12
1214 Words
สเปรย์พริกไทย มีดพก นกหวีด มีดพับ ถ้าตกอยู่ในมือฝ่ายตรงข้ามจากอาวุธที่ป้องกันตัวเองจะกลายเป็นอาวุธที่พกมาทำร้ายตัวเอง ตั้งแต่เริ่มโตเป็นสาวลิลลี่ก็ตระหนักดีถึงข้อนี้ และอาวุธที่ดีสำหรับผู้หญิงในเวลาที่สถานการณ์ตกเป็นรองนั่นก็คือ
‘สติ’
ลิลลี่ยกยิ้มเงยหน้ามองคนหล่อหน้าดุที่ร้องลั่นใบหน้าแดงก่ำ ลิลลี่เคยรับงานฟรีแลนซ์เป็นสตันต์แมนให้กับดาราสาวๆ ในฉากเสี่ยงภัย และได้รับการเทรนเรื่องศิลปะการป้องกันตัว แต่นั่นมันเพื่อการแสดง ครูฝึกเคยสอนเทคนิคซึ่งการันตีว่าได้ผลจริง เขาว่าผู้ชายเวลาถูกบีบน้องชายด้วยความโกรธนั้นเจ็บปวดมากกว่าผู้หญิงคลอดลูกอีก บางทีอาจจะจริง
“ปล่อยของฉันเดี๋ยวนี้ ยัยเด็กบ้า” ร่างสูงเปล่งเสียงร้องคำราม เสียงแหบห้าวกัดฟันกรอดๆ
“ไม่ ฉันจะไม่ปล่อย จนกว่าฉันจะรู้สึกปลอดภัย”
ดีแลนเคยแต่ออกคำสั่ง ไม่มีสักครั้งที่ต้องฟังคำสั่งของใคร แม่ตัวแสบคิดว่าตัวเองเป็นใคร แต่สถานการณ์ที่ไข่สองใบอยู่ในอุ้งมือเธอ จะบีบก็ตาย จะคลายก็รอด เขาพลาดเองที่ปล่อยให้มันโดดเด่นดุนดัน จนเจ้าหล่อนเห็นช่องทางเล่นงานเขา
“เอาล่ะ ใจเย็นๆ แล้วคลายมือออกซะ ฉันสัญญาว่าวันนี้เธอจะปลอดภัย แต่ถ้าเธอไม่ปล่อย และทำฉันเจ็บ อย่าคิดว่าจะรอดออกไปจากที่นี่อย่างปลอดภัย ถ้าเธอฉลาดควรรู้ว่าจะทำยังไง”
ลิลลี่ตระหนักว่าเขาพูดความจริง เธอเอาตัวรอดในห้องนี้ได้ แต่ไม่สามารถหนีออกไปจากที่นี่ได้อย่างปลอดภัย
“ฉันจะเชื่อใจได้ยังไง”
“ฉันสัญญา เธอมีสิทธิ์แค่เลือกจะเชื่อฉันแล้วอยู่รอดปลอดภัย แต่ถ้าทำให้ฉันเจ็บกว่านี้ ลองคิดดูสิว่าหลังจากนั้นจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอบ้าง”
ลิลลี่รู้ว่าเขาต้องมาไม้นี้ คิ้วโค้งสวยมุ่นเข้าหากัน มือที่กำบางอย่างอยู่บีบแน่นๆ อีกครั้ง ได้ยินเสียงเขาร้องลั่น
“ยัยเด็กบ้า ยังไม่รีบปล่อยอีก”
ก่อนที่เธอจะคลายมือออก นึกอยากล้างมือตอนนี้ชะมัด “ฉันปล่อยก็ได้ รักษาสัญญาด้วย”
ดีแลนรู้สึกเจ็บจุกไปหมด สายตาวาวโรจน์จ้องเธอเขม็ง เขาพลาดเพราะเห็นว่าเธอเป็นแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆ นี่คือบทเรียนให้มาเฟียตัวเอ้ได้เรียนรู้ แต่ความผิดพลาดจะทำให้เขาฉลาด และระวังยิ่งกว่าเดิม...
‘เขาเอาคืนแน่’
ดวงตาคู่สวยฉายประกายเฉียบแหลมมองเขา
“คุณสัญญาแล้วนะว่าจะไม่รังแกฉัน”
“อืม” ดีแลนตอบส่งๆ เพราะยังเจ็บจุกอยู่ ใบหน้าหล่อเหลาเหยเก ทั้งที่พยายามไม่แสดงออกแล้วแต่มันก็ยังปิดไม่มิด
“งานเสร็จเมื่อไหร่เธอจะได้กลับบ้านอย่างปลอดภัย”
คำพูดของเขาชวนให้คนคิดอยากหนีทุกลมหายใจเข้าออกค่อยๆ วางแผน วันนี้เขาเจ็บอยู่คงไม่คิดรังแกเธอ แต่ถ้าจะออกไปจากที่นี่ ใช้ไม้แข็งอย่างเดียวคงไม่ได้ ต้องใช้ไม้อ่อนเข้าสู้
“นี่คุณสุดหล่อ ฉันขออนุญาตออกไปข้างนอกห้องบ้างได้ไหม ฉันไม่อยากอุดอู้อยู่แต่ในห้องนี้”
“เมื่อกี้เธอเรียกฉันว่าอะไรนะ”
“สุดหล่อ”
“คนสวยฉันไม่หลงคารมเธอหรอกนะ เพราะฉันรู้ตัวว่าหล่อ แต่ถ้าอยากออกไปจากห้องนี้ ฉันแลกกับหนึ่งจูบ”
“หนึ่งจูบเหรอ”
“ใช่” เขาว่าแล้วยื่นแก้มไปให้ ลิลลี่เลยหยิกไปทีหนึ่ง
“ฉันไม่แลกหรอก” เธอยิ้มร้ายใส่
“ร้ายนักนะ” ดีแลนคำรามใส่ พลางกวาดมองคนตัวเล็ก วันนี้เธอสวมชุดเดรสสีน้ำทะเลที่เขาเป็นคนเลือกและส่งมาให้ใส่ คนสวยใส่อะไรก็สวย มันเป็นคำพูดที่ใช้ได้จริง แต่สวยซ่อนพิษแบบนี้ หึ...
“ฉันเพิ่งกลับมาจากมาเก๊า ยังไม่ได้กินข้าว ที่จริงฉันเข้ามาที่นี่ตั้งใจมาคุยด้วยดีๆ แต่เธอออกฤทธิ์กับฉันก่อน แต่เอาเถอะครั้งนี้ฉันจะยกโทษให้”
เขาไม่ยกโทษให้เธอเด็ดขาด หลอกมาหลอกกลับไม่โกง หึ...
“เธอเองก็ยังไม่ได้กินข้าวนี่ ไปนั่งกินกับฉันสิ เผื่อฉันจะยอมตามที่เธอขอ อ่อ ฉันเห็นเขาทำเกอต่าทัง มันเป็นซุปไข่ ฉันว่าเธอคงอยากกินไข่ ถ้าอยากจะออกไปกินด้วยกันก็ได้”
“ยี้” ดวงหน้าสวยแดงซ่าน เมื่อครู่เธอทำไม่คิด แต่ตอนนี้พอคิดหลังจากที่ทำไปแล้ว ช่างทำไปได้ แต่ก็ทำให้เธอได้รับข้อเสนอที่ดี คือการได้รับอนุญาตให้ออกไปกินอาหารข้างนอก
“มัวแต่ช้าอยู่ได้ หรือจะให้ฉันพิจารณาข้อเสนอของเธอใหม่”
“อย่าเชียวนะ คุณสัญญาแล้ว ไปแล้วนี่ไงล่ะ” ลิลลี่กระแทกเสียงตอบ แล้วกระแทกเท้าเดินตามไป ทว่าจู่ๆ เขาก็หยุดเดิน จนร่างเล็กปะทะร่างใหญ่ไซซ์ฝรั่งของดีแลน เขาหันกลับมองมาเธออย่างเต็มตา แล้วเลิกคิ้วให้
“วันหลังถ้าอยากจับก็บอก ฉันจะสอนวิธีจับให้อย่างถูกวิธี”
ดีแลนเห็นใบหน้าสวยเจื่อนไป แล้วหลุบสายตา เดินเบียดไหล่เขาไป ความหมั่นไส้ทำให้เขาเองยั้งมือไม่อยู่ ครั้งนี้เป็นลิลลี่ที่ร้องซี้ดดังออกมาจนเสียงหลง หมุนกลับมาจ้องเขาทั้งที่น้ำตาคลอเบ้า เพราะดีแลนบีบจนสุดแรงด้วยความหมั่นไส้
“แก แกบีบก้นฉัน”
ดีแลนคว้าหมับที่ข้อมือเล็กของเจ้าหล่อนกระชากร่างบางปลิวมาแนบอก “บางทีเราสองคนก็ดูเหมาะกันดี เธอชอบบีบ ฉันก็ชอบบีบ จะว่าไปบั้นท้ายเธอแน่นมือดีจัง เราสองคนรสนิยมเดียวกัน ชอบบีบเหมือนกันเลย”
“ฉันไม่ได้ชอบ” ลิลลี่กระแทกเสียงใส่
ดีแลนผลักเธอออกไปห่างๆ ขืนกอดนานกว่านี้เขาอาจจะไม่ได้ทำแค่บีบก้นเจ้าหล่อน เพราะสายตาคู่คมเริ่มสัมผัสได้ว่ามีอะไรน่าบีบเคล้นกว่านั้น
“จะกินข้าวก็กิน ถ้าขืนโอ้เอ้ชักช้า ระวังจะกลายเป็นอาหารให้ฉันกินแทน” เขาผลักร่างเล็กออกห่างอย่างเสียดาย ลิลลี่เซถลาเกือบจะล้ม ดวงตาสีเข้มของดีแลนจ้องตามร่างสวยอย่างคาดโทษ
“ถ้ารอบหน้ากล้าเล่นแรง บีบของฉันอีกละก็ ครั้งหน้าฉันจะไม่แค่บีบก้นเธอ แต่ฉันจะกัดแทน”
จากนั้นเขาก็เดินผ่านหน้าเธอไปนั่งรออยู่ที่โต๊ะอาหาร
เมื่อลิลลี่เดินไปถึงโต๊ะอาหารที่อยู่อีกโซนหนึ่งของบ้านหลังนี้ เธอก็นั่งฝั่งตรงข้ามเขา เพิ่งสังเกตว่าบ้านหลังนี้ไม่ใหญ่มาก แต่ที่สำคัญมีบอดีการ์ดกระจายตัวอยู่รอบบ้าน เห็นทีจะหนีได้ลำบาก แต่การได้ออกมานอกห้องย่อมเพิ่มทางรอดได้มากกว่า
- Writer
