ตอนที่ 3
1247 Words
ร่างสูงใหญ่เกือบหนึ่งร้อยเก้าสิบเซนติเมตรของดีแลนลุกขึ้นยืน เขาก้มศีรษะให้บิดาเล็กน้อย ก่อนจะเดินผ่านประตูห้องออกไป ซึ่งที่ด้านนอกก็พบว่าลัลลลินยืนคอยเพื่อรอรับคำสั่งอยู่แล้ว
ดีแลนแค่นยิ้มหยัน เดินไปหยุดตรงหน้าของหญิงสาว
“ฉันถามจริงๆ เถอะ ทำเสน่ห์อะไรใส่พ่อฉันหรือ ท่านถึงได้ดูรักดูหลงเธอมากขนาดนี้”
ลัลลลินก้าวถอยหลังหนี มองเขาด้วยสายตาหวาดกลัว คำตอบที่เขาต้องการไม่อาจจะเค้นให้เล็ดลอดออกมาจากปากได้เลยแม้แต่คำเดียว
“และที่ท่าทางกลัวฉันเหมือนกลัวผีแบบนี้ เลิกสักทีนะ เห็นแล้วมันน่าทุเรศ”
มือหนาตะปบเข้ากับต้นแขนกลมกลึง แรงกดจากนิ้วเรียวยาวรุนแรงจนเนื้อนวลแดงช้ำ หญิงสาวตัวสั่นระริก น้ำตาคลอเบ้าตา
“ปละ ปล่อย... ปล่อยลิลลี่...”
“นึกว่าฉันอยากจะจับเธอนักหรือไง”
เขาผลักหล่อนออกห่างด้วยท่าทางชิงชัง พลางตวัดสายตามองกายสาวในชุดพยาบาลด้วยสายตาดูถูกเหยียดหยาม
“ผู้หญิงสกปรก แพศยา อย่าคิดนะว่าฉันไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดจะทำอะไร คิดจะจับพ่อของฉันสินะ แต่ขอโทษ เธอไม่มีทางทำสำเร็จหรอก”
ลัลลลินที่ถูกผลักแรงๆ ร่างเซเกือบล้ม น้ำตานองหน้า กลีบปากอิ่มสีแดงสดสั่นระริก ความหวาดกลัวเต้นไหวในดวงตากลมโตมากมาย
“ลิลลี่ไม่ได้คิดแบบนั้น... ไม่เคย...”
“อย่ามาโกหก เธอมันก็เหมือนกับพ่อของเธอนั่นแหละ แย่งแม่ของฉันไป แล้วยังจะหน้าด้านจะมาแย่งพ่อของฉันอีกคน แต่ต่อให้เธอพยายามมากมายแค่ไหน พ่อของฉันก็ไม่มีทางแลผู้หญิงอย่างเธอ ไม่มีทางมอง จำเอาไว้ด้วย!”
หล่อนไม่เข้าใจ? ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมดีแลนถึงคิดแบบนี้ คิดว่าหล่อนจะจับบิดาของเขา ทั้งๆ ที่คนวงในแทบทุกคนก็รู้ว่าจอร์จไม่ชอบผู้หญิง
“หุบปาก และเข้าไปทำหน้าที่ของเธอซะ”
หญิงสาวยกมือขึ้นป้ายน้ำตาทิ้ง และกัดฟันเดินผ่านร่างสูงใหญ่ของดีแลน แต่จู่ๆ เขาก็คว้าแขนและดึงหล่อนเข้าไปกอดรัดแน่น ลัลลลินดิ้นรนด้วยความตกใจ
“คุณดีแลน... ปล่อยลิลลี่นะคะ ปล่อย...”
เขาไม่ปล่อย กลับดันร่างอรชรที่เล็กกว่าเรือนกายของเขามากมายไปชิดกับผนังห้อง มือใหญ่ข้างหนึ่งรวบสองมือของหล่อนเอาไว้แน่น ส่วนอีกข้างก็รัดที่รอบเอวเล็ก หล่อนไร้ทางหนี หมดทางต่อสู้ ทำได้แค่เพียงเบิกตากว้าง และมองเขาด้วยความหวาดกลัวเท่านั้น
“ได้โปรด... ปล่อยลิลลี่เถอะค่ะ”
“กลัวอะไร... ฉันไม่มีทางตาต่ำไปเกลือกกลั้วกับผู้หญิงอย่างเธอหรอก”
“ไม่มีทางตาต่ำ แล้วมากอดลิลลี่ทำไมคะ ปล่อยลิลลี่ไปสิคะ ปล่อย...”
ความน้อยใจทำให้หญิงสาวดิ้นรน และโต้เถียงทั้งน้ำตา หล่อนเห็นเขานิ่งอึ้งไปชั่วขณะ แต่วินาทีถัดมาก็เหี้ยมเกรียมเช่นเดิม
“ฉันก็แค่...”
ใบหน้าที่หล่อเหลาดุจเทพปั้นแต่งก้มต่ำลงมาหา นี่เป็นครั้งแรกที่ดีแลนพาตัวเองมาใกล้ชิดกับหล่อนแบบนี้ และมันก็ทำให้หล่อนรู้สึกประหม่าอย่างรุนแรง
“อยากจะแสดงให้เธอเห็นว่า หากเธอริอ่านจะทำเกินหน้าที่ที่ได้รับมอบหมาย เธอจะได้รับโทษทัณฑ์สาหัสสากรรจ์ที่สุดจากฉัน”
“ลิลลี่ไม่เคยทำเกินหน้าที่”
หล่อนหลบสายตาคมกริบมืดดำของเขา และตอบเสียงสั่น
“ไม่ว่าจะในตอนนี้หรือในอนาคต คุณ... คุณดีแลนสบายใจได้เลยค่ะ”
“ถ้าทำได้อย่างที่พูดก็ดี”
“ปล่อย... ลิลลี่เถอะค่ะ ในเมื่อลิลลี่ก็รับปากแล้ว”
มือใหญ่ที่ตรึงข้อมือเล็กเอาไว้คลายออกก็จริง แต่มันกลับเลื่อนมาตรึงปลายคางมนเอาไว้แน่น บังคับให้หญิงสาวต้องเงยหน้าประสานสายตาอย่างไม่มีทางเลี่ยง
ความหิวกระหาย...หล่อนเห็นมันอยู่ในดวงตาคมกริบของดีแลน แต่แค่เพียงพริบตาเดียวมันก็หายไปเหลือไว้แต่ความมืดดำ
“ยังหรอก... ยังปล่อยไม่ได้”
“ทะ ทำไม... ทำไมคะ”
ริมฝีปากสวยจัดจนน่าทึ่งของดีแลนคลี่เป็นรอยยิ้ม ก่อนที่รอยยิ้มนั้นมันจะใกล้เข้ามาหาเรื่อยๆ จนในที่สุด
“อ๊ะ... อื้อ...”
หล่อนเคยสงสัยเสมอว่าผู้ชายที่มีริมฝีปากสวยจัดอย่างดีแลนเวลาจูบจะให้รสชาติแบบไหน จะนุ่มนวลหรือว่าหยาบกระด้าง แต่ในยามนี้... หล่อนรับรู้ได้เต็มความรู้สึกว่าผู้ชายที่มีริมฝีปากสวยจนน่าทึ่งอย่างเขาเวลาจูบมันไม่ได้นุ่มนวลชวนฝันเลยแม้แต่น้อย มันกระด้าง หยาบคาย และเต็มไปด้วยการกดขี่ข่มเหง ประกาศศักดาของความเป็นผู้ชนะ
หยาดน้ำตาคลอหน่วยตา เมื่อจุมพิตแรกในชีวิตกับชายในฝันมันพังลงอย่างไม่เป็นท่า ความอ่อนหวานที่เคยคิดว่าจะได้รับในจูบแรกมันกลับตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง หล่อนมองผู้ชายใจร้ายที่ถอยออกห่างไปด้วยสายตาเจ็บปวด แต่เขาไม่สะท้าน
“เธอเป็นผู้หญิงที่จูบได้ห่วยมากลิลลี่”
น้ำเสียงดูถูกดูแคลน และท่าทางห่างเหินราวกับหล่อนคือก้อนกรวดตอกย้ำให้หล่อนจมลึกลงไปใต้พื้นแผ่นพสุธา หยาดน้ำตาหลั่งรินมากมายจนต้องรีบป้ายทิ้ง
“ลิลลี่ขอโทษที่ทำให้คุณดีแลนผิดหวัง ลิลลี่จะพยายามฝึกฝนให้มากกว่านี้”
“เธอหมายความว่ายังไง”
เขาที่ยืนอยู่ห่าง ตอนนี้พุ่งกระโจนเข้ามากระชากหล่อนเข้าไปเขย่าด้วยโทสะ
“อย่าบอกนะว่าจะไปฝึกฝนกับไอ้คู่รักหน้าจืดของเธอน่ะ”
ดีแลนคงหมายถึงโจเซฟ รุ่นพี่ที่ตอนนี้กำลังตามตื้อเพื่อขอความรักจากหล่อนอยู่นั่นเอง ลัลลลินกลืนก้อนความเจ็บปวดลงไปในอก แต่ฝืนใจตอบรับ
“มันก็ไม่แปลกไม่ใช่เหรอคะ เพราะเราสองคนเป็นแฟนกัน”
หล่อนเห็นคนตัวโตขบกรามแน่นจนมันขึ้นสันปูดเป่ง เขาจ้องมองหล่อนด้วยสายตาลุกเป็นไฟอยู่หลายอึดใจ ก่อนจะผลักหล่อนออก และเดินหนีหายเข้าไปในห้องของจอร์จ
ลัลลลินน้ำตาร่วงอาบแก้มอีกครั้ง ร่างอรชรทรุดลงนั่งกับพื้นอย่างหมดเรี่ยวแรง ไม่เคยเข้มแข็งเลยเวลาอยู่ต่อหน้าของดีแลน และก็ไม่เคยชนะเขาได้เลยสักครั้ง หายนะคงจะระเบิดใส่หัวใจในอีกไม่นาน หากหล่อนยังคงลุ่มหลงดีแลนมากมายแบบนี้ ทางเดียวที่จะรอดนั่นก็คือ...
รับรักโจเซฟซะ...
มือเล็กขาวสะอาดล้วงลึกเข้าไปในกระเป๋ากระโปรง หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดโทรหาใครบางคนที่หล่อนตัดสินใจแล้วว่าจะใช้เป็นทางเลือกในชีวิต
“พี่โจเหรอคะ พรุ่งนี้ว่างไหม ลิลลี่อยากไปดูหนังค่ะ”
เสียงตอบรับของโจเซฟเต็มไปด้วยความยินดีและตื่นเต้น ซึ่งมันช่างตรงข้ามกับความรู้สึกของหล่อนในยามนี้เสียเหลือเกิน หล่อนรักดีแลน แต่ก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะทำตามที่หัวใจเพรียกหา ทำได้แค่เพียงตัดใจและเดินจากไปหาคนที่รักหล่อนเพียงเท่านั้น
มันช่างเจ็บปวดสิ้นดี...
- Writer
