เขาคนนั้น กับฉันเมื่อก่อน

Ep.19 : หน้าที่เมียต้องอย่าให้ขาด

"ของขวัญ พี่เก็บได้เยอะเลย" ดอกไม้สีขาวเต็มมือของเด็กชายที่เก็บมาใส่ตะกร้าของเด็กหญิงเอาไว้

"ที่นี่ดอกไม้เยอะจังเลย หนูก็เก็บได้เยอะ"

หญิงสาวกับชายหนุ่มมองลูก ๆ ที่วิ่งไล่เก็บดอกปีปที่ร่วงโรยเต็มพื้น ส่งกลิ่นหอมที่ชวนเศร้ารัญจวน มือใหญ่ค่อย ๆ เคลื่อนมาวางบนมือของหญิงสาว ในเวลาที่มาริสาพยายามจะชักมือหนี แต่กลับโดนสายชลจับเอาไว้

"เล่นตัวเก่งจัง นี่ผัวนะ นี่ผัว" มือใหญ่จับมือของมาริสาเอาไว้แน่น

"หุบปากน๊า!!! ห้ามพูด ไม่ต้องมายุ่งกับฉ้านนนนน อย่ามาง้อ ฉันไม่ให้อภัยพี่หรอกหน่า หาผัวใหม่ยังดีซะกว่า" มาริสากดเสียงในลำคอแต่เต็มไปด้วยอารมณ์

"เออ ไม่ง้อแล้ว"

"อะไร แค่นี้ก็ถอดใจ อยากง้อไม่จริงนี่หว่า แล้วนี่พี่จะไปอุ้มลูกฉันไม่ได้นะ พี่ชลลลล" มาริสาดึงเสื้อของคนที่จะเข้าไปอุ้มเด็กน้อยเอาไว้

"อัณณ์ลูก กอดน้าเซียงเซียงเอาไว้ เราจะเล่นซ่อนแอบกัน น้าเซียงเซียงกับอัณณ์เป็นคนหาลูก" การเล่นกันเป็นเด็ก ๆ ของเจ้านายของบ้าน ทำให้คนงานในบ้านต่างยิ้มกับภาพที่เกิดขึ้น เพราะไม่เห็นบ้านหลังนี้มีชีวิตชีวาแบบนี้มานานมากแล้ว

"น้าเซียงเซียงปิดตา พ่อไปแอบเร็ว ๆ"

มาริสา Say ::

ฉันกับอัณณ์เดินตามหาคนที่หนีไปแอบ อัณณ์ดูจริงจังในการหามากเลย ฉันเองก็ยอมแพ้อัณณ์ไม่ได้หรอกนะ ฉันเดินหาตามจุดต่าง ๆ ของบ้าน จนไปถึงห้องเก็บของด้านหลังของบ้าน แอบในนี้หรือเปล่านะ อัณณ์เปิดเข้าไปดู ก็เพียงห้องที่มืดสนิท อีคนที่กลัวอย่างฉัน สิ่งแรกที่ทำเลย คือเปิดไฟ

"ในนี้มีแต่ฝุ่นลูกไปเถอะ" ฉันมองกลับไปในห้องเดิม เห็นของเก่ามากมาย แล้วนึกถึงฝันหลายวันก่อน ไว้ค่อยกลับมาหาคำตอบแล้วกัน

"น้าว่าพ่อจะไปแอบที่ไหน ชั้นล่างห้องหนังสือเราหาแล้ว ห้องครัวไหมครับ"

เราเดินไปที่ห้องครัวที่ไม่มีใคร เราเลยต้องเดินออกจากห้องครัวมาเจอต้นไทรใหญ่ ที่ฉันไม่เคยเดินมาสุดด้านในของบ้านขนาดนี้เลย ฉันรู้สึกถึงความจุกที่อก ที่เหมือนจู่ ๆ ก็อยากจะร้องไห้ จนน้ำตามาไหลออกมาเอง มันเป็นความเศร้า ที่ไม่รู้ว่าตัวเองเศร้าอะไร

"อัณณ์รู้ไหม ทำไมต้นไม้ต้นนี้ถึงมีคนเอาผ้า 3 สีมาผูกเอาไว้"

"อัณณ์ไม่ทราบเลยครับ น่าจะไหว้ขอหวยกันมั้ง น้าร้องไห้นะทำไม น้าเสียใจที่หาพ่อไม่เจอเหรอ" อัณณ์ถามฉันที่กำลังปาดน้ำตา ฉันเลยต้องรีบจับมืออัณณ์เดินกลับเข้าไปในบ้าน

พอฉันเดินเข้ามาในบ้าน ก็ได้ยินกึกกักจากชั้นบน ฉันเลยหันไปพยักหน้าให้อัณณ์ แล้วเราทั้งคู่ก็วิ่งขึ้นไปชั้นบนเพื่อไปโป้งคนที่แอบ แต่กลับเจอ เด็กหญิงที่เต้นอยู่หน้าห้องด้วยความตื่นเต้น ไม่ได้แอบเลยสักนิด

"ม้า หม่าม้า ดูนี่ ดูนี่!!!!" ของขวัญลากแขนฉันไปดูภาพขนาดใหญ่ เป็นภาพโทนขาวดำ ที่มีรูปผู้หญิงกับผู้ชายยืนถ่ายรูปคู่กัน เป็นภาพถ่ายที่เก่าสุด ๆ ผู้ชายในรูปฉันไม่เห็นจะคุ้นหน้า แต่ใส่ชุดข้าราชการกระทรวงใดกระทรวงหนึ่ง

"ใครคะ" ฉันถามด้วยความสงสัย แต่ทำไมเห็นผู้ชายคนนี้แล้วน้ำตาไหลออกมาอีกแล้ว

"ไม่รู้สิ คุณพระเจ้าของบ้านละมั้ง แต่ผู้หญิงแอบมีความคล้ายเธอเหมือนกันนะ แต่คนในภาพน่าจะอายุ 40 นิด ๆ ได้ ผู้ชายในรูปหน้าตาโคตรเจ้าชู้เลย น่าจะคุณพระเมีย 4 ฮ่ะ ๆ ไปเจอมาในห้องเก็บของ นึกว่าคุณพระจะหล่อกว่านี้"

ถ้าคุณพระหน้าตาแบบนี้ แสดงว่าในความฝันของฉัน เห็นคุณพระหน้าเหมือนพี่ชลก็แค่ฝันไปเอง ฉันเงยหน้ามองพี่ชล เขาปาดน้ำตาให้ฉันเบา ๆ แค้นนักที่ถูกทิ้งไปกับผู้หญิงอื่น แต่ก็หยุดที่จะรักไม่ได้ ภาพหญิงชายที่ไม่ได้เหมือนเรา แต่ทำไมตัวฉันรู้สึกว่า ผู้หญิงในรูปเศร้า

"เธอรักสามีเธอเหลือเกิน แม้จะแค้นที่เขามากรัก แต่ก็เสียเขาให้ใครไม่ได้ ฉันรู้สึกแบบนี้ค่ะ" ฉันสะบัดหน้าจากมือใหญ่ สงสัยฉันจะอินกับเรื่องของป้าส้มมากเกินไป

กลางดึกคืนนั้นเอง

"คุณพี่ นี่กลางวันแสก ๆ บ่าวไพร่จะเอาไปพูด...." ปลายนิ้วหยาบแตะลงที่ปากเล็ก ๆ

"พี่อยากจะมีลูกกับเจ้า ให้เจ้าหนีจากพี่ไปไหนไม่ได้" คุณพระหอมลงที่ไหล่มนของภรรยา ก่อนจะปลดสไบสีชมพูกลีบบัวจากร่างกายของภรรยาวัยแรกรุ่นด้วยเสน่หารัก

"มันแปลว่าคุณพี่เองจะรักน้องเพียงผู้เดียวเช่นกันใช่หรือไม่"

"ใช่ รักเพียงเจ้า"

ร่างกายที่ถูกชายผู้เป็นที่รักโอบกอด เพียงแต่ชายที่อยู่ค่อยๆ เปลี่ยนหน้าไป เป็นหน้าเละของซากศพแล้ว พูดกับหญิงสาวอีก

"รักเจ้าจนตาย ตายไปกับเจ้าไง!!!!!" ร่างของผีคุณพระพุ่งเข้าบีบคอหญิงสาว

"กรี๊ดดดดดดดดด" ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจ เพราะกลัวผี เลยรีบถือหมอนไปนอนห้องข้าง ๆ นี่เป็นอีกคืนที่ฉันฝันร้าย ฉันหนีไปนอนห้องข้าง โดยการยึดอีกฝั่งของเตียงเป็นฐานที่ตั้ง หัวใจยังเต้นรัว การมาของฉันทำให้คนที่หลับไปแล้วถึงกับตื่นขึ้นมานั่งงง

"อ่อยหรือไง"

"ฉันฝันร้ายอะ ฉันฝันเห็นผีอ่ะ พี่ชล พี่ว่าผีคุณพระไปเกิดหรือยัง" ฉันถามด้วยความหวาดกลัว

"ไปเกิดแล้ว ผ่านมานานขนาดนั้น ท่านไปเกิดนานแล้วล่ะ นอน ๆ มันก็แค่ฝันร้าย กินมาก ก็ฝันมาก มานี่มา พี่กอดให้ ไม่ต้องกลัวนะเด็กดี" พี่ชลดึงฉันมานอนในอ้อมกอด เพราะเห็นว่าฉันยังกลัวไม่เลิก

"ข่มตานอนไม่ลงเลย" ฉันบอกคนที่กอดฉันอยู่

"หลับตาสิ" คนที่กอดฉันอยู่หลับตาคุยกับฉัน เหมือนคนกึ่งหลับกึ่งตื่น

"พี่ชล ฉันฝันถึงคุณพระอีกแล้ว ครั้งนี้ฝันว่ากำลังจะปั๊มลูกกันด้วยอะ" ฉันเล่าไปถึงความฝัน ที่เหมือนจะหวานหยดย้อย

"ฝันเปียกกับผู้ชายคนอื่นไม่น่ารักเลย ไม่กอดละ"

"แต่คุณพระหน้าเหมือนพี่ ไม่ใช่ในรูป ฉันไม่เข้าใจทำไมถึงเอาเรื่องป้าส้มมาฝันเป็นตุเป็นตะ" ประโยคของฉันทำให้ตาคมก้มกดคอลงมามองหน้าของฉันในความมืด

"แล้วเธอรู้สึกยังไง"

"มันเป็นความรู้สึกรักเหลือเกิด เทิดทูนสามีเหลือเกิน อยากได้อะไร ผัวขอมาได้เลย"

"งั้นผู้หญิงในฝันก็ไม่ใช่เธอละ นอนได้ แค่ฝันชัวร์" พี่ชลเอามือมาปิดตาฉันเอาไว้ เพื่อบอกให้ฉันหลับได้แล้ว แต่แล้วไม่นาน ฉันก็ถูกลวนลามทางริมฝีปาก เพราะรู้สึกถึงกลิ่นลมหายใจพี่สอดประสานร่วมกัน กับริมฝีปากที่ประกบลงบนปากของฉัน แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะผลักเขาออก เขาก็ดึงออกเอง ยังไม่ทันที่ฉันจะอ้าปากด่า ริมฝีปากก็ประกบลงมาอีกแล้ว ฉันไม่มีทางรู้เลย ว่าเขากำลังจะทำอะไรฉัน เพราะมือใหญ่ที่ปิดตาฉันเอาไว้อยู่

"อื้อออออ อ่อยอะ ไออั้ววว [ ปล่อยนะไอ้ชั่ว ]"

"ด่าอีกก็จูบอีก เป็นเมียหน้าที่เมียอย่าให้ขาดสิ" เสียงที่สะซิบอยู่ข้างหูทำให้ฉันเอี้ยวตัวหลบ แม้ไม่เห็นอะไรเลย

"สัญญาระบุไว้ชัดเจน ห้ามพี่ฝืนใจฉัน"

"งั้นก็บอกมาสิ ว่าจูบเมื่อกี้ฝืนใจ จูบเมื่อกี้เธอใช้ลิ้นด้วย" ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงหน้าไม่มียางอายขนาดนี้ เมื่อกี้ฉันไม่ได้ทำสักหน่อย เอ๊ะ หรือทำวะ ไม่อะ ฉันไม่ได้ทำสักนิด อีตานี่โกหก ฉันอ้าปากที่จะเถียงแต่จูบของเขาก็ประกบลงมาอีกแล้ว รอบนี้เป็นจูบละมุนช้า ๆ ที่ขยับอยู่นาน นานจนความคล้อยตามเริ่มตามมา ฉันเผลอขยับปากตามการนำของจูบจากผู้ชายตรงหน้า แต่นั่นมันก็ทำให้มือใหญ่คลายมือที่ปิดตาของฉันอยู่ด้วย

บทจูบที่ยาวนาน จูบที่ไม่มีอะไรเจือปน ไม่มีลูบไล้ ไม่มีจับนมหรือลวนลาม เป็นแค่จูบที่เราจูบกันไปมาอยู่บนเตียง จูบที่ทำให้ฉันเห็นผู้ชายตรงหน้าชัดขึ้น อีตานี่มันเนียนเข้ามาชีวิตของฉันได้ขนาดนี้แล้วเหรอ ไม่รู้ตัวเลย รู้ตัวอีกที ก็มานอนยอมให้เขาจูบเฉยเลย และเป็นจูบที่เหมือนจะบังคับ แต่ก็ไม่รู้สึกว่าถูกบังคับ เป็นรสจูบที่ไม่ได้รู้สึกเลยว่าตัวเองถูกคุกคาม

"จูบเมื่อกี้ พี่ฝืนใจเธอหรือเปล่า"

"ก็ไม่รู้สึกค่ะ" ทำไมจู่ ๆ ก็อยากเป็นสาวน้อยล่ะ ด่าสิ ด่าออกไปเลย

"พี่ไม่อยากให้เธอรู้สึกฝืนใจ แค่อยากจะบอกว่าเริ่มชอบเธอมาก ๆ จนจะเก็บเอาไว้ไม่อยู่แล้ว แต่รู้ถ้าพูดเธอหนีพี่แน่ ถ้าไม่ต้องพูดแบบนี้มันก็รู้สึกเหมือนกันใช่ไหมล่ะ" โหยยยยยยย โคตรร้าย ฉันรู้ว่าเขาจีบเก่งมาแต่ไหนแต่ไร ไม่งั้นจะมีของขวัญเหรอ แต่เหตุผล มันก็ไม่ได้ฝืนความรู้สึกของฉันนะ แต่ถ้าเขาพูดมันออกมา ฉันหนีเขาแน่นอน

"งั้นก็ไม่ต้องพูด"

"อืม" คนตัวใหญ่พลิกขึ้นมาอยู่บนตัวฉันป้อนจูบ จูบเฉย ๆ จูบหวานละมุน ตอนตี 3 ที่อยากจะนอน แต่ใจโคตรเต้นรัวเลย แบบนี้จะหลับลงยังไง

บทจูบเริ่มเปลี่ยนสลับเป็นจูบบ้างหอมบ้าง เอาจริง โคตรดี เหมือนผู้หลงฉันเหลือเกินอะ แบบว่าน่าร้ากกก จูบมาเป็นชั่วโมงแล้วนะ ยังจูบไม่พออีกเหรอ จูบจนร้อนไปทั้งตัว

"อยากนอน แต่ตอนนี้เมียโคตรน่ารักเลย จะนอนยังไง"

"นอนสิคะ ไม่นอนพรุ่งนี้จะไปทำงานกันยังไง"

"ยังไม่อยากนอนเลย ไม่รู้พรุ่งนี้เธอยังจะน่ารักกับพี่แบบนี้อีกหรือเปล่า ถ้าให้จูบอีกทีจะยอมนอนละ" เนี่ยเป็นคนแบบนี้แหละ ไม่แปลกใจ ทำไมผู้หญิงคนนั้นอยากได้คืนเหลือเกิน

"อืม"

เช้าวันต่อมา...

ติ๊ดๆๆๆๆ ติ๊ดๆๆๆๆ เสียงนาฬิกาปลุกที่ดั่งอย่างยาวนานจนฉันรู้สึกอยากจะปามันทิ้ง แต่ฉันดันนึกได้ ว่าลูกต้องไปโรงเรียน ฉันรีบสปริงตัวขึ้นมา ไม่เจอพี่ชลที่นอนอยู่แลัว เลยรีบวิ่งไปที่ห้องของเด็ก ๆ ที่ตอนนี้แต่งตัวเสร็จแล้ว

"ไม่ ๆ ป๊าต้องมัดสูง ๆ ก่อน"

"แบบนี้ป๊าทำไม่ถูกเหรอ ยากจังเลย นี่มันงานของไอสไตล์เลยนะคะของขวัญ"

"เฮ้อออ ไอจะตายยยย" ของขวัญนั่งเท้าคางกับทรงผมที่พยายามแล้วของคนเป็นพ่อ แต่พอฉันเดินมา ลูกสาวก็ทิ้งพ่อเลย น่าจ๋งจ๋านนนนน ฉันเลยมัดผมให้ของขวัญแทน

"ทำไมหนูไม่นอนต่อ เมื่อคืนฝันร้ายก็นอนน้อยแล้ว ไหนจะต้องทำงานอีก" พี่ชลเดินเข้ามาจัดผมของฉันที่ยุ่งเหยิง

"ก็เห็นแล้วนี่ ว่าพี่มัดผมลูกไม่รอด ฉันก็ต้องทำสิคะ"

"พ่อแบ่งผมยังไม่เท่ากันเลยครับน้าเซียงเซียง สงสัยวันนี้พวกเราจะไม่ได้กินข้าว" อัณณ์เริ่มฟ้อง เพราะสายมากแล้ว พ่อเขายังมัดผมให้น้องไม่เสร็จ

"อาหารเช้าสำคัญนะลูก ยังไงก็ต้องกิน"

"น้าเรียกอัณณ์ว่าลูกเหรอ" อัณณ์มีท่าทียิ้มน้อยยิ้มใหญ่

"ก็ลูก ๆ ทุกคน อัณณ์ไม่ต้องเรียกน้าว่าแม่ก็ได้ น้าชิลมาก แต่ทั้งอัณณ์ทั้งของขวัญ ก็เป็นลูก ๆ ของพวกเราอยู่ดี" ฉัยเงยหน้าไปมองพี่ชล ให้ดูผมมันต้องแบบนี้ แค่เนี๊ยะเสร็จละ

เราพาเด็ก ๆ ไปกินข้าว ก่อนจะพาไปส่งที่โรงเรียน ฉันรีบกลับมาแต่งตัวเพื่อจะไปทำงาน โดยที่พี่ชลเองก็ต้องรีบไปทำงานด้วย วันนี้เขาจะรู้ไหมว่า ฉันมีคุยงานแข่งกับคนในบริษัทของเขา คงจะไม่รู้ แต่ก็นะ งานก็ส่วนงาน ส่วนตัวก็ส่วนส่วนตัวนะคะ คุณชลขับรถด้วยตัวเองมาส่งฉันที่บริษัท นี่ฉันมีผู้บริหารบริษัทคู่แข่งเป็นคนขับรถเหรอเนี่ย

"ตั้งใจทำงานนะ อ้อ แล้วก็ หอมหน่อย ไปทำงานแล้ว" คนในรถคว้ามือฉันเอาไว้ไม่ให้ลง แหม...ไม่เด็กแล้วนะ ฉันยื่นแก้ม ให้เขาแบบจำใจ อะ ๆ ให้หอมก็ได้จำใจหรอกนะ

"พี่ก็ตั้งใจทำงานนะ"

"จะให้มารับ หรือขับรถกลับเอง ยังไงโทรบอกพี่นะ"

"อื้ออออ ไปทำงานได้แล้วไป" ชิ รำคาญ ไม่เคยรู้สึกตัวเองสวยแบบนี้มาก่อนเลย ฉันเดินเข้ามาในบริษัทแบบทุกที ไร้แววบอดี้การ์ดคอยคุมประพฤติ เฮ้อออ สบายใจ

วันนี้ฉันใช้เวลาช่วงเช้าเตรียมตัวเพื่อไปเจอลูกค้าในช่วงบ่าย เตรียมเอกสาร เตรียมความพร้อมและสมาธิ เป้าหมายคือ ฉันจะต้องชนะงานนี้ให้ได้ เมื่อเตรียมเอกสารเสร็จฉันก็มาที่รถ ระหว่างทางที่เดินมาที่รถที่จอดไว้ที่นี่หลายเดือนแล้ว ทุกคนก็มองฉันด้วยสายตาแปลก ๆ มองแล้วก็ซุบซิบกัน แต่พอมาถึงรถก็ถึงได้เข้าใจ ว่าทำไมพวกคนในออฟฟิศถึงมองฉันแปลก ๆ เพราะรถของตัวเองถูกพ่นด้วยสเปรย์สีแดง ว่าเมียน้อยตัวใหญ่คาดกลางรถเลย ใครมันช่างกล้าทำกับโมจิของแม่แบบนี้ โธ่ลูก ฉันถ่ายรูปรอบคันรถ ส่งให้พี่ชลดู ซึ่งเขาจะให้คนมาลากรถของฉันไปลบรอยพวกนี้ให้

ประเด็น!!! จะเอารถไหนขับออกไปเจอลูกค้า ตัวคนผิดเดี๋ยวค่อยมาหา เอางานก่อน ฉันรีบวิ่งไปหาโบกแท็กซี่เพื่อไปถึงบริษัทลูกค้าให้ทัน แต่แท็กซี่คันที่ฉันโบก ก็แสนจะขับระมัดระวัง จนคนบนถนนแซงเราไปหมดแล้ววววววว

"พี่ ขับไวกว่านี้หน่อยได้ไหมคะ" ฉันมองไมล์ความเร็วของรถ ที่ขับ 60 ตลอดทาง ระวังแม้มดบนถนน

"มันอันตรายนะน้องนะ"

"หนูมีงานสำคัญ หนูให้พี่เพิ่ม 1,000 ถ้าขึ้นฟุตบาทได้ พี่ขึ้นเลย เจอตำรวจหนูจ่ายเอง" ฉันควักแบงค์พัน ส่งให้คนขับ คนขับเหมือนจะมีใจเหยียบคันเร่งให้ฉันหน่อย

กว่าจะมาถึงบริษัทลูกค้า ก็ทันเวลาแบบฉิวเฉียด ทุกคนกำลังจะเข้าห้องประชุมอยู่แล้ว แต่ที่ต้องตกใจกว่าคือ คนที่มาเจรจาแข่งกับฉันวันนี้ คือ น้องสาวของพี่ชล คุณมายา!!!! หญิงสาวที่ดูดีตั้งแต่หัวจรดเท้า และมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าเช่นกัน เราเข้ามาในห้องประชุมนั่งคนละฝั่งโต๊ะ เจ้าของบริษัทของลูกค้า คุยกันอย่างสนิทสนมกับฝั่งนั้นอย่างออกหน้าออกตา ประหนึ่งว่ารู้จักกันมาอย่างนมนาน วันนี้มันเลยทำให้ฉันรู้ว่า ทำงานเก่งไม่ใช่ทุกอย่าง ต้องมีเส้นด้วย

"Me เรารู้จักมานาน Love Tarvel ก็น้องใหม่มาแรง" เขาก็ต้องเอาคนสนิทสินะ ฉันต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว!!!

"ให้เราแข่งยอดขายกันไหมคะ ก่อนจะเซ็นสัญญา ทาง Love Tarvel เราเห็นซึ่งผลประโยชน์สูงสุดของลูกค้าแน่นอนอยู่แล้วค่ะ" ฉันรีบชิงพูดก่อนที่ประธานบริษัทของลูกค้าจะเซ็นสัญญาหรือตัดสินใจ

"ก็ดี ถ้าอย่างงั้น ทัวร์ใดทำผลประโยชน์สูงสุดให้กับโรงแรมของเราได้ เราจะเซ็นสัญญาผูกขาด 1 ปี ให้กับบริษัททัวร์นั้น ๆ" คำตอบที่ออกมา ทำให้เรายังมีความหวัง ฉันส่งยิ้มให้คุณมายา ที่ตอนนี้ทำหน้าจะแดกหัวฉันแล้ว ชิชะ จะเอาเส้นมาขู่เหรอ ไม่กลัวหรอก

หลังจากจบการประชุม หญิงสาวสวยร่างสูงโปร่ง ก็ยืนรอฉันอยู่ที่ทางเดิน หน้าตาบอกบุญไม่รับของเธอทำให้ฉันต้องระวังตัว เธอเดินปรี่เข้ามาหาฉัน แล้วดันฉันจนติดกำแพง

"เข้าหาพี่ชายฉันทำไม" ฉันปัดมือที่ดันฉันออกทันที

"ผิดแล้ว พี่ชายคุณเข้าหาฉัน อ้อ เก่งไม่กลัวนะคะ ฉันกลัวเส้น มาด้วยฝีมือฉันพร้อม แต่ด้วยเส้นฉันไม่ทำหรอกค่ะ อายที่จบนอกมา" ฉันดันคนที่จะหาเรื่องฉันออก แน่นอนเธอช็อค ช็อคที่ฉันด่าเหรอ หึ ช็อคที่ฉันกดโทรศัพท์โทรออกหาพี่ชายเธออยู่ด้วย ขอโทษนะจ๊ะ ชีวิตฉันเคยโง่มาครั้งหนึ่งแล้ว จะไม่มีทางโง่อีก

ฉันเดินออกมานอกบริษัทของลูกค้า ก็เจอรถคันที่คุ้นตา จอดรออยู่แล้ว รถของพี่ชล มารับด้วยอย่างงั้นเหรอ จะรู้ไหมฉันจะต้องกลับบริษัทก่อนนะ แต่ก็...น่ารักจัง ฉันเปิดประตูเข้าไปนั่งในรถ

"ดูแลดีค่ะ บริษัทคู่แข่งงานน้อยเหรอคะ"

"เปล่า กลัวไอ้อชิมันมารับก่อนฉัน ไปรับลูกก่อนไหม เธอต้องเข้าบริษัทต่อ เดี๋ยวฉันวนรถไปส่ง" โหยยยย ยอมขับไปส่งให้อีกแหนะ

"ไม่โกรธที่ฉันมาแย่งงานเหรอคะ" ฉันเกยคางเข้ากับไหล่คนที่ขับรถ

"เธอเล่นตามเกม ทำไมต้องโกรธ สู้ ๆ นะ มายาเป็นคนเก่ง ไม่กระจอกหรอก ตอนนี้ทางนั้นเองก็รู้แล้วว่าเธอรับมือยาก แล้วพี่เชียร์ฝั่งไหนคะ" ฉันแกล้งถามแหย่ ๆ รู้อยู่แล้ว เขาก็ต้องอยากให้บริษัทเขาชนะสิ

"ถ้าเรื่องอยากให้ชนะ ก็ต้อง Me แต่ถ้า เอาใจช่วย ก็ต้องเมีย"

"ฮ่ะ ๆ น่ารัก"

"ยอมเป็นเมียแล้วเหรอ คืนนี้เลยไหม" คำถามที่ทำให้ฉันสะดุ้งเลย ดันดีใจจนลืมฟังไปเลยว่าเขาเรียกเราว่าอะไร

"ยังซะหน่อย แค่เคลิ้มไปอะ"

ไม่เอาอีกแล้วแค่เมื่อคืนก็จูบจนน้ำหลากนอนแทบไม่หลับ คืนนี้ให้ทำอีก ก็คงไม่ต้องหลับต้องนอนกันแล้ว

อีกด้าน

"เจ้าของบริษัทจอมทรยศมาทำไม"

"กลับมาแล้วเหรอมายา เห็นพนักงานบริษัทพี่ไหม รถเธอมีปัญหา ไม่น่าจะกลับเองเร็วแบบนี้" อชิถามหามาริสา เพราะเขาเพิ่งรู้ว่า รถของเธอโดนเล่นงาน เลยรีบตามมา

"กลับเองอะไร ผัวเขามารับ จีบเมียพี่ชายฉันหรือไง"

"ได้กันแล้วเหรอ???"

"ทำไม สองคนนั้นยังไม่ได้กันเหรอ มีอะไรแอบแฝง ผู้หญิงคนนั้น คุณส่งมาหลอกพี่ชายฉันอีกคนใช่ไหม ฉันจะไม่ยอมให้คนทรยศ มาวนเวียนใกล้ๆพี่ชายฉันอีกแล้ว" มายาประกาศลั่น แต่อชิกลับไม่ได้สนใจเธอแม้แต่น้อย

"พูดอะไรเพ้อเจ้อ สองคนนั้นได้กันตอนไหน ก่อนหน้านี้ยังทะเลาะกันจะเป็นจะตายอยู่เลย" คนที่พูดงึมงำ ทำให้มายาอยากรู้ จนถึงขั้นกับต้องวิ่งตามไปจะถามความสัมพันธ์ของพี่ชายกับพี่สะใภ้ให้รู้เรื่อง

"นี่พี่อชิ บอกให้หยุดไง"

"ตามมาทำไมเนี่ย"

"แล้วพี่ตามมารับพี่สะใภ้ฉันทำไม"

"ก็รถเขาใช้ไม่ได้ บอกไปแล้วไง เขายังต้องไปรับลูกสาว ไหนจะเข้าบริษัท อู้ววว ถามเยอะจริง" สิ่งอชิบอกมา มันแทบจะไม่ใช่หน้าที่เจ้าของบริษัทแล้ว

'หรือคนทั้งคู่จะเป็นชู้กัน!!!! ไอ้จอมทรยศ'