บทที่ 12 แยกทาง 1
แม้ภายในเคหาสน์ตระกูลหลี่จะมีลูกศิษย์คอยตรวจตราเป็นระยะ แต่เมื่อเข้าสู่ยามสามสภาพรอบด้านกลับเงียบสงัด ประกอบกับแสงตะเกียงที่จุดตามทางเดินหลักเริ่มดับมอดลงแล้ว ความมืดสลัวจึงไม่ทำให้ใครกล้าออกมานอกเรือนพักในเวลานี้
หลังจากกุ้ยหลินเดินไปส่งเหมยฮัวยังเรือนพักฝั่งตะวันตก ขากลับนางเลือกเดินผ่านศาลาชมจันทร์ เนื่องจากทางเส้นนี้ใกล้และยังสว่างพอมองเห็นทางอยู่บ้าง ใครเลยจะรู้ว่านางจะเจอกู่เย่าไป๋ยืนอยู่ในศาลาเพียงลำพังเสมือนรอคอยอะไรบางอย่าง
ใต้เงาราตรีกาลอาภรณ์สีขาวทั่วร่างขับเน้นให้เขาแลดูสูงส่งสง่างาม เส้นผมดำขลับพลิ้วไหวตามกระแสลมเป็นระยะๆ แสงจันทร์หรุบหรู่อาบร่างชายหนุ่มจนน่าหลงใหล หากนางไม่เคยเห็นกู่เย่าไป๋มาก่อนคงคิดไปว่าบุรุษผู้นี้หาใช่เป็นคนธรรมดาสามัญ แต่เป็นเซียนซึ่งจุติลงมาจากแดนสรวงเป็นแน่
นางลอบสูดหายใจลึก ก่อนจะเดินเข้าไปในศาลา
“ท่านเจ้าสำนักกู่” เสียงละมุ่นเอ่
