9
1467 Words
กริ๊ก เสียงลูกบิดประตูดัง แต่ว่าคนด้านนอกเข้ามาไม่ได้เพราะถูกล็อกไว้
ดวงตากลมโตสุกใสมองอย่างระแวดระวัง ในห้องนี้ไม่มีอะไรใช้เป็นอาวุธได้เลย ซ้ำร้ายเธอยังอยู่ในสภาพล่อแหลม มีแต่ผ้าขนหนูผืนเดียวอีก ใจคอจะให้เธออยู่ในชุดผ้าขนหนูผืนเดียวไปตลอดหรือไง
เสียงประตูถูกเปิดเข้ามา เพราะอีกฝ่ายคงใช้กุญแจสำรองไขเข้ามา แล้วภาพที่ปรากฏต่อหน้าของลิลลี่ก็ทำให้สาวน้อยค่อยคลายความตกใจลง เมื่อเห็นว่าด้านหน้าเป็นหญิงสาวสูงวัยท่าทางใจดีไม่ใช่ผู้ชายหน้าหล่อแต่ใจเหี้ยมคนนั้น
“โล่งอก” หญิงสาวยกมือลูบแผ่นอกเบาๆ
“คุณลิลลี่ ป้าได้รับคำสั่งจากคุณดีแลนให้มาดูแลคุณค่ะ”
ลิลลี่มองคนเข้ามาใหม่ ด้านหลังของหญิงสูงวัยมีผู้หญิงสาวอีกสองคนเดินตามมาด้วย ในมือของพวกเธอมีสิ่งของถืออยู่
“คุณดีแลนให้ป้ามาดูแลคุณ ป้านำอาหารและเสื้อผ้ามาให้ค่ะ” คนมาใหม่พูดด้วยภาษาอังกฤษสำเนียงจีน ขณะที่ลิลลี่มองถาดอาหาร ไม่เห็นมีแม้แต่ซาลาเปาสักลูก แล้วเมื่อครู่คนในบ้านเอะอะโวยวายเรื่องซาลาเปาอะไรกัน
“เมื่อครู่ฉันได้ยินเสียงคนร้องหาซาลาเปาอะไรกันคะ” คนกำลังหิวคิดว่าซาลาเปาของที่นี่คงอร่อยเลยลองถามดู
แม่บ้านใหญ่ยิ้ม นึกภาพสาวน้อยร่างอวบกลมที่มีความไวขัดกับรูปร่าง “ซาลาเปาที่คุณได้ยิน เป็นซาลาเปาดิ้นได้ค่ะ”
พอแม่บ้านใหญ่พูดเท่านี้ จินตนาการของลิลลี่ก็พุ่งพรวดไปอีกไกล ริมฝีปากอิ่มลอบเบ้ปาก ที่ผู้ชายร้ายกาจคนนั้นร้องหาไปทั่วบ้านที่แท้ก็วิ่งไล่จับสาวทรงโต หล่อนคงนมใหญ่เหมือนซาลาเปาลูกโตล่ะมั้ง
“ขอให้กินซาลาเปาติดคอตาย”
“อะไรนะคะ” หญิงสูงวัยถามเมื่อเห็นคนสวยทำปากขมุบขมิบ
“ไม่มีอะไรค่ะ” ลิลลี่ส่งยิ้มเจื่อนๆ
แม่บ้านใหญ่ยิ้มใจดี เห็นสาวใช้สองคนวางถาดลงแล้วก็โบกมือไล่ ก่อนจะหันมาคุยกับหญิงสาวชาวไทย “ทำตัวตามสบายนะคะคุณ ป้าชื่อป้าฟางนะคะ เป็นคนดูแลที่นี่ค่ะ คุณลิลลี่คงอยากจะเปลี่ยนเสื้อผ้าใช่ไหมคะ”
ลิลลี่ก้มมองสภาพตัวเองแล้วครุ่นคิด ซาลาเปาสองลูกของเธอก็ใหญ่น่ากินมากเสียด้วย ถ้าเขามาเห็นเธอในสภาพนี้ละก็ ไม่อยากจะคิด เธอกลัวเหลือเกินว่าเขาอยากจะกินซาลาเปาคู่นี้ขึ้นมาบ้าง ร่างสวยค่อยๆ ขยับกายขึ้นไปรับเสื้อผ้าในมือของป้าฟางอย่างง่ายดายไม่เรื่องมาก เพราะเธอแยกแยะออกและไม่มีนิสัยฟาดหัวฟาดหางไปทั่ว
“ขอบคุณนะคะคุณป้า ลิลลี่กำลังต้องการมากเลยค่ะ”
ป้าฟางยิ้มให้อย่างใจดี ถึงเธอไม่อยากได้ของจากคนบ้านนี้ แต่ตอนนี้จำเป็นต้องมีเสื้อผ้าติดกายไว้ก่อน “กำลังอยากได้ นึกว่าต้องนุ่งผ้าผืนเดียวตลอดไปแล้ว” เธอพึมพำบอก แล้วยิ้มโล่งอก
แม่บ้านยิ้มอย่างเอ็นดู รู้สึกถูกชะตาขึ้นมาทันที “ไม่ต้องขอบคุณหรอกค่ะ เป็นหน้าที่ของป้าอยู่แล้ว และนี่อาหารของคุณ ทานตั้งแต่ยังร้อนๆ นะคะ ไม่มีอะไรแล้วป้าขอตัวก่อน”
“เดี๋ยวก่อนค่ะ” ป้าฟางหยุด แล้วหันมายิ้มสุภาพให้แขกสาว “มีอะไรหรือคะ”
“คุณป้าคะ ลิลลี่ขอถามหน่อยค่ะ ที่นี่ที่ไหนกันแน่ ส่วนไหนของเมืองไทย บอกลิลลี่หน่อยได้ไหมคะ”
หญิงสูงวัยเลิกคิ้วสูง “ที่นี่เกาะฮ่องกงค่ะ แล้วบ้านหลังนี้ก็คือหนึ่งในเซฟเฮาส์ของตระกูลคาร์เตอร์”
“เกาะฮ่องกง! พระเจ้า พาฉันมาไกลถึงนี่เชียวหรือ” ลิลลี่ครางออกมา เขาพาเธอลงเรือแล้วพามาถึงเกาะฮ่องกงเชียวหรือ เธอชอบเกาะฮ่องกง ที่นี่เป็นสวรรค์ของนักชิม นักช้อป และที่แสวงหาเนื้อคู่ของใครหลายๆ คน แต่มันไม่ใช่การถูกจับมาขังไว้แบบนี้
ดวงตาคู่สวยอ่อนลง “คุณป้าขา ช่วยพาลิลลี่ออกไปจากที่นี่ได้ไหมคะ ลิลลี่เป็นคนไทยถูกลักพาตัวมา คิดว่าช่วยลูกผู้หญิงด้วยกันนะคะคุณป้า ถ้าลิลลี่รอดจากไอ้หมีชั่วไปได้ ลิลลี่จะยอมทำทุกอย่าง และจะไม่ลืมบุญคุณของคุณป้าเลยค่ะ”
ป้าฟางส่ายหน้า นางไม่รู้ว่าทำไมคุณดีแลนต้องพาผู้หญิงคนนี้มาขังไว้ที่นี่ แต่นางก็เป็นพียงคนงานในบ้าน “ให้ป้าช่วยเรื่องอื่นดีกว่าค่ะ เรื่องนี้ป้าคงช่วยคุณไม่ได้จริงๆ ป้าว่าคุณทำใจเย็นๆ บางทีอะไรๆ อาจจะดีขึ้น”
“ถ้าอย่างนั้นลิลลี่ขอยืมโทรศัพท์ได้ไหมคะ คุณป้าต้องมีโทรศัพท์แน่ๆ”
ป้าฟางยิ้มแล้วมองอย่างเห็นใจ แต่ก็รู้ทันสาวสวยตรงหน้า “คุณอย่าพยายามหนีหรือติดต่อคนภายนอกเลยค่ะ คุณทำไม่ได้หรอกค่ะ คนของคุณดีแลนมีอยู่ทุกที่ อันที่จริงคุณดีแลนไม่ใช่คนใจร้ายอย่างที่คุณเห็นหรอกค่ะ”
คนบ้ากามวิ่งไล่จับซาลาเปาไปทั่วบ้าน คนแบบนั้นหรือคนดี คนดีที่ไหนเขาทำกัน ลิลลี่ตอบด้วยน้ำเสียงไม่เชื่อ “ไม่จริง ป้าเข้าข้างเขา ถ้าเขาไม่ใช่คนใจร้ายจะจับตัวลิลลี่มาทำไม ลิลลี่ไม่เคยไปทำอะไรเขาสักนิด จับผู้หญิงไม่มีทางสู้มาขังไว้ ไม่ใช่นิสัยลูกผู้ชายเลย”
“ป้าไม่ทราบเรื่องอะไรของพวกคุณมากหรอกนะคะ รู้แต่ว่าคุณดีแลนเป็นสุภาพบุรุษมากไม่เคยทำร้ายผู้หญิง ป้าเชื่อว่าคุณดีแลนไม่ทำร้ายคุณหรอกค่ะ”
ลิลลี่อยากจะร้องกรี๊ดออกมา เมื่อกี้คนดีของป้าเกือบจะข่มขืนเธอ สาวน้อยทำท่าจะพูดอะไรออกมาอีกแต่คิดว่าไม่พูดดีกว่า เพราะป้าฟางคงไม่ช่วยเธอ แน่ล่ะ ป้าฟางรับเงินจากคนชั่วนั่นจะยอมช่วยเธอได้ยังไง เดี๋ยวก็ถูกไอ้หมอนั่นยิงไส้แตก
ป้าฟางเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ถามอะไรอีกก็เปิดประตูเดินออกมา เห็นร่างสูงของดีแลนยืนอยู่ตรงระหว่างทางพอดี
“ป้าฟาง ยัยคนในนั้นเป็นไงบ้าง เลิกอาละวาดหรือยัง”
ป้าฟางอมยิ้ม “ท่าทางเธอโกรธคุณดีแลนที่จับเธอมาไว้ที่นี่ แล้วทำไมต้องจับตัวเธอมาด้วยคะ เธอดูน่ารัก ไม่เป็นพิษเป็นภัยกับใครสักหน่อย”
“แต่คงเป็นพิษกับผม” ดีแลนถลกแขนเสื้อขึ้น รอยหยิกข่วนเต็มไปหมด
ป้าฟางมองตาม “เธอเป็นพิษแบบนี้ คุณก็อย่าเธอจับเธอกินลงท้องนะคะ เดี๋ยวจะปวดท้อง”
ดีแลนกลั้นยิ้ม ดวงตาวาววับ น้อยคนนักจะเห็นใบหน้ามีแววขี้เล่นของเขา “ดุๆ เผ็ดๆ ผมต้องกลืนลงท้องดูสักที จะได้รู้ว่ารสชาติดีจริงหรือเปล่า”
“คุณล่ะก็” ป้าฟางส่ายหน้า แล้วถอนใจยาวพรืด ถ้ามาดามเฉินอยู่คงจะยกมือกุมขมับ “ยังไงก็เบาๆ มือหน่อยนะคะ สงสารเธอ”
ป้าฟางเป็นคนรับใช้เก่าแก่ของมาดามเฉินหรือมาดามคาร์เตอร์ นางรู้เรื่องทุกอย่างภายในตระกูลคาร์เตอร์เป็นอย่างดี และเป็นข้าเก่าเต่าเลี้ยงมานานจนดีแลนไว้ใจนางจึงกล้าพูดกับเขาตรงๆ
ดีแลนถอนใจ เข้าใจความปรารถนาดีของป้าฟาง
“คนในห้องนั้นน่ะ เธอเป็นน้องสาวของจางจิ้งเหวิน เป็นเบี้ยตัวหนึ่งในเกมนี้เท่านั้นเอง ป้าฟางไม่ต้องเป็นห่วง ถ้าพี่ชายเธอไม่แกว่งเท้ามาหาเรื่องก่อนมันคงไม่เกิดเรื่อง ไม่นานผมก็จะปล่อยตัวเธอไป แต่ตอนนี้ขอให้บทเรียนไอ้จางจิ้งเหวินก่อน”
ดีแลนโมโหพี่ชายของแม่ตัวดี เพราะเขากำลังจะซื้อที่ดินที่จิมซาจุ่ย พอมันรู้ข่าวก็อยากได้ที่ดินผืนนั้นขึ้นมาบ้าง ทำให้ตอนนี้เขากับมันกำลังแย่งชิงที่ดินผืนนั้นอยู่ ถ้ามียัยตัวเล็กนั่นไว้ นอกจากจะเอาคืนที่มันเอาตัวผู้หญิงของเขาไปแล้ว เขายังจะได้เก็บไว้ขู่จางจิ้งเหวิน
“แค่เรื่องนั้นจริงๆ หรือคะคุณดีแลน ป้ากลัวว่ามีเรื่องอื่นด้วย” ป้าฟางมองออกว่ามาเฟียหนุ่มไม่ใช่คนไม่มีเหตุผลขนาดนั้น น่าจะมีอย่างอื่นร่วมอยู่ด้วย
- Writer
