TIME รักอย่าร้าย

ฟุบ! ร่างสูงโปร่งสมส่วนล้มตัวลงบนบนฟูกหนานุ่มอย่างคนหมดแรง ลมหายใจหอบถี่จากกิจกรรมเข้าจังหวะที่เพิ่งเสร็จสิ้นลง ข้างกันนั้นมีร่างบางของคนที่รองรับอารมณ์ความรุนแรงจากเขานอนหอบหายใจถี่แรงไม่ต่างกัน ร่างกายเปลือยเปล่าชื้นไปด้วยเหงื่อกันทั้งคู่ "จะนอนอีกนานไหม หรืออยากให้เอาอีกรอบ" น้ำเสียงเรียบนิ่งเอ่ยขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์นัก เมื่อคนข้างๆ ยังเอาแต่นอนนิ่งไม่ไหวติงมานานหลายนาทีแล้ว "…" ไร้เสียงตอบรับจากคนข้างกาย สายตาคมเหลือบมองแผ่นหลังเปลือยเปล่าที่ชื้นเหงื่อของร่างบางที่ขยับตัวนอนนิ่งหันหลังให้เขาอยู่ "ออกไป" น้ำเสียงเรียบนิ่งถูกเปล่งออกมาอีกครั้งเมื่อคนข้าง ๆ ยังนิ่ง "เกินไปไหม ฉันเจ็บจะตายอยู่แล้วนะ" เสียงเล็กแหวเสียงตอบกลับทั้งที่ยังคงนอนหันหลังให้กับเขา แค่เปล่งเสียงตอบกลับเขาเธอยังรู้สึกเจ็บไปถึงตรงจุดอ่อนไหวกลางกายสาว แล้วจะให้เธอขยับตัวลุกไปไหนได้ แค่นอนนิ่ง ๆ ยังเจ็บระบมไปหมดขนาดนี้ ตอนทำมันก็เสียวซ่านจนปฏิเสธไม่ได้ แต่พอทุกอย่างสงบลงความเจ็บก็เริ่มเข้ามาแทนที่จนเธอต้องกัดฟันแน่น "ก็ยังไม่ตายนี่ ออกไป" ไทม์เอ่ยปากไล่อีกครั้งอย่างไม่คิดไยดี "ได้แล้วถีบหัวส่งกันง่าย ๆ แบบนี้เลยงั้นเหรอ" เสียงเล็กตอบกลับด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ พร้อมกับพยายามพยุงตัวเองลุกขึ้นนั่ง มือดึงผ้าห่มขึ้นไว้แนบอกเพื่อปกปิดร่างกายของตัวเอง แม้ว่าเขาจะเห็นจนหมดทุกซอกทุกมุมตั้งแต่อยู่ที่โซฟาด้านนอกแล้วก็ตาม "อย่าพูดเหมือนฉันข่มขืนเธอ" "สภาพฉันมันก็ไม่ได้ต่างจากคำนั้นเลย" คิ้วเรียวเล็กขมวดเข้าหากันเล็กน้อยก่อนจะสวนกลับทันควัน เพราะสภาพเธอตอนนี้ก็ไม่ได้ต่างจากคำนั้นเลยสักนิด "จะเอาอะไร" ไทม์ถามกลับเสียงเรียบพร้อมกับหยิบบุหรี่ที่วางอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียงขึ้นมาจุดไฟ ทั้งที่ยังคงนั่งเอนหลังพิงหัวเตียงอยู่แบบนั้น ก่อนจะสูดอัดเอาสารก่อมะเร็งเข้าสู่ร่างกายเต็มปอด "รับผิดชอบฉัน" ยี่หวาตอบกลับทันทีที่เขาพูดจบโดยไม่เสียเวลาคิด ใบหน้าสวยเอียงหน้าหลบควันบุหรี่ที่ถูกเขาพ่นลมหายใจออกมาจนควันลอยคละคลุ้งไปกลางอากาศ พลางขมวดคิ้วยุ่งกลั้นลมหายใจ เพราะกลิ่นเหม็นฉุนของบุหรี่ทำให้เธอแทบสำลัก "หึ เธอฝันอยู่เหรอ" ริมฝีปากหยักได้รูปยกยิ้มขึ้นอย่างเย้ยหยันที่ได้ยินคนที่สมยอมตั้งแต่แรกเรียกร้องให้รับผิดชอบ "นี่! มันเหม็นนะ" มือเล็กรีบยกขึ้นปิดจมูกตัวเองอย่างไวพร้อมกับแหวเสียงใส่เขาอีกรอบ เมื่อเขายื่นหน้าเข้ามาใกล้แล้วจงใจพ่นลมหายใจให้ควันบุหรี่ปะทะใบหน้าของเธอเต็ม ๆ ให้ตายเถอะ! นี่เขาไม่คิดว่าเธอจะสำลักควันบุหรี่ของเขาบ้างเลยหรือยังไงกัน "ถ้าอยากได้เงินก็ออกไปเอากับลูกน้องฉันด้านนอก" ไทม์เอ่ยขึ้นก่อนจะตวัดขาลงจากเตียงลุกขึ้นยืนเต็มความสูงด้วยร่างกายที่เปลือยเปล่า จนอีกคนต้องรีบเบือนหน้าหนีไปอีกทาง "ฉันไม่ได้อยากได้เงินนาย" ยี่หวาตอบกลับทั้งที่เบือนหน้ามองไปทางอื่น ไม่กล้าหันกลับไปมองตรง ๆ "อยากได้ฉันว่างั้น?" ใบหน้าหล่อเหลาหันกลับมาเลิกคิ้วถามพร้อมรอยยิ้มร้ายกาจที่แฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์ "ใช่! นายต้องรับผิดชอบฉัน" ใบหน้าสวยเชิดขึ้นเล็กน้อยแล้วตอบกลับเสียงดังฟังชัด "ยังไง" "คบกับฉัน" ไม่รู้อะไรดลใจทำให้เธอกล้าพูดออกไปแบบนั้นเหมือนกัน ทั้งที่ในหัวเธอตอนนี้มันว่างเปล่าไปหมดคิดอะไรไม่ออกเลยด้วยซ้ำ "โง่แบบเธอไม่เหมาะจะเป็นคู่นอนฉันหรอก" "ฉันไม่ได้หมายถึงคู่นอน อีกอย่างฉันก็ไม่ได้โง่!" "หึ" เสียงหัวเราะเย้ยหยันดังขึ้นในลำคอ สายตาคมจ้องมองสำรวจคนตัวเล็กบนเตียงอีกครั้ง ริมฝีปากยังคงยกยิ้มอย่างร้ายกาจ "ผู้หญิงอย่างเธอฉันให้ได้มากสุดแค่คู่นอน อยากก็มาเอา เอาเสร็จก็แยกย้าย" เขาพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้นแล้วเดินตรงไปยังห้องน้ำทันที ไม่รอให้อีกคนได้ต่อรองอะไรที่มันไร้สาระกับเขาอีก เขาไม่คิดว่าเธอจะกล้าเรียกร้องให้เขารับผิดชอบแบบนี้ด้วยซ้ำ จะบอกว่าเพราะเขาพรากความบริสุทธิ์ของเธอมางั้นเหรอ หึ ฟังดูตลกดี ทั้งที่เธอสมยอมพร้อมใจกับเขาเอง ฟิ้ว! ยี่หวาจับหมอนใบใหญ่ขว้างตามหลังร่างสูงไปอย่างไม่พอใจ ก่อนที่เธอจะส่งเสียงร้องออกมาด้วยความรู้สึกเจ็บระบมไม่น้อย เมื่อเผลอใช้แรงมากไปจนกระทบกระเทือนถึงความเจ็บบริเวณกลางกายสาวที่เพิ่งถูกกระทำมาอย่างหนักถึงสองรอบติด "ได้! แล้วนายจะได้เห็นดีกับฉันแน่! ฉันจะทำให้นายคุกเข่าก้มหัวขอโทษฉันให้ได้เลยคอยดูเถอะ" เสียงเล็กตะโกนไล่หลังเขาไปอย่างไม่พอใจ แววตาของเธอเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นที่อยากจะเอาชนะผู้ชายร้ายกาจอย่างเขาให้ได้ ถึงครั้งนี้เธอแพ้ให้เขาอย่างราบคาบ แถมยังต้องมาเสียความบริสุทธิ์ให้เขาอีก แต่คนอย่างเธอจะไม่มีวันยอมแพ้อะไรง่าย ๆ ถ้าตราบใดที่เธอยังทำให้เขายอมคุกเข่าก้มหัวขอโทษเธอไม่ได้ เธอไม่มีทางยอมแพ้เขาแน่นอน ไทม์ได้แต่ยกยิ้มอย่างเย้ยหยันเมื่อได้ยินประโยคดังกล่าวดังไล่หลังมา เขายังคงยืนยันคำเดิมว่าผู้หญิงเป็นเพศที่งี่เง่าและน่ารำคาญ แค่เสียความบริสุทธิ์ทั้งที่ตัวเองสมยอมพร้อมใจ แต่พอเสร็จแล้วกลับมาเรียกร้องให้เขารับผิดชอบ น่าสมเพชสิ้นดี