ตอนที่14
880 Words
(มินิมาร์ท)
เช้าอีกวัน
“มินิมาร์ท!!”
เชนตะโกนเรียกฉันเสียงดังขณะฉันกำลังจิบชาซึมซับบรรยากาศยามเช้าอยู่ตรงระเบียง
“จะเสียงดังทำไมเชน”
“ไอฌอน ฌอนมัน”
สีหน้าตกใจประกอบกับน้ำเสียงสั่นๆของเชนทำเอาฉันใจไม่ดีต้องรีบถามเขากลับ
“ฌอนทำไมเชน ฌอนเป็นอะไร”
“ไอฌอนเลือดไหลเต็มเลย”
ไม่รอให้เชนได้พูดจบฉันก็รีบวิ่งเข้าไปในห้องทันที
ภาพที่เห็นคือฌอนนั่งนิ่งอยู่กับพื้นภายในห้องครัวที่มือเขามีเลือดไหลเต็มไปหมด
“ฌอน!!”
ฉันรีบถลาเข้าไปหาเขา
“มึนมึนเจ็บจัง”
ฌอนใช้มืออีกข้างที่ไม่มีแผลบีบมือฉันแน่น
“เชนเอากล่องปฐมพยาบาลมาหน่อย”
“ได้ครับ”
ลับหลังมินิมาร์ทสองพี่น้องฝาแฝดแอบขยิบตาให้กันก่อนคนน้องจะรีบวิ่งออกไป
“แล้วนี่ฌอนทำอะไรเลือดถึงออกเยอะเเบบนี้”
“กูจะทำอาหารเช้าให้มึนมึนไงแล้วก็โดนมีดบาดเนี่ย”
“หืม มีดบาดเนี่ยอะนะ”
เป็นไปได้ยังไงแค่โดนมีดบาดแต่เลือดไหลอย่างกับโดนแทง
เออวะตอนแรกฉันคิดว่าเขาโดนคู่อริเข้ามาทำร้ายแต่นี่มันห้องฉันนี่หว่าจะมีใครเข้ามาทำร้ายเขาได้
“ใช่ กูพยายามหั่นเบคอนอะเจ็บจังเลยมึนมึน”
เขายังคงพูดด้วยน้ำเสียงน่าสงสารกระพริบตาปริบๆจับมือฉันขึ้นไปถูกับแก้มเขา
“อ๋อหรอ”
ฉันว่าเรื่องนี้มันไม่ชอบมาพากลยังไงก็ไม่รู้เเละไม่ทันที่ฉันจะได้คิดอะไรสายตาก็เหลือบไปเห็นถุงอะไรสักอย่างข้างในเป็นสีแดงคล้ายเลือด
“มึนมึนก่อนเลือดกูจะไหลหมดตัวกูแค่อยากรู้ว่ามึนมึนใจอ่อนบ้างรึยัง รักกูบ้างรึยัง”
หึ เลือดไหลหมดตัวอย่างนั้นหรอก็ว่าทำไมเลือดที่ออกเหมือนจริงจังที่แท้ก็ใช้เลือดจริงสินะ
“ฌอนไม่ตายเพราะเลือกไหลหมดตัวหรอกแต่จะตายเพราะสากมากกว่า”
“หืม”
“นึกว่ามินโง่รึไงเลิกสำออยแล้วลุกออกไปเลย”
“เฮ้ย! มินใจเย็นๆนั่นสากเลยนะในมืออะ”
“ยามาแล้วครับ”
“เชนนายสมรู้ร่วมคิดกับพี่ชายด้วยใช่มั้ย”
ฉันชี้สากไปทางเชนซึ่งพึ่งเดินเข้ามา
“เชนไม่เกี่ยวนะ เฮียเลย”
คนน้องรีบชี้ไปทางพี่ชายตัวเองแต่สำหรับเชนเอาไว้ค่อยจัดการทีหลังตอนนี้ขอจัดการฌอนก่อน
“ไม่ต้องหนีนะฌอน”
“มินมันเป็นแผนของไอเชนนะโว้ย”
“แผนอะไร!”
“เชนบอกถ้าทำแบบนี้จะทำให้มินรู้ใจตัวเองมากขึ้นเพราะถ้ามินเป็นห่วงแสดงว่ามินเริ่มรักกูแล้ว”
ฉันนิ่งไปแปบนึงเมื่อได้ยินสิ่งที่ฌอนพูด ห่วงแปลว่ารักอย่างนั้นหรอ
“ใช่ๆเชนพยายามช่วยเฮียกับซ้อนะ”
“โดยการหลอกฉันนี่อะนะ”
ฉันเหวี่ยงและด้วยอารมณ์ทำให้เผลอ. เขวี้ยงสากออกจากมือและสิ่งไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น
“โอ๊ย มึนกูเจ็บนะ”
ภาพที่เห็นตอนนี้คือเลือดสีแดงสดไหลออกจากหัวฌอนช้าๆเหมือนภาพสโลโมชั่น
ฉันเเละเชนหันหน้ามองกัน
“เรียกรถพยาบาลมั้ยซ้อ”
“แค่นี้เฮียนายไม่ตายหรอก”
“แต่กูเอาตายแน่มึนมึน”
“มันเป็นอุบัติเหตุนะอีกอย่างนายจะทำร้ายผู้หญิงรึไง”
ฉันพูดด้วยเสียงสั่นๆในตอนแรกและกลับเชิดหน้าอีกครั้งเมื่อรู้สึกว่าตัวเองเป็นต่อ
“คอยดูแล้วกัน”
“นายจะทำอะไร”
“สามวันอย่าคิดว่าจะได้ใส่เสื้อผ้าและอย่าคิดว่ากูจะปล่อยให้เดินไหว”
ฌอนชี้หน้าคาดโทษฉันด้วยสีหน้าและน้ำเสียงที่แลดูโกรธจัดไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเขาทำจริงแน่
“แผลนายก็ดูไม่ได้เป็นอะไรมากนะ”
“ลองดูบ้างมั้ยล่ะมึนมึน”
ฌอนส่งสายตาเขียวปั๊ดมาให้ขณะที่ฉันกำลังทำแผลให้เขา
“แหะๆ ไม่ดีกว่าจ้ะ”
แม้ในใจจะอยากเขกกบาลสักสองสามทีแต่นาทีนี้ฉันรักตัวกลัวตายเอาใจคุณชายไว้หน่อยดีกว่าเพื่อเรื่องราวหลังจากนี้จะดีขึ้น
“เฮียพรุ่งนี้เฮียต้องเข้าคาสิโนนะ”
“แล้วมึงล่ะ”
“ไอฌอนคาสิโนอะของมึงไม่ใช่ของกู”
“กูไม่อยากเจอยัยแม่มดมหาประลัย”
“กูก็ไม่อยากเจอแม่ฉะนั้นมึงต้องเข้าไปเอง”
พวกเขาดูไม่อยากเจอแม่ตัวเองกันมากๆเลยอะสงสัยแม่พวกเขาคงร้ายน่าดูแต่อย่างว่าลูกร้ายขนาดนี้แม่จะขนาดไหน
“มึงเอางี้ดิฌอน มึงเอามินไปด้วยถ้าเจอแม่มึงก็เปิดตัวเลยกูว่าแม่ผ่าน”
“เออ ทำไมกูคิดไม่ได้วะขอบใจมากไอน้องรัก”
“เดี๋ยวไม่คิดจะถามความเห็นฉันรึไง”
“สามวันไม่เห็นเดือนเห็นตะวัน”
“โอเคจ้า ไปก็ไปจ้า”
นี่ไม่ได้กลัวนะเขาเรียกวิธีเอาตัวรอด
เอาวะยอมช่วยเขานิดหน่อยดีกว่าเสียพรมจรรย์อันแสนรักไปดูท่าทางเขาจะเอาจริงซะด้วย
—-
- Writer
