ก็คุณปิ๊กน่ากิน ?
996 Words
ว๊าววว
ทุกสายตาหันมามองสาวน้อยในชุดนักเรียนญี่ปุ่นมัดผมแกะสองข้างใบหน้าจิ้มลิ้มเปรมถึงกับหันไปมองหน้าพี่ชายฝาแฝดที่ยืนมองตาไม่กะพริบ
"อะแฮ่ม!"
ปิ๊กหันมามองหน้าเปรมก่อนจะเดินหนีขึ้นไปบนห้องทำงานไม่นานก็เดินลงมาหยิบเครื่องดื่มขึ้นไป ทุกคนเริ่มเตรียมตัวทำงานจู่ๆปิ๊กก็เดินลงมาสั่งข้าวขึ้นไปอีก
"มึงสั่งซะทีเดียวเถอะ!"
"เสือก!"
ถึงปากจะด่าแต่สายตากับเหล่มองเพิร์ธที่ก้มๆเงยๆจนใครเห็นก็พากันใจสั่น ด้านเพิร์ธเมื่อเห็นว่าถูกแอบมองเธอก็ทำผ้าเช็ดโต๊ะหล่นจากนั้นก็ก้มเก็บจนสองแฝดยืนมองพร้อมกับกลืนน้ำลายลงคอ
"แหม กูอยากเป็นครูจริงๆเลยว่ะ จะฟาดให้ก้นลายเลย"
เปรมพูดออกมาพร้อมกับมองหน้าพี่ชายตัวเอง ส่วนขานั่นยังยืนนิ่งจิตใจร้อนรุ่มจนต้องรีบเดินกลับขึ้นไป
"มึงเป็นอะไร สติๆๆๆ"
ปิ๊กพยายามข่มอารมณ์ตัวเองจนกระทั่งประตูห้องเปิดออก เพิร์ธจึงเดินเข้ามาพร้อมกับอาหารที่ชายหนุ่มลงไปสั่งมา
"หนูเอาอาหารมาเสิร์ฟค่ะ"
"วางไว้เลย"
"คุณปิ๊กเป็นอะไรหรือเปล่าคะทำไมหน้าแดงๆ"
"ปะ เปล่าไม่ได้เป็นอะไรเธอไปทำงานเถอะ"
"ค่ะ ถ้ามีอะไรก็บอกนะคะ"
เพิร์ธรีบเดินลงมาด้านล่างจากนั้นทุกอย่างก็กลับเข้าสู่โหมดปกติ มีเพียงชายหนุ่มที่นั่งอยู่ด้านบนแม้จะเปิดแอร์จนเย็นเฉียบแต่ร่างกายกับมีเหงื่อออกจนเปียกชุ่ม
"กูเป็นอะไรวะ!!" ผมเริ่มกระดกน้ำขวดที่สองจนหมดทำไมร่างกายมันเหมือนไม่ใช่ตัวเองเลย สุดท้ายผมก็เดินออกมาที่ระเบียงของชั้นสองก่อนจะมองหาอะไรบางอย่างจนไปเห็นเพิร์ธกำลังเสิร์ฟเครื่องดื่มให้ผู้ชายในโซนVIP
เวลาผ่านไปจนผับใกล้จะปิดเพิร์ธเดินขึ้นมาเก็บจานข้าวก็ถึงกับตัวสั่นเพราะแอร์ในห้องทำงานเย็นเฉียบจนเธอสั่นไปทั้งตัว
"คุณปิ๊กคะทำไมถึงเปิดแอร์เย็นขนาดนี้ระวังจะไม่สบายนะคะ"
"อืม!"
เมื่อชายหนุ่มหันมาเพิร์ธก็ต้องตกใจเพราะชายหนุ่มมีเหงื่อออกจนเสื้อเปียกชุ่มเธอจึงเดินเข้าไปหาพร้อมกับวางมือไปที่หน้าฝากของชายหนุ่มและของตัวเอง
"ตัวก็ไม่ร้อน คุณปิ๊กไปหาหมอหน่อยไหมคะ"
"ฉันไม่เป็นอะไร" ผมพยายามไม่มองเธอเพราะยิ่งมองผมก็ยิ่งใจสั่น
"ทำไมยังไม่กินข้าวอีกคะ ดูสิเย็นหมดแล้ว"
"อยากกินอะไรร้อนๆไปหาบะหมี่กินเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ"
เพิร์ธแอบกรี๊ดในใจในที่สุดคำอธิษฐานก็เป็นจริงเธอหันมามองหน้าชายหนุ่มก่อนจะพยักหน้าจากนั้นก็ลงมาด้านล่าง
เมื่อถึงเวลาเลิกงานเธอเดินออกมารอด้านนอกจนชายหนุ่มเดินออกมาเธอจึงเดินตามขึ้นรถไป
"คุณปิ๊กแน่ใจนะคะว่าจะไม่ไปหาหมอ"
"อืม"
"พูดเป็นแค่นี้หรือไงคะ"
ไม่มีเสียงตอบกลับเพิร์ธจึงได้แต่นั่งเงียบๆจนมาถึงร้านบะหมี่เมื่อรถของชายหนุ่มจอดเพิร์ธก็เตรียมตัวจะลงไปแต่ก็ถูกห้ามไว้
"เดี๋ยว!!"
"อะไรคะ" ฉันหันไปมองหน้าคุณปิ๊กที่กำลังหยิบอะไรจากด้านหลัง
"ใส่เสื้อคลุมด้วยอากาศมันเย็นเดี๋ยวไม่สบาย"
"ขอบคุณค่ะ หนูนึกว่าคุณปิ๊กจะหวงหนูซะอีกเฮ้อ.."
"หึ!"
เสียงหัวเราะในลำคอทำให้เพิร์ธเปรยตามองก่อนจะรีบลงจากรถ เมื่อเธอสวมเสื้อคลุมแล้วชายหนุ่มก็หันมาเรียกแล้วเดินนำเธอเข้ามา
"บะหมี่หมูแดงของคุณปิ๊กน่ากินจังเลยค่ะ"
"แล้วมันต่างจากของเธอตรงไหนฮะ"
"ก็คุณปิ๊กน่ากิน..."
ชายหนุ่มถึงกับนิ่งไปชั่วขณะเมื่อถูกสาวน้อยหยอดคำหวานใส่แต่ก็พยายามไม่สนใจนั่งก้มหน้าก้มตากินต่อ
"เมื่อคืนเพื่อนหนูบอกว่าเห็นรถของคุณปิ๊กจอดอยู่หน้าหอพักหนู คุณปิ๊กไปทำอะไรหรือคะ"
"ไปส่งเด็ก"
"หลานหรือคะ"
"เด็กที่เลี้ยงไว้!"
อิ่มค่ะ!!! อะไรวะมันไม่ได้ผลจริงๆเหรอ เธอทำปากขมุบขมิบจนชายหนุ่มมองหน้า
"ด่าอะไรฉันอีกล่ะ"
"เปล่าค่ะไม่ได้ด่าเลย"
สาวน้อยทำหน้าตาล้อเลียนจนชายหนุ่มกระตุกยิ้มเบาๆ หลังจากทานบะหมี่แล้วทั้งสองก็ยังเดินอยู่แถวนั้นเพื่อให้ร่างกายย่อยอาหารกันก่อน
"อากาศเย็นจริงๆด้วยค่ะ"
"ทำไมใส่ชุดแบบนี้มาทำงาน"
"หวง?"
"บ้า!! ใครจะไปหวงเธอแค่รู้สึกว่ามันล่อแหลมไปหน่อย"
"พรุ่งนี้จะแก้ตัวใหม่ค่ะ เดี๋ยวจะใส่ให้สั้นแค่คืบเดียวเลยฮ่าๆ"
ชายหนุ่มหันมามองใบหน้าของเพิร์ธก็อดขำไม่ได้ เธอนี่มันตัวแสบเหมือนกันนะ
"ทำไมคุณปิ๊กถึงไม่ชอบหนูคะ"
"ใครบอกว่าไม่ชอบ ฉันแค่ไม่ชอบคนพูดไม่รู้เรื่องเฉยๆ"
"ถ้างั้นหนูขอเป็นเด็กดีของคุณปิ๊กได้ไหมคะ"
ปิ๊กถึงเลิกคิ้วขึ้นทันทีเมื่อเจอประโยคนี้เข้าไป เด็กอะไรหยอดเก่ง ปากเสีย ไม่มีความอ่อนหวานเลยสักนิดแต่ก็มีเสน่ห์มากเหมือนกัน
"พูดอะไรของเธอ"
"ทำไมล่ะคะ ไม่ได้เหรอ"
"เธอกำลังปั่นประสาทฉันนะเพิร์ธ"
สาวน้อยหัวเราะคิกคักก่อนจะเดินหนีกลับมาที่รถจากนั้นชายหนุ่มก็ขับรถมาส่งเธอที่หอพัก ตอนนี้บรรยากาศค่อนข้างเงียบสงบเพราะเป็นเวลาเกือบตี2แล้ว แม้แต่น้องหมาก็หลับกันหมด
"ไว้เจอกันพรุ่ง....."
จุ๊บ!
"ขอบคุณที่มาส่งนะคะ"
o___o
- Writer
