แฝดพี่ แฝดน้อง
1070 Words
เพิร์ธลืมตาตื่นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองอยู่ในห้องที่มีกลิ่นแปลกๆ น้ำหอมผู้ชาย! หันซ้ายหันขวาก็ไม่เจอใครจนกระทั่งมีเสียงเดินมาจากนอกระเบียง
"คุณลุง!"
"ลุงพ่องเธอสิ!"
"จับตัวหนูมาทำไมคะ"
"เธอหมดสติไปตอนแรกจะพาขึ้นไปนอนข้างบนผับแต่ไอ้เปรมมันดันใช้ห้องอยู่ ก็เลยต้องพามาที่คอนโด"
"ไม่ได้คิดอะไรกับหนูใช่ไหมคะ"
"สภาพ! นอนน้ำลายยืดขนาดนั้น"
เพิร์ธรีบเช็ดคราบน้ำลายพร้อมกับส่งสายตาพิฆาตกลับไป ด้านปิ๊กก็ส่ายหัวพร้อมกับโยนผ้าขนหนูให้เธอไปล้างหน้าล้างตา
ออกจากห้องน้ำมาเพิร์ธก็มองไปรอบไปคอนโดกว้างใหญ่จริงๆมีตั้งสองห้องนอน แถมยังกลิ่นห๊อมหอม
"มองอะไรจะขโมยของหรือไงฮะ!"
"หนูแค่มองเฉยๆ ห้องสวยดี"
"อืม"
"ไปค่ะ!"
"ไปไหน?"
"ไปส่งหนูไงคะ!"
"กลับเองดิ! เกี่ยวอะไรกันแค่ช่วยไว้ก็เป็นบุญแล้ว"
"อ้าว! หนูร้องขอให้ช่วยเหรอคะ!!"
"เออ!!!"
ดูเหมือนว่าเพิร์ธจะไม่ยอมง่ายๆเธอยังคงจ้องหน้าชายหนุ่มอย่างไม่ลดละจนกระทั่งประตูห้องถูกเปิด
แกร๊ก~
"เฮ้ยกูซื้อข้าวมา......."
"___"
"คุณเปรม...."
ทั้งสามคนถึงกลับไปไม่เป็นเพิร์ธจึงยกมือไหว้คุณเปรมและขอตัวกลับ จากนั้นบรรยากาศภายในห้องก็เปลี่ยนไปเมื่อเปรมเอาแต่นั่งจ้องหน้าแฝดพี่อย่างไม่ละสายตา
"ถ้าไม่หยุดมองกูจะต่อยให้ล่วงเลย!"
"เนี่ย ติดนิสัยนักเลงนะเราอะคิกๆๆ"
"มึงจะมองกูทำไมไม่มีเหี้ยไรทำก็ไปนอน!"
"กูเพิ่งตื่นครับ!!"
"เอองั้นกูไปนอนเอง!" ผมรีบเดินกลับเข้าไปในห้องแต่ก็ยังไม่วายถูกไอ้เปรมตะโกนแซว
"กลางคืนไม่หลับไม่นอน!!"
"ควX!!!!"
เสียงปิ๊กตะโกนกลับมาทำให้เปรมหัวเราะลั่น อย่างน้อยตอนนี้ก็มีเรื่องแหย่แฝดพี่เวลาอยู่ในวงเหล้าแล้ว
หอพักนักศึกษา
เพิร์ธเดินกลับขึ้นมาที่ห้องก็เจอพิ้งค์กำลังเตรียมตัวไปทำงานเลยโดนเพื่อนรักสวดแบบยาวๆจนสำนึกผิดไม่ทัน
"มึงจะบอกได้ยังว่ามึงไปไหนมา!"
"เมื่อคืนกูจะโดนทำร้ายโชคดีที่มีคนมาช่วยไว้เขาเลยพากูไปหาที่หลบ"
"ใครจะทำร้ายมึงและใครช่วยมึง"
"คุณปิ๊ก"
"แล้วเขาทำอะไรมึงหรือเปล่า!"
"เปล่า กูหมดสติไปเขาเลยไม่รู้ว่าจะต้องไปส่งที่ไหนก็เลยพากูไปนอนพักที่คอนโด"
"แล้วไป คราวหลังมึงก็อย่าแดกจนเมา อีห่าทำตัวเป็นลำยองขึ้นทุกวันแล้วนะ"
"เออๆ มึงไปทำงานเถอะกูขอนอนพักก่อน"
พิ้งค์ได้แต่ส่ายหัวให้กับเพื่อนรักจากนั้นก็รีบไปทำงานเธออยู่ที่นี่ก็เจอกับคุณเปรมที่เข้ามาทำบัญชีและดูแลลูกค้าเธอจึงยกมือไหว้ตามมารยาทแม้จะไม่ค่อยถูกจริตกับสองแฝดนี่เท่าไหร่
"ไงจ๊ะเด็กขี้เมา"
"วันนี้มาไวนะคะปกติมาบ่าย"
"ไอ้ปิ๊กมันไล่น่ะเลยมาดูแลความเรียบร้อยที่นี่"
"ค่ะ หนูขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ"
"ครับ"
ชายหนุ่มมองตามหลังไปพร้อมกับรอยยิ้ม จริงๆแล้วตนต้องการรับทั้งสองสาวเข้าทำงานแต่ด้วยความทิฐิของพี่ชายฝาแฝดจึงทำให้ต้องรับพิ้งค์ได้เพียงคนเดียว
"น้องพิ้งค์ครับคุณเปรมให้ไปพบที่ห้องด่วนเลย"
"ค่ะ"
พิ้งค์รีบเข้ามาหาเจ้านายที่ห้องแต่เธอก็ต้องนิ่งไปเมื่อชายหนุ่มหันมายิ้มพร้อมกับขนมที่วางอยู่บนโต๊ะ
"คุณเปรมเรียกหนูมามีอะไรหรือเปล่าคะ"
"ฉันซื้อขนมมาฝากน่ะ"
"ฝากหนูหรือคะ"
"ใช่ อะ" ผมยื่นถุงขนมให้เธอ เธอจึงเอื้อมมือมารับไปพร้อมกับยกมือไหว้จากนั้นก็เดินออกไปทำงาน
พนักงานในร้านเริ่มจับกลุ่มซุบซิบกันเกี่ยวกับพฤติกรรมของเจ้านายที่ดูสนใจพนักงานใหม่เป็นพิเศษแต่บางคนก็รอสมน้ำหน้าเธอเพราะเจ้านายทั้งสองขึ้นชื่อเรื่องเสือผู้หญิงและค่อนข้างเลือกกิน ถ้าเด็ดก็กินซ้ำถ้าไม่เด็ดก็ทิ้งเลย
ผับอโคจร 18.00น.
เมื่อไลน์กลุ่มจากผู้จัดการผับอย่างกายทักมาว่าคุณปิ๊กนัดประชุมตอน6โมงเย็นเพิร์ธก็รีบเดินทางมาแต่เธอดันมาคนสุดท้ายตอนนี้ทุกคนกำลังรอเธออยู่รวมถึงคุณปิ๊กที่ยืนพิงเคาน์เตอร์บาร์ในชุดกางเกงสแลคสีดำเสื้อสีขาวสวมแว่นสีใสดูแล้วทรงแด๊ดดี้มากๆเลย
"สวัสดีค่ะ"
เพิร์ธรีบยกมือไหว้ทุกคนจนกายต้องรีบกวักมือเรียกให้เธอมานั่งฟังการประชุมในวันนี้ ชายหนุ่มหันมามองหน้าเธอจากนั้นก็มองหน้าพนักงานทุกคน
"ตอนนี้เรามีพนักงานใหม่ชื่อเพิร์ธ ทุกคนก็ช่วยสอนงานด้วยพยายามอย่าดื่มในเวลางานเยอะจนควบคุมตัวเองไม่ได้"
(อีลุงมึงเรียกกูมาด่าใช่ไหมฮะ) ฉันได้แต่นั่งด่าในใจฟังอีลุงนี่บ่นไปเรื่อยทั้งเรื่องงาน เรื่องการพูดกับลูกค้าและสารพัดที่จะขุดมาบ่นได้
"อีกเรื่องนึง เรื่องนี้สำคัญมากเราอยู่ด้วยกันเพื่อทำงานแลกเงินอย่ามีปัญหาหรือทะเลาะกันเข้าใจไหมผักกาด"
"เข้าใจค่ะ"
"เข้าใจแล้วทำไมยังทำ เธอทำงานที่นี่มาสองปีเธออยู่มาก่อนทุกคนที่นั่งกันอยู่ ทำตัวให้เป็นแบบอย่างคนอื่นได้ไหม ถ้าฉันรู้ว่าเธอคิดจะมีปัญหาอีกก็เตรียมหางานใหม่ได้เลย ที่ฉันพูดไม่ได้ถือหางใคร มีเรื่องเมื่อไหร่ออก ทำเสียชื่อเมื่อไหร่ออกทุกคน!"
"ค่ะ/ครับ"
"แยกย้ายกันไปทำงานได้แล้วไป"
หลังจากพูดจบเพิร์ธก็ได้แต่มองตาชายหนุ่มที่กำลังเดินขึ้นชั้นสอง คนอะไรเก๊กชะมัดเลย แต่ตอนอยู่ในโหมดนี้ก็น่ากลัวเหมือนกัน แม้แต่เพิร์ธยังขนลุกเลย ไม่แปลกที่พนักงานทุกคนในนี้จะกลัวคุณปิ๊กมากกว่าคุณเปรม
- Writer
