ตอนที่11
1290 Words
ตอนที่ 11 คิดถึงมึนมึน
(มินิมาร์ท)
@ผับ H2O
“ชะนีสองสามวันนี้คุณฌอนสุดหล่อฉันไปไหนอะ”
“เออนั่นสิไอมิน”
ฉันชะงักไปนิดนึงก่อนจะหันไปตอบเพื่อนด้วยน้ำเสียงไม่ใส่ใจเท่าไหร่นัก
“จะไปรู้หรอ”
“เอ้าอินี่ทำไมไม่รู้จักสนใจสุดหล่อของกู”
เหอะ ไม่อยากจะบอกว่าสุดหล่อของพวกแกนะหายไปกกคู่หมั้นอยู่นู้น
กาย่านั่งสะดีดสะดิ้งก่อนจะเปลี่ยนเป็นวี๊ดว้ายตาเป็นประกายเหมือนเวลาที่มันชอบทำตอนเจอคนหล่อ
“คุณฌอนหายไปไหนมาคะ กาย่าคิดถึงจังเลย”
ขวับ!
ทันทีที่ได้ยินชื่อฉันรีบหันไปมองด้านหลังก่อนสมองจะได้สั่งการซะอีกและสิ่งที่พบคือฌอนยืนยิ้มมุมปากหล่อเด่นอยู่กับเพื่อนเขาอีกสองคน
“คิดถึงมึนมึนจัง”
ท่ามกลางความตกใจของคนในละแวกนั้นรวมทั้งฉันด้วย
ฌอนเดินเข้ามาสวมกอดฉันจากทางด้านหลัง หอมแก้มฉันฟอดใหญ่
“หึ คิดถึงหรอ”
เพล้ง!
“shit ตีกูทำไมวะมิน! อยากตายรึไง”
“เออ ออกไปเลยผับกูมีคนเหี้ยมากพอแล้ว”
“ว่าไงนะ”
ฌอนกำหมัดแน่น กัดฟันกรอดจนเห็นสันกรามชัดเจนมองฉันตาดุ
ตอนนี้คนรอบข้างเหมือนถูกสตาฟไว้เพราะทุกคนยืนนิ่งไม่มีใครกล้าขยับเลย
“ฌอนออกไป”
ฉันพยายามข่มเสียงตัวเองไม่ให้สั่น
ฌอนยังยืนมองหน้าฉันนิ่งอยู่ที่เดิมเลือดเริ่มซึมออกจากแผลซึ่งน่าจะเกิดจากที่ฉันใช้ขวดตีเขาเมื่อกี๋
“กูว่าไปก่อนเถอะวะไอฌอน”
เพื่อนฌอนเข้ามาดึงเขาออกแต่ฌอนก็ยังคงยืนนิ่งเวลาผ่านไปราวสามนาที
ฉันเลยตัดสินใจเดินออกมาจากตรงนั้นเองกาย่าและสาลี่ทำท่าจะเดินตามมาแต่ฉันห้ามไว้พวกมันเลยปล่อยฉันออกมา
ฉันเดินขึ้นไปยังห้องทำงานด้านบน ทิ้งตัวลงบนโซฟาในห้องอย่างหมดแรง หลับตาลงหวังจะลบภาพเมื่อครู่ออกแต่มันไม่เป็นผลเลย หน้าฌอนยังแจ่มแจ้งอยู่ในหัว
“เป็นอะไรมึนมึน”
นี่ขนาดหนีมาเสียงเขายังตามมาหลอกหลอนฉันอีกหรอวะ
จุ๊บ 00
ตาที่กำลังปิดสนิทอยู่เบิกกว้างทันทีเมื่อรู้สึกถึงสัมผัสตรงหน้าผาก
“เข้ามาได้ไง ออกไป!!”
“อย่าทำให้กูโมโหนะมิน”
“ทำไมนายจะทำอะไรได้”
เหมือนคำพูดฉันกระตุกต่อมท้าทายเขา ฌอมผลักฉันลงกับโซฟาก่อนจะขึ้นคร่อมฉันไว้ตรึงแขนสองข้างฉันไว้เหนือหัว
“มันอะไรนักหนาวะมินแค่ไล่กูก็เจ็บพอแล้วยังมาทำท่ารังเกียจแบบนี้อีกมันเกินไปรึเปล่า”
“ไม่เกินไปก็รังเกียจจริงๆ”
ฌอนก้มลงจูบฉันเร็วจนฉันไม่ได้ตั้งตัวจูบครั้งนี้รุนแรงกว่าทุกครั้งรู้สึกได้ถึงเลือดคาวๆภายในปาก
เขายังคงจูบ ดูดดึงหนักหน่วงไม่ผ่อนแรงลงแม้ฉันจะพยายามดิ้นแค่ไหนก็ถามในที่สุดน้ำใสๆก็ไหลลงจากตาฉันทั้งเจ็บปาก ทั้งเจ็บใจ
“มึน กูขอโทษ”
“...”
ฉันหันหน้าหนีเขาไปอีกทางไม่อยากจะเห็นหน้าเขาแม้แต่นิดเดียว
ฌอนก็เหมือนตกใจที่อยู่ๆฉันก็ร้องไห้ เขาละล่ำละลักขอโทษฉันใหญ่แถมยังจูบซับน้ำตาให้ไม่หยุดแต่นั่นไม่ได้ทำให้ใจฉันอ่อนลงหรอก
“กูขอโทษ กูไม่ได้ตั้งใจรุนแรงก็มึนทำให้โมโหก่อนอะ”
ยังจะมาโทษฉันอีกตอนแรกกะหันไปด่าแต่สายตาเหลือบไปเห็นแผลที่หัวเขาก็อดสงสารไม่ได้
“กลับไปเถอะ”
“ไม่กลับ!”
“กลับไปทำแผลก่อนยังไม่อยากไปงานศพใคร”
“แผลแค่นี้ไกลตัวแต่ตอนนี้ใจสิที่กำลังแย่”
ฌอนดึงมือฉันไปกุมไว้ มองฉันตาปริบๆ ฮรือ แพ้อะแต่ต้องท่องเอาไว้ไอมินถ้ามึงยอมใจอ่อนง่ายๆนี่เป็นของเล่นเขาเลยนะ
“ออกไป”
ฉันพูดคำเดิมด้วยน้ำเสียงหนักแน่นเบือนหน้าหนีไปอีกทาง
“บอกกูก่อนได้มั้ยว่าเป็นอะไร หรือโกรธที่กูหายไป”
โอ้วโห ไม่โกรธเลย หายไปเกือบอาทิตย์ไม่โกรธเลยจร้า -_-
“นะ นะบอกฌอนหน่อยมึนมึนโกรธอะไรครับ”
ฌอนพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนๆที่ฉันไม่เคยได้ยินมาก่อน
อี๋ >< ฟังแล้วขนลุกอะลองคิดดูสิผู้ชายหน้าโหดมาพูดด้วยเสียงอ้อนๆมันไม่เข้ากันเลยนะ
“เหอะ มาทำแบบนี้กับคนอื่นไม่สงสารคู่หมั้นรึไง”
“หืม มึนรู้เรื่องนี้ได้ไง”
เขาเลิกคิ้วมองฉันด้วยความตกใจปนสงสัย เหอะ ตกใจล่ะสิเขาคงคิดว่าฉันโง่มากสินะเห็นแล้วมันน่ายิงให้ไส้แตก
คนอย่างมินิมาร์ทไม่ใช่แค่คิดอยู่แล้ว ฉันเอื้อมมือไปหยิบปืนที่เฮียแอบไว้ใต้โซฟาก่อนจะหยิบขึ้นมาจ่อหัวฌอน
“เล่นงี้เลยหรอมึนมึน”
“เออ คราวนี้จะออกไปได้รึยัง”
ฌอนค่อยๆลุกออกจากตัวฉัน ฉันเลยลุกตามและไม่ลืมเล็งปืนไปทางเขาด้วย
“มึน กูไม่มีคู่หมั้นที่ไหนจริงๆนะที่หายไปก็ไปจัดการเรื่องคาสิโน”
“อย่ามาโกหกแล้วจีนเป็นใคร”
ฉันเดินเข้าหาตัวฌอนพร้อมถือปืนไว้ในมือส่วนฌอนก็เริ่มถ้อยหลังเรื่อยๆ
“อ๋อ น้องจีนเป็นคู่หมั้นที่แม่หามาให้และกูก็ไม่ได้ยอมรับนะ”
ฌอนพูดรัวเร็วเดินไปหลบหลังเก้าอี้ทำงาน เขาพยายามหว่านล้อมให้ฉันวางปืนลงแต่มีหรอฉันจะฟังคดีติดตัวเขาเยอะแก้ตัวแค่นี้มันฟังขึ้นที่ไหน
“ไม่ยอมรับแล้วไปกับเขาทำไมวะ”
ฉันถามขึ้นฉุนๆ
“กูไม่ได้ไป กูสาบานได้เลยคนที่ไปกับจีนทุกครั้งคือไอเชนน้องชายกูเองกูให้มันปลอมเป็นกูไป”
“คิดว่ามินโง่หรอฌอน”
พล็อตเรื่องอย่างกับละครหลังข่าวเด็กอนุบาลยังดูออกเลยว่าไม่ใช่เรื่องจริง
“โธ่ว มึนลดปืนลงก่อนนะที่รัก กูพูดจริงๆไม่เชื่อถามไอเชนดูก็ได้”
“ไม่ฟังอะไรทั้งนั้น มินจะนับหนึ่งถึงสามถ้าฌอนยังไม่ออกไปมินยิงจริงๆด้วย”
“มึนนี่พูดเรื่องจริงนะ ฟังกันบ้างสิวะ”
“1”
“มึนมึนกูไม่ได้มีใคร กูไปทำงานมาจริงๆ”
“2”
“มึนฌอนมีมึนมึนคนเดียว”
“3”
“มึนมึน คราฟฟฟ”
ปัง ปัง!!
“มึนนี่มันกระสุนจริงนะโว้ยถ้าพลาดโดนจริงขึ้นมาทำไง”
“เมื่อกี๋แค่พลาดนัดต่อไปสูญพันธ์แน่”
ฉันเล็งปืนไปตรงเป้าฌอนเขารีบเอามือกุมเป้าตัวเองไว้ก่อนจะวิ่งออกไปแถมยังตะโกนกลับมาเสียงดัง
“กูยืนยันคำเดิมว่ากูมีมึนมึนคนเดียวหลังจากจีบมินก็ไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับใครเลย”
ปัง!
“ฝากไว้ก่อนนะมึนถ้าไม่รักกูสวนกลับไปแล้ว”
ฉันเผลอหลุดขำออกมากับท่าทางของฌอนดูเขาแค้นมากแต่ไม่สามารถทำอะไรได้
จะว่าไปฝีมืออย่างเขาก็สามารถทำอะไรฉันได้สบายเลยนะแปลกเหมือนกันทำไมฌอนถึงเลือกไม่ทำอะไรแล้ว
แต่ตอนนี้เรื่องนั้นไม่สำคัญหรอกมาเรื่องนิทานหลอกเด็กของเขาดีกว่ามันฟังดูไม่น่าเชื่อนะแต่แววตา น้ำเสียงฌอนตอนพูดดูหนักแน่นมากสงสัยฉันต้องลองสืบความจริงดูหน่อย
---
- Writer
