“แต่อย่างน้อยฉันก็ต้องขอบคุณความกรุณาของคุณอย่างมาก และฉันก็อยากจะ...ขอโทษคุณ”
“สิ่งเดียวที่คุณต้องทำตอนนี้คือการรักษาสัญญา คืนนี้คุณต้องไปที่ห้องของผม”
เขาตัดบทเสียดื้อ ๆ ด้วยคำสั่งที่ฟังดูเหมือนเรียบเฉยแต่กลับกระตุกความคิดของมนัสวีให้หวั่นไหวขึ้นมาอีกครั้ง หญิงสาวยืนตัวแข็งและนิ้วมือเริ่มเกร็ง
“แต่ฉันต้องอยู่เป็นเพื่อนลูก”
“ให้หนูไอซ์หลับเสียก่อน ผมไม่ได้กักกันไม่ให้คุณอยู่กับลูก”
“ฉันต้องนอนกับแกค่ะ”
“คุณอาจจะลืมเรื่องที่รับปากผมไว้...หรือว่าคุณลืมมันไปแล้ว”
“ไม่ลืมค่ะ ฉันแค่อยากขอเวลา”
“เวลาของคุณเป็นของผม”
มนัสวีเหลือบมองเสี้ยวหน้าของเฮเดนขณะเขายืนเคียงข้างแต่นัยน์ตาสีน้ำตาลดุจเพชรส่องประกายลึกล้ำกลับจ้องมองไปที่เด็กหญิงตัวน้อย หญิงสาวใจสั่นและมือสั่นทั้งที่พยายามบังคับตัวเอง เธอเกิดความหวั่นกลัวมากเกินระงับหากทว่าเธอก็จำต้องเอ่ยตอบรับ
“ค่ะ...หนูไอซ์หลับแล้ว...ฉันจะไปหาคุณ”
