ความโดดเดี่ยวจากสิ่งที่เชื่อใจ
2290 Words
"ผมคิดมาตลอดว่าผมเข้าใจในตัวของเขา แต่ที่จริงแล้วเปล่าเลย ผมไม่เข้าใจอะไรเลยต่างหาก"
ผ่านมาสักพักแล้วหลังจากที่พลออกจากปาร์ตี้ไป ตัวของผมยังนั่งอยู่ในดันเจี้ยน จ้องมองหน้าต่างสถานะของตัวเอง
'ชื่อ อรัญ อาชีพ ผู้ถูกอัญเชิญจากต่างแดน
เลเวล 24 ความชำนาญสูงสุด ดาบหุ้มหนังกระต่าย (เล็ก)
ค่าสติสัมปชัญญะ 100%'
ในส่วนที่เว้นว่าง ที่ตลอดมามันเคยที่ชื่อของเพื่อนสนิทของผมระบุเอาไว้อยู่ ตอนนี้มันได้อันตธานหายไปแล้ว
สิ่งที่เหลืออยู่มีเพียงดาบใหญ่ที่ใกล้พัง เป็นสิ่งเดียวเท่านั้นที่เขาได้ทิ้งมันเอาไว้
ผมจ้องดาบเล่มนั้นก่อนจะกอดมันเอาไว้แน่น ในตอนนี้เป็นอีกครั้งแล้ว
ที่ตัวของผมถูกหักหลัง จากคนที่ผมไว้ใจ
ซ่า..
เมื่อผมเลือกที่จะเดินออกไปนอกดันเจี้ยน สิ่งที่เห็นกลับมีเพียงเม็ดฝนที่ตกลงมาอย่างไม่ขาดสาย
"โลกนี้มีฝนด้วยงั้นเหรอ ที่ผ่านมาไม่เห็นจะเคยตกเลย"
ผมบ่นพึมพำพลางกวาดสายตามองไปรอบๆ ที่มือซ้ายก็ถือดาบใหญ่ที่มัน 'เคย' เป็นของเขาเอาไว้
สายฝนภายนอกทำให้ผมรู้สึกสิ้นหวังมากขึ้น ก่อนที่จะตัดสินใจเดินกลับลงไปภายในถ้ำ
"..."
ปกติแล้วดันเจี้ยนจะเต็มไปด้วยมอนสเตอร์มากมาย พลบอกผมไว้แบบนั้น
แต่พอเขาได้กำลังพวกมันไปทั้งหมด ดันเจี้ยนก็กลายเป็นสถานที่ปลอดภัยไปในทันที
ไม่มีหมียักษ์หรือกระต่ายคอยกวน สิ่งที่หลงเหลือคือความมืดมิดและเงียบเชียบ
ทำเอานึกถึงตัวของผมในอดีต ในโลกใบเก่า ผมมักจะคลุกอยู่แต่ในห้องมืดและเงียบพวกนี้นี่แหละ บอกตรงๆ ว่ามันเป็นสถานที่เดียวที่จะทำให้ผมสบายใจได้ในโลกเก่า
แต่เหมือนว่าตอนนี้ ภายในดันเจี้ยนแห่งนี้ก็กลายเป็นที่ที่ผมสบายใจได้อีกครั้งแล้ว
"เฮ้อ..สุดท้ายก็เหมือนเดิมงั้นสินะ..."
ผมถอนหายใจก่อนจะเริ่มบ่นกับตัวเอง หลับตาลงเพื่อพักผ่อนจากสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้
ร่างของพลปรากฎตัวขึ้นภายในความมืด ภายในความคิดของผม
"น่าตกใจจริงๆ เลยนะ ไม่คิดเลยว่าจะต้องมาใช้ชีวิตอยู่ในโลกนี้แทนแล้ว"
"ฉันไม่คิดแบบนั้นหรอกนะ ถ้าฉันไม่มีนายคงจะไม่ได้อยู่มานานขนาดนี้หรอก"
คำพูดเหล่านี้เข้ามาหลอกหลอนผมในขณะที่หลับตา ใบหน้าของเขายังฝังลึกอยู่ในจิตใจของผม
ไม่เว้นแม้กระทั่งก่อนจะจากลา แผ่นหลังของเขาก็ยังฝังอยู่ในความทรงจำของผม
"ขอโทษด้วยนะอรัญ"
มันเป็นคำพูดที่เห็นแก่ตัว แต่ผมกลับยอมรับและปล่อยผ่านมันไป
อาจจะเป็นเพราะผมถูกลิขิตเอาไว้แบบนี้ ถูกโชคชะตาบอกให้ใช้ชีวิตอยู่เพียงลำพัง
"โฮกกก!!!"
แต่ในตอนนั้นเองที่ผมได้ยินเสียงคำราม มันดังออกมาจากจุดที่ลึกลงไปภายในถ้ำ
ผมรับรู้ได้ทันทีว่ามันเป็นเสียงของอะไร
"หมีอัญมณี.."
แต่เสียงของมันทั้งหนักแน่น และน่าเกรงขามกว่าหมีทุกตัวที่ผมเคยเจอมา
เพียงแค่เสียงร้องเบาๆ ของมันก็ทำให้ผมสั่นไปทั้งตัว บอกได้เลยว่าเจ้านี่อาจจะเป็นตัวที่แข็งแกร่งมากที่สุด
แต่ถึงแม้ผมจะตัวสั่นมากแค่นั้น ตอนนั้นผมก็เริ่มคิด..
เท้าของผมก้าวตรงไปทันที แต่ไม่ใช่เพื่อที่จะหนี แต่ตรงลึกเข้าไปภายในความมืดมืดของดันเจี้ยน
มือซ้ายของผมกำดาบใหญ่เล่มนั้นเอาไว้แน่น ภายในใจที่สิ่งที่ต้องการเพียงอย่างเดียว
"ถ้าต้องการให้ฉันอยู่คนเดียว ฉันก็จะปลดปล่อยมันเอง"
ผมเดินตรงไปภายในความมืดมิด ที่ที่มีเสียงของหมีอัญมณีตัวยักษ์ได้กู่ร้องคำรามออกมา
ในระหว่างที่อรัญกำลังมุ่งหน้าลึกลงไปภายในดันเจี้ยน ชายหนุ่มที่เคยเป็นเพื่อนร่วมทีมของเขาก็ได้มาถึงสถานที่ปักหลักของกลุ่มรุ่งโรจน์
พื้นที่ทั้งหมดเต็มไปด้วยความหรูหราและยิ่งใหญ่ เพราะที่นี่เป็นหนึ่งในส่วนของปราสาทภายในเมือง
พลเดินมาถึงพร้อมกับความตกตะลึง สิ่งที่เค้าเคยได้รับมีเพียงการจ้องมองปราสาทแห่งนี้ที่ภายนอกเพียงเท่านั้น
"เพิ่งจะเคยเข้ามาเหรอ"
ซีฟเดินเข้ามาจากด้านหลังพร้อมกับผู้ติดตามสองคน เขาเดินมาข้างตัวพลพร้อมกับยิ้มให้
"อืม..ปกติจะอยู่แค่นอกเมือง"
พลกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยอารมณ์ตื่นเต้น ก่อนที่จะถูกเชิญชวนเข้าไปภายในห้องห้องหนึ่ง
ภายในนั้นมีคนนั่งรอพวกเราอยู่แล้ว 3 คน หนึ่งในนั้นคือผู้ที่ถูกเรียกว่า 'หัวหน้า'
"สวัสดี พล ดีใจที่นายตอบรับคำเชิญของพวกเรานะ"
ชายหนุ่มคนหนึ่งเอ่ยขึ้น ก่อนจะเงยหน้าไปมองพลที่ยืนนิ่ง
ไม่นานนักชายคนนั้นก็ผายมือไปบนโต๊ะ ก่อนจะเห็นว่าบนนั้นมีดาบใหญ่เล่มหนึ่งวางเอาไว้ พร้อมกับหนังสือปกสีฟ้าเก่าๆ
"เจ้านี่มัน..?"
"ของขวัญต้อนรับ สำหรับสมาชิกใหม่"
พลเดินเข้ามามองสิ่งของที่วางอยู่ด้านบน เขาจับดาบใหญ่เล่มหนึ่งก่อนจะเห็นว่ามีบางอย่างที่ดูแปลกตา
'ดาบใหญ่เขี้ยวมังกร'
นั่นชื่อของดาบใหญ่เล่มนั่น แถมมันยังมีบางอย่างแถมเพิ่มมาอีกด้วย
'...สกิลติดตัว เมื่อผู้ใช้ได้รับค่าความกระหายที่มากพอ จะทำให้ดาบเล่มนี้ตื่นขึ้นชั่วขณะ'
"สกิลติดตัว..งั้นเหรอ...?"
พลจ้องมองดาบเล่มนี้อย่างตั้งใจ ก่อนจะหันไปเห็นหนังสือปกสีฟ้าที่วางอยู่ด้านข้าง
"แล้วหนังสือเล่มนี้ล่ะ"
"ลองหยิบมันขึ้นมาดูสิ"
ชายคนนั้นตอบ ทำให้พลลองหยิบมันขึ้นมาตามที่เขาบอก
ตอนนั้นเองที่เขาได้เห็นข้อความหนึ่งแจ้งเตือนขึ้นมา..
'สกิล เพลิงปกคลุมกาย เรียนรู้เลยหรือไม่?'
เพล้ง!!
เสียงอัญมณีของเหล่าหมีภายในดันเจี้ยนถูกทำลายไปทีละตัว พร้อมกับร่างของชายคนหนึ่งที่กำลังเหนื่อยหอบ
"แฮ่ก...แฮ่ก..มากันไม่หยุดไม่หย่อนเลยนะ"
"โฮกก!!"
ผมปาดเหงื่อในระหว่างที่กำลังจ้องมองเหล่าฝูงหมีที่มีอัญมณีติดอยู่ทั่วทั้งตัว พวกมันจ้องมองผมที่ไร้แรงพร้อมกับส่งเสียงคำราม
สิ้นเสียง เหล่าหมีอัญมณีก็พุ่งเข้ามาหาตัวของผมอย่างรวดเร็ว ก่อนจะใช้มือตะปบที่ตัวของผมอย่างจัง
ผลั่ก!!
"อั่ก!!"
ร่างของผมปลิวไปอีกทิศทาง ก่อนจะไปชนกับหมีอีกตัวที่ดักรออยู่
"โฮกกก!!"
เจ้าหมีเริ่มกางมือ แต่ก่อนที่มันจะตะบบมือของมันลงมาใส่ร่างของผม
เพล้ง!
อัญมณีของเจ้าหมีตัวนั้นแตกออก ทำให้หมีตัวนั้นถอยกลับไปและกรีดร้องออกมาอย่างเจ็บปวด..
ถึงแม้ว่าพวกมันจะมีอัญมณีเยอะกว่าเดิม แต่สุดท้ายมันก็เป็นจุดอ่อนส่วนหนึ่งของร่างกาย การทำลายมันก็ง่ายแถมยังส่งผลต่อตัวของพวกมันอีก
ผมดันตัวใหญ่ลุกขึ้นก่อนจะกำดาบสั้นบนมือเอาไว้แน่น
ฉึก!! เพล้ง!!!
ผมกระโดดพุ่งตัวไปหามันก่อนจะใช้ดาบสั้นแทงตรงเข้าไปยังอัญมณีเม็ดหนึ่งบนตัวของมัน ก่อนจะดันคมดาบเฉือนร่างของมันทั้งหมด
"ย้ากกก!!"
เพล้ง! เพล้ง!! เพล้ง!!!
ร่างของเจ้าหมีตัวนั้นล้มลม เพราะอัญมณีบนตัวมันถูกทำลายไปจนหมด
"แฮ่ก..แฮ่ก..."
ผมจ้องมองหมีตัวนั้นที่เริ่มสลายหายไป เศษแห่งแสงสีทองทั้งหมดพุ่งเข้ามาผสานร่างกาย
นี่ก็คงเป็นอีกหนึ่งเหตุผลสินะ การได้รับค่าประสบการณ์เพียงคนเดียวจากการล่าเป็นหนึ่งในสิ่งที่เพิ่มความแข็งแกร่งได้อย่างรวดเร็ว
"ไหนขอดูหน่อย.."
'ชื่อ อรัญ อาชีพ ผู้ถูกอัญเชิญจากต่างแดน
เลเวล 28 ความชำนาญสูงสุด ดาบหุ้มหนังกระต่าย (เล็ก) (ความคงทนต่ำ)
ค่าสติสัมปชัญญะ 100%'
"28 งั้นเหรอ.."
ุ้ถ้าวัดจากการที่พลได้รับสกิล แสดงว่าเหลืออีก 2 เลเวลสินะ
ผมหันไปมองเหล่าฝูงหมีที่รุมล้อมตัวของผมเอาไว้
"ตอนแรกก็คิดว่าการที่ตายไม่ได้เป็นผลเสียอยู่หรอก...แต่แบบนี้ก็ถือเป็นข้อดีสินะ.."
ผมยกดาบสั้นของตัวเองขึ้นก่อนจะชี้ไปยังเหล่าฝูงหมีอัญมณีพวกนั้น ก่อนจะสูดหายใจเข้าเพื่อเตรียมใจ
"โฮกกก!!!"
"จะร้องทำไมหา!!"
เสียงกรีดร้องของสองสิ่งดังขึ้นปะทะ ก่อนที่พวกเราทั้งคู่จะพุ่งเข้าใส่กัน
ฉึก!!! เพล้ง!!
ผลั่ก!! ตุบ!!!
ร่างของผมถูกกระแทกจนปลิวไป แต่พวกหมีทั้งหมดถูกคมดาบของผมจัดการไปเช่นกัน
การต่อสู้เป็นไปอย่างยากลำบาก แต่สุดท้ายปลายดาบเล่มสุดท้ายก็ถูกแทงลงไปยังหมีอัญมณีตัวสุดท้าย
"โฮกกก!!"
"หนวกหูโว้ย!!"
เพล้ง!!!
อัญมณีแตกออกพร้อมกับดาบของผมสูญสลายไป การต่อสู้ที่ยาวนานมันทำให้ผมลืมเช็กค่าความคงทนของอาวุธไปเลย...
แต่ถึงแบบนั้นมันก็หมดลงแล้ว ผมไม่เหลืออาวุธใดๆ ที่เป็นของตัวเองแล้วในตอนนี้
ร่างของเหล่าหมีสูญสลายกลายเป็นเศษแห่งแสง พวกมันลอยเข้ามาในร่างพร้อมกับความรู้สึกที่เปลี่ยนแปลงไป
'ชื่อ อรัญ อาชีพ ผู้ถูกอัญเชิญจากต่างแดน
เลเวล 29 ความชำนาญสูงสุด ดาบสะบั้นหัว (ใหญ่) (ความคงทนต่ำ)
ค่าสติสัมปชัญญะ 100%'
"ถือวิสาสะเปลี่ยนให้เองเลยงั้นเหรอ..ถ้าอาวุธนั่นพังก็จะไม่นับความชำนาญเลยสินะ..."
ผมจ้องมองหน้าต่างสถานะ ก่อนจะเห็นว่ามีบางอย่างที่เปลี่ยนไปแบบที่ผมไม่ต้องการ
ดาบใหญ่สะบั้นหัวถูกถือขึ้นมา พร้อมกับเสียงของบางอย่างที่ดังขึ้น
ตุบ...ตุบ..
เสียงของมันคือฝีเท้าของสัตว์ใหญ่ และเมื่อผมได้มองเห็นมันชัดก็ได้เห็น..
ร่างของหมีอัญมณีตัวยักษ์ปรากฎขึ้น มันตัวใหญ่กว่าหมีที่ผมสู้เมื่อกี้อยู่นิดหน่อย แต่ที่มันแตกต่างออกไปคืออัญมณีของมัน
อัญมณีสีแดงตรงกลางขนาดใหญ่เพียงก้อนเดียว มันจ้องมองผมด้วยดวงตาสีแดงส่องประกายก่อนจะเริ่มคำรามออกมาสุดเสียง
"โฮกกกกกก!!!!!"
สิ้นเสียง ร่างของมันก็วิ่งพุ่งเข้ามาจนทำลายขอบของถ้ำรอบตัวออกไป
"ก็เข้ามาสิ อยากทำลายไอ้ค่าความชำนาญสูงสุดอยู่พอดี"
ผมยกดาบใหญ่ที่ใกล้พังขึ้นมา ก่อนจะใช้มันฟาดเข้าไปที่กลางลำตัวของมัน
ตอนนั้นเองที่ผมได้ยินเสียง..
"เอาล่ะ ที่นายทำเมื่อกี้มันคือการฟาด ไม่ใกล้เคียงกับการฟันด้วยซ้ำ"
แคร็ก!!
"โฮกกก!!"
อัญมณีของเจ้าหมีตัวนั้นเกิดรอยร้าวจนทำให้มันกรีดร้องออกมาอย่างเจ็บปวด แต่ตอนนั้นเองที่มันได้ปัดมือมาทางผม
ผลั่ก!! โผละ!!!
ตัวของผมปลิวออกไปตามแรง จนร่างไปกระแทกกับผนังถ้ำก็กระอั่กเลือดออกมา
"อ่อก..!!"
สายตาเริ่มพร่าเลือน ร่างกายอ่อนแรง ดาบใหญ่บนมือก็หลุดออกไป
"จ้องมองไปยังสิ่งที่นายกำลังจะฟัน กำดาบให้แน่นแล้วลองตวัดมันใหม่อีกครั้งดู"
เสียงนั่นยังคงติดฝังอยู่ในหัว ทำให้ผมหยิบดาบและยกชี้มันไปด้านหน้า
จะให้ตายตอนนี้ก็ได้อยู่หรอก แต่ถ้าเป็นแบบนั้นเจ้านั่นคงไม่หายไปจากหัวของผมแน่ๆ
"คำสอนของนายฉันยังจำได้อยู่เลย..บ้าบอชะมัด..."
ผมสูดหายใจเข้าก่อนจะจ้องมองไปยังเจ้าหมียักษ์ตรงหน้า กำดาบใหญ่สะบั้นหัวก่อนจะชี้ไปที่ตัวของมัน
"โฮกกก!!!"
"ว้ากกก!!!"
ผมพุ่งตัวเข้าไปพร้อมกับง้างดาบใหญ่ เจ้าหมีอัญมณีก็ง้างมือเตรียมจะตะปบ
ตึ้ม!!
ดาบและมือของเจ้าหมีเข้ามาปะทะกัน เจ้าหมีใช้มือผลักตัวของผมให้ดันถอยกลับไป
"อึ่ก...ย้ากกก!!"
แคร๊กกก!!
ผมใช้ดาบปัดมือของเจ้าหมีออกไป ก่อนจะฟันตรงเข้าไปที่อัญมณียักษ์กลางลำตัว
"ดี!! รุกต่อไปเลยอรัญ"
"โฮกกกก!!"
"อา...ร้องอีกสิฟะ!!"
แคร๊กกก!! แกร๊กกก!
ดาบใหญ่ถูกฟันตรงไปยังอัญมณีนับสิบครั้ง จนสุดท้ายมันก็ได้แทงตรงเข้าไปยังใจกลางลำตัวของมัน
"ย้ากกกกกกกก!!!"
ฉึก!! เพล้ง!!!
"โฮกกกก!!!"
เสียงของอัญมณีถูกทำลายลง พร้อมกับเสียงของเจ้าหมีที่กรีดร้องก่อนจะล้มตัวลง
ตุบ!!
ล้มเองก็ทรุดตัวนั่งลง จ้องมองร่างของเจ้าหมีที่สิ้นสภาพ
"เป็นไง ความรู้สึกตอนจัดการพวกมันได้น่ะ"
นั่นเป็นเสียงสุดท้ายที่เกิดขึ้นภายในหัว ก่อนที่ดาบใหญ่สะบั้นหัวจะสูญสลายไป
"อา...โครตจะสะใจเลย.."
นั่นเป็นสิ่งที่ผมเอ่ยขึ้น ก่อนที่ทุกอย่างจะมืดดับลง
'คุณได้เสียชีวิต กำลังส่งกลับไปยังจุ----'
'เกิดข้อผิดพลาด คุณได้รับรางวัลบางอย่าง ระบบจะคืนชีพยังจุดล่าสุดที่คุณเสียชีวิตลง'
'คุณสำเร็จภารกิจลับ...โลกแห่งความโดดเดี่ยวอันแสนสิ้นหวัง'
'จะรับรางวัลจากภารกิจลับหรือไม่'
"ตกลง.."
- Writer
