MARRY ME, YOUR CRUSH

Chapter 9

Chapter 9: Ang Lihim na Pagtatapat ni Jake

Lumipas ang ilang linggo matapos ang tensyon sa pagitan ni Mary at Isabelle. Bagama't mas matibay na ang relasyon nina Mary at Dylan, patuloy pa rin ang mga usap-usapan sa campus. Naging mas maingat si Mary sa mga galaw niya, ngunit hindi niya maikakaila ang pakiramdam na tila may mga bagay pa siyang hindi alam. Si Jake, ang lalaking dating nagbigay ng babala kay Mary tungkol kay Dylan, ay unti-unting muling nagpakita sa kanyang buhay.

Isang hapon, habang si Mary ay nakaupo sa library, abala sa pag-aaral, lumapit si Jake sa kanya. Sa simula, wala siyang balak pansinin ito, ngunit nang makita niyang seryoso ang mukha nito, napaisip siya. "Mary, pwede ba kitang makausap sandali?" tanong ni Jake, halatang may mabigat na nais sabihin.

"Bakit? May problema ba?" tanong ni Mary, medyo nag-aalanganin ngunit nagdesisyon pa rin siyang makinig.

Umupo si Jake sa tapat niya, nag-aalinlangan, bago nagsimula. "Hindi ko na alam kung paano ko ito sasabihin sa'yo, pero... kailangan mo itong malaman. May nalaman akong bagay tungkol kay Dylan."

Napakunot-noo si Mary. "Ano na naman 'yan, Jake? Hindi ko na kailangan ng dagdag na drama."

"Alam kong galit ka sa akin dahil sa mga sinabi ko noon, pero ngayon, seryoso ako. Gusto ko lang na mag-ingat ka," tugon ni Jake, tila nagpipigil na hindi siya magmukhang nagmamarunong. "May narinig ako na si Dylan... may ibang rason kung bakit siya nag-propose sa'yo."

"Jake, hindi ako magpapadala sa mga tsismis. Tama na 'yan," mariing sagot ni Mary, sinubukang tapusin ang pag-uusap.

"Hindi ito tsismis, Mary!" tumaas na ang boses ni Jake. "Narinig ko mismo mula sa kaibigan ni Isabelle. Si Dylan, ginamit ang kasal para makuha ang mana ng pamilya nila. Ang usapan sa pamilya nila, kailangan niyang magpakasal sa isang babae para makuha ang kanyang parte ng yaman!"

Natigilan si Mary. Alam niyang may mga plano noon ang pamilya ni Dylan, ngunit hindi niya alam na maaaring kabilang ito sa plano. Naramdaman niyang parang biglang bumigat ang paligid, tila huminto ang oras habang inuulit-ulit sa isipan ang sinabi ni Jake.

Sa buong maghapon, hindi na maialis sa isip ni Mary ang mga sinabi ni Jake. Muli na namang bumalik ang mga pagdududa at takot sa puso niya. Bagama’t nais niyang magtiwala kay Dylan, hindi niya maiwasang mapaisip. Totoo nga kaya ang narinig niya? Gamit ba siya ni Dylan para lang sa mana nito?

Nang gabing iyon, hindi siya mapakali. Hindi na niya mapigilan ang kanyang mga emosyon, kaya nagdesisyon siyang harapin si Dylan. Sa kanilang apartment, nakita niyang abala si Dylan sa paghahanda ng kanilang hapunan, tila walang kamalay-malay sa mga naiisip ni Mary.

“Dylan, kailangan kitang kausapin,” sabi ni Mary, seryoso ang tono.

Napatingin si Dylan sa kanya, halatang nagulat sa biglaang pagbabago ng mood ni Mary. “Ano ‘yun, Mary? May nangyari ba?”

Hindi na siya nagpaliguy-ligoy pa. “Totoo bang kailangan mong magpakasal para makuha ang mana mo? Totoo bang isa lang akong parte ng plano ng pamilya mo?”

Nagulat si Dylan sa tanong, ngunit hindi niya agad sumagot. Sa halip, tumingin siya kay Mary na para bang tinatantiya kung paano niya sasagutin ang tanong na ito.

“Mary, hindi ko gustong madamay ka sa usaping ito. Mahal kita, at hindi ko gustong isipin mo na ginagamit kita,” paliwanag ni Dylan, ramdam ang bigat ng sitwasyon.

“Pero totoo ba? Kailangan mo bang magpakasal para sa mana mo?” pag-ulit ni Mary, mas lalong tumindi ang kanyang nararamdaman.

Napabuntong-hininga si Dylan. “Oo, may ganun ngang kasunduan. Pero hindi kita pinili dahil sa kasunduan na ‘yan. Pinili kita dahil ikaw ang mahal ko, hindi dahil sa mana.”

Naramdaman ni Mary ang bigat ng mga salita ni Dylan, ngunit hindi ito sapat para burahin ang sakit at pag-aalinlangan sa puso niya. “Kung mahal mo ako, bakit hindi mo sinabi ang totoo mula sa simula? Bakit kailangan kong marinig ito mula kay Jake at hindi sa'yo?”

Hindi agad nakasagot si Dylan, tila hinahanap ang tamang mga salita. “Ayaw kong madungisan ang relasyon natin ng ganitong mga bagay. Gusto ko lang na maging simple ang lahat para sa atin.”

Sa gabing iyon, hindi makatulog si Mary. Nakahiga siya sa kama, nakatitig sa kisame, at patuloy na iniisip ang mga narinig mula kay Dylan. Alam niyang mahal siya nito, pero hindi pa rin maalis sa isip niya ang posibilidad na baka nga ginagamit siya nito, kahit na hindi sinasadya.

Kinabukasan, nagpasiya si Mary na pansamantalang lumayo kay Dylan. Kailangan niyang mag-isip, kailangan niyang malaman kung ano talaga ang nararamdaman niya at kung kaya niyang patawarin si Dylan sa hindi pagsasabi ng totoo mula sa simula.

Nagtungo siya sa bahay ng kanyang kaibigan, si Jenny, upang magpalipas ng oras at mailabas ang kanyang saloobin. Habang nagkakape sila, hindi na napigilan ni Mary na ikuwento ang lahat kay Jenny.

“Mary, naiintindihan ko kung bakit ka nag-aalala, pero kung mahal ka talaga ni Dylan, ipapakita niya ‘yan sa mga susunod na araw,” sabi ni Jenny, tinatapik ang kamay ni Mary para palakasin ang loob nito. “Kailangan mo lang siyang kausapin nang maayos ulit, para klaro sa inyong dalawa ang lahat.”

“Tama ka, Jenny. Pero natatakot ako... Paano kung tama si Jake? Paano kung mas importante sa kanya ang mana kaysa sa akin?” tanong ni Mary, ramdam ang pangamba sa kanyang boses.

“Hindi mo malalaman ang totoo kung hindi mo haharapin,” sagot ni Jenny.

Sa mga sumunod na araw, nagpatuloy ang pakikipag-ugnayan ni Isabelle kay Mary, patuloy na ginagatungan ang takot at pag-aalinlangan ng dalaga. Hindi makakaila na may plano si Isabelle, at iyon ay ang tuluyang paglayo ni Mary kay Dylan para magkaroon siya ng pagkakataon.

Ngunit hindi nagtagal, si Dylan mismo ang gumawa ng hakbang para ayusin ang kanilang relasyon. Nagpasiya siyang harapin ang lahat ng mga tanong ni Mary at ipaliwanag ang buong katotohanan tungkol sa kanilang sitwasyon.

Isang gabing puno ng emosyon, muling nagharap sina Mary at Dylan. Habang nakaupo sa paborito nilang lugar sa tabi ng ilog, nagsalita si Dylan mula sa puso. “Mary, alam kong nasaktan kita sa hindi pagsasabi ng totoo, pero hindi ko hinayaang madikta ng pamilya ko ang buhay ko. Pinili kita dahil mahal kita, hindi dahil kailangan kong magpakasal para sa mana.”

Ramdam ni Mary ang sinseridad sa mga salita ni Dylan, ngunit alam niyang hindi magiging madali ang paghilom ng kanilang relasyon. “Gusto kong maniwala sa’yo, Dylan, pero kailangan kong makita na hindi lang salita ang pagmamahal mo.”

“Ipapakita ko sa’yo, Mary. Ipinapangako ko ‘yan,” sagot ni Dylan, habang mahigpit na hinawakan ang kamay ng dalaga.

Sa kabila ng lahat ng mga pagsubok at pag-aalinlangan, nanatili si Mary kay Dylan. Alam niyang mahirap ang daan patungo sa tunay na tiwala, ngunit handa siyang subukan muli, sa kabila ng lahat ng mga twist at pagsubok na kanilang pinagdaanan.