But You Lied [FILIPINO]

CHAPTER 15: If only she's me

JENNICA’S POV

Flashback, months ago…)

“Jen, buksan mo muna ang pinto, asa CR pa’ko…” Napakunot-noo naman ako sa sinabing iyon ni kuya Ken. Kainis naman, kung kailan gusto kong magkulong sa kwarto ko, doon pa dumating ang mga barkada niya sa bahay.

Actually, I didn’t care about his friends because I got mine, too. I’m not also interested at even looking at them because my boys are hotter compared to my brother’s friends. Sadyang napilitan lang talaga akong tunguhin ang sala. Kainis naman, kung kailan nagpapahinga ako, doon pa may mga istorbo.

Nakasimangot kong binuksan ang pinto at nang mapatingin ako sa mukha ng mga kaibigan niya, may isang lalaking nakabihag yata sa puso ko dahil sa ngiti niya.

‘Who is he?’ Parang tanga naman na nakangiti lang ako sa harap nilang lahat at naistatwa na. Ang ibang kaibigan ni kuya ay pinipigil lang ang tawa nila.

“Hala...na love-at-first-sight yata sa’yo ang kapatid ni Ken, Jace…” Tumawa pa ng marahan ang medyo chubby nilang kaibigan. Doon naman napabalik ang aking huwisyo nang marinig ko ang pangalan niya.

“Jen, nabuksan mo na ba?” Bigla kong narinig ang boses ng kuya ko na para bang papunta sa kinaroroonan naming lahat sa parteng iyon ng living room namin. Naabutan kaming lahat ni kuya na nagtitinginan sa isa’t isa. Nakatapis lang ng tuwalya si kuya sa ibabang bahagi ng katawan niya. Bagong galing nga siya sa banyo kung ganoon. Nang makita niyang namumula ako nang labis, napangiti siya sa akin nang napakamakahulugan.

“Ken, iba ‘ata ang nabuksan ngayong araw!” Panimulang sabi ng isang kasama nilang pinakamatangkad sa lahat.

“Oy Ken, nabuksan yata ni Jace ang natutulog na puso ng kapatid mo.” Birong saad ng isa pa nilang kasama. Apat na lalaki ang sumalubong sa pagbukas ko ng pinto.

‘Voila...the question in my mind has been answered!’ Napabulong ako sa sarili habang nagbubunyi ang loob ko. Nakikitawa naman si Jace at doon ko napansin na may pagka-mahiyain siyang katangian. Nang sa tingin ko’y pinagtitinginan ako ng mga kaibigan niya at si Jace, bigla na lang akong napatakbo sa kwarto ko habang nakangiti.

That was the first time my heart leaped because of too much happiness. It’s the first time that someone struck my heart with his looks, especially his striking smile.

----

It was more of a foolish night. Naging mapilit at mapusok si Prix after I teased him. Nakakabwisit talaga. After his numerous attempts, I finally gave in, fulfilling his lustful desires. Everything happened the way he planned as usual. We had sex...the usual wild and hungry him licked every inch of me. When he felt that I was ready for him, he entered me until I become sore. Well, I guess that's quite fair for a night of staying inside his pad. Hindi ko rin kasi trip lumagi sa bahay dahil masyadong boring doon.

Ilang minuto ang nakalipas at nakita ko ang aking sarili na nakatakip ako ng kumot sa aking katawan at nang mapalingon ako sa likod ko,nakaupo na rin sa kama si Prix at magsisindi sana ng sigarilyo nang pigilan ko siya. I grabbed his cigarette instead at walang pakundangan kong sinindihan iyon, hinithit ng mariin at ibinuga sa mukha niya ang usok. I saw him grinned and I gave him a frown as a return. I am tensed as hell.

Hindi pa rin halos magsink-in sa akin ang katotohanang may nobya na ang siyang pinapangarap ko, ang tanging lalakeng pinakahinahangad ko at iyon ay si Jace. I can't seem to imagine him,being in love with another woman, and that's breaking my heart into pieces.

"Is someone bothering you right now?" Kahit paano, may bahid pag-aalala ang tono ng pananalita ni Prix. Whoah, where did it came from? All of a sudden, he’s worried with what I feel? That’s quite new.

"Are you serious? Bakit mo nagagawang magtanong ng mga bagay na 'yan sa akin? Are you joking me?”

"Look, I am not what you think I am, all the time. I care.. I mean, hindi ko mapigil. You look miserable right now, hindi naman bagay sa’yo.”

“Well, whatever I feel now, you don’t have to ask. I can deal with it myself Thanks for the concern if any.”

I continued doing what I started to do. Pinili kong ibaling ang atensyon sa paubos kong sigarilyo. Pinukulan ko siya ng tingin at ngumisi para itago ang sakit sa loob ko. Tinitingnan niya lang ako na para bang binabantayan ang lahat ng ikikilos ko.

"Don't be like that, Prix. Hindi bagay sa'yo."

"Ang alin?"

"I'm good and I prefer you to not care at all." I tried not to look at him instead. Napaangat ako ng mukha sa kisame at ninamnam ang pakiramdam na kalmado dahil puti ang kulay nito na siyang ipinagpapasalamat ko dahil nakadagdag ito ng kapayapaan sa isipan ko kahit paano.

"Hmmm.." He responded as if convinced. He then put both of his hands on his nape at napahiga sa tabi ko.

“You know what? Instead of thinking about many things, why don’t we do it again? I realized I missed you so much.." I traced my fingers on his chest and bit my lip.

“That’s what I liked about you...hindi ka napapagod.”

“Bakit, babe? Pagod ka na ba? Oh c’mon…” I said as I bit my lip and gave him my most seductive smile as my way of inviting him to take me again. Sumilay naman ang nakakalokong ngiti sa mga bibig ni Prix and as our lips finally meet and he deepened the kiss, we both wish that that moment will never end.

Kinaumagahan, I ready myself for school at dahil nga doon na ako nag-overnight kay Prix ay nakaramdam ako ng pananakit ng katawan. I am physically tired and sore but I admit I enjoy everything that happened last night. Kahit paano naman naibsan ang kirot sa puso ko sa narinig kong balita dahil kay Prix.

I am currently walking on the quiet hallway of our school that early morning. Napahikab pa ako ng mahina at napapikit ng mga mata nang may biglang umakbay sa akin.

"Jennica!" Bakas sa mukha niya ang matinding kasiyahan. Nagulat naman ako sa kanya dahil masyado yata siyang maaga. Usually, he’s going to school thirty minutes before his first class.

"Hi Jace!" Wala akong choice kundi ang ngumiti pabalik sa kanya. Ang sakit palang damhin ang pagpanggap na okay ka sa kabila ng kirot sa puso mo. Worst part? Yun pa yung mismong tao na nasa tabi mo ang nagdudulot nito, without him knowing it.

"Ang tamlay mo yata.. are you okay?" Napapisil pa sa pisngi ko si Jace na medyo nagpangiti sa akin.

'No..I will never ever be okay! Ang sakit, Jace!' Impit na hiyaw ng nasasaktan kong puso pero paano ko ito masasabi sa kanya?

"I'm just tired siguro..." Ngumisi ako ng pilit sa kanya. Hinarap naman niya ako at hinawakan ang magkabilang balikat ko. Bakas pa rin ang kasiglahan sa kanyang mga mata.

"Jen, may girlfriend na ako! Alam mo ba? Siya 'yung pangarap kong babae at sinagot na niya ako kahapon!"

"Talaga! Mabuti naman kung ganun! Ay Jace, may kukunin pa ako sa locker ko doon!" Parang pinipiga ang puso ko at halos hindi ko na mapigilang maiyak at bago pa man ito mahalata ni Jace ay agad na akong tumakbo palayo sa kanya.

"Jen! Sandali!" Narinig ko pang tawag ni Jace pero minabuti ko pang huwag pansinin iyon. Masyadong masakit para sa akin na masayang masaya ang minamahal ko ngunit hindi ako ang dahilan nito.

JACE’S POV

Minabuti kong maagang gumising at pumasok sa school. Alas diyes pa naman ang klase ko pero dahil napagkasunduan namin ni Gwen na sabay nang kumain ng breakfast at iniisip ko na ring ihatid siya.

Napadaan ako sa tahimik na hallway at nakita ko ring naglalakad ng mabagal si Jennica habang sinisipa ang mga maliliit na bato na dinadaanan niya habang nakayuko. The way I would describe her, she's tired and weary. May lungkot sa kanyang mga mata na hindi ko lubos maisip kung saan ito nanggaling.

Inakbayan ko siya at nakita ko ang kanyang pagkagulat. I tried starting a conversation with her by telling me about my enthusiasm about Gwen at parang okay naman siya doon kaya lang may napansin ako sa kanyang mga mata...na tila ba nasasaktan ang mga iyon at bigla na lamang akong binundol ng guilt sa loob loob ko, ewan ko nga ba…

"Jen, may girlfriend na ako! Alam mo ba? Siya 'yung pangarap kong babae at sinagot na niya ako kahapon!"

"Talaga! Mabuti naman kung ganun! Ay Jace, may kukunin pa ako sa locker ko doon!" Napaturo pa si Jennica sa bandang sulok at parang balisa na hindi ko alam kung ano ba talaga ang nangyayari sa kanya.

"Jen! Sandali!" Sinubukan kong tawagin siya dahil bigla naman kung tumakbo ito palayo sa akin matapos kong sabihin sa kanya ang napakagandang balita.

Gusto ko sanang sabihing nasa kaliwang bahagi ang locker room at hindi sa kanang bahagi ng hallway na iyon na siyang tinutungo niya.

Biglang gumulo ang isipan ko. Hindi naman ganoon ang pakikitungo sa akin ni Jennica ah...sa tuwing magkikita o magkakasalubong kami ay napakamasayahin at napakagiliw ng kanyang bati sa akin ngunit bakit ngayon tila ba, umiiwas siya kahit man lang sa pagtingin ng diretso sa aking mga mata.

Ano kaya ang nangyari 'dun?