigi siguro before your wedding. Para mas makilala niyo ang bawat isa. So, we book you both a flight for the vacation. Magbakasyon muna kayo, magdate at magbigay ng bawat oras sa isa't-isa. To know much better than fighting. Lagi nalang nangyayari ang nangyari sa inyo kagabi kung ganun lang palagi ang gagawin niyo sa isa't-isa. Lalo ka na Carlos." Nakasimangot na agad ang mukha ni Carlos. Habang wika at turo ni Uncle Carl sa anak. Napabuga si Uncle Carl. Napahinto sa kanyang pagsasalita habang hindi pa man tapos magsalita his son's disagree for what they both Tita Imy decision.

Tulad ng dati.

Carlos can't agree to that proposal.

To that vacation.

Ako kaya?

Hindi niya ba tatanungin? Nila tatanungin.

I took a deep breath and sighed.

“This afternoon is your flight. So, both of you pack up your things. We will convey your dad to you at the airport. With Lalaine."

“Hindi! Ayoko. At bakit ako aalis? Kasama pa yang babae na 'yan? And if you want. Dad, Mom. Kayo nalang ang siyang magbakasyon kung saan niyo gusto. Isama nyo 'yang babae na yan. Nang mabawasan ang kalat dito sa bahay." padabog nitong hinampas ng dalawang kaway ang mesa na malakas at nakabibigla.

Nagulat din ako.

Mas nagulat ng tumayo si Carlos at padabog pa ring tumayo sa pagkakaupo niya sa upuan saka ito umalis sa dining area.

“Carlos!" sigaw ni Auntie Imy. Habang tumayo din ito at saka sinundan si Carlos.

“Humarap ka nga sa akin. Bastos ka talaga." sabi ni Auntie Imy.

“Bakit Mom, iyan naman ang madalas ko marinig sa inyo di ba? Ang bastos ako." singhal niyang gilalas na kinabuga. He looks like an angry bird na galit.

Yung ibon na galit na galit dahil sa kanyang katunggali. Ganun ang itsura ni Carlos habang ang mukha niya hindi maipinta. Malaki ang pagkamulat ng mga mata niya. Parang luluwa sa sobrang galit.

He walked away from us pero si Auntie Imy hindi pa rin siya tinigilan. “Carlos!"

“Mom don't push me sa mas higit ko magagawa sa babaeng 'yan." sabi ni Carlos while he walked habang humahabol naman si Auntie sa kanya.

“Ano bang ginawa ni Lalaine sayo? Bakit ka nagkaganyan sa kanya? Bakit ba lagi ka nalang gigil na gigil at galit na galit sa kanya ng wala naman dahilan? Wala naman ginagawang masama yuong tao sayo. But you always push her away from you. Did you see she's not the same as you can see to some women that you entertained. The girl who is always with you." Auntie Imy says while she takes another deep breath and sighed.

Hinihingal na naman siya.

She is having difficulty breathing. But Carlos seems indifferent as he sees his mommy in such a situation. Nakatunganga lang siya at he said. “'Yan nga ang mali sa inyo Mom, hindi lang sa kanya. You're too aggressive to push me for that kind of woman. Bakit? How well do you know her? You and Dad. Para ipagtulakan niyo ako sa kanya. To be part of this family. To be my wife after I marry her. And now, you want me to date her? Incredible. Grabe naman ang mga pag-uutak nyo ni Dad para ipagpilitan at ipinagkanulo talaga ako sa kanya."

“Carlos!" wika ni Uncle Carl.

“Bakit dad? Mali ba ako?" walang galang na pahayag na tinanong ang kanyang mga magulang.

“I've been so long na nawalan naman ako ng boses dito sa bahay na 'to. Kelan ba kayo nakarinig sa akin? Kelan ba kayo nakarinig that I protest what are your decision. Ngayon lang. I was finally thinking that it is too much para sundin at sundan ko lang ang bawat ididikta niyo sa akin. Hindi naman ata tama na? I have my own life. I have my own decisions. But you both own decisions just like me. Pero wag niyo naman ipamukha sa akin. Na dapat ako laging sumunod sa inyo. Bigyan niyo naman ako ng space to decide from what I wanted to my life. For myself. Not only for Dad. And not for Mom." Matabil na bibig na siyang pahayag ng pagkahaba sa kanyang mga magulang.

Hindi pa rin matigil sa kakabunganga si Carlos.

He didn't give a chance na makasingit ang kanyang magulang upang salungatin ang kanyang mga sinabi. He looks like an abnormal kind of son na walang respect at paggalang mula sa mga taong siyang nagpalaki sa kanya at nagpuang ng pagmamahal. But Carlos could not see from what his parents wanted him to. Mas pinaiiral niya lang ang katigasan ng ulo niya at kakulangan ng kamuwangan ng pag-iisip upang maunawaan lahat.

For him.

He is the right

He must be the one who makes the necessary decisions for him. For himself. Not others. Not his parents. But only him. Ang dapat na magdesisyon sa kung anong gusto niya. Kung ano ang dapat niya gawin. Kung saan siya dapat na alam niya para sa kanya. Where is a better place for him that no one dictated to him.

Kaya lang…

Iba nga kasi ang nangyari. Dahil ang mga magulang niya they are both side against from what Carlos now as their son na dapat sumusunod sa mga kagustuhan nila na mga magulang.

Ngunit hindi matanggap ni Carlos yon. Mas paninindigan pa nito ang kanyang katigasan ng ulo kesa ang siyang sumunod.

Kesa ang pakinggan at sundin ang mga paliwanag ng kanyang mga magulang.

Pero mas matigas ang ulo ng kanyang mga magulang. “Bring this." napalingon ako sa may itinuro ni Auntie Imy. Bitbit na pala nito ang mga bagahe niya.

Wow! namangha ako. It's is too short time para maimpake niya ng ganun kabilis ang mga gamit ni Carlos.

“Take this at umalis ka na sa bahay ko." sabi ni Auntie.

Heto na naman ang kanilang panimula na hindi pagkakaunawaan. At pagkakasundo sa iisang bagay at sa ipinaiintindi sa kanya na ayaw naman ni Carlos intindihin dahil sa pamimilit na mayroon siyang sariling opinion buhat sa mga kagustuhan ng kanyang magulang.

Nauulit na naman ang nangyari nung isang araw. Tila nababaliw na umalma at umangal si Carlos sa inaabot ng kanyang Mommy. “Take this!" malakas na sigaw na nang kanyang Mommy.

“Kung ayaw mo lang rin sumunod. umalis ka nalang dito sa pamamahay ko." galit nito na sabi. Tumalikod.

“Ganyan naman kayo Mom. Iyan ang siyang pinapanakot mo sa akin sa tuwing aayaw ako, o kaya naman ay sasalungat ako sa mga plano niyo ni Dad o sa mga desisyon niyong dalawa. Tama naman ako di ba? Si Lalaine. Puro si Lalaine lang naman ang nakikita niyo instead na ako na anak niyo ang makikita niyo naman. Si Lalaine pa rin."

“Ikaw nga yan lang din ang madalas mong idahilan. Ireklamo sa amin ng daddy mo. Wala kang makita kundi si Lalaine lang ang aming napapansin. Sa kabila ng lahat-lahat hindi mo nakikita yung support namin ng ama mo para mapabuti ka at matuto sa buhay. Hindi mo rin makita ang dahilan namin kung bakit si Lalaine ang napili namin imbis sa ibang babae mo. Kasi siya yung alam namin na mas mapapabuti ka at mai-ayos ka sa kung anong dapat ayusin pa sayo bilang ikaw. Akala mo kasi perfect na lahat. Akala mo kasi ayos na lahat dahil nandito lang kami ng daddy mo. But, hindi mo nakikita. Bulag ka sa katotohanan na malaki ang nagbago sayo mula nung maliit ka hanggang sa pagdating mo at pag tuntong mo sa edad mo ngayon. Akala mo okay na! Ayos ka na sa ganyang stado mo. Sa sitwasyon mong bulok."

Nagpalitan ng mga salita pa silang mag-ina. Kami ni Uncle Carl. “Lalaine, tara na dun muna tayo. Yung bagahe mo ayos na rin pala pinaayos ng Auntie Imy mo. Pasensya ka na, alam namin mahirap din para sayo lahat ito. But gusto lang namin talaga na maging maayos kayong dalawa. Alam namin magbago din iyan si Carlos. Give him time. Matutunan din niya na marealize kung anong pagkakamali ang ginawa niya. And especially sa lahat ng mga ginagawa niya sayo." Uncle Carl said while we both sat on the couch.

Kami muna ang nag-uusap habang yung mag-ina nag-uusap at nagtatalo pa rin sa loob ng bahay. Kami lumabas ng bahay muna at dito na muna tumambay.