บทที่ 11 พบพานศิษย์พี่รอง
“มาแล้วหรือ กุ้ยหลิน”
หญิงสาวที่นั่งอยู่บนเตียงกล่าวทักทั้งที่ยังหลับตาอยู่
“เป็นข้าเอง ศิษย์พี่รอง” นางแย้มยิ้ม พลางเดินเข้าไปนั่งข้างๆ “ศิษย์พี่รองฉลาดหลักแหลมยิ่ง ขนาดหลับอยู่ยังรู้ว่าข้ามา”
“...ข้าไม่ได้หลับ”
นางเอียงคอด้วยความฉงนสนเท่ห์ แล้วหันไปมองหลี่ซุนจือ
คล้ายขอคำตอบ
“นางถูกข้าสกัดจุดด้วยวิชาสำนักตระกูลหลี่” หลี่ซุนจือพูดยิ้มๆ ก่อนจะคลายจุดให้เหมยฮัวหลายจุด
เหมยฮัวลืมตาขึ้นช้าๆ แล้วบิดกายไปมาเพื่อยืดเส้นสายมิให้ตึง ดวงตาคมคล้ายมีคลื่นโทสะอัดแน่นและพร้อมที่จะระเบิดออกมาอยู่รอมร่อ
“คนหน้าชัง!” หญิงสาวเน้นเสียงตำหนิหลี่ซุนจือ
“ขออภัยแม่นางเหมยฮัว” ฝ่ายถูกตำหนิ ค้อมศีรษะเอ่ยขอโทษอย่างมีมารยาทเพื่อแสดงความรับผิดชอบ
กุ้ยหลินกลั้นลมหายใจเดินเข้าไปยืนระหว่างกลางคนทั้งสอง เพื่อมิให้เกิดการปะทะนางจึงหาเรื่องสนทนา
“ขอบคุณคุณชายหลี่ที่เมตตา... นี่คือยา
