13
1162 Words
ลิลลี่พยายามควบคุมอารมณ์ให้เป็นปกติ นี่มันบ้านหรือคุกกันแน่ ถึงได้มีกล้องวงจรปิดเต็มไปหมด และเหมือนเขาจะรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่
ดีแลนพูดขึ้น “ในบ้านหลังนี้มีกล้องวงจรปิดติดทุกที่ มีเวรยามเฝ้าตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง แมลงวันสักตัวยังบินหนีไปไม่ได้ หากเธอจะหนีก็มีแต่ต้องหายตัวไปนะ ทำได้หรือเปล่า”
“ใครจะหายตัวได้ล่ะ”
ดีแลนยกยิ้มมุมปาก ยักคิ้วกวนๆ “ถ้าหายตัวไปไม่ได้ งั้นก็เลิกฝันหวานว่าจะได้ออกไปจากที่นี่ ฉันรู้ว่าเธอคิดหนีอยู่ตลอดเวลา”
“รู้มากพอๆ กับน้ำปั่นเลย ฉันคิดอะไรน้ำปั่นชอบรู้ทันเสมอ”
“น้ำปั่น” ดีแลนทำหน้าฉงน “อะไรคือน้ำปั่น”
“หมาของฉัน”
เสียงหวานแฝงอารมณ์ขบขัน ริมฝีปากสวยเหยียดยิ้มเล็กน้อย “เจ้าน้ำปั่นเป็นหมาพันธุ์มอลทีสตัวเล็กน่ารักที่เธอเก็บมาจากกองขยะ เพราะมีคนใจร้ายเบื่อจะเลี้ยงแล้วเอามาปล่อยทิ้งไว้
เขาตวัดสายตาดุๆ มองเธอ “กล้าเปรียบเทียบฉันกับหมาเหรอ ปากดีแบบนี้ระวังถูกหมาเลียปาก”
ลิลลี่กำมีดกับส้อมในมือแน่น เธอคว้ามันขึ้นมากะจะแทงใส่ตาเขาที่ชอบจ้องเธออย่างคนเหนือกว่า
เคร้ง
อ๊ะ
มีดที่ใช้เฉือนสเต๊กหล่นลง ลิลลี่ครางออกมาเบาๆ ด้วยความเจ็บที่ข้อมือเมื่อถูกมือแกร่งล็อกข้อมือไว้
“ฉันเจ็บนะ”
“เมื่อกี้นี่เธอยังปากกล้าใส่ฉัน กะจะเสียบฉันให้มิดด้ามเลยใช่ไหม ตอนนี้มาทำเป็นกลัว”
“ใช่ ถ้าคุณไม่ไหวตัวเร็วเสียก่อน ฉันอาจจะฆ่าคุณไปแล้ว”
คราวนี้ดีแลนปัดผ้ากันเปื้อนที่วางบนตักออก แล้วเดินอ้อมโต๊ะมากระชากคนตัวเล็กเข้าประชิดอกกว้าง
“จะทำอะไรน่ะ”
ลิลลี่ตกใจสุดขีด เขาดูดุดัน ดวงตาแข็งกร้าวน่ากลัว
“คนหาเรื่องใส่ตัวเก่งแบบเธอ ถ้าถูกฉันจูบแล้วก็จะปล้ำตรงนี้ อยากรู้ว่าจะเก่งอีกไหม”
คำพูดตรงๆ นั่นทำให้ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความกลัวจับขั้วหัวใจ ปล้ำตรงนี้งั้นเหรอ เธอไม่น่าหุนหันทำอะไรบ้าๆ เลย เขาเลยตอบโต้กลับอย่างรุนแรง
ลิลลี่ส่ายหน้าด้วยความกลัว พยายามดิ้นรนหนีแต่ก็สู้แรงหมียักษ์ไม่ได้
“ปล่อยฉันนะไอ้หมีอันธพาล”
“ฉันว่าปากดีแบบนี้ ไม่ต้องกินแล้วข้าว เราไปกินอย่างอื่นกันดีกว่า”
ดีแลนหัวเราะเบาๆ ในลำคอ เขาอุ้มเธอพาดบ่าแล้วเดินเร็วๆ ไปเปิดประตูห้องห้องหนึ่งแล้วจับหญิงสาวโยนลงไปที่โซฟา ห้องนี้คือห้องนั่งเล่นที่เขาไว้ใช้สำหรับดูหนัง ฟังเพลง
ร่างบอบบางกระแทกลงกับโซฟาหนังอย่างดี แล้วรีบกระเด้งตัวลุกขึ้นมาด้วยความกลัวปนโมโห “แกทำบ้าอะไร” ก่อนจะวิ่งหนีไปอีกด้านหนึ่งของห้อง
ดีแลนกระตุกยิ้ม พับแขนเสื้อเชิ้ตขึ้นมาถึงข้อศอก
“ชอบเล่นไล่จับงั้นหรือไง ฉันก็ชอบ แต่ใครถูกจับต้องแก้ผ้านะ”
“แกเล่นคนเดียวเถอะ ฉันไม่เล่นด้วยหรอก เกมบ้าๆ มีแต่คนหื่นเท่านั้นแหละ ที่คิดเกมแบบนี้”
ร่างใหญ่พูดข่ม “ฉันไม่ใช่สายหื่น แค่ตื่นตัวอยู่เสมอเอง”
ดีแลนเดินเข้าไปหาแต่ลิลลี่ก็อาศัยว่าตัวเล็กกว่ามุดใต้แขนเขาไปได้ แต่ช่วงขาที่ยาวกว่ากันมากทำให้ลิลลี่วิ่งไปได้ไม่ไกลร่างบอบบางก็ลอยหวือเข้ามาในอ้อมแขนแกร่งอีกครั้ง เธอเคยถูกสอนมา ว่ายามไม่มีอาวุธ อวัยวะทุกส่วนคืออาวุธชั้นดี ลิลลี่ใช้สองนิ้วจิ้มเข้าไปที่ดวงตาคนตัวสูงกว่า แต่ดีแลนเห็นเสียก่อนจึงเบี่ยงหลบทัน
“แสบนักนะ เห็นตัวเล็กแบบนี้ฤทธิ์เยอะใช่เล่น แต่ฉันไวกว่าเธอ” แขนของเขาพันธนาการร่างเล็กกว่าไว้แน่น
“ตอนแรกฉันแค่ตื่น แต่ตอนนี้เธอทำให้ฉันชัก...หื่นขึ้นมาบ้างแล้ว”
ลิลลี่ดีดดิ้นแล้วคิดจะยกขากระทุ้งกระแทกกล่องดวงใจเขา แต่ดีแลนหลบได้หมด
“อาห์ อย่าเชียว ทำฉันจุกอีกที เธอได้จุกทั้งคืนแน่“
“ปล่อยสิ ฉันจะไม่ทำอีกก็ได้” ลิลลี่เห็นท่าไม่ดี สีหน้าเขาดูเอาจริง จึงหันมาขอร้อง ท่าทางเขาดูดุดันน่ากลัว ไม่รู้อะไรดลใจให้เธอไปยั่วโมโหเขาแบบนั้น คงเป็นสายตายียวน และปากเน่าๆ ของอีกฝ่าย
แต่ครั้งนี้มาเฟียอย่างเขาไม่ยอมให้เธอลูบคมง่ายๆ เพราะมือร้อนของเขาตรึงใบหน้าเธอไว้แล้วก้มลงมาจูบอย่างเร่าร้อน รุนแรง
“ของที่พี่ชายเธอมาขโมยของฉันไปท่าทางจะเด็ด ส่วนเธอจะเด็ดสู้ของที่ฉันเสียไปได้หรือเปล่านะ ไหนขอฉันชิมดูหน่อย”
“อื้อ ปล่อยนะ”
ดีแลนไม่ได้โกรธที่เธอคว้ามีดมาทำร้าย แต่เขาอยากจะจูบตั้งแต่เห็นเธอนั่งกินสเต๊กแล้ว ริมฝีปากอิ่มสีระเรื่อที่หวานหอม มันล่อลวงให้เขาพาเธอมาที่นี่ แล้วไม่อยากหยุดอยู่แค่จูบ
เขาดันร่างบอบบางให้นอนลงแล้วตามไปคร่อมทับอย่างรวดเร็ว สอดปลายลิ้นเข้าไปหาความหวานที่อยากตักตวงมานาน
“อา หวาน” ดีแลนครางอย่างพึงพอใจ แต่คนตัวเล็กหน้าเห่อร้อนตัวแดงก่ำราวกับคนจับไข้
“รู้ไหมว่าทำไมหมาพันธุ์มอลทีสคนถึงชอบเลี้ยง เพราะลิ้นมันดี ชอบเลียหน้าเจ้านาย แต่เธอเปรียบเทียบฉันเป็นหมา พันธุ์ดีแลน หมาพันธุ์นี้มีดีที่ลิ้น เลียเก่งกว่าไอ้น้ำปั่นของเธออีก เพราะพันธุ์ดีแลน เลียตรงไหนเสียวตรงนั้น”
กรี๊ดดดด
“ไอ้คนถ่อย”
ลิลลี่โมโหจัด เขาปากเสียไม่พอ สายตาเขายังเสียมารยาทและเป็นจอมฉวยโอกาสอีกด้วย เธอพยายามดิ้นรนหนีแต่ก็ถูกเขาระดมจูบจนสมองพร่าเลือนร่างกายอ่อนเหลวจากปากร้อนจัดที่ดูดลิ้นเธอเล่น
“อื้อ”
ลิลลี่หอบหายใจหนัก เพราะเขาจูบเอาๆ จูบหนักๆ ไม่เว้นจังหวะให้หายใจ แม้แต่เนื้อตัวเธอก็ถูกมือของเขาเลื่อนไล้ไปสัมผัสจนทั่ว ส่งผลให้อุณหภูมิในร่างกายร้อนฉ่า
“เอาออกไปนะ อย่า”
ดีแลนได้ยิน เพียงแต่ไม่ได้ใส่ใจ เขาเลื่อนมือเข้าไปใต้กระโปรงตัวสวย แล้วลูบบั้นท้ายกลมกลึงตึงแน่น เห็นคนตัวเล็กทำท่าทางรังเกียจ ความหมั่นไส้จึงทำให้เขาเผลอบีบบั้นท้ายแรงๆ ไปครั้งหนึ่ง
“ไอ้โรคจิต แกบีบก้นฉันอีกแล้ว”
- Writer
