ตอนที่6
1138 Words
ตอนที่6
หลังจากกลับมาจากบริษัทของสามีรสรินเอาแต่นอนคิดว่าจะเอายังไงต่อไปดี ส่วนที่เธแกลับมาก่อนก็เพราะภูวดลบังคับให้นั่งรถแท็กซี่กลับมาโดยอ้างว่ามีธุระไปต่อ ไม่อยากให้เธอรอนาน ไม่รู้ว่าเหตุผลที่ภูวดลบอกมันจริงหรือเปล่าแต่ยังไงถ้าภูวดลไม่อยากให้เธออยู่ด้วยเธอก็ไม่ฝืน
"ฮัลโหลพี่ลี่ ทำอะไรอยู่ค่ะ" รสรินต่อสายหาพี่สาวเพื่อจะปรึกษาปัญหาหัวใจ
'มีปัณหาอะไรกับไอ้พีทเหรอ ถึงโทรมาหาพี่ได้' นริสราถามน้องสาวด้วยน้ำเสียงยียวน
"ไม่ใช่ซะหน่อย" รสรินโกหกพี่สาวด้วยใบหน้าใสซื่อ ซึ่งนริสราก็รู้นิสัยของน้องสาวดี ถ้าอีกคนไม่มีอะไรคงไม่โทรหาเธอเป็นแน่
'พี่เชื่อก็ได้คนโกหก' แม้นริสราจะบอกว่าเชื่อน้องสาวแล้วแต่ก็ยังบอกว่าน้องโกหก
"อ้าว สรุปพี่ลี่เชื่อน้องไหม" เจ้าของใบหน้าหวานที่ถือสายอยู่พูดด้วยน้ำเสียงอ้อน จนนริสราต้องแพ้ให้กับน้องสาวคนขี้อ้อน
'เชื่อแล้ว ๆ ' พี่สาวที่แพ้ลูกอ้อนให้น้องสาวคนเดียวจึงยอมถอย
"เอ่อ..แล้วโรสปรึกษาเรื่องนี้กับพี่ได้ไหม" คร่าวนี้น้ำเสียงของรสรินเอ่ยอย่างจริงจังจนนริสราเองก็งงกับน้องสาว เพราะตั้งแต่เกิดมารสรินไม่เคยใช้น้ำเสียงนี้กับเธอมาก่อน
'ว่ามาสิ พี่ตอบได้จะตอบให้' นริสราเองก็รู้ดีอยู่แก่ใจว่าอีกคนจะปรึกษาอะไรแต่ก็ทำเป็นไม่รู้เพราะไม่อยากให้น้องนาวติดว่าเธอรู้ดีไปกว่าเจ้าตัวเขา
"คือวันนี้โรสไปบริษัทกับคุณภูเพราะว่าเขามีงานด่วนต้องไปทำ แล้วพวกพนักงานที่นั่นพูดว่าคุณภูเหมาะกับคุณมารียามาก ๆ แล้วคุณมารียาคือใคร พี่พอจะรู้ไหม" ร่างบางว่าออกมายาว จึงทำให้นริสราเงียบไปเพื่อเรียงลำดับคำพูดของน้องสาว
'อย่างแรกนะโรสไม่ต้องคิดมากว่าพีทจะรักคนที่ชื่อมารียานั่น เพราะไอ้พีทเพื่อนพี่มันรู้ดีว่าผู้หญิงคนนี้คืองูพิษคนที่จะทำมันล้มละลาย' รสรินพยักหน้าเหมือนเข้าใจคำที่พี่สาวพูด
"แล้วเธอคือใครเหรอ"
'มันเป็นแค่ลูกค้าที่ชอบเสนอตัวให้ไอ้พีท' ได้ยินแบบนั้นรสริน ก็คิดมากว่าภูวดลจะหลงกลผู้หญิงคนนั้น
"อ่อ เขาเคยอ่อยคุณภูไหมพี่ลี่" คราวนี้น้ำเสียงร่างบางดูอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด
'อ่อยดิ ตัวแม่ขนาดนั้น'
"แล้วคุณภูเขาเอ่อ.." รสรินไม่กล้าถามต่ออกไปกลัวใจตัวเองจะเจ็บไปกว่าที่เป็นอยู่
'ไม่อ่ะ ไอ้พีทมันไม่เล่นด้วยหรอก เคยเสียซิงหรือยังก็ไม่รู้ ฮ่า ๆ ' พิมพ์หัวเราะชอบใจเมื่อพูดไปถึงเพื่อนสนิทอย่างภูวดล
"อย่าบลูลี่เพื่อนสิพี่ลี่ เขาอาจจะผ่านมาเยอะแล้วด้วยซ้ำก็เป็นได้" รสรินไม่อยากจะคิดเข้าข้างตัวเองในเรื่องที่พี่สาวพูดเมื่อกี้จึงตัดบทไป
'แล้วเรื่องที่จะถามมีแค่นี้หรือไง' พี่สาวถามขึ้นเมื่อรสรินเงียบไป
"จริง ๆ มันก็มีเยอะกว่านี้แต่ว่าถ้าโรสพูดไปก็จะเจ็บเองเปล่า ๆ " ร่างบางว่าด้วยน้ำเสียงแสนเศร้า
'เห้อ เคยคิดจะถอยออกมาไหม' นริสราถอนหายใจเหมือนเบื่อหน่ายกับเรื่องที่น้องสาวต้องคิดบ่อย ๆ
"ไม่เคย โรสไม่เคยคิดจะเลิกรักคุณภูเลย" รสรินบอกกับพี่สาว เธอไม่เคยคิดจะตัดใจจากภูวดลเลยสักครั้ง
'ทำไมล่ะ ทั้ง ๆ ที่มันก็ไม่เคยทำอะไรให้โรสรู้สึกดีเลยสักครั้ง' ก็จริงอย่างที่นริสราว่าภูวดลไม่เคยทำอะไรให้ร่างบางรู้สึกดีเลยแม้แต่น้อย มีแต่ทำให้รู้สึกไม่ดี แต่ไม่ว่ายังไงภูวดลก็ยังไม่ตายไปจากใจเธอแม้แต่น้อย
"ฮึก! ไม่รู้สิ โรสรู้แค่ว่าโรสรักเขา รักเขามาก" ดวงตาสวยเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา น้ำตาแห่งความเสียใจ เสียใจที่ภูวดลไม่เคยรักเธอ เสียใจที่ภูวดลไม่เคยคิดจะหันมามองเธอเลยสักครั้ง
'อย่าร้องสิ เขาไม่รักโรสก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลยนี่เพราะโรสยังมีแม่มีพี่มีพ่อ คนที่เขารักโรส ไอ้พีทมันเป็นแบบนี้แหละ แต่พี่คิดว่ามันก็คงมีใจให้โรสอยู่สักหน่อยแหละ' นริสราปลอบใจน้องสาวด้วยความหวังดี นิสัยของภูวดลเธอรู้ดี ถ้ามันไม่รู้สึกรักใครมันจะไม่มีวันให้อยู่ร่วมบ้านหลังเดียวกันแน่นอน ต่อให้โดนบังคับกลายๆ ก็เถอะ
"จริงเหรอ ฮึก พี่ลี่พูดจริงไหม" ร่างบางรีบเช็ดน้ำตาแล้วถามพี่สาวหน้าตาตื่น
'จริงสิ ถ้าจะสู้ต่อก็เลิกร้องไห้แล้วไปตามตื้อมัน' พอเห็นว่าน้องสาวมีแรงฮึดอีกครั้งนริสราก็บอกให้ลุกขึ้นสู้ เพื่อว่าความรักครั้งนี้ของน้องสาวจะสำเร็จ
"งั้นไว้โรสโทรหาพี่ใหม่นะ" ว่าจบแล้วรีบกดวางสายไม่รอให้พี่สาวบอกลา
เสียงเปิดประตูดังขึ้นทำเอาคนที่นั่งอยู่โซฟาหน้าทีวีสะดุ้งเพราะกำลังดูหนังอย่างใจจดใจจ่อ รสรินหันไปมองสามีที่เดินถือถุงอะไรสักอย่างเข้ามาด้วย
"ทำอะไร" ภูวดลถามภรรยาที่นั่งมองตนตาแบ๋ว
"ดูหนังค่ะ" ภูวดลวางของไว้ที่โต๊ะอาหารกลางบ้านแล้วเดินกลับมานั่งที่โซฟาข้าง ๆ ภรรยา
"ไปโดนใครเขารังแกมาอีกล่ะ ตาแดงเชียว" ภูวดลถามขึ้นเมื่อเห็นดวงตาสวยของภรรยาแดงก่ำ
"ไม่มีหรอกค่ะ โรสแค่ดูหนังเศร้าน่ะ" รสรินโกหกผู้เป็นสามีออกไป อีกใจก็อยากจะบอกเหลือเกินว่าเป็นเพราะคุณสามีนั้นแหละที่ทำเธอร้องไห้จนตาแดง
"ก็ดี" ว่าแล้วเดินไปหยิบถุงที่ถือเข้ามาก่อนหน้าที่โต๊ะแล้วเดินกลับมาหาภรรยา
"อะไรคะ" ร่างบางถามอย่างสงสัยปกติภูวดลไม่เคยคิดจะซื้ออะไรมาให้เธอเลยด้วยซ้ำ
"เค้ก" ว่าแล้ววางให้ข้างรสรินแล้วเดินเข้าห้องตัวเองไป คนได้ของรับของฝากครั้งแรกจากที่นั่งงอยเป็นหมาถูกเจ้าของทิ้งก็ยิ้มไม่หุบรสรินอยากให้คุณสามีใจดีแบบนี้ไปตลอดจัง
- Writer
