บทที่ 7 เจอกันอีกครั้ง
1609 Words
หลายวันต่อมา
@คอนโดยี่หวา
คิ้วเรียวเล็กขมวดยุ่งจนเป็นปม สายตาเพ่งมองหน้าจองแล็ปท็อปอย่างตั้งใจ สองมือกดคีย์บอร์ดพิมพ์คีย์เวิร์ดที่ตัวเองต้องการ แต่ไม่ว่าจะค้นหายังไงข้อมูลที่เธอต้องการนั้นแทบจะไม่มีเลยด้วยซ้ำ
"อะไรกันเนี่ย! ไหนยัยเมษาบอกว่าเป็นคนมีชื่อเสียงไง ทำไมไม่มีข้อมูลอะไรเลยล่ะ" ยี่หวาบ่นขึ้นด้วยท่าทีหงุดหงิดเมื่อทุกอย่างไม่ได้ดั่งใจ
หลังจากที่นั่งหาข้อมูลเกี่ยวกับผู้ชายนิสัยเสียอย่างไทม์มาร่วมสองชั่วโมงแล้ว แต่เธอก็ยังไม่เจอข้อมูลอะไรเลยนอกจากชื่อและนามสกุลที่เธอเองก็รู้จักและคุ้นเคยอยู่แล้ว เพราะนั่นก็นามสกุลเดียวกันกับรุ่นพี่ที่เธอรู้จัก
พรึบ!
มือเล็กจับหน้าจอแล็ปท็อปพับลงอย่างแรงด้วยความหงุดหงิดเมื่อนั่งหลังแข็งมากว่าสองชั่วโมงแต่เธอกลับไม่ได้อะไรเลยสักอย่าง เธอเพิ่งจะมีเวลาว่างจากการเรียนมาหาข้อมูลเกี่ยวกับเขา เผื่อว่าสักวันหากเจอหน้ากันอีกเธอจะได้เอาคืนเขาที่เขาทำให้เธอต้องเจ็บตัวอยู่หลายวัน แต่ก็ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้เอาคืนเขาเมื่อไหร่ เพราะจากข้อมูลที่สอบถามมาจากเพื่อนนั้น เขาไม่ได้อยู่ที่นี่เป็นหลัก แถมยังแทบไม่มีคนรู้ว่าเขาคือฝาแฝดของรุ่นพี่เธอ ขนาดเธอเองที่รู้จักกับเทมส์มาหลายปียังไม่เคยรู้เลยว่าเขามีฝาแฝดแถมยังเป็นแฝดที่นิสัยต่างกันสุดขั้วอีกด้วย
Rrrr ~
"อุ๊ย! ตกใจหมด" เสียงเล็กอุทานขึ้นด้วยความตกใจ ร่างกายสะดุ้งโยนเบา ๆ เมื่อกำลังใช้ความคิดอย่างตั้งใจแล้วจู่ ๆ ก็ดันมีสายโทรเข้ามา
มือเล็กเอื้อมหยิบโทรศัพท์มือถือที่ว่างอยู่ไม่ห่างจากตัวขึ้นดู พอเห็นว่าเป็นเบอร์ของเพื่อนก็ไม่รอช้าที่จะกดรับสาย
(ยี่หวา)
ยังไม่ทันที่เธอจะได้เอ่ยปากเปล่งเสียงออกไป น้ำเสียงสดใสจากปลายสายดังเล็ดลอดออกมาให้ได้ยินโดยที่เธอยังไม่ทันจะได้ยกโทรศัพท์ขึ้นแนบหูเลยด้วยซ้ำ
"อะไรของเธอเนี่ย ทำไมเสียงถึงดูตื่นเต้นขนาดนั้น"
(ตื่นเต้นสิ นี่ฉันจะมาชวนเธอไปเที่ยวผับนะ)
"ผีเข้าเหรอเอพริล" คิ้วเล็กขมวดเข้าหากันทันทีเมื่อได้ยินเพื่อนชวนไปเที่ยวในสถานที่แบบนั้น
(ก็พี่เคลย์จะไปอะ แล้วฉันไม่อยากไปนั่งเหงาคนเดียวเลยมาชวนเธอดู เผื่อว่าเธอจะอยากไปด้วยกัน ไปไหม ๆ )
"อืม… ไปก็ได้" ยี่หวาเงียบไปเพียงไม่กี่วินาทีก็ตอบตกลง ไหน ๆ ก็ไม่มีอะไรทำแล้วอยู่แต่ห้องก็น่าเบื่อด้วย
(พี่เคลย์บอกว่าผับพี่การันต์นะ เธอรู้จักอยู่ใช่ไหม)
"รู้ ๆ เจอกันที่ผับ ฉันขอเวลาแต่งตัวก่อนจะรีบตามไป"
(โอเค บ๊ายบาย)
พอสายตัดไปร่างบางก็รีบลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวทันที นานมากแล้วที่เธอไม่ได้ออกไปเที่ยวสถานที่ที่เคยเป็นที่โปรดปรานแบบนั้น เพราะตั้งแต่ที่รุ่นพี่ที่สนิทเรียนจบแล้วแยกย้ายกันไปเธอเองก็ไม่มีเพื่อนเที่ยวอีกเลย จะมีก็แค่นาน ๆ ทีที่วันไหนเบื่อจริง ๆ ก็มักจะไปนั่งดื่มคนเดียวเงียบ ๆ ไม่รบกวนใคร เพราะเอพริลเองก็ดื่มไม่เป็น จะให้ไปชวนเพื่อนไปด้วยก็เกรงใจเพื่อน หนักกว่านั้นคือเกรงใจแฟนเพื่อน กลัวว่าจะถูกมองไม่ดีที่พาแฟนเขาออกไปเที่ยวในที่แบบนั้น
@ผับ
ร่างบางในชุดเดรสสายเดี่ยวสั้นสีดำเดินเข้ามาด้านในผับหรูชื่อดัง กวาดสายตามองหาโต๊ะที่เพื่อนบอกทันทีที่เดินเข้ามาถึง
"คุณยี่หวาใช่ไหมครับ"
ยี่หวาหันไปตามเสียงทักที่มีชื่อตัวเอง ก่อนจะพบกับชายร่างสูงที่ดูแล้วน่าจะเป็นการ์ดของที่นี่ เพราะตอนเดินเข้ามาเธอก็เห็นคนที่เฝ้าประตูแต่งตัวแบบเดียวกันกับคนตรงหน้าเธอตอนนี้
"ค่ะ..." ยี่หวาขานรับพร้อมกับจ้องมองการ์ดที่เข้ามาทักเธอด้วยความงุนงงนิดหน่อย
"เชิญตามผมมาทางด้านนี้ครับ"
ยี่หวาที่ยังงุนงงแต่ก็ยอมเดินตามหลังการ์ดไปโดยไม่ได้ถามอะไร เพราะคงคิดว่าเขาคงมานำทางเธอไปที่โต๊ะของเพื่อนเธอ เพราะที่นี่คือร้านของการันต์ที่เป็นเพื่อนของเคลย์ตันและยังเป็นรุ่นพี่ที่เธอเองก็รู้จักและค่อนข้างสนิท ซึ่งก็ไม่ได้ผิดจากที่เธอคาดไว้ เมื่อการ์ดเดินนำเธอมาที่โต๊ะจริง ๆ
"ยี่หวา" เอพริลที่เห็นเพื่อนเดินตามหลังการ์ดเข้ามาก็รีบโบกมือทักทาย
เมื่อเห็นเพื่อนยิ้มและโบกมือให้ก็ทำเอายี่หวาต้องขมวดคิ้วยุ่งทันที เมื่อทั้งโต๊ะนั้นมีแค่เพื่อนเธอกับแฟนเพื่อนเท่านั้น
"พี่เคลย์ตันสวัสดีค่ะ" ยี่หวาทักทายรุ่นพี่อย่างเคลย์ตันแล้วเดินไปนั่งลงบนโซฟาฝั่งตรงข้ามกับทั้งคู่ โดยที่เคลย์ตันก็พยักหน้ารับเบา ๆ แต่ไม่ได้พูดอะไรตามประสาคนพูดน้อยอยู่แล้ว แต่เน้นการกระทำจนบางทีเธอก็รู้สึกอิจฉาเพื่อนที่มีแฟนเอาใจใส่ขนาดนี้
"นี่มาเที่ยวกันสองคนแล้วจะชวนคนโสดแบบฉันมาด้วยทำไมเนี่ย" ยี่หวากลอกตามองบนใส่ท่าทางออดอ้อนของเพื่อนที่กำลังนั่งคุยกันงุ้งงิ้งอยู่กับแฟนสองคน
"ไม่ใช่สักหน่อย เดี๋ยวเพื่อน ๆ พี่เคลย์ก็มาแล้ว" เอพริลที่โดยเพื่อนแซวรีบหันกลับมาตอบอย่างรวดเร็ว
"เพื่อน ๆ พี่เคลย์งั้นเหรอ? อย่าบอกนะว่า..."
"บังเอิญจังแฮะ"
ยังไม่ทันที่เธอจะได้พูดจบด้วยซ้ำ อยู่ ๆ ก็มีน้ำเสียงที่คุ้นหูเอ่ยทักขึ้น ยี่หวารีบเงยหน้าขึ้นมองทันทีก่อนจะพบกับรอยยิ้มร้ายกาจที่ปรากฎอยู่บนใบหน้าหล่อของเจ้าของน้ำเสียงยียวนเมื่อสักครู่ ไม่ได้ผิดจากที่เธอกำลังคาดเดาเมื่อกี้เท่าไหร่ แต่เธอแค่ไม่คิดว่าจะเจอเขาอีกครั้งเร็วขนาดนี้ เพราะเมื่อวันก่อนเพื่อนเธอบอกว่าเขากลับบ้านเขาไปแล้ว และที่เธอนั่งหาข้อมูลเกี่ยวกับเขาก่อนหน้านี้ก็เพื่อจะได้หาวิธีเอาคืนหากเจอเขาอีกครั้ง
แต่ก็ไม่คิดว่าจะเจอเขาแบบไม่ทันได้ตั้งตัวแบบนี้
"อ้าว! นี่ยี่หวาก็มาเหรอ"
เสียงทักทายที่ดังขึ้นอีกครั้งทำให้ยี่หวาละสายตาที่เผลอจ้องมองสบตาคมของไทม์เพื่อมองเลยไปที่ด้านหลังของเขา ก่อนจะพบว่าเจ้าของเสียงทักทายเมื่อครู่คือการันต์ เจ้าของร้านและรุ่นพี่ที่เธอเองก็ค่อนข้างสนิทสนมกันพอสมควร
"พี่รันต์สวัสดีค่ะ" ยี่หวาเอ่ยทักทายรุ่นพี่กลับไปอย่างเป็นกันเอง
"ทำไมพักหลังไม่เห็นออกมาเที่ยวเลยล่ะ" การันต์ชวนคุยต่อเมื่อเดินมาทิ้งตัวนั่งลงที่โซฟาตัวยาวข้างร่างบางของยี่หวา ไม่ได้สนใจที่จะทักทายเพื่อนตัวเองด้วยซ้ำ
"ก็ไม่รู้จะออกมากับใคร ตั้งแต่พวกพี่จบออกไปหวาแทบจำศีลแล้วนะ"
"ไม่ชวนเมียไอ้เคลย์ออกล่ะ"
"ก่อนพี่จะพูด พี่ดูหน้าเพื่อนตัวเองก่อนเถอะ" ยี่หวาว่าพลางมองไปที่เคลย์ตันที่ตอนนี้จ้องมองเพื่อตัวเองนิ่ง ๆ
พอละสายตาจากเคลย์ตันจะหันกลับมาคุยกับการันต์ต่อแต่สายตาก็ดันเผลอไปสบตาเข้ากับอีกคนที่นั่งนิ่งจ้องมองเธออยู่เงียบ ๆ ด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา นั่นทำให้เธอเผลอจ้องมองสบตาเขาอย่างอยากรู้ว่าในแววตาคู่นั้นของเขามีอะไร แต่จ้องได้ไม่ทันไรแววตาของเขาก็ฉายแววเจ้าเล่ห์พร้อมกับริมฝีปากหยักได้รูปที่ยกยิ้มขึ้นทำให้เธอต้องรีบหลบสายตาเขาแทบไม่ทัน
"จะไปยากอะไร ก็หาแฟนให้แฟนเที่ยวเป็นเพื่อนสิ" การันต์พูดต่ออย่างเสนอทางออกให้กับรุ่นน้องสาวสวย
"ไม่เอาหรอก มีแฟนแล้วเที่ยวได้เต็มที่ซะเมื่อไหร่ล่ะ" เธอไม่ได้โหยหาที่จะอยากมีแฟนมีความรักตอนนี้เลยสักนิด มีผู้ชายแวะเวียนเข้ามาขายขนมจีบให้เธออยู่ไม่ขาดสาย แต่ก็ถูกเธอปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใยกลับไปทุกคน
"หึ"
เสียงหัวเราะที่ดังขึ้นมาท่ามกลางบทสนทนาของยี่หวากับการันต์ทำให้ทุกคนหันไปตามเสียงอย่างให้ความสนใจ
"หัวเราะอะไรวะ" การันต์ขมวดคิ้วถามเพื่อนด้วยความสงสัย เมื่ออยู่ ๆ ไทม์ก็หัวเราะขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย เพราะทั้งโต๊ะไม่ได้มีอะไรชวนให้รู้สึกขำเลยสักนิด
ไทม์ทำเพียงแค่ไหวไหล่ ยื่นมือไปคว้าแก้วเครื่องดื่มขึ้นดื่มด้วยท่าทีสบาย ๆ ที่เขาหัวเราะออกไปเพราะนึกขำกับคำพูดที่ดูย้อนแย้งของเธอที่พูดเหมือนไม่อยากมีแฟน แต่เมื่ออาทิตย์ก่อนเขายังเห็นไปนั่งกินหม้อไฟกับเด็กหนุ่มในชุดนักเรียนอยู่เลย
- Writer
