MARRY ME YOUR CRUSH

Chapter 1: Ang Simula ng Lihim na Pagmamahal Sa isang tahimik na umaga, bumungad kay Mary ang panibagong araw ng kanilang huling taon sa kolehiyo. Isang simpleng dalaga si Mary, na laging nasa gilid ng eksena, hindi mahilig sa pansin at laging nakikita bilang mahiyain. Mula noong una niyang makita si Dylan, ang half-Korean na campus heartthrob, hindi niya napigilang mahulog sa kanya. Simula pa noong high school, tahimik na niyang pinapantasya ang pagkakataong makalapit dito. Pero si Dylan ay hindi tulad ng ibang mga lalaki. Bukod sa kanyang tangkad, gwapo, at karisma, may kung anong aura ng pagiging masungit at seryoso ang bumabalot sa kanya. Hindi siya tulad ng mga karaniwang heartthrob na palangiti o approachable; siya ay malamig, walang pakialam, at laging tila malalim ang iniisip. Sa unang araw ng klase sa kanilang huling taon, nagmamadali si Mary patungo sa kanilang classroom. Sa kanyang puso, pumipintig ang pagnanais na kahit papaano ay makalapit siya kay Dylan. Pero paano nga ba gagawin iyon kung ni isang tingin ay hindi siya nito binibigyan? Sa pagdating niya sa silid-aralan, nandoon si Dylan, tahimik na nagbabasa ng libro habang nasa likod ng classroom. Ang mga kababaihan, kabilang na ang mga sikat sa campus, ay panay ang tingin sa kanya. Hindi na bago kay Mary ang mga eksenang ito—nasanay na siyang makita ang ganitong eksena tuwing may free time si Dylan. Tila ang lahat ay nahuhumaling sa misteryosong aura ng binata. Ngunit sa araw na ito, tila may kakaibang lakas na umuusbong kay Mary. Isang ideya ang pumasok sa isip niya: "Bakit hindi ko subukang umamin ngayon? Huling taon na ito. Walang mawawala kung susubukan ko." Sa kaibuturan ng kanyang puso, naroon ang kaba, ngunit hinamon niya ang kanyang sarili. Sa buong araw, hindi siya mapakali. Paulit-ulit niyang tinatanong ang sarili kung dapat ba siyang maglakas ng loob. Lahat ng nakakasalubong niyang kakilala ay tila nararamdaman ang kanyang tensyon. Hanggang sa matapos ang mga klase, hindi pa rin siya nakahanap ng pagkakataon na makausap si Dylan. Pero hindi siya nawalan ng pag-asa. Pagsapit ng hapon, habang pauwi na ang karamihan sa kanilang mga kaklase, nakita ni Mary si Dylan na nag-iisa sa school garden. Isang bihirang pagkakataon! Ito na ang sandali, naisip niya. Huminga siya ng malalim at dahan-dahang lumapit sa kanya. Kailangan niyang kontrolin ang kaba sa kanyang dibdib na tila puputok na sa sobrang lakas ng t***k. "Dylan," ang mahina niyang tawag. Bumaling si Dylan sa kanya, bakas sa mukha ang bahagyang pagtataka. "Ano iyon?" malamig na tanong nito. Halos hindi makapagsalita si Mary. "Ahm... may gusto sana akong sabihin," bungad niya, nanginginig ang boses. Nakita niyang nagbago ang ekspresyon ni Dylan—mula sa pagkakainip, tila may kaunting interes sa kanyang mga mata. "Ano iyon?" Sa puntong iyon, ramdam na ramdam ni Mary ang mabilis na t***k ng kanyang puso. Ito na ang pagkakataon. Kailangang maging matapang siya. "Matagal na kitang gusto..." Hindi na niya nagawang tapusin ang sasabihin nang mapansin niyang tila lumalim ang titig ni Dylan. Pero bago pa man siya makapagsalita ulit, mabilis na nagsalita si Dylan. "Tama na." Tumayo si Dylan mula sa kanyang upuan, malamig pa rin ang boses. "Huwag ka nang mag-aksaya ng panahon sa mga bagay na walang kwenta." At bago pa makapagtanong si Mary o magbigay ng paliwanag, iniwan siya ni Dylan na nakatayo lamang, hindi makapaniwala sa kanyang narinig. Para kay Mary, tila tumigil ang oras. Nagsimula siyang makaramdam ng hiya at lungkot. Hindi niya inasahan ang ganitong klaseng pagtanggi—mabilis at walang pakundangan. Hindi man lang binigyan ni Dylan ng pagkakataon na magpaliwanag siya o ipahayag ang tunay niyang damdamin. Habang bumabalik siya sa kanyang dormitoryo, hindi niya maiwasang isipin ang kanyang ginawa. Tama ba ang kanyang naging desisyon na umamin? Nasira ba ang lahat ng pagkakataon na magustuhan siya ni Dylan? Habang naglalakad, ramdam niya ang mga tingin ng mga taong dumadaan—tila alam na ng buong campus ang kanyang pagtatangka. Pagpapakilala ng mga Pangunahing Tauhan: 1. Mary – Isang simpleng dalaga na matagal nang may lihim na paghanga kay Dylan. Mahiyain, ngunit may matatag na kalooban, siya ang magiging pangunahing karakter sa kwento. Sa likod ng kanyang tahimik na pagkatao, may tapang siyang ipakita ang kanyang damdamin kahit na marami ang tumutuligsa. 2. Dylan – Isang half-Korean na gwapo, seryoso, at palaging malamig sa mga tao. Hindi siya madaling lapitan, ngunit sa likod ng kanyang malamig na personalidad ay may mga sikreto at sugat mula sa nakaraan na hindi pa nalalaman ng iba. Siya ang magiging focus ng paghanga ni Mary, ngunit hindi niya agad maipapakita ang tunay na nararamdaman. Sa pagtatapos ng araw na iyon, hindi pa rin maka-move on si Mary mula sa kanyang kahihiyan. Wala siyang ibang masisi kundi ang sarili niya. Subalit, kahit nasaktan siya, hindi niya mapigilang umasa na sa kabila ng malamig na pagtanggi ni Dylan, may mas malalim pang dahilan sa kanyang ginawa. Habang lumilipas ang oras, unti-unti niyang naisip na baka nga ito na ang huling pagkakataon para magkaroon ng kahit anong koneksyon kay Dylan. Ngunit hindi niya inasahan na ang kanyang pag-amin ay magiging simula ng isang serye ng mga pangyayari na magbabago sa kanilang buhay.