มีพิรุธนะ
1072 Words
ร้านชาบู
พิ้งค์รีบเก็บของด้านหลังihkoเพื่อเตรียมตัวกลับไปอ่านหนังสือแต่ก็ถูกเพื่อนร่วมงานพูดจาแขวะเธอจนเธอเริ่มหมดความอดทน แต่ก็พยายามตั้งสติให้ได้มากที่สุด
"รีบๆเก็บของนะคุณเปรมจะกลับแล้วเดี๋ยวไม่ทัน ฮ่าๆๆ"
"มาทำงานได้ไม่กี่วันจะจับเจ้าของร้านแล้วเหรอ"
ปึ้ง!
พิ้งค์วางกระเป๋าลงบนโต๊ะจนเสียงดัง พนักงานทุกคนหันมามอง แต่เธอหันไปเห็นกล้องวงจรปิดเสียก่อนจึงไม่อยากทำอะไรมากกว่านี้ เธอมองหน้าขาเมาท์ประจำร้านพร้อมกับคาดโทษเอาไว้
"อย่าให้กูเจอมึงสองคนข้างนอกนะ แก่ๆแบบนี้กูตบมาหลายคนแล้ว"
พูดจบเธอก็เดินดิ่งออกมาจากร้านจนมาเจอกับคุณเปรมที่ยืนคุยกับลูกค้าอยู่หน้าร้าน เธอจึงทำเป็นมองไม่เห็นก้มหน้าเล่นโทรศัพท์จนถึงถนนใหญ่ แต่เสียงแตรรถก็ดังขึ้นและแน่นอนว่าเป็นรถของคุณเปรมที่ลดกระจกลงเพื่อเรียกเธอ
"เดี๋ยวไปส่ง"
"ไม่เป็นไรค่ะ"
"ขึ้นรถเร็ว ไม่งั้นหักเงินเดือนนะ!"
#%&%*^(^^&)* พิ้งค์ทำปากขมุบขมิบแต่ก็ยอมขึ้นรถเมื่อรถขับออกมาชายหนุ่มก็ถามถึงเรื่องการทำงานเธอก็เลยพูดเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฟัง
"หนูอึดอัด คุณเปรมทำดีกับหนูมากเกินไปจนคนในร้านหาว่าหนูเอาตัวเข้าแลก"
"เฮ้ย มีเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ" ผมไม่รู้เลยว่าพนักงานที่ร้านมีพฤติกรรมแบบนี้หรือผมบกพร่องเรื่องนี้ไป
"วันนี้หนูก็โดนพูดจาดูถูก งานก็ไม่ได้มีที่นี่ที่เดียวนะหนูไปหางานทำที่อื่นก็ได้"
"ใจเย็นๆก่อนใครว่าอะไรบอกมาเดี๋ยวฉันจัดการเอง"
พิ้งค์เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฟังด้วยความอัดอั้น เธอต้องทนฟังคำพูดของพนักงานที่พูดจาดูถูกเธอทั้งวัน เมื่อเปรมรับรู้เรื่องราวก็เตรียมการประชุมสำหรับวันพรุ่งนี้ไว้และจะนำเรื่องนี้เข้าไปคุยกับพนักงานที่ทุกคน
หอพักนักศึกษา
พิ้งค์เดินกลับเข้ามาในห้องก็เห็นขนมที่เพื่อนรักอย่างเพิร์ธซื้อไว้ให้เธอก็ยิ้มด้วยความดีใจ เพิร์ธเป็นคนที่แสดงอาการไม่เก่งเธอไม่กล้าขอโทษตรงๆเวลาที่ทะเลาะกันหรือทำให้เธอไม่สบายใจเพิร์ธก็จะซื้อขนมมาง้อแบบนี้ทุกครั้ง
ผับอโคจร
เพิร์ธยังคงตั้งใจทำงานอย่างจริงจังเธอเฟรนลี่มากจนทุกคนพากันชื่นชม ปิ๊กที่ยืนมองอยู่ด้านบนก็สบายใจเมื่อเห็นพนักงานไม่มาติฉินนินทากัน
เวลาผ่านไปปิ๊กเริ่มปวดหัวกับบัญชีจึงเอนหลังพักสายตาโดยไม่รู้ว่าตอนนี้มีใครบางคนย่องเข้ามา จนกระทั่งเสียงดังกึกๆจึงลืมตาขึ้นมามองช้าๆ
"แฮ่ๆ หนูเอาน้ำส้มมาให้ค่ะ"
ชายหนุ่มยังมองเธอด้วยสายตานิ่งๆไม่มีคำพูดใดๆจนเธอต้องลากเก้าอี้มานั่งฝั่งตรงข้าม
"เรื่องพี่ผักกาด...."
"ไม่ต้องขอบคุณฉันหรอกมันเป็นสิ่งที่ฉันต้องทำแล้วก็เรื่องการทำงานของเธอตั้งใจแบบนี้ให้ได้ตลอดล่ะ"
"ค่ะ"
ชายหนุ่มหยิบแก้วน้ำส้มขึ้นมาดื่มพร้อมกับมองหน้าเธอที่ยิ้มหวานใส่
"ไปทำงานต่อเถอะ"
"หนูเลิกงานแล้วค่ะ วันนี้ต้องกลับไปอ่านหนังสือพรุ่งนี้หนูมีสอบบ่าย"
"งั้นก็กลับบ้านดีๆ"
"ไปส่งหน่อยได้ไหมคะ"
เพิร์ธทำตาปริบๆน่าสงสารแต่ชายหนุ่มกลับรู้สึกขนลุกกับท่าทีของเธอจนต้องขยับหนี
"แท็กซี่ วินมอเตอร์ไซค์เยอะแยะไม่มีเงินหรือไง"
"มีค่ะแต่ไม่อยากกลับคนเดียว หนูกลัวผีหลอก"
"ไร้สาระ"
เพิร์ธเริ่มหน้างอชายหนุ่มจึงเปิดแฟ้มงานมาเคลียร์บัญชีต่อแต่สายตาก็ยังมองเธอเป็นระยะ
"กลับไปได้แล้วพูดไม่รู้เรื่องหรือไง!"
"ก็ได้ค่ะ......"
"อืม!"
เพิร์ธหมุนเก้าอี้กลับมาพร้อมกับนับ 1 2 3 จากนั้นทุกอย่างก็เปลี่ยนไป
"เดี๋ยว!"
"คะ?"
" เอาแก้วลงไปเก็บด้วย"
"____"
เพิร์ธกลอกตามองบนจากนั้นก็หยิบแก้วน้ำส้มลงมา เธอเดินหน้ามุ่ยออกมารอรถด้านนอกจนกระทั่งรถแท็กซี่ขับเข้ามาจอด
"แม่งไหนไอ้พัดมันบอกว่าได้ผลไงว่ะ!!"
เมื่อมาถึงหอพักเธอก็ทิ้งตัวลงนอนอ่านหนังสือแต่ด้วยแอลกอฮอล์ที่เธอดื่มไปมันจึงทำให้เธอผล็อยหลับไปจนเช้าพิ้งค์ต้องรีบปลุกให้เธอมาอ่านหนังสือเพื่อเตรียมสอบตอนบ่าย
"เมื่อคืนรถคุณปิ๊กขับมาจอดหน้าหอพัก"
"จริงดิ!!"
"อืมกูเดินเอาขยะไปทิ้งเห็นจอดอยู่แล้วก็ไป"
"คิกๆๆ"
"มึงไปทำอะไรมาอีเพิร์ธ!!"
"เปล๊าาา"
พิ้งค์มองหน้าเพื่อนที่ไม่มีพิรุธเลยนอกจากหัวเราะคิกคักแถมยังพิมพ์แชตกับใครก็ไม่รู้ เมื่อถึงเวลาสอบเพิร์ธก็หายตัวไปจนเกือบไม่ทันเข้าสอบ สีหน้าดูไม่สะทกสะท้านอะไรเลย
"อีเพิร์ธถ้ากูรู้ว่ามึงทำอะไรโดยที่ไม่บอกกูนะ กูจะบีบคอมึงให้ตายเลย"
"จ้าาา"
หลังจากสอบเสร็จพิ้งค์จึงแอบตามมาดูเพิร์ธที่หลังตึกคณะจนเห็นพัดเพื่อนร่วมชั้นเรียนเดินออกไปส่วนเพิร์ธยังยืนรับลมอยู่นิ่งๆ
"อีเพิร์ธ!!"
เพิร์ธสะดุ้งเฮือกก่อนจะหันมามองเพื่อนรักด้วยรอยยิ้ม แต่พิ้งค์กับไม่ยิ้มด้วยเพิร์ธจึงเข้ามาควงแขนแล้วชวนกันกลับหอพัก แม้พิ้งค์จะคาดคั้นถามแต่ก็ไม่ได้คำตอบอะไรเลย
"กูต้องไปทำงานแล้ว4ทุ่มกูกลับมึงอยากกินอะไรไหมจะได้ซื้อไว้ให้" พิ้งค์ถามด้วยความเป็นห่วงแต่เพิร์ธทำท่าครุ่นคิด
"ไม่อ่ะ เผลอๆวันนี้อาจมีคนเลี้ยงข้าวกู กูไปก่อนนะ"
"ใครจะเลี้ยงข้าวมึง ลูกค้าเหรอ?"
"คงงั้นแหละไม่ต้องห่วงกูหรอก"
"เออๆ แล้วชุดมึงมันไม่โป๊ไปหรือไงนมจะล้นออกมาอยู่แล้ว"
"ล้นก็ดีฮ่าๆๆ"
เพิร์ธเดินออกมาด้วยรอยยิ้มจากนั้นก็รีบเดินทางมายังผับอโคจรจนเห็นรถของปิ๊กจอดอยู่เธอจึงรีบจัดทรงแล้วเดินเข้าไปอย่างเฉิดฉาย
- Writer
