11
1189 Words
ดีแลนไม่ตอบ เขาพาร่างสูงเดินไปที่หน้าต่าง รินบรั่นดีใส่แล้วแล้วยกขึ้นจิบมองท้องฟ้าด้านนอกที่ไม่มีอะไรให้มอง และเขาเองก็รู้ว่าในหัวของเขาตอนนี้มีแต่ภาพแม่ดอกลิลลี่กลีบสวยที่เขาอยากจะขยี้ให้แหลกคามือ แต่ทำไมเขาถึงทำไม่ลง เขาเคยคิดว่ารู้สึกพิเศษกับเพชรลดา จนยื่นข้อเสนอจะเลี้ยงดูเธอ แต่พอเขาได้เจอลิลลี่ หญิงสาวที่เป็นเบี้ยในกระดาน ดีแลนไม่เข้าใจว่าอารมณ์แบบนี้มันเกิดขึ้นมาได้ยังไง และเลือกที่จะไม่เข้าใจมัน เขาก้มมองเป้ากางเกง คิดถึงหน้าอกสองข้างนั่นแล้ว ให้ตายเถอะ บางอย่างมันดุนดันกางเกงออกมาเสียอย่างนั้น ดีแลนรู้สึกเสียหน้าอย่างประหลาด ปกติคนอย่างเขาอยากกินอะไร ก็ไม่เคยแสดงท่าทางออกมาให้ใครจับได้
“เตรียมเครื่องบินให้พร้อม พรุ่งนี้เช้าฉันจะไปมาเก๊า”
“ครับเจ้านาย” วิลมองเจ้านาย เขาไม่ได้คิดไปเองนะ
ให้ตายเถอะ “คุณดีแลนครับ แต่ผมว่าก่อนเจ้านายจะไปมาเก๊า เอานี่ไปก่อนไหมครับ”
“อะไรวะ” ดีแลนหันกลับมาถามวิลด้วยน้ำเสียงเป็นงานเป็นการ
แล้วเห็นลูกน้องมองต่ำลงไป สายตาของวิลค้างอยู่กับบางสิ่ง แล้วควักบางอย่างออกมาจากกระเป๋ายื่นให้เจ้านาย
ดีแลนมองเห็นในมือของวิลที่แบออก “อะไรวะนั่น”
“ถุงยางอนามัยออกใหม่ครับ กลิ่นวิสกี้”
ดีแลนปัดมือวิลออกห่างๆ เสียงต่ำแหบพร่าโน้มใบหน้าหล่อเข้มลงมาใกล้ๆ วิล “งานนี้ไม่ต้อง ฉันด้นสด”
บอดีการ์ดหนุ่มยืนตะลึงตาค้าง ปกติเจ้านายห่วงเรื่องความปลอดภัย เซฟตัวเองมาก นอกจากกลัวผู้หญิงจะตั้งท้อง ยังห่วงเรื่องโรคติดต่อ เขาจึงต้องพกของพวกนี้เอาไว้เสมอ เผื่อคุณดีแลนต้องการใช้ฉุกเฉิน แล้วอดแปลกใจไม่ได้ที่คุณเพชรลดาหายตัวไป ทว่าเจ้านายไม่ได้ดูเสียใจมากนัก แต่มีทีท่าว่าอยากจัดหนักกับน้องสาวของคนที่มาขโมยคุณเพชรลดาไปมากกว่า
สองวันที่ไม่มีหมียักษ์เข้ามาเขย่าประสาททำให้ลิลลี่ค่อยลดความหวาดเกร็งลงบ้าง กระนั้นสาวน้อยก็รู้สึกอึดอัดเพราะอยากออกไปจากห้องสี่เหลี่ยมนี้เต็มทน เธอไม่ได้รับอนุญาตให้ออกนอกห้อง วันๆ มีแค่กินกับนอน
กระทั่งเสียงเปิดประตูห้องดังขึ้น และร่างของป้าฟางก็เดินเข้ามาพร้อมกับสาวใช้
มันเป็นเวลาเดิมๆ ที่ป้าฟางจะเข้ามา ลิลลี่รีบเดินไปขวางหน้าป้าฟางไว้ก่อนที่อีกฝ่ายจะกลับออกไป
“คุณป้าคะ”
“เรียกว่าป้าฟางดีกว่าค่ะ ป้าเป็นแค่แม่บ้าน” ป้าฟางบอกอย่างถ่อมตนตามพื้นนิสัย
“ก็ได้ค่ะ” ลิลลี่รีบยิ้มตอบ “ป้าฟางคะ ไอ้...” เธอหยุดเมื่อนึกขึ้นได้ “เอ่อ เจ้านายป้าไปไหนคะ ลิลลี่อยากคุยกับเขา เขาจะขังลิลลี่ไว้ถึงเมื่อไร เขาจะเอายังไงกับลิลลี่กันแน่ หรือยังไม่หายหน้ามืดกับซาลาเปา”
ป้าฟางมองสาวสวยตรงหน้าแล้วอมยิ้ม “เคยเห็นซาลาเปาของคุณดีแลนแล้วหรือคะ อย่าว่าแต่คุณดีแลนเลย ใครเห็นก็อดฟัดซาลาเปาไม่ได้ น่ารัก จิ้มลิ้ม ทั้งขาว ทั้งอวบ”
“ยี้” ลิลลี่ร้องเสียงหลง “ของแบบนี้แบ่งกันฟัดได้ด้วยเหรอคะป้า”
ป้าฟางอมยิ้มบางๆ “ที่จริงคุณดีแลนแกหวงของแกมาก ห้ามใครมาฟัดซาลาเปาของแกเด็ดขาด แต่ใครเห็นจะทนได้ เวลาคุณดีแลนเผลอๆ ป้ายังอดไม่ไหวแอบฟัดทุกที”
“อะไรนะคะ! ป้าฟางก็ด้วยเหรอ” ลิลลี่หรี่ตาแคบมองแม่บ้านใหญ่ด้วยสายตาผิดหวัง
หญิงสูงวัยไม่เข้าใจว่าสาวสวยตรงหน้าทำไมมองนางแบบนั้น หน้าตาของนางดูไม่ชอบเด็กรึไง
ลิลลี่คิดว่าคนบ้านนี้ประหลาด อันที่จริงก็ไม่เกี่ยวกับเธอ จึงวกเข้าเรื่องเดิม
“ตกลงเจ้านายของป้าหายไปไหนคะ จับฉันมาขังลืมหรือไง”
“คุณดีแลนไปมาเก๊าค่ะ”
“เขาชื่อดีแลนหรือคะ”
“ใช่ค่ะ คุณดีแลน คาร์เตอร์”
ลิลลี่ยกมือกอดอก เบะปาก “ชื่อก็เพราะดี แต่ทำไมนิสัยถึงไม่ดีเหมือนหน้าตา คนอะไรไม่เป็นสุภาพบุรุษเลย
“ป้าฟางคะ ลิลลี่อยากรู้ว่าเขาจะขังลิลลี่ไว้นานแค่ไหน”
“ป้าไม่ทราบจริงๆ ค่ะ”
“โธ่ ป้าฟางคะ ป้าช่วยลิลลี่หน่อยเถอะ พาลิลลี่หนีออกไป ลิลลี่คิดถึงแม่ อยากกลับบ้าน ป่านนี้แม่คงเครียด คิดมากไปต่างๆ นานาแล้ว”
เสียงห้าวที่ไม่รู้มาจากไหนแหวกมาในอากาศ “อย่ามากดดันป้าฟางหน่อยเลย เธอนี่มันแผนสูงจริงๆ นะ คิดจะหลอกป้าฟางให้ใจอ่อนช่วยงั้นเหรอ” พร้อมกับร่างสูงกำยำเดินมายืนจังก้ายกมือกอดอกจ้องมาด้วยดวงตาสีน้ำตาลดุๆ
“นี่ คุณ”
“ใช่ ฉันเอง”
“คุณมาก็ดีแล้ว ฉันอยากเจรจากับคุณ จับมาขังลืมแบบนี้มันทำให้ฉันทนไม่ไหวแล้วนะ จะเอาไงก็ว่ามา”
ดีแลนยกยิ้ม ดูเหมือนแม่คนปากเก่งจะเริ่มไม่กลัวเขาแล้ว เขาหันไปพยักหน้าให้ป้าฟางออกไป เมื่อไม่มีใครแล้วเขาก็พูดขึ้น
“เอาความจริงเลยนะ”
“ใช่ ฉันต้องการความจริง”
“ฉันอยากฟาดเธอตอนนี้”
“สติ สติ หนึ่ง สอง สาม” ลิลลี่กำมือแน่น สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ เพื่อเตือนตัวเองให้ระงับอารมณ์ โดยไม่เห็นว่าสายตาเจ้าเล่ห์เผลอพาดมามองความอวบอูมที่กระเพื่อมไหว
“คุณดีแลน กรุณาฟังที่ฉันพูด คุณบอกว่าพี่จิ้งเหวินจับตัวผู้หญิงของคุณไป ฉันจะคุยกับพี่จิ้งเหวินให้คืนผู้หญิงของคุณให้เอาไหม”
“ขืนให้เธอคุย พวกนั้นได้ยกโขยงกันมาน่ะสิ เธออย่าคิดใช้แผนตื้นๆ กับฉันเลย รับรองว่าสมองฉันก้อนโตกว่านมเธออีก”
ลิลลี่หน้าแดงขึ้นเมื่อความไม่พอใจกลายเป็นความโกรธ “แต่ฉันไม่เกี่ยวกับเรื่องบาดหมางของพวกคุณ ปล่อยฉันไปเถอะ”
“แต่เธอเป็นน้องสาวของมันก็นับว่าเกี่ยว”
“คนเลว” เธอตะเบ็งเสียงใส่หน้าเขาแต่กลายเป็นว่าร่างบอบบางถูกดึงเข้าไปชิดอกแกร่งอย่างไม่ทันตั้งตัว
อ๊ะ
ลิลลี่หวีดร้องออกมาแล้วดิ้นรนสุดแรง “ปล่อยฉันนะ”
“ถ้าเธอดื้อมากๆ ข้าวปลาอาหารก็จะไม่ได้กิน เสื้อผ้าก็จะไม่ให้ใส่”
“อ้อ อย่างนั้นเหรอ” คนถูกข่มเหงตอบกลับอย่างไม่กลัวเกรง งั้นเขาควรรู้ไว้ว่าเธอก็ของจริง “งั้นก็ควรรู้ไว้ซะ ว่าฉันก็ของจริง”
ดีแลนร้องเสียงหลงเมื่อ…
- Writer
