-8-
“นี่ไม่ต้องอุ้มก็ได้”
ฉันว่าขณะฌอนกำลังอุ้มฉันเข้าบ้านก่อนจะวางฉันลงบนเก้าอี้ตรงชานระเบียง
“เฉยเหอะน๊า”
“แล้วนี่จะไปไหน”
ฉันคว้ามือฌอนไว้ เขาทำท่าจะเดินออกไปฌอนหันมายิ้มมุมปากให้นิดนึง
“ไปซื้อข้าวกลัวเมียหิวตาย”
ฌอนพูดน้ำเสียงทะเล้น ดึงแก้มฉันให้ยืดออกฉันเลยสะบัดมือเขาออก
“ใครเมียพูดให้ดีๆนะ”
“มึนมึนที่รักไงคับ”
อร๊าย เขาจะมาพูดด้วยน้ำเสียงน่ารักแบบนี้พร้อมโยกหัวฉันไปมาไม่ได้ ><
“พอเลยหยุดเรียกไม่เคยเป็นสักหน่อย”
“ซ้อมไว้ก่อนเดี๋ยวก็ได้เรียก”
ฌอนยักคิ้วให้ก่อนจะเดินไปสตาร์ทรถแล้วขับออกไป ทำไมเขาขยันทำให้ฉันอึ้งอยู่เรื่อยเลยวะ
(ฌอน)
ผมนั่งมองมินินมาร์ทกินก๋วยเตี๋ยวที่ผมพึ่งไปซื้อให้อย่างเอร็ดอร่อยก็อดยิ้มตามไม่ได้
“ฌอนกินลูกชิ้นปลามั้ย”
“เธอกัดไปครึ่งลูกล่ะนะ”
“รังเกียจหรอ”
หนะ มาทำเสียงอ่อนหน้าตาเศร้าสร้อยอีกแล้วอย่างนี้ใครจะทนได้ล่ะครับ ผมเลยอ้าปากรับลูกชิ้นปล
