Chapter 7
1240 Words
Chapter 7: Pagkawala ng Tiwala at Mga Alalahanin
Matapos ang pag-uusap nila ni Dylan, hindi mapakali si Mary. Isang linggo na siyang hindi maayos makatulog, pabalik-balik sa kanyang isip ang mga tanong na hanggang ngayon ay hindi pa nasasagot. Ang mga sinasabi ni Jake ay tila nagbabago ng takbo ng kanyang mga nararamdaman, at kahit gaano man kalalim ang pagmamahal niya kay Dylan, ang mga alinlangan ay patuloy na pumapasok sa kanyang isipan.
Hindi niya maintindihan kung bakit hindi agad sumagot si Dylan nang tinanong niya ito tungkol kay Isabelle. Sa katahimikan ni Dylan, parang may bahagi ng kanyang damdamin na nasira, tulad ng isang salamin na may basag ngunit hindi pa ganap na nababasag. Hindi niya alam kung paano magpapatuloy o kung paano itatama ang lahat.
Sa kabila ng lahat, pinili ni Mary na magtuluy-tuloy sa kanyang mga araw, kahit tila may malaking pader na nakatayo sa pagitan nila ni Dylan. Lahat ng ginagawa niya ngayon ay may halong pagdududa, bawat kilos ni Dylan ay sinusuri niya nang maigi—parang naghahanap ng mga palatandaan na magpapatunay na totoo ang mga sinabi ni Jake.
Isang araw, habang nasa paaralan si Mary, muli niyang nakasalubong si Jake. Nakaupo ito sa isang bench at tila may hinihintay. Tila ba inaabangan nito si Mary, at hindi nagtagal, nagtama ang kanilang mga mata. Nilapitan siya nito na may mapanuksong ngiti sa mga labi.
“Kamusta, Mary? Hindi pa ba nasasagot ni Dylan ang mga tanong mo?” tanong ni Jake, halatang alam na alam nito ang kanyang mga pinagdadaanan.
“Wala kang pakialam, Jake,” malamig na sagot ni Mary, pilit na pinipigilan ang damdamin. “Hindi ko kailangan ang opinyon mo.”
“Talaga? O baka naman hindi mo lang matanggap ang totoo?” sabi ni Jake, hindi man lang natinag sa malamig na tono ni Mary. “Huwag ka nang magpanggap, Mary. Alam kong mas malalim ang dahilan kung bakit ka naguguluhan. Kung ako lang siguro ang pinili mo noon, hindi ka ngayon nagdadalawang-isip.”
Hindi agad nakasagot si Mary. Minsan na rin siyang nakaramdam ng ganitong uri ng pagkabahala—yung pakiramdam na wala kang kontrol sa mga nangyayari, na parang pinapaikot lang ang buhay mo ng mga sitwasyon at mga taong nasa paligid mo. At ngayon, parang ganito ulit ang nangyayari.
“Ano bang gusto mong mangyari, Jake?” tanong ni Mary, halata ang inis at pagod sa kanyang tono.
“Ayaw ko lang na masaktan ka pa nang mas husto,” sagot ni Jake, na tila ba nagmamalasakit, ngunit halatang may halong intensyon ang bawat salitang binibitiwan. “Alam ko na gusto mo si Dylan, pero mali ang pagkakatanda mo sa kanya. Hindi siya yung tipo ng taong dapat mong pagkatiwalaan. Alam ko, dahil matagal ko na siyang kilala.”
Naramdaman ni Mary ang lalong bigat ng kanyang dibdib. Hindi niya alam kung dapat pa ba niyang pakinggan si Jake, o isara na lang ang kanyang isip dito. Ngunit bakit ganoon na lang ang kanyang pagdududa kay Dylan? Baka nga totoo ang sinasabi ni Jake, o baka naman napapaligiran na siya ng takot at maling akala.
Pag-uwi ni Mary, nadatnan niyang tahimik si Dylan, abala sa pagtatrabaho. Nakaupo ito sa harap ng kanyang laptop, seryoso sa mga papeles na kailangang tapusin. Halos hindi niya napansin ang pagdating ni Mary.
“May kailangan ka bang gawin, Mary?” tanong ni Dylan nang mapansin ang kanyang presensya.
“Wala naman,” maikli niyang sagot, sinubukang itago ang bigat ng mga nasa isip niya. Nais niyang magsimula ng usapan, ngunit tila wala siyang lakas para gawin iyon.
Habang naglalakad-lakad siya patungo sa kusina, biglang bumalik ang mga salita ni Jake sa kanyang isip. Hindi niya napigilan ang sarili at muli niyang kinausap si Dylan, sa pagkakataong ito, diretsahan at walang pasubali.
“Dylan, may dapat ka bang ipagtapat sa akin tungkol kay Isabelle?” tanong ni Mary, hindi na niya inisip ang maaring maging reaksyon ni Dylan.
Napatigil si Dylan sa kanyang ginagawa at tiningnan si Mary. Halatang nagulat siya sa biglaan at prangkang tanong nito. Hindi na siya makaiwas.
“Iyan na naman ang tanong mo,” malalim ang buntong-hininga ni Dylan, halatang pagod na sa mga usapan tungkol kay Jake. “Sinong nagsasabi sa'yo ng mga bagay na ‘yan? Si Jake na naman ba?”
“Oo, si Jake nga. Pero hindi lang iyon dahil sa kanya. Gusto ko lang malaman ang totoo mula sa'yo, Dylan. May iba pa bang dahilan kung bakit mo ako pinili para sa kasunduan natin?” Hindi mapigilan ni Mary ang tono ng pagkabigo sa kanyang boses.
Sandaling natahimik si Dylan, tila iniisip kung paano niya sasagutin ang tanong ni Mary. Ramdam niya ang bigat ng mga mata ni Mary na nag-aabang ng kasagutan. Ayaw niyang makasakit, ngunit hindi rin niya kayang itago ang totoo.
“Mary,” nagsimula si Dylan, mas mababa ang kanyang boses kaysa dati. “Oo, totoo na may plano ang pamilya ko para sa akin. Si Isabelle ay isang parte ng plano nila—isang bagay na hindi ko kayang labanan noon. Ngunit ikaw... ikaw ang pinili ko dahil ikaw ang taong gusto ko talagang makasama.”
Hindi makapaniwala si Mary sa narinig. Parang magkaibang mga bagay ang sinasabi ni Dylan. Gusto siya ni Dylan, pero sa parehong pagkakataon, siya lang ba ang naging daan para makaiwas ito sa mga plano ng pamilya nito?
“Paano ako makakatiwala sa'yo, Dylan, kung parang lagi akong napapagitna sa mga bagay na hindi ko alam?” tanong ni Mary, tila hirap na hirap na sa sitwasyon.
“Mary, alam kong mahirap para sa'yo ito,” sagot ni Dylan, lumapit siya kay Mary at hinawakan ang kanyang kamay. “Pero maniwala ka sa akin—hindi kita ginamit. Pinili kita dahil mahal kita, hindi dahil gusto kong makatakas sa responsibilidad.”
Halos hindi nakapagsalita si Mary. Ang mga salitang binitiwan ni Dylan ay tila nagbigay ng bagong liwanag sa kanyang isip, ngunit hindi rin maitatanggi ang sakit na dulot ng kanyang mga pagdududa. Totoo kaya ang sinasabi ni Dylan? O isa na naman itong paraan para itago ang mas malalim pang dahilan?
Kinabukasan, sa muling pagtatagpo nila ni Jake, nagdesisyon si Mary na harapin na nang tuluyan ang lahat ng pagdududa. Mabilis niyang nilapitan si Jake at hinarap ito.
“Ano bang totoo, Jake?” diretsong tanong ni Mary. “Bakit mo gustong wasakin ang relasyon namin ni Dylan? Ano bang motibo mo?”
Nagulat si Jake sa biglaan at matapang na tanong ni Mary. Hindi niya inaasahan na babalik sa kanya ang tanong na ito.
“Wala akong ibang motibo, Mary,” sagot ni Jake, subukang bumalik sa pagiging mahinahon. “Gusto ko lang na maging bukas ang mga mata mo. Hindi mo ba nakikita na ginagamit ka lang ni Dylan?”
“Hindi ako ginagamit ni Dylan,” sagot ni Mary, ang kanyang boses ay puno ng determinasyon. “Sa simula pa lang, alam ko na ang kasunduan namin. Pero ngayon, mas alam ko na kung sino ang dapat pagkatiwalaan.”
Sa kabila ng lahat ng pinagdaanan nila, unti-unting bumalik ang tiwala ni Mary kay Dylan. Sa pagkakataong ito, natutunan niyang huwag magpadala sa mga sabi-sabi at takutin ng ibang tao. Alam niya na hindi perpekto si Dylan, ngunit naniniwala siya na totoo ang nararamdaman nito para sa kanya.
Hindi man agad nawala ang mga sugat ng pagdududa, ngunit sa bawat araw na lumilipas, mas lalong tumitibay ang kanilang relasyon.
- Writer
