พรืด!
“ว้าย!”
ขาที่กำลังก้าวลงบันได ก้าวพลาดเพราะมัวแต่ร้องไห้ โชคดีที่บันไดเหลือเพียงไม่กี่ขั้นเท่านั้นก็ถึงพื้น ร่างกายส่วนอื่นเจ็บไม่มาก แต่เหมือนข้อเท้าเธอจะแพลง แก้มหวานพยายามลุกขึ้นยืนบ่อยครั้ง แต่ความเจ็บปวดทำให้ทรุดนั่งอยู่ที่เดิม ใบหน้าสวยหันมองซ้ายขวาเพื่อขอความช่วยเหลือ แต่เหมือนว่าเธอจะเดินหลงออกมาด้านหลังร้าน แบบนี้จะมีใครรู้ไหมว่าเธอบาดเจ็บอยู่ตรงนี้
“นั่งทำอะไร?”
เสือถามคนตัวเล็กที่นั่งขวางบันไดทางออกหลังร้านอยู่ ใบหน้าเปื้อนน้ำตาหันกลับไปมอง สองเท้าของคนตัวโตรีบก้าวเดินลงมาใกล้ มองสำรวจคนที่นั่งกุมข้อเท้าอยู่ ถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย
“เจ็บเท้าเหรอ?”
“อือ ค่ะ ลื่นตกบันได”
“ซุ่มซ่ามจริง เอามาดูหน่อย ขาหักหรือเปล่า”
แก้มหวานหน้ามุ่ย พูดซะน่ากลัวเชียว ไม่กล้าขยับขาไปให้เขาดู กลัวว่ามันจะไม่ใช่แค่ขาแพลง แต่ขาหักอย่างที่เขาพูด
“เอามาดูหน่อย”
“ไม่! อ๊ะ เบาๆหน่อยสิคะ หนูเจ
