เขาคนนั้น กับฉันเมื่อก่อน

Ep.20 : โนติส

สายชล Say ::

เช้าวันนี้มีโนติสยื่นมาถึงเรา ผมเลยเอา ให้เซียงเซียงดู ครีมเอาจริง เธอฟ้องการเลี้ยงดูลูกแล้ว สิ่งที่ผมกำลังกลัวมาถึงแล้ว อยู่ที่ว่าตอนนี้อัณณ์พร้อมจะเจอเรื่องนี้ไหม มือเล็ก ๆ ลูบหลังของผมเบา ๆ

"ฉันอยู่ตรงนี้เพื่อช่วยพี่ พี่ต้องห้ามถอยนะ"

"อื้มมม" ผมมองคนที่ทำหน้าเหมือนโกรธแทนผม ทั้งที่มันเป็นเรื่องของผมแท้ ๆ ผมรวมเธอเข้ามากอดเอาไว้ แม้เธอจะต่อต้าน แต่บอกเลยการที่ผมมีเธอกับลูก มันก็โคตรกำลังใจแล้ว

"เราไปทำงานกันได้แล้วค่ะ กอดแบบนี้ไม่ได้อะไร พี่เองก็เถอะ มีอะไรโทรมา"

"มีรถมาหาหรือไง เอารถพี่ขับไปทำงานไหม เดี๋ยวพี่ให้ไอ้พลมันมารับที่ Love Tarvel รถที่บ้านมีอีกหลายคัน แต่รถเธอยังต้องเก็บเอาไว้ก่อน ไม่ได้ใช้เร็ว ๆ นี้แน่"

"รถพี่ พอร์ชคันนี้อ่านะ!!! จะดีเหรอ" แต่สายตาของเธอไม่ได้บอกว่าลำบากใจเลยนะ เป็นประกายสุด ๆ

"งั้นฉันไปรับไปส่ง"

"อย่าเลยค่ะ พี่จะลำบาก ฉันไปเอง ไหนกุญแจอ่า ทำไมถึงมีสามีที่ใจดีแบบนี้นะ" มีใครเคยบอกไหม ว่ายัยนี่มันร้าย

ผมไม่ได้ให้กุญแจเธอ แต่จะไปที่ทำงานกับเธอด้วย เพื่อไปรอไอ้พลที่นั่น ไอ้พลมันมา ผมถึงให้กุญแจรถกับเธอได้ โดยย้ำว่า ห้ามขับรถซิ่งเกิน ห้ามปาดหน้ารถคันอื่น และที่สำคัญ ระวังให้มากที่สุด เพราะผมรู้ว่าวันนี้ผมอาจจะไม่มีเวลาไปรับลูก หรือรับเธอ เพราะผมต้องจัดการเรื่องการฟ้องร้องจากศาลครั้งนี้

"ให้คุณเซียงเซียงขับรถเองแบบนี้จะดีหรือครับ" คำถามของไอ้พลทำให้ผมส่งเอกสารให้มันดู

"ตอนนี้เธอยังไม่ฟ้อง แค่ขู่ อีกไม่นานต้องบอกสิ่งที่ต้องการแน่ ถ้าฉันให้โอกาสแล้วยังจะเล่นแบบนี้กับฉัน ฉันจะตีคืนไม่เลี้ยงแน่ พล หลังเลิกงานเรียกครีมเข้ามาตกลงกับฉัน"

"ครับเจ้านาย"

มาถึงบริษัท มายาก็โวยวายยกใหญ่ เกี่ยวกับเมียของผม ที่ทำให้งานของเราต้องลำบาก เพราะงานมายาชวดไปเมื่อวาน คืองานใหญ่ที่เราควรจะได้มาง่าย ๆ นี่คือเวทีงานจริงน้องสาว

"สู้หน่อย หรือกลัวที่จะแพ้เซียงเซียง" ผมสุมไฟในใจให้น้องสาวผมฮึดสู้พร้อบกับตบไหล่เป็นกำลังใจให้น้องสาว แล้วเดินเข้าห้องทำงาน โดยมีมายาตามเข้ามาด้วย

"เมียพี่ควรจะยอมให้เราสิ ยังไงเราก็เป็นครอบครัว"

"ทำไมต้องให้เธอยอม เราเป็นครอบครัว แต่เธอก็มีศักดิ์ศรีในฐานะพนักงานของ Love Tarvel ออกไปได้แล้ว ปิดประตูด้วย พี่ต้องทำงาน"

"แต่...."

"มายาาาาาาา" ผมลากเสียงยาวแสดงความไม่พอใจ บ้านผมเนี่ยน้าาาา

มายาไม่ใช่คนนิสัยแย่ แค่คิดอะไรก็พูดออกมาเลย ไม่สน หรือ ไม่ไตร่ตรองว่าคนฟังจะรู้สึกยังไง ถ้ามันแย่มาก เธอก็จะกลับมาขอโทษเอง เมื่อไหร่จะมีแฟนนะ นิสัยอาจจะดีขึ้นก็ได้ เฮ้ออออ ทำไมโคตรตระกูลผม ถึงได้ดังในเรื่องนิสัยไม่ดีนะ จะยกเว้น ก็ผมเนี่ยแหละ นิสัยดีที่สุด

มาริสา Say ::

"รถสวย แบบนี้คุณไม่ต้องมีผมแล้วก็ได้ น่าน้อยใจจริง" บอสแหย่ฉันที่วันนี้ได้ขับพอร์ช มันไม่ใช่แค่รถ แต่มันคือสิ่งที่บอกถึงความไว้ใจ ฉันยืนคุยกับบอสที่ลานจอดรถที่เราต่างก็ต้องไปพบลูกค้า

"ฮ่ะ ๆ น้อยใจทำไมคะเจ้านาย เรามีงานใหญ่นะคะ อ้อ บอสคะ ฉันจะขอดูกล้องวงจรปิด"

"เดี๋ยวผมจะจัดการให้นะ ผมเนี่ยแปลกใจมาก คุณไปขอโอกาสมาได้ยังไง งานนี้มันเป็นของ Me มาตลอด เราต้องถูกจับตามองแน่นอน เราจะต้องชนะ" บอสเอ่ยชื่นชมงานเมื่อวาน ที่เราควรจะเสียไปแล้ว แต่ยังได้โอกาส

"แน่นอนค่ะ ฉันจะไม่ยอมแพ้ เพราะงานนี้ฉันจะทำให้เด็กเส้นได้รู้ ว่าคนมีฝีมือเขาทำกันยังไง" ฉันส่งยิ้มให้เจ้านายก่อนจะเดินไปขึ้นรถ สวย ๆ ฉันออกไปหาลูกค้า ที่อยากจะได้ทัวร์ที่หรูหราหมาเห่าโฮ่ง โฮ่ง

ฉันขับรถไปตามถนน ที่บอกเลยว่าติดยิ่งกว่าอะไรดี รถแรง แต่ติดที่คันหน้า นี่มันน่าหงุดหงิดจริง ทำเอารถอุตส่าห์ที่ฉันได้ยืมมาไม่ได้เชิดฉายเลย เมื่อมาถึงร้านอาหาร ก็เจอคุณมายา กำลังลงรถมาพบลูกค้าเช่นกัน

"กระเป๋า แล้วก็ต่อด้วยรถเหรอ ผู้หญิงข้างกายพี่ชลจะเป็นคนดีสักคนไม่ได้เลยหรือไงนะ" น้องสาวนี่ไม่น่ารักเลยแฮะ ทั้ง ๆ ที่คุณสายธารออกจะนิสัยน่ารัก ลูกแต่ละคนไม่ได้ ไม่ได้เลย นิสัยไม่ได้เลยจริง ๆ

นี่เป็นอีกครั้งที่ฉันจะต้องแข่งกับคุณมายา ฉันไม่ยอมแพ้หรอก แต่เรื่องที่ไม่คาดคิดก็ตามมา เพราะบอสขับรถมาจอดเทียบข้างรถคุณมายาติด ๆ ร่างสูงโปร่งค่อย ๆ ก้าวลงรถมา เรียกสาวตาสาว ๆ ดีนักแล คุณมายาถึงกับมองบอสตาขวางเลย

"อ๋อ นี่คิดจะมารุมใช่ไหม"

"บอสทำไมมาที่นี่คะ บอสมีพบคุณสุนีย์ไม่ใช่เหรอคะ" ฉันถามด้วยความสงสัย แต่มองมองหน้าฉันสลับกับคุณมายา บอกว่างานนี้เป็นงานที่เล่นเส้นสาย เพราะ Me tour เป็นญาติกับ The Amary ที่ถือหุ้นใหญ่ของที่นี่ด้วย ให้ลูกสาวมาเองขนาดนี้ ฉันเองเป็นเจ้าของบริษัทหน้าใหม่ ก็ต้องเสนอตัวมาเอง

แบบนี้เอง ทางนั้นส่งลูกสาวมาทำงาน เพราะจะได้ความเกรงใจในตัวแบล็คหลังด้วย นี่เป็นแค่ลูกสาวนายกสมาคมท่องเที่ยวไม่พอ พ่วงตำแหน่งญาติผู้ถือหุ้นใหญ่ใน The Amary group อีก ติดปีกบินไปทุกที่จริง ๆ คนบ้านนี้ แล้วทำไมเรายังชนะงานครั้งแล้วครั้งเล่าล่ะ ก็ไม่ได้ชนะเสมอไปหรอกนะ ก็มีแพ้บ้าง ชนะบ้าง บางครั้งก็ชนะศึกที่เราไม่น่าจะชนะ อย่าง อย่างโรงแรม The Amary ที่ภูเก็ต

หลังจากการประชุมครั้งนี้ เราแพ้งานนี้แบบราบคาบ แม้เราจะเอาเหตุผลยังไงมาสู้ เอาข้อเสนออะไรมาสู้ ก็ไม่เป็นผล เหมือนกับว่าลูกค้ามีในใจอยู่แล้ว เราเลยต้องยอมปล่อย ให้คุณมายาชนะงานนี้ไป

"เราไปรับเด็ก ๆ กันเลยไหมครับ" บอสที่กำลังเซ็งชวนฉันไปรับลูกฉัน เชื่อเขาเลย เอาเถอะ เจ้านายกำลังเซ็งคงอยากขับรถเล่น

"ไปค่ะ"

"หลานฉัน ทำไมต้องให้ผู้ชายคนอื่นไปรับ เกรงใจผัวตัวเอง พี่ชายฉันบ้างสิ รถที่เธอใช้อยู่ก็ของพี่ชายฉัน แล้วพี่เองก็เหมือนกัน เมื่อไหร่จะเลิกทรยศสักที" คุณมายาเดินมาต่อว่าเราแบบไม่ได้โวยวาย เดินมาพูดเบา ๆ แต่อารมณ์เต็มเปี่ยมมาก กำลังเข้าใจผิดอะไรไปใหญ่แล้ว

"เฮ้ออออ เมื่อไหร่จะเลิกคิดเองเออเองสักที วุ่นวาย แล้วอีกอย่างพี่กับคุณมาริสาก็ไม่ได้ทำอะไรแบบนั้น เราเป็นเพื่อนกัน" บอสคว้าข้อมือของคุณมายาเอาไว้ แล้วทั้งคู่ก็เริ่มด่ากันเลยจ้า จะบอกว่าทั้งคู่ไม่ได้ เพราะคนที่ด่า มีแต่คุณมายา ฉันเลยเป็นกามเทพทิ้งให้เขาตีกันไป แล้วฉันนั้น!!!! ไปรับลูกสิจ๊ะ รออะไร

ฉันชิ่งขึ้นรถแล้วขับไปรับลูกที่โรงเรียน วันนี้ที่โรงเรียนลูกของฉันนั้นร้องไห้ เพราะโดนเพื่อนแย่งขนม และน้องอัณณ์ก็โดนครูกักบริเวณไม่ให้เล่นของเล่น เพราะดันผลักคนที่มาแย่งขนมของขวัญจนล้ม ส่วนฉันก็โดนคุณครูฟ้องเรื่องพฤติกรรมของเด็ก ๆ ที่ลูกฉันร้องไห้ไม่หยุด และน้องอัณณ์ก็ปกป้องน้อง แต่ฉันงงว่า แล้วไอ้คนที่มันแย่งขนมของลูกฉันไม่ผิดรึ ส่วนผู้ปกครองของคนที่โดนอัณณ์ก็มาต่อว่าลูกฉันขี้งก และว่าอัณณ์ว่าอันตพาล

"คุณแม่ยังเด็กอยู่ คงจะไม่มีวุฒิภาวะที่จะสอนลูกสิท่า อายุไม่น่าจะถึง 25 ด้วยซ้ำ ลูก 7-8 ขวบแล้ว มีลูกตั้งแต่อายุ 17-18 ถ้าไม่มีวุฒิภาวะในการสอนลูกก็ไม่ควรมี มีลูกเมื่อพร้อม เคยได้ยินไหมคะ" แม่เด็กตะโกนว่าฉันฉอด ๆ ฉันเลยจะพาฉันเดินหนี

"ใจเย็น ๆ นะคะ คุณแม่"

"เย็นยังไงคะครู ลูกฉันโดนทำร้าย เด็กนี่แค่แบ่งปันขนมให้คนอื่น ก็มาทำเป็นร้องไห้ ไม่หยุด ใจแคบ" ฉันที่หมดความอดทน ส่งของขวัญให้อัณณ์ แล้วเดินเข้าไปหาผู้ปกครองเด็กคนนั้น

"คุณคงจะจนมาก ถึงให้ลูกมาแย่งขนมของลูกคนอื่น ฉันทำงานเลี้ยงลูก สองคน ไม่ใช่ต้องเลี้ยงลูกของคุณด้วย เพราะพ่อแม่ของเด็กคนนี้ก็ยังไม่ได้ตาย ฉันไม่ใช่คนดี ถูกต้อง และจำเอาไว้ด้วย ว่าฉันมันคนไม่ดี จะได้ไม่มารังแกลูกของฉันอีก ฉันไม่เคยสอนลูกให้แย่งของใคร อัณณ์ครับหนูไม่ควรผลักเพื่อนนะครับ แต่ถ้าเพื่อนรังแกหนูก่อน ก็ซัดได้เลย ต้องเกิดมาในครอบครัวแบบไหนนะ ทำเด็กผู้หญิงร้องไห้ แล้วบังคับให้ผู้หญิงแบ่งปัน บ้านคุณคงจะมีเรื่องแบบนี้ให้ลูกเห็นบ่อย" พอพูดจบ ฉันก็เดินมาหาลูก ๆ แล้วเดินกลับทันที

"อัณณ์ผิดหรือครับที่ไปแย่งคืนขนมให้น้อง ทำไม ป้าคนนั้นถึงว่าอัณณ์"

"ช่างมนุษย์ป้าลูก สำหรับน้า อัณณ์โคตรเท่เลย เพราะอัณณ์เรียนรู้ที่จะปกป้องคนอื่น อัณณ์ครับฟังน้า เราทุกคนควรเป็นคนดีก็จริง แต่เราไม่ควรให้ใครมาทำร้ายเราฟรี ๆ ใครที่มาหาเรื่องเราก่อน ซัดมันให้หมอบเลยลูก"

"สำหรับอัณณ์ น้าเซียงเซียงก็โคตรเจ๋งเลย" เด็กชายยิ้มให้ฉันจนตาปิด เป็นฉันเองที่รู้สึกผิด เพราะฉันทำทุกอย่างเพื่อเงิน

ฉันจูงมือพาลูก ๆ ไปขึ้นรถ แล้วขับรถออกมาเลย ในระหว่างทางที่จะออกจากโรงเรียน เจอผู้ปกครองคนนั้นกำลังพาลูกมาขึ้นรถ ฉันเลยเอารถพอร์ชคันงามไปโฉบไปหนึ่งที ฉันดันเป็นเด็กใจแตก ที่ไม่ยอมใครด้วยสิ

เราแวะร้านขนมก่อนกลับ ให้เด็ก ๆ ได้ใจเย็นลง แต่ลูกฉันดันสั่งขนมเป็นสิบชิ้น เพราะว่าวันนี้ป๊าของเธอไม่ว่าง ต้องสั่งฝากป๊าด้วย แล้วน้องอัณณ์ก็เสริมว่าต้องให้ลุงพลด้วย เป้าหมายของเราครั้งนี้ เลยเป็นการที่เราจะต้องไปบริษัท Me Tour ไม่ใช่กลับบ้าน ช่างเถอะ พี่ชลเองก็ไม่มีรถนี่

"ป๊าจะต้องดีใจแน่ มีขนมเต็มเลย"

"พี่ว่าของขวัญมากกว่าที่ดีใจ" อัณณ์ส่ายหัวเบา ๆ กับน้องสาวที่มีความสุขที่ได้อยู่กับขนมเยอะ ๆ

ฉันพาเด็ก ๆ ขึ้นลิฟต์ไปที่ฉันบนสุด พนักงานเห็นคุณชายอัณณ์ก็ไม่มีใครกล้าหือ แต่ตอนที่เรามามันเป็นเวลาเลิกงาน ที่คนเก็บของและทยอยกลับกันหมดแล้ว ในตอนที่คนเดินสวนออกมีแต่เรานี่แหละที่เดินเข้า เมื่อมาถึงห้องทำงานประธารบริษัท ก็ไร้ซึ่งเลขา อัณณ์เลยเปิดประตูเข้าไปในห้อง แต่ภาพที่ทำให้เราตกใจ คือคุณครีม นั่งอยู่บนตักของเจ้าของห้อง ภาพที่เหมือนภาพจำ ภาพที่กรีดซ้ำรอยแผลเดิม

"วันหลังหัดเคาะก่อนสิ" คุณครีมรีบลุกขึ้นยืนแล้วติดกระดุมเสื้อ ส่วนพี่ชลก็รีบวิ่งมาหาเราทันที

"ฉันนี่มันโง่จริง ๆ ขอตัวก่อน" ฉันไม่สามารถจะทนอยู่ตรงนี้ได้ เลยเลือกที่จะหันหลังเพื่อที่จะเดินออกจากห้อง แต่กลับถูกพี่ชลคว้าแขนเอาไว้

"น้องมาแล้ว เลือกสิชล บอกน้องไปว่าชลรักครีม แล้วเราจะได้อยู่ด้วยกันพ่อแม่ลูก คิดดี ๆ นะคะ"

"ไม่เห็นจะต้องเลือกอะไร พ่อแม่ลูก ไม่จำเป็นต้องคิดอีกแล้ว เพราะพี่ชอบเธอ เซียงเซียง เรากลับบ้านกันเลยไหม พี่เสร็จงานแล้ว เธอจะขับ หรือพี่จะขับดี" รอยยิ้มที่วันวานมันยิ้มให้กับเขา วันนี้มันเป็นฉัน ทำไมน้ำตาถึงไหลออกมาเองนะ ฉันไม่เข้าใจเลย โดนด่ายังไม่ร้องไห้เลย แค่เขาบอกว่าเลือกฉันแค่นี้น้ำตาแตกเลยเหรอ

"พี่ขับนะ" หมดอารมณ์จะขับรถ เดี๋ยวจะเผลอเอาข้างรถชนกับต้นไม้

"ได้เลย....ครีม ปิดออฟฟิศให้ด้วยนะ ธุระของเราจบแล้ว ฉันคุยกับเธอดี ๆ เธอไม่โอเค ก็เจอกันในชั้นศาลได้เลย นี่เป็นการเจรจาครั้งสุดท้าย"

"อัณณ์ มาหาแม่ ลูกรัก" คำร้องเรียกจากคนเป็นแม่ ทำให้อัณณ์วิ่งมาจับมือของฉันเอาไว้

"พ่อครับ เราซื้อขนมมาฝากด้วย"

"ไปกินขนมกันเถอะค่ะ อ้อออ แป๊บนึงค่ะ แป๊บนึง"

ของขวัญหยิบขนมในถุงไปให้คุณครีม ที่มองลูกฉันอย่างงงงวย แต่เด็กน้อยก็ยังส่งขนมให้เธอ แววตาใสซื่อมองหญิงสาวที่เคยทำไม่ดีกับเธอ

"ขนมค่ะ แบ่งปัน" เด็กน้อยวิ่งกลับมาหาฉันอย่างไร้เดียงสา และไม่รู้อะไรกับเรื่องของผู้ใหญ่เลย หวังว่าคุณจะคิดอะไรได้นะ

"อันไหนของป๊ะป๊าคะ โหยยยยย น่ากินจังเลย"

กลางดึกคืนนั้นเอง

ก๊อก ก๊อก ก๊อก พี่ชลเปิดประตูเข้ามาในห้องของฉัน แต่ฉันไม่ได้อยากคุยกับเขาตอนนี้ ฉันเลยแกล้งหลับ แต่คนเนียน ก็เนียนสอดตัวเองในห้องของคนอื่น ทุเรศ ฉันทนไม่ได้เลยไล่เขาออกไป

"ห้องตัวเองไม่มีนอนหรือไง"

"งอนอะไร พี่ไม่ชัดเจนเหรอ ถึงงอนอะ"

"ไม่ได้งอน ทำไมต้องงอนด้วย พี่ไม่ได้สำคัญสำหรับฉันขนาดนั้น เราไม่ได้เป็นอะไรกัน เป็นแค่ผัวเมียกันปลอม ๆ" ฉันเอาหมอนตีไล่เขาออกไปเหมือนแมลงสาบ

"เนี่ยก็เห็นอยู่ว่างอน ถ้าไม่บอกว่างอนเรื่องอะไร พี่ก็จะไม่ไป"

"ไม่ได้งอน" ฉันกอดอก สะบัดหน้าไปทางอื่น

"อะไรกัน บอกชอบเธอต่อหน้าเขา ยังไม่เชื่ออีกเหรอ เลือกเธอแบบทิ้งเขาอย่างชัดเจน ไม่มีไขว้เขวเลยนะ"

"แต่เขานั่งพักพี่ แถมยังเปิดอกให้ดูขนาดนั้น ไม่ต้องมาพูดเลย" ประโยคของฉันทำให้พี่ชลยิ้มออกมาเฉยเลย ทำไม ยิ้มอะไร พูดอะไรผิด ไล่ตีแม่งเลยยยยยย

"หึงเขาอ่าดี้" อ้อมแขนใหญ่ตะครุบฉันมาไว้ในอ้อมกอด ไม่ต้องมากอดนะ ไม่ต้องมายุ่งงงงง ไม่ต้องมาแตะ แล้วก็ไม่ได้หึงโว้ยยยยยยย ไอ้เราอุตส่าห์พาลูกลูกไปรับ ฉันดิ้นออกจากอ้อมกอดของพี่ชล

คนที่ยังยิ้มอยู่ได้เกยคางไว้ที่ไหล่ของฉัน ไม่ต้องมาอ้อน ไม่ใจอ่อน ไม่ต้องมาเนียนนอนด้วย ไม่ชอบ

"มีแค่เธอนะ" คนที่กอดฉันพูดเบา ๆ ข้าง ๆ หู

"สาบานไม่มองนมเลย เห็นชัดเลยว่ามอง ไม่ต้องมาพูด พี่จะมีใคร ก็ไม่เกี่ยวกับฉัน" แต่มีแค่ฉันนี่มันยังไง ก็แค่สามีภรรยากันปลอม ๆ เป็นแค่ตามตกลง

"วันนี้พี่เรียกครีมมาตกลงเรื่องของอัณณ์ เพราะโนติสที่เธอส่งมาไม่ได้ขึ้นตรงต่อศาล พี่เลยคิดว่าทางครีมต้องการที่จะตกลงมากกว่าขึ้นศาล พี่เลยเรียกเธอมาที่บริษัทที่เป็นที่ของเรา ดีกว่าให้เธอนัดเราไป แล้วมันก็เป็นอย่างที่พี่คิด เธอเรียกร้องที่จะจดทะเบียนสมรสกับพี่ใหม่ เพื่อแลกกับการเลี้ยงอัณณ์โดยมีครีมด้วย"

"แต่พี่บอกไปว่าพี่จะจดซ้ำได้ยังไง พี่จดกับเธอไปแล้ว"

"ไปจดทะเบียนสมรสกับพี่ตอนไหนกัน" แล้วทำไมต้องยิ้มด้วยนะ หยุด หยุดยิ้มเดี๋ยวนี้!!!!

"พรุ่งนี้"

"หะ!!!!!! อะไรนะ!!!"