server 0 เซิร์ฟเวอร์ทดสอบเปลี่ยนชีพ

ภาพจำแสนเจ็บปวด

"ที่นี่งั้นเหรอ ดันเจี้ยน"

พวกเราเดินมาถึงปากถ้ำขนาดใหญ่ ที่ด้านในเต็มไปด้วยความมืดมิดอันไร้ที่สิ้นสุด

บรรยากาศที่ส่งผ่านมาจากภายในชวนให้ขนลุก ยิ่งผมจ้องมองมันลึกลงไปเท่าไหร่ก็สัมผัสได้ถึงความหวาดกลัวมากขึ้นเท่านั้น

"บรรยากาศแบบนี้ ต้องใช่แน่นอน"

พลเอ่ยขึ้นก่อนจะเริ่มก้าวเท้าเข้าไปข้างใน ทำให้ผมรีบเดินตาม

พวกเรามาถึงที่นี่ได้เพราะแห่งข่าว ช่วงนี้มีการพูดถึงถ้ำปริศนาที่จู่ๆ ก็โผล่มาตามพื้นที่ต่างๆ พลที่รู้เรื่องพวกนี้ดีเลยรีบตามหาโดยอ้างมามันเป็นการปรากฎตัวของดันเจี้ยน และมันคือสถานที่ที่เรียกได้ว่าดีที่สุดในการทดสอบฝีมือแถมยังได้พัฒนาตัวเอง

แต่ผมกลับรู้สึกถึงลางร้ายที่แผ่ออกมาภายใน ความกังวลเริ่มเกิดขึ้นภายในใจราวกับใกล้จะมีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้น

ขอให้ทุกอย่างผ่านไปด้วยดีก็แล้วกัน..ผมภาวนาทุกอย่างไวเพียงแค่นั้น ก่อนจะเดินลึกเข้าไปภายในถ้ำ

ฉับ!!

"พอได้อาวุธใหม่มาแบบนี้แล้ว เจ้าพวกนี้ก็ดูง่ายไปเลยแฮะ"

พลชื่นชมดาบใหญ่เล่มใหม่ของเขาหลังจากที่ได้กำจัดมอนสเตอร์ภายในดันเจี้ยน ซึ่งพวกมันคือหมียักษ์ที่มีอัญมณีอยู่กลางอก หรือก็คือมอนสเตอร์ที่ทำให้อาวุธเก่าของพลนั้นเสียหาย

ร่างของหมีอัญมณีสลายกลายเป็นเศษแห่งแสงสีขาวก่อนจะไหลเข้ามาภายในร่างของพวกเรา และด้วยความแข็งแกร่งของมันทำให้เราเลเวลเพิ่มขึ้นไปอีกขั้น

"ขอบคุณนะ พล เพราะนายเลยทำให้ฉันเลเวลขึ้นโดยที่ไม่ได้ทำอะไรเลย"

พลหันหน้ามาหาพร้อมกับรอยยิ้ม ก่อนที่เขาจะชี้ดาบใหญ่ตรงเข้ามาหาตัวของผม

"ต้องให้บอกกี่ครั้งว่ามันไม่ใช่แค่ฉันเพียงคนเดียว ส่วนหนึ่งมันก็มาจากนายด้วย"

คำพูดนั้นทำให้ผมสบายใจ ก่อนจะยิ้มตอบให้กับเขา

"เอาล่ะ ถ้างั้นพวกเราก็ลงไปกันต่อเถอะ"

"อืม"

ผมตอบกลับเขาไปด้วยน้ำเสียงสดใส โดยที่ไม่รู้เลยว่าสิ่งที่จมลึกลงไปภายในถ้ำ คือสิ่งที่โหดร้ายและอันตรายอย่างที่พวกเรายังไม่เคยได้พบเจอมาก่อน

และสิ่งที่รอตัวของผมอยู่ มันคือความสิ้นหวัง

ช๊วกก!! ฉับ!!

เสียงฟาดฟันดังไปทั่วบริเวณ และเสียงนั่นดังมาจากคมดาบของพลที่ฟาดฟันเหล่าหมีอัญมณี

"พอลงมาลึกขึ้นพวกมันก็เยอะขึ้น แถมยังเก่งกว่าตัวด้านบนอีก"

ยิ่งพวกเราลงมาลึกเท่าไหร่ก็ได้พบกับหมีอัญมณีมากขึ้นเท่านั้น อัญมณีกลางหน้าอกของพวกมันมีจำนวนมากขึ้นแถมยังแข็งแกร่งกว่าเดิม จากที่พลสามารถกำจัดมันได้ง่ายๆ ตอนนี้เขาต้องใช้เวลามากขึ้นในการกำจัดมัน

"โผล่มาเยอะแบบนี้ทำเอาเหนื่อยเลยแฮะ อรัญนายมีแผนอะไรไหม"

พลเอ่ยปากถามผมมาแบบนั้น ทำให้ผมเริ่มมองไปยังตัวของพวกมันเพื่อหาจุดอ่อน

สิ่งที่แตกต่างจากหมีพวกนี้ เหตุผลที่ทำให้พวกมันแข็งแกร่งกว่าเดิม

ตลอดเวลาที่ผ่านมาพลก็จำกัดมันได้ง่ายๆ จากการฟันไปที่กลางตัวของพวกมัน แต่ทำไมครั้งนี้ถึงฟันไปแล้วมันถึงยังไม่ล้มลง

ผมคิดไปสักพักก่อนจะสังเกตเห็นอัญมณีบนหน้าอกของพวกมัน ยิ่งลงมาลึกอัญมณีของหมีพวกนี้ก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น

"พล เล็งไปที่อัญมณีที่กลางหน้าอกของพวกมัน"

พลพยักหน้ารับ ก่อนจะตรงเข้าไปฟันอัญมณีที่กลางอกของพวกมัน

ฉับ!! ฉับบ!! เพล้ง!!

เสียงฟันเกิดขึ้นสองครั้ง พลได้ผ่าอัญมนีที่หน้าอกของหมีตัวนั้นไปจนหมด

และเป็นไปอย่างที่คาด หมีอัญมณีตัวนั้นล้มลงทันทีที่อัญมณีกลางอกของมันถูกทำลายไปจนหมด

"แบบนี้ก็สวยเซ่!!"

พลยกดาบขึ้นมาก่อนจะมองไปยังเหล่าหมีอัญมณีนับสิบที่ตรงเข้ามา ตอนนี้เขารู้แล้วว่าจุดอ่อนของพวกเราคืออะไร

รอยยิ้มปรากฎบนใบหน้าของเขา พร้อมกับร่างที่พุ่งเข้าไปหาเหล่าหมีอัญมณีอย่างรวดเร็ว

ช๊วกก!!

ร่างของหมีตัวหนึ่งล้มลงอย่างรวดเร็วด้วยการฟาดฟันเพียงครั้งเดียวของพล แต่นั้นไม่ได้ทำให้เหล่าหมีพวกนั้นหวาดกลัว แต่กลับเป็นการกระตุ้นความแค้นเสียมากกว่า

"โฮกกก!!"

เหล่าหมีอัญมณีเริ่มกู่ร้อง และตัวของพวกมันเริ่มมีออร่าสีแดงเปล่งออกมา เสียงของพวกมันน่ายำเกรงและทำให้ผมขาสั่นไปนิดหน่อย

"เสียงร้องของพวกมันอาจจะเพิ่มความแข็งแกร่งให้กับพรรคพวกคนอื่นๆ ระวังด้วยนะ!!"

ผมตะโกนบอกเขาให้ระวัง แต่เสียงนั้นกลับไม่สะทกสะท้านใดๆ กับตัวของพลเลย เขาเงยหน้ามองพวกมันพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า ก่อนจะพุ่งตัวพร้อมกับง้างดาบใหญ่คู่ใจของเขา

ฉับ!! ฉับบบ!! เพล้ง!!!

พลตวัดดาบฟันหัวของหมีที่เริ่มกู่ร้องเป็นตัวแรกจนมันเงียบลง หลังจากนั้นก็ฟันอีกครั้งไปยังอัญมณีบนหน้าอก และจบด้วยการผ่าร่างของมันออกเป็นสองท่อน

"โฮกกก!!"

หมีสองตัวที่เห็นก็รีบพุ่งเข้ามาหมายจะใช้มือตะครุบตัวของพล แต่เขาไม่ได้ยอมให้พวกมันทำแบบนั้น

ซ๊วกกก!!

เสียงตัดผ่าดังขึ้นพร้อมกับแขนของหมีอัญมณีทั้งสองตัวที่ขาดออกไปจนหมด พวกมันเริ่มอ้าปากเพื่อจะกู่ร้อง แต่ปลายดาบของพลก็ตัดผ่านหัวของพวกมันเพียงแค่การฟาดฟันเพียงสองครั้ง

"ขอโทษที แต่มันหนวกหูวะ"

ฉับ!! เพล้ง!!

อัญมณีของหมียักษ์ทั้งสองถูกผ่าออกไปด้วยการฟันของพลเพียงครั้งเดียว ก่อนที่เขาจะมองไปยังฝูงหมีตัวที่เหลืออย่างไม่เกรงกลัว

"สมกับเป็นพล.."

ผมสิ่งที่เกิดขึ้นแล้วได้แต่อุทาน สมแล้วที่เขานั้นเล่นเกมได้เก่ง หมีสุดแข็งแกร่งสามตัวถูกเขาโค่นได้ภายในไม่กี่นาที และฝูงหมีตัวที่เหลือก็เช่นกัน

หมีอัญมณีตัวที่เหลือถูกพลฟาดฟันจนสูญสลายไปอย่างรวดเร็วเช่นกัน ร่างของตัวมันกลายเป็นเศษแสงสีเหลืองไหลเข้าสู่ตัวของพลในขณะที่เขากำลังกำจัดพวกมันไปทีละตัว

ภาพตรงหน้าทำให้ผมตกละลึง สิ่งที่ผมเห็นนี้มันราวกับนักรบบ้าคลั่งที่ได้ตื่นขึ้นจากการหลับไหล

"ฟู่ว...หมดแล้วสินะ"

พลปาดเหงื่อบนหน้าผากของเขาก่อนจะหันกลับมาหาตัวของผม บอกตรงๆ ว่ามันทำให้ผมกลัวเขาไปนิดหน่อยแล้วสิ

ร่างของหมีทั้งหมดสูญสลายระหว่างที่พลเดินเข้ามาหาผม เขาทรุดตัวก่อนจะเริ่มหอบหายใจอย่างเหน็ดเหนื่อยออกมา

"เป็นอะไรไหมพล"

ผมรีบเข้าไปดูอาการของเขาทันทีที่ทรุดตัวลง ก่อนจะเห็นภายใต้เสียงหอบคือรอยยิ้มแห่งความดีใจ

"นี่ฉันทำเรื่องบ้าอะไรลงไปกันนะ"

พลเอ่ยขึ้นพร้อมกับเสียงหอบ คำพูดแบบนี้แสดงว่าเขาไม่รู้ตัวเองในขณะที่พุ่งไปจัดการพวกมันอย่างงั้นเหรอ

"นายไม่รู้สึกตัวอย่างงั้นเหรอ ตอนนี้พุ่งเข้าไปหาพวกมัน"

พลเริ่มสูดหายใจเพื่อควบคุมอาการเหนื่อยหอบ เขาถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะตอบกลับ

"ไม่เชิงหรอก แต่มันรู้สึกเหมือนมีบางอย่างที่ขาดสะบั้นไป แล้วฉันก็ควบคุมตัวเองไม่ค่อยจะได้"

พลเอ่ยขึ้นก่อนจะเงยหน้ามามองผม ตอนนั้นเองที่ผมคิดบางอย่างขึ้นมาได้

"พล นายลองเปิดหน้าต่างสถานะขึ้นมาได้ไหม"

พลเอียงคอมองผมด้วยความสงสัย แต่สุดท้ายเขาก็เปิดมันขึ้นมา

'ชื่อ พล อาชีพ ผู้ถูกอัญเชิญจากต่างแดน ปาร์ตี้ อรัญ

เลเวล 32 ความชำนาญสูงสุด ดาบสะบั้นหัว (ใหญ่) (ความคงทนต่ำ)

สกิล ความกระหายของนักรบ

ค่าสติสัมปชัญญะ 100%'

เมื่อผมได้อ่านข้อมูลทั้งหมด มันก็เป็นอย่างที่ผมคิดเอาไว้ เพราะสกิลติดตัวของพลได้เพิ่มเข้ามาทำให้เขากลายเป็นแบบนั้น

แต่..มันมาได้ยังไงล่ะ

"นายรู้ไหมว่าสกิลนี้ได้มาตั้งแต่เมื่อไหร่"

พลนิ่งเงียบไปสักพักพร้อมกับเริ่มคิด ก่อนที่เขาจะเอ่ยปากตอบ

"มีช่วงจังหวะหนึ่ง ที่มีหน้าต่างแจ้งเตือนขึ้นมาว่าฉันจะใช้สกิลไหม"

"แล้วนายทำยังไงล่ะ"

"ฉันตอบ 'ตกลง' และทุกอย่างก็เกิดขึ้น"

แปลว่าเขาได้รับสกิลในระหว่างการต่อสู้ และเริ่มใช้มันเพราะระบบแจ้งเตือน

แต่แล้ว อะไรที่ทำให้มันเกิดขึ้นล่ะ

'ชื่อ อรัญ อาชีพ ผู้ถูกอัญเชิญจากต่างแดน ปาร์ตี้ พล

เลเวล 26 ความชำนาญสูงสุด ดาบหุ้มหนังกระต่าย (เล็ก)

ค่าสติสัมปชัญญะ 100%'

ผมเปิดหน้าต่างค่าสถานะของตัวเองขึ้นมาบ้าง ก่อนจะเห็นว่ามีบางอย่างที่แตกต่าง

'เลเวล' มีเพียงแค่เลเวลเท่านั้นที่แตกต่างออกไป เพราะผมยังอยู่ในเลข 20 เท่านั้น

"บางทีอาจจะเป็นเพราะเลเวลก็ได้"

พลเอ่ยขึ้นทำให้ผมแปลกใจ ก่อนที่ผมจะหันไปเห็นหน้าต่างสถานะของเขา แต่มันมีข้อมูลที่แตกต่าง

'สกิล ความกระหายของนักรบ

เมื่อเปิดใช้สกิล จะทำให้ผู้ใช้เข้าสู่สถานะกระหาย เพิ่มค่าพลังพื้นฐานทั้งหมด 10% แต่จะทำให้ผู้ใช้ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้

เลเวลที่เปิดใช้งาน 30'

เมื่อผมอ่านข้อความทั้งหมดก็ได้เข้าใจ สกิลพวกนี้จะเกิดขึ้นได้ตามเลเวลของผู้เล่น

"เพราะนายเลเวลเพิ่มขึ้น ก็เลยได้สกิลมาสินะ"

"ก็คงงั้น.."

เสียงของพลเริ่มกลับมาบางเบา ราวกับเขาเริ่มคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

"ถ้างั้น พวกเราก็ออกไปจากดันเจี้ยนนี้กันเถอะ นายก็เหนื่อยมากแล้วนี่"

"นั้นสินะ"

ผมพยุงร่างของพลให้ลุกขึ้นก่อนจะพาเขาออกไปนอกถ้ำ แต่ไม่รู้ทำไม ผมถึงสัมผัสได้ว่ายบรรยากาศมันเปลี่ยนไป

"แต่พวกมันก็ทำเอานายเหนื่อยมากเลยนะ แถมยังทำให้ดาบที่ซื้อมาใหม่ใกล้พังอีก"

"อา..หนักเอาเรื่องเลย"

เสียงของเขาดูเหนื่อยหอบกว่าปกติ แต่มันคงจะเป็นเพราะความเหนื่อยนั้นแหละ

ผมได้แต่คิดแบบนั้น และขอให้มันเป็นแบบนั้นด้วยเถอะ

พวกเราเดินมาถึงปากถ้ำ แสงสว่างของดวงอาทิตย์ยามเย็นส่องเข้ามาทำให้ผมเริ่มโล่งอก

แต่สิ่งที่มากลับไม่ได้มีเพียงแสงอาทิตย์ แต่เป็นร่างเงาของคนกลุ่มหนึ่ง ที่มีผู้นำเป็นชายในชุดคลุมสีแดงลายทอง เส้นผมสีเทายาวดูไม่เรียบร้อย แต่หน้าตาของเขากลับมีความเจ้าเล่ห์แสดงออกมาอย่างชัดเจน

พวกเขาสวมชุดแสนสง่าดูโดดเด่น ทำให้ผมรู้ทันทีว่าพวกเขาคือใคร

"ขอแนะนำตัว ผมชื่อซีฟ เป็นรองหัวหน้าของกลุ่มรุ่งโรจน์"

ทันทีที่ได้ยิน พลก็หันหน้าขึ้นมามองทันที

"มีธุระอะไรกับพวกเรา"

ผมเอ่ยถามไปแบบนั้น ก่อนที่จะสัมผัสได้ว่าพลปล่อยแขนจากไหล่ของผม

"ขอโทษด้วยที่ทำให้สงสัย แต่ขอสาบานว่าพวกเราไม่ได้มาทำร้ายคุณ"

"แล้วพวกแกต้องการอะไร"

พลเป็นฝ่ายเริ่มเอ่ยถาม ก่อนจะก้าวไปข้างหน้าตัวของผมพลางปกป้อง

ซีฟที่เห็นแบบนั้นก็เริ่มยิ้มออกมา ก่อนจะเอ่ย

"ทางกลุ่มรุ่งโรจน์ของพวกเราสนใจในคุณนะ คุณพล"

หลังจากที่ได้ฟัง พลก็มีท่าทีนิ่งไปทันที

"หมายความว่ายังไง"

ซีฟเดินลงมาหาพวกเราหนึ่งก้าว ก่อนจะเริ่มอธิบายต่อ

"ทางกลุ่มของพวกเห็นคุณมีฝีมือมากพอ เลยอยากจะชวนให้คุณมาเข้ากลุ่มรุ่งโรจน์"

"แล้วพวกแกรู้ชื่อของฉันได้ยังไง"

"สายข่าวไงครับ"

เมื่อได้รับคำตอบของทุกอย่างพลก็เริ่มทำหน้านิ่ง เขาจ้องมองตรงเข้าไปยังรองหัวหน้าของกลุ่มรุ่งโรจน์ ที่ตอนนี้เขากำลังเผยรอยยิ้มอันแสนเจ้าเล่ห์

พลหันหน้าเข้ามาหาผม ก่อนจะวางดาบใหญ่สะบั้นหัวเอาไว้ข้างตัว

"พล นี่มัน.."

"ขอโทษด้วยนะอรัญ"

พลกล่าวขอโทษก่อนจะหันหลังกลับไป ตอนนั้นเองที่ผมได้เข้าใจว่าสิ่งที่ตัวเองคิดมาตลอดนั้นผิด

เหตุผลที่เขานั้นมักจะแสดงท่าทีกังวล ไม่ใช่เพราะเขาอยากกลับไปโลกเดิม หรือเป็นเพราะเขาไม่ได้รับในสิ่งที่คนอื่นได้

แต่เป็นเพราะเขาอยู่กับผม เขาเลยพัฒนาตัวเองได้ช้าต่างหาก

"พล..เดี๋ยวก่อน..."

ผมพยายามยื่นมือไปหาเขา แต่ตอนนั้นเองที่ข้อความหนึ่งได้ปรากฎขึ้นมาตรงหน้า..

'ผู้เล่น พล ออกจากปาร์ตี้'