Tears of a Doctor's Wife

Chapter 03–Favorite

Chapter 03

Zai POV

THE elevator slowly open. Napuno ng pananabik at tamis ang puso ko nang maisip ko si Dok, hindi ako nakatulog kagabi sa kakaisip sa kanya.

Gabi–gabi na lang siya ang laman ng isip ko. Mali man pero hindi ko talaga alam kung paano siya maalis sa sistema ko. Naiinis ako sa nararamdaman ko sa kanya.

Kahit alam kung walang patutunguhan ang nararamdaman ko. Pero bahala na pwede ko naman siyang mahalin kahit palihim na lang. Baka mawala din itong nararamdaman ko pagdating nang araw.

I smiled sweetly. I was carrying the soup of bulalo in my hands. Isa sa mga naikwento sa akin ni Joan na paboritong ulam ni Dok ang bulalo. Dahil ito daw ang specialty na laging nirerequest noon ni Dok sa dati nilang kusinera at lumpiang shanghai. Nagkataon naman na ito ang itinuro sa akin—sa batang edad ko noon marunong na akong magluto.

Itinaas ko sa ere ang hawak na food basket. Napapikit ako upang namnamin ang napakabangong amoy nito—amoy palang ulam na, parang kinikilig ako. Napabuntong—hininga ako, sana magustuhan niya.

I got up at three in the morning and made it especially for him.

Magaling na kusinera si Nanay, noong nabubuhay pa siya. Naalala ko pa, tuwing hapon noon magmamadali akong magbihis pagkauwi galing eskwela upang puntahan ang Nanay na nagtatrabaho sa malaking bahay‐--siya ang kusinera para makakain lang ako ng mga masasarap na pagkain.

Sa bahay namin puro isda ang kinakaina ko at nakakasawa na. Pero ang umagaw nang pansin ko ang batang lalaki na laging nakikita ko noon.

Lagi siyang nakaupo sa labas ng gate na tila ba mayroon siyang inaabangan. Kahit umuulan, hindi siya umaalis kung saan man siya nakaupo doon lang din siya. Dahil naawa ako sa kanya, kumuha ako ng payong at sinukuban ko siya.

Nagkasakit siya 'non at kami ni Nanay ang nag–alaga sa kanya. Ang sanghai at bulalo lang ni Nanay ang gusto niyang kainin at ayaw niyang umalis ako sa tabi niya. Doon ko lang siya unang nakitang ngumiti—ang hirap bilhin ng mga ngiti nito. Mula noon naging magkaibigan kami pero hindi rin nagtagal dahil kinuha ito ng isang babae, hindi ko na naabutan nang umuwi ako galing eskwela.

May pangyayari na sinasaktan siya nang kanyang ama, siguro iyon ang dahilan kung bakit ito kinuha ng kanyang tiyahin. Nakita ko pa minsan ikinulong siya ng kanyang sariling ama sa loob nang cabinet.

Simula noon hindi ko na siya nakita pa, umalis narin si Nanay sa malaking bahay. Umuwi kami sa kapatid niya dahil mayroong iniindang sakit na nililihim niya sa akin. Pagtuntong ko nang otso naulila na ako sa ina pero bago siya nawala at nanghihina na hindi nakaligtaan ni Nanay na turuan ako kung paano magluto.

Kapag marami na akong ipon mag–aaral ako ng culinary arts dahil pangarap kong maging chef—someday.

I took a deep breath. Saan na kaya ang batang lalaking—iyon? Ang naririnig ko lang na laging tinatawag sa kanya ay "Tope." Pero hindi ko alam ang tunay niyang pangalan. Medyo nakalimutan ko na rin ang hitsura niya—basta nakabraces siya lagi noon at mahaba ang buhok. Siguro ngayon binata na siya o baka may asawa na.

When the elavator reached the fifth floor. I walked out headed to the clinic. There was still an hour and half until work time. Napaaga yata ako, the entire corridor was quiet. Kahit ang clinic sa harapan namin ay wala pang tao. Hindi ko pa napapnsin ang espiritu ni Elsa. Wala pa akong naririnig na kumakanta sa loob ng clinic sa tapat.

Dinukot ko ang susi mula sa aking bulsa at binuksan ang pintuan ng clinic. Pumasok ako sa loob maingat akong nilapag sa table ko ang dala kong pagkain at ang bag ko sa uspuan. Mamaya pagdating ni, Dok , agad ko itong ibibigay upang kainin niya.

Isa pa sa mga kwento ni Joan hindi ito nagbebreakfast kapag umaalis sa bahay niya. Nag–iisa lang din itong nakatira sa bahay niya. Pumupunta lang ang katulong sa kanya tuwing sabado at linggo. Upang ihatid ang mga groceries at linisin ang kabuuan ng kanyang bahay.

I smiled cheekily. "Kapag ako ang napangasawa mo, Dok. Naku alagang–alaga kita. Hindi lang kita bubusugin ng pagmamahal ko kundi bubusugin rin kita ng masasarap na luto ko." Marahan kong sinampal ang kaliwang pisngi ko. Ito na naman ako, nanaginip na naman at nangangarap na naman ako ng gising.

Habang naghihintay sa pagdating ni Dok. Maglinis muna ako at uunahin kong linisin ang connecting room dito sa clinic niya. Pahingaan niya after lunch, minsan dito siya natutulog kapag tinatamad na umuwi after ng may ginagawa siyang mahabang surgery. Sa lahat ng mga doktor siya lang ang bukod–tanging may sariling kwarto. Normal lang siguro 'yon dahil siya naman ang may–ari nitong ospital. Bitbit ang walis tambo lumakad ako papalapit.

Nasurprisa akong nakita na kalahating nakabukas ang connecting door. Bago ako umalis kahapon siniguro kung nakasarado ito.

There was a groaning sound from inside.

Curiously, i walked towards the door. Gusto ko mapahiya sa ginagawa ko, i was really eavesdropping. Mas lalong lumakas ang mga halinghing ng dalawang tao sa loob. Kung hindi ako nagkakamali mga tinig nila Dok at Stacey ang naririnig ko.

"Oh! s**t! Ang sarap ng ginagawa mo, Babe...Faster, Babe! I'm cumming...Oh! Ah...Ah...Uhm..."

Kung hindi ko mabilis na nailagay sa bibig ang kamay ay baka napatili ako. Ang hawak kung walis sa kamay, smashed onto the floor. Buti na lang hindi ito naglikha ng malakas na ingay.

I felt like lightning thunder explode in my head. No matter how stupid i was, i knew what they are doing.

"I'm c*****g too, babe..."

"I love you so much, Babe. Oh, Zane! Nakakabaliw ka talaga..."

Kitang–kita ng dalawang mata ko kung paano nagsasalpukan ang mga katawan nina Zane at Stacey habang pinapaligaya ang isa't–isa. Bago pa ako matumba sa kinatatayuan ko. Mabilis akong tumalikod at tumakbo papalabas ng clinic.

In the end, tears flowed out of my eyes in disappointment and jealousy, blurring everything infront of me. My tears keep falling down but i smiled. My heart was in great pain. I felt that i could not breath.

Nakakainis ang nararamdaman kong ito. Wala naman akong karapatan pero ang puso ko pinagpira–piraso sa tagpong nakita ko. Naisipan kong pumunta muna sa rooftop at magpapahangin upang makahinga ako. Babalik na lang ako; kapag tapos na sila.

"Ano ang ginagawa mo dito, Zai?" Dali–dali kong pinunasan ng mga daliri ko ang aking mga mata. Dahan–dahan akong lumingon sa pinanggalingan ng tinig. Isang nakangiting si Doktora Farrah ang nakatayo sa likuran ko.

"Pa–Pahangin lang po, Doktora." Alibi ko.

Humakbang ito palapit sa akin at tumabi.

"Nasa clinic naba si Zane? Sabi ng guard dito siya umuwi kagabi kasama si Stacey," bumuntong–hininga siya, "Ayoko sa babaeng iyon. Hindi ko talaga maintindihan ang pamangkin ko," dugtong niya sa dismiyadong tono.

"W–wala naman po tayong magagawa kung si Stacey man ang mahal ni, Dok..." aniko pero mabigat sa dibdib ko na bigkasin ang mga salitang iyon.

Nagkibit–balikat siya. "I have reasons why i don't like that Stacey for my nephew." She smiled. "I will make a way for them to separate." She said na puno ng determinasyon ang tinig.

Namilog ang mga mata ko sa narinig. I stunned and speechless to speak. Pakiramdam ko may mga bumara sa lalamunan ko. Hindi ko alam kung dapat ba akong matuwa? Dahil sa sinabi ni Doc. Farrah. Pero bakit naman niya gagawin iyon? Kaligayahan nang pamangkin niya ang binabalak niyang sirain?

"P–Pero, bakit po?" Naisatinig ko din.

Ngumiti lang siya. "Malapit na ang anibersaryo ng hospital. I want you to be here, Zai." Pagkasabi 'non tumalikod na siya at naka–awang ang mga labi kong naiwan ako sa kinatatayuan ko.

Kailangan bang andoon ako?

NAGPALIPAS pa ako ng ilang minuto bago bumalik sa clinic. Sa labas may napapansin na akong iilan na pasyenteng magpapacheck–up. Napatingin ako sa sout kong wristwatch—napabilis ang hakbang ko patungo sa clinic. Quarter to nine na. Inayos ko muna ang sarili bago pinihit ang seradura ng pinto.

"Where have you been?" He asked huskily, ang mga mata nito'y nakatingin sa mga papel na hawak niya. Dahan–dahan itong nag–angat ng ulo at mataman akong tinitigan.

Ang tanging nagawa ko na lang ay baybayin ang kabuuan ng nilalang na nasa harapan ko.

Nakaputing polo na bahagyang nakabukas ang dalawang butones sa taas. Bahagyang sumilip ang matipunong dibdib nito na tila ba kaysarap sandalan. Naglakbay ang paningin ko sa kanyang leeg, ang bawat paggalaw ng adam's apples nito ay tila nakaka–akit.

Zai, ano ba? Tigilan na ang kakailusyon!

"Zai, i'm asking you, where have you been? Anong oras ka dumating dito?" Malumanay niyang tanong pero ang mga nito'y mapangusig.

Kinabahan ako. Alam kong may mali sa katanungan niya. Maari kayang naramdaman niya ang presensiya ko kanina. Parang gusto ko sabihin sa kanya na nakita ko lang naman silang nagsesex ni Stacey.

Sex? Oh, God! Inosente pa ako sa mga ganoong bagay, hindi ko akalain na ganoon pala ang posisyon kapag ginagawa ng dalawang tao ang s*x. Siguro kay sarap gawin iyon kapag mahal mo ang isang tao.

Masarap kaya ang s*x? Tulad ng mga naririnig ko kay Myra sa tuwing may kausap ito sa kanyang cellphone kapag gabi?

"Hey, okay ka lang ba, Zai? Bakit ba lagi kana lang natutulala kapag kinakausap kita."

Para akong nagising sa mahabang pagkatulog nang ipitik niya sa mukha ko mismo ang dalawa niyang daliri. Bigla akong bumalik sa reyalidad.

"Ah! Uhm!" sandali akong nag–isip, kung anong magandang isasagot ko sa kanya. "Bago lang po, Dok , lumabas lang ako saglit. Pasensiya na po." Sagot ko at kunwaring inabala ang aking sarili sa pag–aayos ng mga gamit sa ibabaw nang table ko. Binaba ko sa ilalim ng mesa ang pagkain na niluto ko.

"Are you sure?" May paniniyak ang boses nito. Sinipat niya ang kabuuan ko at iwan ngunit nag–iinit ang bawat sulok ng mga pisngi ko. Hindi ko alam kung ano ang meron sa akin at ganoon na lang siya kung makatitig.

Tulirong napatango ako. Tumango naman siya at mukhang nakumbinsi ko naman siya sa mga dahilan ko.

"Go to work, Zai. Next time, ayoko ng late. Ayoko 'yong ako pa ang nauuna kaysa sa'yo."

Tila may lambing ang mababang boses nito, may konting hagod na kasayahan sa puso ko. Napatingin ang mga mata niya sa ilalim ng mesa. "What was that? I smell—" he paused humakbang siya papalapit sa akin

Napanganga ako. Habang lumalapit si Zane sa akin ay parang lumillit ang espasyo ng silid na ito. Tila nakalimutan ko ang mainit na tagpo nila ni Stacey. Hindi sinasadyang napahawak ako sa aking dibdib. Malakas ang pagkumpas ng puso ko. Naamoy ko ang kanyang pabango na sobrang bagay sa kanya, mas lalong nagpapatingkayad sa kanyang awra.

To my surprise ay yumukod si Zane at inabot ang foodbasket. Inilapag niya ito sa ibabaw ng mesa ko. Dahan–dahan niyang binuksan ang basket.

"Ang bango nito." Aniya na nakangiti parang hinaplos ang puso ko sa nakita para itong batang nasasabik. "I smell bulalo and shanghai, right? Maniniwala kaba, kung sabihin ko sa'yo na paborito ko ito." His eyes sparkled.

Lumapad naman ang mga ngiti ko sa labi. Ang buong akala kong hindi niya magugustuhan ay gusto pala niya. Hindi ako nagkamaling ipagluto siya at gagawin ko na ito araw–araw. Kahit sa ganitong paraan man lang maipaparamdam ko sa kanya ang lihim kong pagmamahal. Kahit ito na lang masaya na ako.

May kasabihan daw. "The best way to a mans heart is through his stomach." Aba ewan assuming lang yata ako.

"Opo, Dok." Masayang sagot ko. "Ako po ang nagluto nito, dok," dagdag ko na may pagmamalaki sa tinig ko. Excited akong nilabas ang pinaglagyan ko ng ulam at nilapag sa mesa. Naupo si Zane sa harapan ko at inisa–isa niyang buksan ang mga baunan. Sinasamyo niya ang bango na pumailanlang sa ere mula sa mga ulam na niluto ko.

"Ano pa ang hinihintay mo, Zai. Pagtulungan nating kainin 'toh." He chuckled. Parang may naalala ako sa nakaraan. Umiling ako baka nagkataon lang na pareho sila kung tumawa. Bakit parang kaysarap sa tenga ng tawa ni Zane.