ทำงานวันแรกก็ได้เรื่องเลย
1006 Words
หลังจากเลิกเรียนเพิร์ธก็รีบกลับมาอาบน้ำแต่งตัวด้วยชุดเดรสสีดำแต่งหน้าเหมือนไปเล่นงิ้วจนเพื่อนรักอย่างพิ้งค์นั่งหัวเราะจนท้องแข็ง
"มึงเอาเวลามานั่งหัวเราะมาช่วยกูแต่งหน้าดีกว่าไหมอีเพิ้ง!"
"พิ้งค์ กูชื่อพิ้งค์ค่ะ!"
พิ้งค์รีบลุกมาช่วยเพื่อนแต่งหน้าทำผมจนสวยสดงดงามจากนั้นทั้งสองก็แยกย้ายกันไปทำงาน เพิร์ธเข้ามาหาผู้จัดการก็ถูกหนุ่มๆพนักงานที่ร้านรุมขายขนมจีบและเธอเองก็ไม่ปฏิเสธ
"คนไหนพนักงานใหม่" สาวสวยรุ่นพี่มีนามว่าผักกาดเดินปรี่เข้ามาจนเด็กที่ร้านพากันหลบ
"สวัสดีค่ะ" ฉันยกมือไหว้อย่างนอบน้อมแต่กลับถูกมองด้วยสายตาเหยียดหยัน "มองแบบนี้หนูตบมาหลายคนแล้วนะคะ!"
"มึงก็ลองดูสิ"
"นี่ผักกาดหยุดเลยนะ พี่เป็นผู้จัดการร้านและเป็นคนรับน้องเพิร์ธมาทำงานด้วยถ้ามีปัญหาในร้านรู้ใช่ไหมว่าจะเจออะไร"
เมื่อผู้จัดการร้านอย่างกายขู่ก็ทำให้ผักกาดยอมถอยกลับไปแต่เพิร์ธยังคงมองไม่ละสายตา มาวันแรกก็จะโดนรับน้องเลยเพิร์ธเอ๊ย
ถึงเวลาเริ่มงานเมื่อลูกค้าเริ่มหนาแน่นเด็กเสิร์ฟทั้งหลายก็เดินกันขาขวิด โซนวีไอพีก็มีลูกค้าที่เป็นเพื่อนของปิ๊กและเปรมกำลังสังสรรค์กันอยู่ แต่การเป็นพนักงานเสิร์ฟของที่นี่เพิร์ธไม่รู้ว่าแขกสามารถถึงเนื้อถึงตัวได้แต่พอเห็นทิปที่ได้มาเธอก็ยอม
"เฮ้ยมีพนักงานใหม่ด้วยเหรอ"
"เออกูก็ยังไม่ได้ลองเหมือนกันว่ะ ฮ่าๆ" ปิ๊กพูดอย่างขบขันก่อนจะให้เด็กไปตามพนักงานใหม่มาหา
เพิร์ธเดินตามเข้ามาพร้อมกับยกมือไหว้ทุกคน สายตาของหนุ่มๆพากับมองเธออย่างหื่นกระหายคงมีเพียงปิ๊กเท่านั้นที่จ้องหน้าอย่างโมโห
"ใครให้เธอเข้ามาทำงาน!"
"ผู้จัดการไงคะทำไมเหรอ"
"เฮ้ยไอ้ปิ๊กมึงเป็นอะไรวะ น้องก็ออกจะน่ารักมาม๊ะน้องคนสวยมานั่งกับพี่ทอยดีกว่า"
"ได้ค่ะคุณพี่ขา"
เพิร์ธเดินไปนั่งตักของทอยพร้อมกับกอดคอไว้ หนุ่มๆเลยแย่งกันให้ทิปเธอพร้อมกับสั่งเครื่องดื่มมากมายจนยอดของร้านทะลุเป้าอย่างน่าตกใจ
"ลุงขอน้ำแข็งหน่อยสิคะ"
เพิร์ธออกคำสั่งเพราะถังน้ำแข็งอยู่ใกล้ๆชายหนุ่ม แต่เปรมกับกลั้นขำเมื่อเห็นแฝดพี่หน้าเสียแต่ก็ยอมหยิบถังน้ำแข็งให้เด็กเสิร์ฟ
"น้องเพิร์ธคืนนี้ไปต่อกับพี่ไหมครับ" เสียงทอยถึงกับกระเส่าเมื่อเพิร์ธเริ่มปล่อยตัวให้ลูบไล้แผ่นหลัง
"ฮ่าๆๆ หนูไม่ไปค่ะคุณปิ๊กคงไม่ยอมแน่ๆใช่ไหมคะ"
"อ้าว ไอ้ปิ๊กยังไงๆ" เสียงเพื่อนๆเริ่มแซวเมื่อได้ยินคำพูดจากปากของเพิร์ธที่ดูมีพิรุธ
"เกี่ยวอะไรกันอยากจะไปไหนก็ไปเถอะ!"
"ก็ได้ค่ะงั้นหนูไป"
"หึ" ปิ๊กถึงกับเบะปากให้กับความง่ายของผู้หญิงคนนี้ หน้าตาก็ดีแต่ทำตัวง่ายไม่ต่างจากผู้หญิงที่ตนเคยเจอ คงจะโดนจนพรุนแล้วสิเด็กใจแตก เด็กร่าน!
"ด่าหนูอยู่ใช่ไหมคะคุณลุงปิ๊ก"
"เปล่า ทำไมฉันต้องด่าเธอด้วยเธอสำคัญต่อชีวิตฉันขนาดนั้นเลยหรือไง"
"จ้าๆๆ ไม่ด่าก็ไม่ด่า คนแก่เดี๋ยวนี้ปากแข็งจริงๆ"
เปรมเริ่มมองความกัดกันของสองคนนี้ดูเหมือนว่าพี่ชายฝาแฝดจะเจอมวยถูกคู่ที่กัดกันได้ตลอดเวลาเข้าแล้ว
เวลาผ่านไปจนผับปิดทุกคนต่างทยอยกลับกันส่วนเพิร์ธเดินเลี่ยงออกมาด้านหลังผับเพื่อตั้งสติตอนนี้เธอเมามากแต่ยังไม่ถึงกับอ้วกเหมือนวันก่อน
"อีเด็กใหม่มันอยู่แถวนี้ใช่ไหม"
เสียงของผักกาดทำให้เพิร์ธต้องรีบลุกเพื่อหาที่หลบแต่เธอดันเดินไปชนเข้ากับใครบางคนจนเซเข้าไปในห้องเก็บของ
"ช่วยหนูด้วยค่ะ" สายตาของเพิร์ธเริ่มพร่ามัวจนมองไม่ชัดแถมแสงไฟในห้องเก็บของก็ไม่มี รู้เพียงแต่ว่ากลิ่นน้ำหอมของคนตรงหน้ามันหอมจนเธอเผลอยื่นใบหน้าไปดมบริเวรซอกคอ
"อีเด็กใหม่มันอยู่ไหนพวกมึงหามันให้เจอเดี๋ยวนี้เลย ถ้าเกิดมันไปอ่อยคุณปิ๊กนะกูจะตบให้หน้าแหกเลยคอยดู!"
เสียงฝีเท้าเดินออกห่างจากห้องเก็บของเพิร์ธจึงทรุดลงนั่งจนบุคคลปริศนาต้องพยุงเธอไว้ เธอพยายามลืมตามองแต่ก็มองไม่ชัดรู้เพียงแต่ว่าลมหายใจของทั้งสองผสานกันก่อนที่เธอจะหมดสติไป
เวลาผ่านไปพิ้งค์พยายามติดต่อเพิร์ธแต่ว่าติดต่อไม่ได้จึงมาหาที่ผับอโคจรก็เจอกับเปรมที่กำลังเดินออกมาพร้อมกับสาวสวยชุดแดงเธอจึงรีบวิ่งเข้าไปหา
"คุณเปรมคะ คุณเปรม"
"อ้าวเด็กขี้เมามีธุระอะไรหรือเปล่า"
"หนูติดต่อเพื่อนไม่ได้ ที่หอก็ไม่มี"
"เอ่อ เห็นพูดๆว่าจะไปต่อกับลูกค้าที่เป็นเพื่อนฉันนะ"
"ได้ไงทำไมคุณเปรมถึงปล่อยให้พนักงานไปกับลูกค้าละคะ!"
"เรื่องนี้มันอยู่ที่เจ้าตัวหรือเปล่าเดี๋ยวฉันจะโทรหาเพื่อนให้นะใจเย็นๆก่อน"
เปรมล้วงโทรศัพท์ในกระเป๋าออกมากดโทรหาทอยแต่ก็ไม่มีการตอบรับจึงมั่นใจว่าทั้งคู่อาจจะอยู่ด้วยกัน
"ฉันว่าเธอกลับไปพักผ่อนเถอะเพื่อนเธออยู่กับเพื่อนฉันไม่เป็นอะไรหรอก"
พิ้งค์เริ่มไม่สบอารมณ์จึงรีบกลับมาที่หอพัก เธอยังคงพยายามติดต่อหาเพื่อนจนหลับไปตื่นขึ้นมาเพิร์ธก็ยังไม่กลับก็ยิ่งทำให้เธอเป็นห่วงมากกว่าเดิม
- Writer
