คณิกาของกังเฉิน(อ่านฟรี)

บทที่ 7 กลืนนางลงท้อง

มือเรียวใหญ่สอดเข้าด้านใต้ฐานเต้าอวบอิ่มบีบเคล้นแรงจนร่างนางแอ่นขึ้น เขาดูดชิมเลียปลายหูของนางทั้งใช้สองนิ้วบี้ยอดปทุมถันสีชมพูเบาๆ ซุนลี่มี่ครางเสียงต่ำในลำคอ เมื่อดันเอี๊ยมให้เลิกขึ้นเหนือสองเต้าชายหนุ่มก็ก้มลงดูดชิมทั้งบีบดัน กังเฉินพอใจยิ่งนักที่ทรวงอกของนางใหญ่และนุ่มพอดีมือของตน เสียงจ๊วบจ๊าบสลับระหว่างก้อนเนื้อทั้งสองข้างดังไปพร้อมกับเสียงครางของหญิงสาว

กังเฉินจูบไต่ต่ำลงไปจากเต้างามสู่เบื้องล่าง ช่วงท้องของนางทั้งขาวเนียนและนุ่มละมุน สองมือของเขาเคลื่อนไปด้านหลังบีบเร้าก้นกลมกลึงจนนางต้องเด้งร่างขึ้น เขาแยกขาของนางออกจากกันแล้วก้มลงจูบต้นขาด้านใน

“โอว...คุณชาย ท่านเร็วขึ้นอีกนิดเถิด” ฤทธิ์ยาที่นางได้รับดูท่าจะมากกว่าเขานัก ซุนลี่มี่บิดกายเร่าอยากจะให้เขาสัมผัสส่วนอ่อนไหวของตน

กังเฉินรู้ว่านางต้องการสิ่งใด เขาใช้นิ้วชำแรกลงไปตรงกึ่งกลางของกางเกงขาสั้นที่บางจนแทบจะมองเห็นทุกรูขุมขน นางบิดกายน้อยๆ ครางรับการแตะปุ่มสำคัญของเนินสาว กังเฉินไล้นิ้วขึ้นลงถี่ๆ ในขณะที่ปากก็ก้มไปดูดต้นขานางในสองสามครั้ง เขาถอดกางเกงของนางและของตนออกอย่างรวดเร็ว ยามนี้ท่อนเอ็นแข็งแกร่งของเขาพร้อมรบแล้ว เขาใช้นิ้วสำรวจช่องทางรักของนางก่อน

“จะ เจ็บ ข้าเจ็บ!” ร่างนางผวาขึ้นนั่งสองมือจับที่แขนของเขาไว้

“ข้าจะค่อยๆ ทำก็แล้วกัน” กังเฉินลุกขึ้นมาจูบนางอย่างเร่าร้อนเป็นการปลอบใจจนนางคลายกังวลและนอนหงายลงไปอีกครั้ง ชายหนุ่มค่อยๆ สอดนิ้วเข้าไป นางเกร็งร่างกายอยู่ครู่หนึ่ง ครั้นเขาเริ่มขยับนิ้วนางก็หายใจแรงขึ้นตามจังหวะมือ ของเขา

“ท่านเข้ามาเถอะ...ข้า...ข้าทนไม่ไหวแล้ว!”

เสียงเล็กที่เร่งเร้าของนางทำเอาสติของกังเฉินกระเจิง เขาไม่เคยคิดเลยว่าจะมีเสียงของสตรีที่ทำให้เขาอยากจะกลืนนางลงท้องไปเสียเดี๋ยวนี้ มือหนึ่งของเขารีบเตรียมปืนใหญ่ของตนให้พร้อม เมื่อเขามองเลยไปยังใบหน้าของนางจึงได้เห็นว่ายามที่นางนอนมองจ้องมาที่เขาอย่างรอคอยนั้นท่อนเนื้อของเขาก็ดูเหมือนจะขยายตัวขึ้น ได้อีก กังเฉินขยับร่างกายไปตรงกลาง ช้อนข้าสองข้างของนางให้ทาบมาบนต้นขาแข็งแรงของเขา ถูไถเจ้างูใหญ่อยู่ปากถ้ำครู่หนึ่ง

“ท่านพี่เจ้าขา....เร็วสิเจ้าคะ” เสียงเล็กหวานใสคล้ายวิงวอนขอให้เขาช่วยเหลือ กังเฉินไม่รอช้าเพราะตัวเขาเองก็แทบจะระเบิดออกมาอยู่แล้ว เขาทิ่มพรวดเข้าไปในจังหวะเดียว

ซุนลี่มี่รู้สึกทั้งจุกทั้งแน่น นางผวาขึ้นเกาะแขนเขาไว้

“โอ๊วววว....”

กังเฉินนึกอยากจะเขกหัวตัวเอง เขาลืมไปว่าแม้นางจะถูกวางยาปลุกกำหนัดแต่นางก็เป็นสตรีที่ยังไม่เคยผ่านการร่วมรักมาก่อน เขาทำเช่นนี้นางก็คงจะเจ็บอยู่ไม่น้อย ชายหนุ่มจึงรีบโน้มตัวเข้าไปจูบนางและใช้นิ้วลงไปกระตุ้นปุ่มกระสันต์เพื่อให้ร่างกายของนางมีน้ำหล่อลื่นมากขึ้น เขาเริ่มขยับออกช้าๆ แล้วเกร็งกลับเข้าไปอีกครั้ง ซุนลี่มี่ตอบสนองเคลื่อนร่างตามที่ชายหนุ่มควบคุม

กังเฉินที่ถูกยาเร่งเร้าให้พร้อมจะหลั่งน้ำรักออกมา ขยับบั้นท้ายเร็วขึ้นจนนางเริ่มครางเสียงหลง

“ทะ ท่านพี่ อื๋อ...อ๊า...”

สตรีที่เขาเคยร่วมรักมามากมายไม่เคยมีใครกล้าเรียกเขาว่า ‘ท่านพี่’ แต่กังเฉินกลับรู้สึกดีที่ทาสสาวรายนี้เรียกเขาด้วยน้ำเสียงกระเส่า

“ข้าจะรีบล่ะนะ เจ้าพร้อมหรือไม่?”

“ขะ ข้าพร้อมมากเจ้าค่ะ” นางตอบเสียงกระท่อนกระแท่น กังเฉินก้มลงแตะลิ้นตวัดรอบปลายปทุมถันก่อนจะดูดแรงสลับกันจนนางเผลอครวญเสียงหวานออกมาอีกรอบ “ท่านพี่ ทำอีกหน่อยสิเจ้าคะ”

กังเฉินทั้งกระแทกส่วนล่างทั้งทำเอาใจนางอีกครา “ข้าจะเสร็จแล้ว!” เขากระซิบบอกนางที่ข้างหูสองแขนกอดรัดนางแน่นเข้า

“ข้าด้วยท่านพี่!”

ร่างกำยำกระตุกแรงพร้อมกับปลดปล่อยความเร่าร้อนที่แผดเผาร่างภายในตัวนาง กังเฉินตกใจเล็กน้อยที่เขาไม่อาจควบคุมตนเองจนปล่อยให้งูยักษ์พ่นน้ำอยู่ภายใน เขาประทับริมฝีปากกับนางเนิ่นนานแล้วค่อยถอนออกพร้อมกับดึงงูใหญ่ออกจากถ้ำมาด้วย ส่วนลับของนางเปรอะไปด้วยน้ำสีขาวขุ่นข้น ชายหนุ่มหยิบเอาผ้าชุ่มน้ำข้างเตียงมาเช็ดให้นางจนทั่ว

ซุนลี่มี่นอนมองดูชายหนุ่มที่มอบการร่วมเตียงครั้งแรกให้นางด้วยความรู้สึกที่ปนเปกันจนบอกไม่ถูก การมีสัมพันธ์สวาทกับเขานางรู้สึกดียิ่งแต่นางเป็นสตรีที่ยังไม่ออกเรือน สูญเสียพรหมจรรย์เช่นนี้แล้วจะบากหน้าไปตบแต่งกับคุณชายตระกูลใด ได้อีก นางได้แต่ถอนใจเบาๆ ขณะที่ชายหนุ่มสวมทั้งชุดชั้นในและชั้นนอกให้นางเมื่อเห็นนางนอนนิ่ง ทั้งสองสวมเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว เขาจึงนั่งอยู่ข้างๆ นาง

“แม่นาง ข้าต้องขอโทษเจ้าด้วยที่ไม่อาจจะข่มใจไว้ได้ จนทำลายความบริสุทธิ์ของเจ้าไป” เขาเห็นหยดเลือดเล็กๆ ที่ปรากฏบนผ้าปูที่นอน กังเฉินผ่านสตรีมามากพอจะรู้ว่านางมีเขาเป็นบุรุษคนแรก “หากว่าเจ้าไม่รังเกียจ ข้าจะ....”

ก๊อกๆ ! ก๊อกๆ!

“กังเฉินเกิดเรื่องแล้ว” เสียงของจงเหยียนดูร้อนรนอยู่ภายนอก

องครักษ์หนุ่มที่กำลังคิดจะเอ่ยปากรับผิดชอบทาสสาวที่กลายเป็นทาสสวาทของตนต้องรีบมาเปิดประตูรับสหาย เสียงต่อสู้ดังสนั่นมาจากข้างล่าง

“ข้างล่างมีชายชุดดำกลุ่มใหญ่บุกมาที่นี่! ผู้คนกระเจิงกันหมดแล้ว พวกเรารีบหนีออกไปทางหน้าต่างเถอะ”

ในเมื่อจงเหยียนกล่าวเช่นนั้นกังเฉินก็รีบหันไปประคองร่างที่นอนอ่อนระทวยอยู่บนเตียงให้ลุกขึ้น “ข้าจะพาเจ้าหนีไปด้วย รีบสวมรองเท้าเถิด!”

ซุนลี่มี่ได้ยินสิ่งที่บุรุษทั้งสองคุยกันนางก็รีบทำท่าขึงขังสวมรองเท้าทันที

“เราจะหนีไปทางใดกันเล่า?”

“ข้าจะพาเจ้าลงไปทางนั้นเอง!” กังเฉินชี้ไปที่หน้าต่าง เขาประคองนางไว้ก่อนจะใช้วิชาตัวเบาพานางลอยลิ่วจากระเบียงชั้นสองลงมาชั้นล่างได้อย่างปลอดภัย

ผู้คนที่กำลังค้าขายอยู่ในตรอกแตกตื่นเมื่อชายชุดดำกลุ่มใหญ่ตามไล่ฟันพ่อค้าสองคนที่อุ้มหญิงงามลงจากตึกสุดตรอก สองคนในกลุ่มชายชุดดำขว้างระเบิดควันลงพื้นพร้อมกัน กังเฉินที่ยืนขวางหน้าซุนลี่มี่เอาไว้ใช้มือปัดป้องควันเหล่านั้น ครั้นควันเริ่มจางลง แม่นางที่เขาเพิ่งผ่านคืนวสันต์กับนางก็หายตัวไป!

“จงเหยียน แม่นางผู้นั้นหายไปแล้ว!”

“แย่ล่ะ! คนพวกนั้นใช้ระเบิดควันเพื่อแย่งตัวนาง”

กังซือเฉินที่กำลังจะเข้ามาช่วยก็มัวแต่ไอเพราะระเบิดควันเหล่านั้นเช่นเดียวกับผู้อื่น หัวหน้ามือปราบหน่วยที่หนึ่งแห่งสำนักมือปราบเมืองหลวงนำกำลังพลบุกเข้าไปจับกุมคนในหอคณิกาเถื่อนไว้ได้ทั้งหมด จงเหยียนนำพวกเขาไปค้นหาห้องคุมขังสาวงามที่ถูกจับมาอย่างผิดกฎหมายไว้ได้ทั้งหมด

************