ความลับของคุณหนูอานยา #3
1072 Words
สองขารีบก้าวออกมาจากห้องน้ำตรงดิ่งไปยังโทรศัพท์มือถือของตัวเองทันที คราวนี้เบอร์ที่เธอกดเป็นเบอร์ของใครคนหนึ่งที่คิดว่าเป็นที่พึ่งพาได้
“ฮัลโหล พี่กัปตัน ได้ยินหนูไหม” น้ำเสียงของอานยาสั่นเครือและเต็มไปด้วยความกังวล “สะดวกคุยหรือเปล่า หนูมีเรื่องร้อนใจมาก พี่กัปตันช่วยหนูได้ไหมคะ”
(ฮัลโหลครับหนูเพิร์ล เครื่องเพิ่งแลนดิง พี่กำลังจะนั่งรถกลับบ้านพอดี ดึกขนาดนี้แล้วทำไมยังไม่นอนครับ แล้วเรื่องร้อนใจที่ว่านั่นอะไรเอ่ย เด็กดื้อของพี่เป็นอะไรครับ) น้ำเสียงทุ้มนุ่มเต็มไปด้วยความใจดีนั้นเหมือนน้ำเย็นที่เข้าลูบอานยาให้มีสติยิ่งขึ้น
กัปตัน หรือดามิทรี แคนเชลสกี้ ซาโกเยฟ พี่ชายเพียงคนเดียวของอานยา คือที่พึ่งเดียวที่ในตอนนี้เธอนึกถึงได้
“คือหนู…” หญิงสาวรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มีแล้วพูดออกไปเบา ๆ “หนูท้อง…”
(ว่าไงนะคะ? หนูเพิร์ล พี่ไม่ตลกด้วยหรอกนะ) กัปตันมีน้ำเสียงร้อนรนขึ้นมาทันที
“คือหนูท้อง แล้วหนูก็ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไง หนูไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองท้องกับใคร พี่กัปตัน ทำยังไงดี ถ้าแด๊ดรู้แด๊ดต้องฆ่าหนูแน่ ๆ” น้ำตาหยดหนึ่งไหลลงจากหางตา รู้ดีว่าแด๊ดของตนเป็นคนที่เข้มงวดและดุมากแค่ไหน
(ไม่เป็นไรนะคะหนูเพิร์ล พี่อยู่ข้าง ๆ หนูตรงนี้ เรื่องนี้พี่จะไม่บอกมัมกับแด๊ดจนกว่าหนูจะพร้อม ใจเย็น ๆ ก่อนนะคะคนเก่งของพี่” ดามิทรีเอ่ยปลอบประโลมน้องสาว ตั้งแต่เด็ก ๆ อานยาก็มีพี่ชายคนนี้ที่คอยดูแลและสนับสนุนเธอในทุกเรื่อง เธอรักพี่ชายของตัวเองมาก และเชื่อในทุกอย่างที่เขาบอก
“ก็ได้ค่ะ หนูจะใจเย็น ขอบคุณพี่กัปตันมากเลยนะคะที่จะช่วยปิดเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ แล้วหนูก็ขอโทษด้วยที่ทำให้พี่เสียใจ”
(พี่ยังไม่ได้บอกสักคำเลยว่าพี่เสียใจ ครอบครัวเราก็ไม่ได้ขัดสนอะไร ทำไมจะเลี้ยงเด็กคนหนึ่งไม่ได้ ยังไงเด็กคนนั้นก็คือหลานพี่ แล้วก็เป็นหลานของมัมกับแด๊ดด้วย ทำใจให้ร่ม ๆ ไว้ก่อน แล้วพรุ่งนี้เช้าเราค่อยมาหาทางออกร่วมกันนะ ว่าแต่ตอนนี้หนูอยู่บ้านหรือโรงแรมคะ ให้พี่ไปหาตอนนี้ไหม) ดามิทรีถามน้องสาวด้วยความกังวล
“หนูกลับมานอนบ้านค่ะ”
ทั้งสองคุยกันต่ออีกเล็กน้อยก่อนที่ดามิทรีจะเอ่ยส่งน้องสาวของตนเข้านอน ชายหนุ่มไม่ได้ติดใจเรื่องที่น้องสาวของตนท้องไม่พร้อม แต่เขาอยากจะเห็นน้ำหน้าของไอ้คนที่มันทำให้น้องสาวของเขาท้องเหลือเกินว่าเป็นใครมาจาก จะมีหัวนอนปลายเท้าหรือเปล่า
แต่ก็คงต้องรอให้อานยาพร้อมบอกก่อน เขาไม่อยากจะไปคาดคั้นคำตอบจากน้องสาวอันเป็นที่รักที่กำลังขวัญเสียอยู่ในตอนนี้
…
ช่วงเช้าของวันใหม่มาถึง อานยาตื่นขึ้นมาด้วยความอ่อนเพลีย เธอนอนหลับไปทั้งที่ยังกำที่ตรวจครรภ์ซึ่งแสดงผลว่าเธอตั้งท้องอยู่ ร่างเล็กลุกขึ้นนั่งบนเตียง แม้ว่าอยากจะร้องไห้มากแค่ไหน แต่ในเมื่อเรื่องมันเกิดขึ้นแล้วก็ไม่อาจเปลี่ยนความจริงนี้ได้
หญิงสาวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งข้อความบอกเอลิซให้ยกเลิกงานถ่ายแบบเล็ก ๆ ที่รับไว้ในช่วงสองสามสัปดาห์นี้ทั้งหมด พร้อมกับให้จ่ายเงินชดเชยให้กับทุกแบรนด์ด้วย เอลิซก็รับคำและทำหน้าที่โดยไม่ถามซักไซ้อะไรเหมือนอย่างเคย
หลังจากนั้นอานยาก็แต่งตัวด้วยชุดสบาย ๆ แล้วเดินลงไปกินมื้อเช้าร่วมกับครอบครัวในรอบหลายสัปดาห์ เมื่อเข้ามาในห้องอาหารก็พบกับผู้เป็นพ่อที่นั่งหน้านิ่งอยู่หัวโต๊ะ ในมือของอันเดรมีหนังสือพิมพ์รายวันอยู่ ส่วนผู้เป็นแม่กำลังคุมเหล่าแม่บ้านให้เสิร์ฟอาหารขึ้นโต๊ะอย่างคล่องแคล่ว
“อ้าว เพิร์ล วันนี้ไม่มีคิวถ่ายแบบเหรอจ๊ะลูกรัก ถึงได้มีเวลามาทานมื้อเช้ากับมัมกับแด๊ดได้” พระพายเอ่ยทักทายลูกสาว แม้จะเข้าสู่วัยกลางคนแล้วก็ยังคงสวยเหมือนเดิม อันเดรดูแลทุกคนในครอบครัวดีมากโดยเฉพาะภรรยา เมื่อก่อนเขาเคยรักเธออย่างไรในตอนนี้คูณสิบเท่า ทุกคนในบ้านรู้ดีว่าอันเดรจะยอมแค่ภรรยาคนเดียวเท่านั้น
“ค่ะมัม หนูคิดถึงมัมกับแด๊ดด้วย ก็เลยอยากทานมื้อเช้าด้วยค่ะ" อานยาพยายามตอบอย่างไม่ให้มีพิรุธที่สุด แล้วเลือกไปนั่งเก้าอี้ที่ห่างจากผู้เป็นบิดาด้วยความกลัวอย่างเด็กที่ทำผิด
“ทำไมนั่งห่างแด๊ดแบบนั้นล่ะลูก หนูทำอะไรผิดมาหรือเปล่า” อันเดรถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง สายตายังคงจับจ้องอยู่กับตัวอักษรในหน้ากระดาษหนังสือพิมพ์ อานยาชะงักค้าง คลำหาเสียงตัวเองไม่เจอขึ้นมาทันที
“พูดอะไรแบบนั้นล่ะคะคุณ เพิร์ลเขาก็เว้นที่ไว้ให้กัปตันน่ะสิคะ เห็นว่ากลับมาตั้งแต่เมื่อคืน แต่ตอนนี้คงจะหลับอยู่แน่เลย เพิร์ลก็ขยับไปนั่งใกล้ ๆ แด๊ดเขาสิลูก" พระพายบอกลูกสาวหลังจากที่อาหารถูกเสิร์ฟขึ้นโต๊ะครบถ้วนแล้ว
เพียงแค่กลิ่นอาหารที่คุ้นเคยในยามเช้าอย่างเบคอนทอด ไข่ดาว ขนมปังกระเทียม และอาหารพื้นฐานสำหรับเช้าอันแสนสดใส ได้โชยเข้าจมูกของอานยา ความพะอืดพะอมที่สั่งสมอยู่ก็ดันขึ้นมาจนเธอต้องรีบลุกพรวดขึ้นจากโต๊ะแล้ววิ่งไปยังห้องน้ำที่อยู่ใกล้ที่สุดเพื่ออาเจียน
พระพายเห็นดังนั้นก็วิ่งตามลูกสาวไปด้วยความเป็นห่วง ได้ยินเสียงโอ้กอ้ากดังมาเป็นระยะ ๆ
อันเดรผู้เป็นประมุขของบ้านลดหนังสือพิมพ์ลง แล้วพึมพำออกมาเสียงเบา ดวงตาขึ้นฝ้าจาง ๆ วาวโรจน์ไปด้วยความโกรธ
“ท้องจริง ๆ สินะ…”
…
- Writer
