“เกลือราคาถูกเช่นนั้นหรือ?”
“เจ้าค่ะ เกลือที่ขายกันในเมืองเทียนหวงนั้นมีราคาแพงยิ่งกว่าทองคำซะอีก ข้าซื้อไม่ไหวหรอกเจ้าค่ะ”
บุรุษจากชมพูทวีปครุ่นคิด
“ต้องขออภัยแม่นางด้วย เกลือสีขาวบริสุทธิ์ชั้นดีสำหรับปรุงอาหารนั้น ครั้งนี้เรือของเรามิได้มีมาด้วย แต่เรามีเกลือชั้นเลว ใช้สำหรับหมักเนื้อทำเนื้อตากน่ะ ไม่ทราบว่าแม่นางพอจะรับได้ไหม”
“เช่นนั้นหรือ นั่นแหละที่ข้าต้องการ ท่านขายอย่างไร จินละเท่าไหร่?” เซิ่นซิงเหยียนถามออกไปอย่างลิงโลด
บุรุษหนุ่มจากชมพูทวีปยิ้มกว้าง ก่อนเอ่ย
“อันที่จริงเกลือนั้นพวกเรามิได้มีไว้ขายหรอก เราเอาไว้ใช้ในการทำเนื้อตากไว้กินขณะเดินเรือ ตอนนี้ที่เรือมีอยู่สองกระสอบ ข้าให้เจ้าได้หนึ่งกระสอบ เพราะหลังจากออกจากเมืองเทียนหวงพวกเราก็จะมุ่งหน้ากลับชมพูทวีปแล้ว เกลือนี้ข้าไม่คิดเงิน ขอเพียงแต่ในครั้งหน้าหากพวกเรามาค้าขายที่นี่อีก จะขอความช่วยเหลือจากแม่นางในการสื่อสารกับค
