MARRY ME, YOUR CRUSH

Chapter 5

Chapter 5: Mga Bagong Pagsubok at Nakalilitong Damdamin

Matapos ang nakakabiglang rebelasyon mula kay Jake, naramdaman ni Mary ang bigat ng bagong kondisyon sa kasunduan. Dalawang taon ng pagpapanggap—o totoo bang pagpapanggap nga lang ito? Kahit pa malinaw sa kanya ang usapan sa simula, hindi niya maitatanggi na unti-unti nang nagbabago ang kanyang damdamin kay Dylan. Ngunit alam niya ring kailangang maging maingat; hindi niya puwedeng hayaan ang sarili na mahulog sa isang sitwasyon kung saan wala namang kasiguraduhan.

Sa bawat araw na lumilipas, unti-unti ring nagbabago ang kilos ni Dylan. Naging mas malambing ito kaysa dati, tila mas nagiging concerned sa kalagayan ni Mary. Isang gabi, habang nag-aaral si Mary para sa isang exam, lumapit si Dylan sa kanya at tahimik na inilapag ang isang tasa ng kape sa mesa.

“Para sa’yo. Alam kong kailangan mo ng pampagising,” sabi ni Dylan, bago tahimik na umalis patungo sa sala.

Hindi ito pangkaraniwan para kay Dylan, kaya naman napaisip si Mary. Lalo niyang naramdaman ang pagiging espesyal ng simpleng kilos na iyon, ngunit natatakot siyang umasa. Ayaw niyang bigyan ng maling kahulugan ang mga ginagawa ni Dylan—baka sa huli, mapahamak lang ang puso niya.

Kinabukasan, habang papasok si Mary sa unibersidad, muling naramdaman niya ang bigat ng mga matang nakatingin sa kanya. Hindi pa rin nawawala ang mga tsismis at paninira tungkol sa kanila ni Dylan. Ngayon, hindi lang siya ang puntirya ng mga usapan—pati ang kanilang relasyon ay tinatanong ng iba. Maraming mga kaklase at kapwa estudyante ang nag-aalinlangan kung totoo nga bang mahal ni Dylan si Mary o ginagamit lamang siya para sa layunin nitong makuha ang mana.

Habang nakaupo siya sa isang bench sa loob ng campus, lumapit ang kaibigan niyang si Jasmine. Isang matagal nang kaibigan si Jasmine na laging nasa tabi ni Mary mula pa noong high school.

“Mary, kumusta ka na? Pansin kong parang mas tahimik ka na lately. Hindi ka na katulad ng dati,” tanong ni Jasmine, halatang nag-aalala.

Napabuntong-hininga si Mary. “Jas, ang dami lang nangyayari. Minsan, hindi ko na alam kung paano ko haharapin lahat ng ito. Sa totoo lang, hindi ko nga alam kung tama ba ang desisyon kong pumayag sa kasal na ‘to.”

“Mary, alam mo namang nandito lang ako para sa’yo, di ba? Pero kailangan mong itanong sa sarili mo: mahal mo ba si Dylan? Kasi kung hindi, baka lalo ka lang masasaktan sa huli,” payo ni Jasmine.

Natahimik si Mary sa tanong ni Jasmine. Mahal nga ba niya si Dylan? O dahil lamang sa kasunduan kaya siya naguguluhan? Hanggang ngayon, hindi pa rin niya sigurado ang sagot.

Sa kabilang banda, si Dylan ay may sarili ring mga iniisip. Pagkatapos ng sinabi ni Jake tungkol sa karagdagang kondisyon ng kanilang lolo, hindi maalis sa isip ni Dylan ang mga nakalipas na kaganapan. Nagsimula siyang mag-alala—hindi lang tungkol sa mana, kundi sa kanilang relasyon ni Mary. Alam niyang para sa kanya, hindi na lang ito kasunduan. Matagal na niyang nararamdaman ang damdamin para kay Mary, ngunit paano niya ito ipapakita sa tamang paraan? Paano kung sa kabila ng lahat, hindi na siya mahalin ni Mary?

Habang naglalakad siya sa may harap ng unibersidad, nakita niya si Jake, na tila may kakaibang ngiti sa kanyang mukha.

“Dylan, balita ko, nahihirapan ka na yata kay Mary,” bungad ni Jake, ang tono ng kanyang boses ay tila nag-aalipusta.

“Ano na namang pinaplano mo, Jake?” sagot ni Dylan, bakas ang inis sa kanyang mukha.

“Wala naman. Gusto ko lang malaman kung kaya mo bang panindigan ang kasunduan. Baka naman hindi mo kayang magtagal ng dalawang taon. Sayang ang mana, di ba?” patuloy ni Jake, halatang sinusubukang pukawin ang damdamin ni Dylan.

Ngunit hindi na pumatol si Dylan. Alam niyang may masamang balak si Jake—lagi na lang itong may dalang problema. At ngayon, higit kailanman, hindi na siya magpapadala. Para kay Dylan, hindi na lang ito tungkol sa mana. Alam niyang may mas malalim na dahilan kung bakit niya gustong panindigan ang kanilang kasunduan ni Mary.

Habang tumatagal ang kanilang pagsasama, mas napapalapit na si Mary kay Dylan. Sa kabila ng mga duda at takot, unti-unting nagbubukas ang puso ni Mary sa posibilidad na may mas malalim na damdamin si Dylan para sa kanya. Sa bawat maliliit na aksyon nito—ang mga simpleng pang-aasikaso, ang mga tahimik na sandali nilang magkasama—tila ipinapakita nito ang isang bahagi ng kanyang pagkatao na hindi pa nakikita ng iba.

Isang gabi, habang nanonood sila ng TV, biglaang nagtanong si Mary kay Dylan.

“Dylan, natatakot ka rin ba? Sa lahat ng ito?”

Tumingin si Dylan sa kanya, tila nagulat sa tanong. Ngunit sa kabila ng kanyang pagkamangha, sumagot siya ng buong katapatan.

“Oo, natatakot din ako. Hindi dahil sa mana o sa kasunduan. Natatakot ako na baka, sa huli, masaktan lang kita. Hindi ko alam kung paano ito tatagal, pero gusto kong ipaglaban.”

Napatingin si Mary kay Dylan, ramdam ang bigat ng sinabi nito. Muli, nagulo ang kanyang damdamin. Gusto niyang maniwala, pero may mga takot pa rin siyang hindi maalis.

Sa kabilang banda, hindi pa rin tapos si Jake sa kanyang mga plano. Alam niyang malaki ang kanyang mawawala kung magtagumpay si Dylan sa kasal nila ni Mary. Kaya’t hindi niya mapigilang gumawa ng plano upang masira ang relasyon ng dalawa. Gamit ang impluwensya ng kanyang pamilya, plano niyang sirain ang imahe ni Mary sa harap ng mga tao. Kailangan niyang gawin ito bago pa tuluyang makuha ni Dylan ang mana.

Isang araw, habang pauwi si Mary mula sa klase, biglang tumawag si Jake sa kanya. Hindi ito karaniwan, kaya agad niyang sinagot.

“Jake? Bakit ka tumatawag?” tanong ni Mary, halatang nagtataka.

“Mary, kailangan nating mag-usap. May mga bagay na kailangan mong malaman tungkol kay Dylan.”

Naramdaman ni Mary ang kaba. Anong ibig sabihin ni Jake? Ngunit bago pa man siya makapagsalita, pinutol na ni Jake ang tawag. Alam niyang may masamang balak ito, ngunit hindi niya alam kung paano niya haharapin ito.