Chapter 8
1037 Words
Chapter 8: Ang Alok ni Isabelle
Sa mga araw na lumipas, unti-unting bumalik ang tiwala ni Mary kay Dylan. Sinubukan niyang kalimutan ang mga sabi-sabi ni Jake, at muling nagtuon ng pansin sa kanilang kasunduan. Ngunit sa kabila ng kanilang muling pagkakaayos, may nararamdamang kaba si Mary sa puso niya. Hindi niya maiwasang isipin kung kailan matatapos ang kasunduang ito at kung ano ang mangyayari pagkatapos.
Isang hapon, nakatanggap si Mary ng isang mensahe mula kay Isabelle, isang babae na tila bahagi ng mga problema ni Dylan noon pa man. Si Isabelle ay kilalang-kilala sa pagiging anak-mayaman, at sa campus, hindi maiiwasan ang usap-usapan tungkol sa kanya at kay Dylan. Para kay Mary, isa siyang palaisipan — hindi malinaw kung ano talaga ang papel ni Isabelle sa buhay ni Dylan.
Agad siyang nakaramdam ng kaba habang binabasa ang mensahe: “Mary, magkita tayo. May kailangan akong ipaliwanag sa'yo tungkol kay Dylan.”
Walang ibang detalye, ngunit sapat na ito para magpatakbo ng kung anu-anong senaryo sa isipan ni Mary. Ano pa bang maaaring sabihin ni Isabelle? Gusto ba niyang paghiwalayin silang dalawa ni Dylan?
Kinabukasan, nagdesisyon si Mary na harapin si Isabelle. Sa isang maliit na café malapit sa campus sila nagtagpo. Nang dumating si Isabelle, halata ang karisma at kumpyansa sa bawat galaw nito. Matangkad, maganda, at tila walang kapintasan — isang taong madaling kainggitan.
“Thank you for coming, Mary,” bati ni Isabelle habang nakangiti, ngunit halata sa kanyang mga mata ang tensyon.
“Ano bang gusto mong pag-usapan, Isabelle?” diretsong tanong ni Mary, hindi na nag-aksaya ng oras sa mga seremonyas. Alam niyang hindi magiging madali ang pag-uusap na ito.
Nag-ayos ng upo si Isabelle, tila inihahanda ang sarili sa isang mabigat na usapan. “Gusto ko lang linawin ang isang bagay. Alam kong iniisip mo na naging malapit kami ni Dylan noon, pero may dapat kang malaman... Ang pamilya ko at ang pamilya ni Dylan ay matagal nang may kasunduan. Noong una, balak nila kaming ipakasal para palakasin ang mga negosyo namin. Pero hindi iyon nangyari.”
Parang pinukpok ng malakas na martilyo ang puso ni Mary. Hindi siya handa sa narinig. Kasal? Bakit hindi ito binanggit ni Dylan sa kanya? Lalong nagkaroon ng bigat ang mga alinlangan ni Mary, at tila bumalik sa isipan niya ang mga tanong ni Jake tungkol sa tunay na motibo ni Dylan.
“Nalaman kong ikaw ang pinili ni Dylan sa halip na ituloy ang plano ng aming mga pamilya,” patuloy ni Isabelle. “At gusto ko lang sabihin sa'yo na hindi pa tapos ang lahat. Hanggang ngayon, umaasa ang pamilya namin na magpapatuloy ang kasunduan.”
“Pero bakit mo sinasabi ito sa akin?” tanong ni Mary, ramdam ang kalituhan. “Ano bang gusto mong mangyari?”
Nagpakawala ng malalim na buntong-hininga si Isabelle bago nagsalita muli. “Simple lang, Mary. Gusto kong malaman mo na hindi pa sarado ang pinto para sa amin ni Dylan. Sa tingin mo ba, kaya niyang tiisin ang pamilya niya? Ang responsibilidad niya sa kanila? Kung ako sa'yo, mag-isip ka nang mabuti. Ayokong umabot sa puntong kailangan kang saktan ni Dylan para lang tuparin ang dapat niyang gawin.”
Buhat ng usapan nila ni Isabelle, hindi mapakali si Mary. Naguluhan siya sa mga sinabi ni Isabelle, ngunit sa parehong pagkakataon, ayaw niyang basta-basta maniwala. Gusto niyang kausapin si Dylan, ngunit natatakot siya sa maaaring sagot nito. Ayaw niyang humantong sa punto na kailangan niyang mamili: mahalin si Dylan o hayaan itong tuparin ang mga obligasyon sa pamilya nito.
Sa gabing iyon, habang sila ni Dylan ay magkasama sa apartment, ramdam ni Mary ang bigat ng katahimikan. Hindi na siya nakapagpigil at nagsimula na ang usapan na matagal niyang iniiwasan.
“Dylan,” simula ni Mary, habang nakatingin kay Dylan na abala sa pagbabasa ng mga papeles. “Kailangan kitang tanungin... totoo bang may plano ang pamilya mo na ipakasal ka kay Isabelle?”
Natigilan si Dylan, agad ibinaba ang hawak na papel at humarap kay Mary. Halatang nabigla siya sa tanong, ngunit hindi ito umiwas.
“Oo, may ganung plano noon,” pag-amin ni Dylan. “Pero hindi iyon natuloy dahil mas pinili ko na gawin ang gusto ko—ang mamuhay ng naaayon sa sarili kong desisyon.”
“Bakit hindi mo sinabi sa akin noon pa?” tanong ni Mary, ramdam ang sakit at pagdududa. “Bakit kailangan kong malaman pa ito mula kay Isabelle?”
“Mahal kita, Mary,” sabi ni Dylan, diretso at puno ng sinseridad. “Hindi ko sinabi dahil ayaw kong mag-alala ka. Tapos na ang plano ng pamilya ko. Ikaw ang pinili ko. Wala nang ibang kasunduan.”
Ngunit kahit pa sinasabi ito ni Dylan, hindi pa rin lubos na napapawi ang takot sa puso ni Mary. Ang mga binitiwang salita ni Isabelle ay patuloy na umuukit ng pag-aalinlangan sa kanyang isipan. Alam niyang mahal siya ni Dylan, ngunit paano kung dumating ang araw na mapilitang bumalik ito sa mga plano ng pamilya?
Lumipas ang mga araw, mas lalo pang naging malalim ang alitan ni Mary at Isabelle. Hindi nagtagal, kumalat ang tsismis sa campus tungkol sa kanila. Ang ilang mga estudyante ay nagkakampi kay Isabelle, samantalang may mga sumusuporta naman kay Mary. Ang tensyon sa pagitan nila ay naging mas komplikado nang ang mga magulang ni Dylan ay nakialam na rin sa sitwasyon.
“Dylan, kailangan mong pag-isipan ito nang mabuti,” sinabi ng kanyang ama sa isang hapunan. “Ang kasunduan natin sa pamilya ni Isabelle ay isang bagay na hindi natin pwedeng talikuran ng basta-basta. Hindi lang ito tungkol sa negosyo, kundi sa tradisyon at obligasyon.”
Ngunit sa kabila ng mga salitang ito, nanindigan si Dylan. “Tapos na ako sa mga plano niyo, Dad. Si Mary ang pinili ko, at hindi ko na babalikan pa si Isabelle.”
Sa mga sandaling iyon, kahit paano ay naramdaman ni Mary ang pagtibay ng kanilang relasyon. Alam niyang may mga pagsubok pa silang pagdadaanan, ngunit tiwala siya na handa si Dylan na harapin ang lahat ng iyon kasama siya.
Ngunit hindi pa rin tapos ang lahat. May mga lihim pang nakatago, mga pangyayaring hindi inaasahan, at mga taong gagawa ng lahat para mawasak ang relasyon nila.
- Writer
