Chapter 6
1168 Words
Chapter 6: Ang Alok ni Jake at Ang Pagkakagulo ng Damdamin
Habang pauwi si Mary mula sa klase, hindi mawala sa isip niya ang tawag ni Jake. Anong ibig sabihin nito? Ano ang gusto niyang iparating tungkol kay Dylan? Ramdam ni Mary ang alon ng kaba na bumabalot sa kanyang dibdib. Malinaw sa kanya na hindi mapagkakatiwalaan si Jake, ngunit ano nga ba ang alam nito tungkol kay Dylan na hindi niya pa alam?
Pagdating niya sa bahay, nadatnan niya si Dylan na nagbabasa ng isang libro sa sala. Tila wala itong ideya sa mga nangyayari, at iyon ang mas lalong nagbigay kay Mary ng kalituhan. Dapat ba niyang itanong kay Dylan kung ano ang tinutukoy ni Jake? O baka dapat niyang hayaan na lang at wag nang ungkatin pa?
Hindi niya napigilan ang sarili at umupo siya sa tabi ni Dylan. Hindi agad siya nagsalita, ngunit halata sa kanyang mukha ang kaba.
“Mary, may problema ba?” tanong ni Dylan, iniangat ang tingin mula sa libro at tinitigan siya, halatang nag-aalala.
Sandaling nagdadalawang-isip si Mary. Dapat ba niyang sabihin kay Dylan ang tungkol sa tawag ni Jake? Baka maging dahilan lang ito ng alitan sa pagitan nilang dalawa. Ngunit nararamdaman din niyang dapat niyang malaman ang katotohanan, kahit masakit man ito.
“Nakausap ko si Jake kanina,” bigla niyang sambit, diretso at walang paligoy-ligoy.
Bahagyang tumaas ang kilay ni Dylan, ngunit sinubukan niyang manatiling kalmado. “Anong sinabi niya sa'yo?”
“May gusto raw siyang sabihin sa akin... tungkol sa'yo,” dugtong ni Mary, pilit na kinakalma ang sariling damdamin. “Pero hindi na niya tinuloy ang usapan. Iniwan niya akong nagtataka.”
Tumahimik si Dylan sandali. Ramdam ni Mary ang bigat ng katahimikan sa pagitan nila. Parang may mga bagay na hindi sinasabi si Dylan, at iyon ang mas lalong nagpapatindi ng kanyang pangamba.
“Mary,” malalim ang buntong-hininga ni Dylan bago siya muling nagsalita, “Alam kong hindi madali ang sitwasyon natin ngayon. Maraming bagay ang bumabagabag sa atin, at isa na si Jake doon. Pero gusto kong malaman mo na anuman ang sabihin niya, hindi ko hahayaan na masira tayo.”
Muling natahimik si Mary. Hindi siya sigurado kung dapat ba niyang pagkatiwalaan ang mga salitang iyon, lalo na’t alam niyang malaki ang galit ni Jake kay Dylan. Ngunit sa kabila ng lahat, may bahagi sa kanya na gustong maniwala.
Ilang araw ang lumipas at muling nagparamdam si Jake. Sa pagkakataong ito, hindi siya basta tumawag kay Mary—pinuntahan niya ito mismo sa campus, habang nag-iisa siya sa isang sulok at nag-aaral para sa paparating na exams.
“Mary,” mahinang tawag ni Jake, dahilan para mapatingin si Mary sa kanya.
Tinitigan niya si Jake nang may pagtataka, ngunit hindi na niya inisip na layuan ito. Alam niyang gusto nitong sabihin ang hindi nito natapos sa tawag noong una, at sa pagkakataong ito, handa na siyang pakinggan ito.
“Jake, ano bang kailangan mo?” tanong ni Mary, diretso at walang paliguy-ligoy.
Tumingin sa paligid si Jake, tila tinitiyak na walang ibang makakarinig sa kanila, bago siya muling nagsalita. “May dapat kang malaman tungkol kay Dylan. Alam kong magulo ang lahat, pero may mga bagay na hindi mo pa alam.”
Naging seryoso ang mukha ni Mary. “Ano ba talaga ang gusto mong sabihin?”
“Hindi mo ba alam kung bakit ka talaga pinili ni Dylan para sa kasunduan ninyo?” tanong ni Jake, mapanlinlang ang tono ng kanyang boses.
Napaisip si Mary. Oo, alam niyang may dahilan si Dylan—ang mana nito at ang pangangailangan ng kasal. Pero tila ba may mas malalim pa sa dahilan ni Jake.
“Hindi lang ito tungkol sa mana,” patuloy ni Jake. “Ang totoo, noon pa man, may ibang babaeng gusto ang pamilya ni Dylan para sa kanya. Si Isabelle, isang anak ng business tycoon na malapit sa pamilya nila. At plano nila ang ipakasal si Dylan dito para mas mapalaki pa ang yaman at impluwensya ng kanilang negosyo.”
Nagulat si Mary sa sinabi ni Jake. “Ano? Kung totoo ‘yan, bakit ako ang pinili ni Dylan?”
“Dahil alam ni Dylan na kung pipiliin niya si Isabelle, magiging kontrolado siya ng pamilya niya. Hindi siya magkakaroon ng sariling kalayaan. Kaya pinili ka niya bilang kanyang 'kasunduan'—isang taong walang koneksyon sa negosyo at hindi makikialam sa mga plano ng pamilya niya. Sa madaling salita, isa kang madaling daan para sa kalayaan ni Dylan,” paliwanag ni Jake.
Nanlaki ang mga mata ni Mary. Hindi siya makapaniwala sa narinig. Paano kung totoo nga ang sinabi ni Jake? Ginamit lang ba siya ni Dylan para makaiwas sa mas malaking responsibilidad?
“Nagpapagamit ka lang, Mary,” dagdag pa ni Jake. “At sa huli, magpapakasal si Dylan kay Isabelle, dahil iyon talaga ang gusto ng pamilya nila.”
Hindi malaman ni Mary kung ano ang sasabihin. Gusto niyang maniwala kay Dylan, pero paano kung totoo nga ang mga sinabi ni Jake? Nakatali ba siya sa isang kasunduan kung saan siya lang ang walang kaalam-alam sa totoong nangyayari?
Kinagabihan, hindi mapakali si Mary. Bumabalik-balik sa kanyang isipan ang sinabi ni Jake. Habang nasa loob ng bahay, ilang ulit niyang sinulyapan si Dylan, na abala sa trabaho. Mula sa simpleng mga kilos ni Dylan, ramdam niya ang pagiging totoo ng pagmamalasakit nito. Ngunit sa kabila ng mga iyon, hindi maalis sa isip ni Mary ang tanong: Totoo ba ang lahat ng ito?
Habang tumatagal, mas lalong bumibigat ang pakiramdam ni Mary. Hindi niya alam kung kanino siya dapat maniwala—kay Jake na halatang may masamang balak, o kay Dylan na tila tahimik lang at walang sinasabing detalye tungkol sa mga bagay na bumabagabag kay Mary.
Matapos ang ilang oras na pag-iisip, hindi na natiis ni Mary ang mga tanong sa kanyang isip. Nilapitan niya si Dylan sa sala, at diretsahang tinanong ito.
“Dylan, ano ba talaga ang totoo?” simula ni Mary, halatang seryoso ang tono ng kanyang boses. “Pinili mo ba ako dahil wala ka nang ibang mapagpipilian, o dahil totoo ang nararamdaman mo?”
Napatigil si Dylan sa ginagawa. Kitang-kita sa kanyang mukha ang gulat at pagtataka. Tila hindi niya inaasahan ang biglaang pagtatanong ni Mary.
“Ano bang sinasabi mo?” tanong ni Dylan, halatang naguguluhan.
“Alam ko na may iba pang mga plano ang pamilya mo para sa’yo. Si Isabelle, tama ba? Totoo bang ako lang ang pinili mo para makaiwas sa isang bagay na ayaw mong gawin?”
Nagulat si Dylan sa tanong ni Mary. Hindi agad siya sumagot. Ngunit sa mga mata ni Mary, parang sapat na ang katahimikang iyon bilang sagot. Ramdam ni Mary na may katotohanan sa mga sinabi ni Jake.
“Mary... hindi gano’n kasimple ‘yon,” simula ni Dylan. Ngunit bago pa siya makapagsalita pa ng higit, tumalikod na si Mary at umalis patungo sa kanyang silid.
Iniwan ni Mary si Dylan na tahimik at tila walang magawa sa nangyayari.
- Writer
