Episode4

1395 Words

-4- (ฌอน) ตั้งแต่เกิดมาผมไม่เคยคิดว่าต้องจีบใครเลยแต่กับผู้หญิงคนนี้เธอทำให้ผมสนใจตั้งแต่ครั้งแรกยิ่งผมได้รู้จักยิ่งอยากได้ มินิมาร์ท หึแค่ชื่อเธอก็น่าสนใจแล้ว “มึงรู้กจักเจ้าของหรอวะถึงจัดปาร์ตี้ที่นี่ได้ กูได้ข่าวว่าที่นี่จองยากไม่ใช่หรอ” ใช่ครับวันนี้ผมเหมาผับของมินิมาร์ทเพื่อจัดปาร์ตี้เลี้ยงพวกคนในวงการคาสิโน อันที่จริงผมจัดที่คาสิโนก็ได้แต่เพราะผมหาข้ออ้างมาเจอเธอนั่นแหละครับ “เออ กูเคยจีบเจ้าของผับด้วยแมร่งสวยชิบหาย” ผมหันขวับมองเพื่อนอีกคนนั่นคือดินเมื่อมันพูดถึงว่าที่เมียผม “แล้วเป็นไงครับมึง” ฟีฟ่าถามขึ้น พวกผมเป็นเพื่อนกันตั้งแต่มัธยมแล้วครับเลยสนิทกันเป็นพิเศษ ดินทำธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ ฟีฟ่าทำธุรกิจการบินแต่อย่าคิดว่าการที่ผมเปิดคาสิโนผมจะเลวอยู่คนเดียวพวกมันก็เลวไม่ต่างจากผมหรอก “แม้แต่หางตาเขายังไม่แลกูเลย” ดินตอบเซ็งๆ หึหึ ผมบอกแล้วว่ามินิมาร์น่าสนใจอย่างไอดินเนี่ยแค่กระดิกนิ้วผู้หญิงก็เข้าหามันเป็นร้อยแล้วแต่สำหรับมินิมาร์ทคงใช้ไม่ได้ “นี่นายช่วยบอกลูกน้องของนายด้วยนะว่าที่นี่ไม่ให้พกอาวุธ พวกนายคิดว่าผับฉันเป็นอะไรสนามรบรึไง” พูดถึงเจ้าตัวก็เดินสวยตรงมา มินิมาร์ทเดินเข้ามาใส่ผมเป็นชุดก่อนคุณเธอจะรีบเดินออกไป “ใครวะไอฌอม สวย ขาว เอ็กซ์” “ไอฌอนมึงรู้จักมินิมาร์ทเจ้าของผับด้วยหรอวะ” ผมปรายตามองเพื่อนเซ็งๆ “เออ กูกำลังจีบมาเป็นเมียอยู่” “ห๊า” x2 “พวกมึงจะตกใจอะไรกัน” “กูต้องหูฝาดแน่ไอดิน ณอนมันบอกมันจะจีบหญิง” “เออ ผีเข้าเพื่อนเราปะวะ” ผมส่ายหน้าให้กับเพื่อนปัญหาอ่อนทั้งสองคนก่อนจะลุกเดินออกจากโต๊ะเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นมินิมาร์ทยืนคุยกับผู้ชายคนนึงอยู่ท่าทางสนิทสนมเห็นแล้วมันคันตีน “อ้าว นั่นใช่แฟนมินรึเปล่า” อ๋อ ไอหน้าอ่อนเพื่อนเธอที่เราเจอกันวันก่อนนั่นเอง มินิมาร์ทหันกลับมามองพอเห็นว่าเป็นผมเธอก็หุบยิ้มแล้วเเยกเขี้ยวใส่ทันที “ยิ้มดีใจที่เจอผัวหรอครับเมีย” ผมดึงเธอเข้ามาชิดตัว ก้มลงหอมแก้มฟอดใหญ่มินิมาร์ทก็แอบหยิกแขนผมไม่เห็นเพื่อรเธอเห็นแต่ไม่เป็นไรครับคุ้ม “ต้าเดี๋ยวเราขอตัวก่อนนะ” มินิมาร์ทหันไปบอกเพื่อนแล้วลากผมมาหลังร้าน “ทำอะไรเนี่ย” “ทำหน้าที่ผัวไง” ผมตอบหน้าตายยืนพิงกำแพงหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบมองมินิมาร์ทที่กำลังหัวเสีย น่ารักดี “เกินไปเหอะ” “ตรงไหน” มินิมาร์ทหันมาเตรียมจะด่าต่อแต่ผมรั้งเอวเธอเข้าหาตัวก้มหน้าลงไปหาเธอ “วันนี้มาจีบแล้วนะ” “ตรงไหนที่เรียกว่าจีบวะ” เธอหลบตาหันไปบ่นคนเดียวเบาๆ ท่าทางน่ารักนั่นทำเอาผมเผลอยิ้มออกมา “อะให้” ผมล้วงของในกระเป๋ากางเกงยัดใส่มือเธอ “ไอบ้า เอาถุงยางมาให้ทำไม” “เก็บไว้วันละอันไงจีบติดเมื่อไหร่กูจะมาใช้ให้หมด จุ๊บ” มินิมาร์ทเธอถุงยาง อ้าปากค้างมองผมตาโตผมเลยได้โอกาสจุ๊บแก้มเธอก่อนจะลากเธอกลับโต๊ะมาด้วย “พวกมึงกูแนะนำให้รู้จักนี่มินิมาร์ทว่าที่เมียกูเอง” ผมลากเธอมันที่โต๊ะก่อนจะเเนะนำให้เพื่อนเวรสองตัวรู้จัก “เฮ้ย อย่ามาโมเม” สงสัยมินิมาร์ทพึ่งได้สติ เธอหันว่าโวยผมลั่นแต่ผมก็ทำเป็นหูทวนลมดึงให้เธอนั่งลงข้างล็อคเอวเธอไว้แน่นไม่ให้ขยับ “อ่า สวัสดีครับผมฟีฟ่านะครับ” ฟีฟ่าหันมายิ้มเจ้าเล่ห์ให้ผมก่อนจะหันไปยืนมือให้มินิมาร์ทจับทักทาย ผมเลยปัดมือมันทิ้ง “เสือก” ยิ่งผมทำแบบนี้ฟีฟ่ายิ่งยิ้มล้อผมนี่ถ้าไม่ใช่เพื่อนกูถีบคว่ำแล้ว “ไง เจอกันอีกแล้วนะครับ” ไอดินนี่ก็อีกคนทำท่าทีสนิทสนมเดี๋ยวกูโบกให้ ทำไมเพื่อนผมแต่ล่ะตัวเลวจังวะ(ไม่ได้มองตัวเองเลย : ไรท์) “เอ่อ สวัสดีค่ะ” มินิมาร์ทยิ้มทักทายพวกมัน อะไรกันทีกับผมมีแต่แยกเขี้ยวใส่ไม่ให้เคยยิ้มแบบนี้เลย “ถ้ายังยิ้มหน้าบานแบบนี้อีกกูจะจับกดต่อหน้าพวกมัน” ผมกระซิบข้างหูเธอ มินนิมาร์ทหุบยิ้มทันทีก่อนจะหันมาค้อนใส่ผมวงใหญ่ “แล้วนี่คุณมินิมาร์ทดูแลผับคนเดียวเลยหรอครับ” “อ๋อป่าวค่ะ มินดูแลกับพี่ชาย” ผมนั่งมองมินิมาร์ทคุยกับเพื่อนผมเรื่อยๆเพลินๆมือข้างหนึ่งยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มอีกข้างล็อคเอวเธอไว้(กลัวหนี) ปัง ปัง! “เจ๊ครับมีใครไม่รู้จุดพลุครับ” “นายว่าเสียงพลุมะ” มินิมาร์ทหันมาถามผมคิ้วเธอเริ่มขมวดเป็นโบว์ผมเลยใช้นิ้วคลายโบว์ให้เธอ ตอบกลับเสียงนิ่ง “ปืน” ใช่ครับ นั่นมันเสียงปืนชัดๆแต่ไม่ได้น่าตกใจอะไรผมได้ยินจนชินแล้ว “เออ ฉันก็ว่าปืน” ผมและเพื่อนถึงกับหลุดขำท่าทางของมินิมาร์ทเธอทำท่าคิดนิดนึงก่อนจะหันไปพูดกับลูกน้องเสียงดัง “เห้ย เสียงปืนไอตรี!! ไปสั่งการ์ดเลยนะอย่าให้มีใครตายให้ผับช้านน โอ้วไม่มินจะเป็นลม” “วันนี้เจ๊สั่งไม่ให้การ์ดมาทำงานนะครับ เจ๊บอกไม่ต้องดูแลหรอกไอเจ้าพ่อคาสิโนเนี่ยโดนยิงตายไปเลยยิ่งดี” ผมเลิกคิ้วมองหน้ามินิมาร์ทเมื่อได้ยินลูกน้องเธอพูด เธอเลยส่งยิ้มแหย่ๆกลับมาให้ “เออ มึงไปเอาปืนมา” ลูกน้องเธอรับคำสั่งและรีบวิ่งออกไป “ลูกน้องนายล่ะ ยิงโต้มันบ้างสิโว้ย” “เธอบอกห้ามลูกน้องฉันพกอาวุธ” ผมยักไหล่หยิบเหล้าขึ้นดื่ม ตอนนี้ด้านล่างกำลังชุลมุนมากผู้คนวิ่งแตกตื่นเพราะเสียงปืนยังดังเป็นระยะ ปัง ปัง “นายครับพวกไอกรณ์ครับ” “พวกมึงไปจัดการให้เรียบร้อย ไอดิน ไอฟีฟ่าพวกมึงจะไปเล่นมันหรือกลับก่อนได้นะเเล้วเจอกัน” ผมพูดจบก็ลุกขึ้นลากมินิมาร์ทออกทางด้านหลังผับ ถ้าไม่ติดว่ากลัวเธอได้รับอันตรายผมจัดการพวกสวะนั่นเองแล้ว ปัง ปัง “เวรเอ้ย เธอวิ่งไหวมั้ย” ลูกน้องสองสามคนดักรออยู่ทางด้านหลังผมหลบลูกกระสุนมันก่อนจะเตะพวกมันสองคนให้พ้นทางและลากมินิมาร์ทวิ่งออกมาเพราะดูเหมือนพวกมันคนอื่นจะตามมา “แง ปล่อยนะฉันจะกลับไปดูผับ” “เธอเข้าไปโดนมันฆ่าแน่” “ฉันไม่เคยมีเรื่องกับพวกมัน” “เธอมีตั้งแต่พวกมันเห็นเธออยู่กับฉันแล้ว” ผมและมินิมาร์ทวิ่งเถียงกันมาตลอดทางตอนนี้เรากำลังวิ่งขึ้นสะพานอะไรสักอย่างด้านล่างมีเรือแล่นเต็มแม่น้ำไปหมด ด้านหลังก็มีพวกมันตามมาไม่ไกล “พร้อมจะเป็นเมียกูรึยัง” “ไม่!!” “พร้อมจะลำบากไปด้วยกันมั้ย” “ไม่!! จะกลับบ้าน ฮรือ” ชัดถ้อยชัดคำมากที่รักแต่ตอนนี้ไม่พร้อมก็ต้องพร้อมแล้วละ “มินเลิกงอแงถ้าเราไม่โดด เราก็ตาย” “โดด โดดอะไร” มินิมาร์ทหันมาถามผมเสียงตื่นผมเลยชี้ไปยังเรือด้านล่างดูแล้วน่าจะเป็นเรือขนขยะ “ไม่ ฉันไม่โดดเด็ดขาด” เธอยืนกรานไม่โดดแถมยังถอยหลังออกจากขอบสะพาน ผมเลยต้องรีบดึงเธอกลับมาที่เดิม ปัง ปัง แมร่งเอ้ย ไอพวกเวรนี่ก็กัดไม่ปล่อยเลย “โดด ยังไงเราก็ต้องโดด” “กรี๊ดดดด!!” —-

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more