Chapter 4
1004 Words
Chapter 4: Ang Bagong Simula sa Loob ng Kasal
Sa unang mga araw ng kasal nina Mary at Dylan, tila ba naninibago si Mary sa bagong takbo ng kanyang buhay. Mula sa pagiging isang simpleng estudyante na namumuhay ng tahimik, bigla siyang naging asawa ng isang kilalang tao sa kanilang unibersidad. Hindi lang basta asawa—siya ay asawa ng campus heartthrob na si Dylan, at ito’y nagbigay sa kanya ng malaking pagbabago sa kanyang pamumuhay at pagkatao.
Sa paglipat nila sa isang magarang apartment na pag-aari ni Dylan, ramdam ni Mary ang pagkailang. Wala na siya sa dating simpleng buhay na nakasanayan. Lahat ng bagay sa bagong tahanan nila ay malinis, moderno, at mamahalin. Tila hindi siya sanay sa mga ganitong bagay—mga bagay na, noon, akala niya ay nakikita lang sa mga pelikula o sa magazine.
Si Dylan, bagaman seryoso at tila mailap pa rin, ay nagiging maasikaso sa kanya. Bagaman hindi pa rin malinaw ang nararamdaman ni Dylan para kay Mary, ipinapakita nito ang kanyang pangangalaga sa iba't ibang paraan. May mga pagkakataon na, sa tuwing umuuwi si Mary mula sa klase, nakikita niya si Dylan na naghahanda ng pagkain o nag-aalok ng simpleng pagsama sa kanya.
“Okay ka lang ba?” tanong ni Dylan isang gabi habang sila’y magkasabay na kumakain ng hapunan. Nakaupo sila sa isang mahabang lamesa, ngunit tila magkalayo pa rin ang kanilang damdamin.
“Oo, okay lang ako,” sagot ni Mary, bagaman may bahid ng pag-aalinlangan sa kanyang tono. Sinusubukan niyang ngumiti, pero hindi niya maipagkaila na sa kabila ng lahat, naroon pa rin ang malaking katanungan: Bakit siya?
Sa loob ng unibersidad, hindi pa rin natatapos ang mga usap-usapan tungkol sa kanilang kasal. Maraming babaeng nagugustuhan si Dylan ang tahasang ipinapakita ang kanilang pagkadismaya at selos kay Mary. Kadalasan, naririnig niya ang mga bulong-bulongan at parinig ng mga kaklase at kapwa estudyante.
“Grabe naman siya, bakit kaya siya ang pinili ni Dylan?” isang beses na narinig ni Mary mula sa isang grupo ng mga babae habang naglalakad siya sa hallway.
“Baka naman ginagamit lang siya ni Dylan. Wala naman kasing makitang ibang rason kung bakit siya ang pinakasalan, di ba?”
Lumalalim ang sugat sa puso ni Mary sa bawat pintas at akusasyong naririnig niya. Minsan, gusto na niyang mag-walkout at umiwas sa lahat ng ito, ngunit sa tuwing makikita niya si Dylan, kahit papaano, mayroong bumubulong sa kanyang isipan na magtiis at maniwala sa kanya.
Isang araw, habang magkasama sina Mary at Dylan sa kanilang apartment, tila ramdam ni Mary ang bigat ng lahat ng ito. Hindi na siya nakapagtimpi at nagtanong kay Dylan habang kumakain sila ng hapunan.
“Dylan, alam kong ito ay kasunduan, pero... hindi ko maiwasang itanong sa sarili ko, bakit ako? Hindi ba mas may karapat-dapat sa'yo? I mean... marami naman sigurong babaeng mas nagustuhan ka talaga.”
Tahimik na nakatingin si Dylan sa kanya. Ilang segundo bago siya sumagot, ngunit ang tono ng kanyang boses ay hindi masungit, kundi malamig at diretso.
“Sinabi ko na sa’yo, Mary. Matagal na kitang gusto. At hindi lang ito tungkol sa kasunduan o mana. Noong una pa lang kitang nakita, may nakita akong kakaiba sa’yo. Hindi mo lang ito napansin noon dahil palagi akong tahimik. Pero sa kabila ng lahat ng komplikasyon sa buhay ko, ikaw ang tanging tao na nakita kong totoo. Hindi mo ako hinusgahan, at hindi mo ako tinignan base sa mga naririnig mo sa iba.”
Tila napako si Mary sa kanyang kinatatayuan. Hindi niya inaasahan ang ganitong klaseng pag-amin mula kay Dylan. Totoo ba ang kanyang naririnig? Gusto siya ni Dylan?
Ngunit bago pa man siya makapagsalita, biglang kumatok si Jake, ang pinsan ni Dylan, sa kanilang pintuan.
Si Jake, na mula pa noon ay may halatang galit at inggit kay Dylan, ay hindi basta-basta nagpapakita ng kabutihan kay Mary. Halata sa kanya ang tensyon sa tuwing nasa paligid siya. At ngayong gabi, tila may dala siyang balita na magdadagdag sa gulo ng kanilang buhay mag-asawa.
“Dylan, kailangan nating mag-usap,” seryosong sabi ni Jake, diretso kay Dylan. “May nalaman ako tungkol sa kasunduan sa mana. Hindi lang ikaw ang may karapatan dito, at may bagong kondisyon na inilagay si Lolo. Hindi pa tapos ang laban.”
Nagulat si Dylan sa narinig mula kay Jake. Akala niya, ang kasal niya kay Mary ay sapat na para makuha ang mana. Ngunit tila may bago na namang komplikasyon na kailangan nilang harapin.
“Tungkol saan ito, Jake?” tanong ni Dylan, halatang nababahala na.
“Ipinaalam ni Lolo na ang kasal mo kay Mary ay hindi pa sapat. Kailangan niyong magtagal ng hindi bababa sa dalawang taon at kailangan niyong patunayan na totoo ang inyong pagsasama. Kung hindi, mawawala sa iyo ang lahat.”
Si Mary, na tahimik na nakikinig sa gilid, ay tila kinabahan sa narinig. Dalawang taon? Kailangan nilang manatili sa ganitong sitwasyon ng mas matagal kaysa sa inaakala niya? Hindi niya alam kung kakayanin niya ito, lalo na’t hindi niya sigurado kung hanggang saan ang kaya nilang dalawa ni Dylan.
Muli, bumalik ang alingasngas at usap-usapan sa unibersidad. Maraming estudyante ang nagtataka kung bakit tila lumalalim ang relasyon nina Mary at Dylan, lalo na’t wala silang nakikitang matibay na rason kung bakit nagtagal ito. Sa bawat hakbang ni Mary, naroon ang tingin ng mga tao na parang siya ay isang intruder sa buhay ni Dylan—parang hindi siya karapat-dapat sa kanya.
Sa mga oras ng kanyang panghihina, si Dylan ang naging sandalan ni Mary. Kahit na tila malayo pa ang kanilang magiging tunay na koneksyon, patuloy siyang sinasamahan ni Dylan sa lahat ng pagsubok. At sa bawat araw na lumilipas, unti-unti nilang natututunan na hindi lang ito kasunduan, kundi isang paglalakbay na magkasama nilang haharapin.
Ngunit may malaking tanong na naglalaro sa isipan ni Mary: magiging sapat ba ang dalawang taon upang buuin ang isang tunay na relasyon, o matutulad lang ito sa mga inaasahan ng iba—isang kasunduan na walang puso at walang saysay?
- Writer
