CHAPTER 1 งานแห่งความโศกเศร้า
674 Words
วันนี้เป็นวันฌาปนกิจของพ่อแม่หนูที่ท่านทั้งสองต้องเสียชีวิตลงเพราะช่วยหนูเอาด้วยการโอบกอดเพื่อปกป้องหนูจากเปลวไฟที่กำลังเผาไหม้บ้านที่หนูอาศัยกับพ่อแม่ แต่ต้องนี้มันไม่มีอีกแล้วหนูควรทำยังไงดีคะเพราะหนูไม่รู้เลยว่าต้องดำเนินชีวิตต่อไปยังไงดี หนูควรทำอะไรและเริ่มจากตรงไหน... ไหอยู่กับญาติๆเหรอแต่เหมือนไม่มีใครจะตอนรับหนูเลยเพราะ...
“ใครจะเอานังซีไปเลี้ยงบ้านฉันไม่ไหวหรอกนะ”
“แต่นั่นมันหลานเราคุณ”
“ไม่เอาหรือรินจะเอาล่ะ?”
“ฉันก็ไม่เอาที่บ้านก็นเด็กมากพอแล้ว งั้นเอาไปไว้บ้านเด็กกำพร้าไหมล่ะ?” นั่นคือสิ่งที่พวกเขาคิดกันแต่สำหรับหนูอยู่ที่ไหนก็ได้ทั้งนั้นเพราะชีวิตหนูมันไม่เหลืออะไรแล้ว
“ความคิดดีเหมือนกัน” เหมือนว่าพวกเขาจะได้บทสรุปแล้ว
“พวกเธอเงียบๆหน่อย ไม่เห็นเหรอว่าหลานกำลังเสียใจ” เสียงนั่นคือลุงของหนูเองชื่อว่า ‘สาทิต ก้องวณิชกุล’ ผู้มีศักดิ์เป็นลุงของหนูเอง และที่โดยดุเมื่อกี้ก็คือภรรยาของลุงชื่อว่าป้าศร เขาไม่ค่อยชอบหนูเท่าไหร่ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน
“คุณทำเป็นพูดดีไปเถอะที่จริงคุณก็ควรดีใจนะเพราะพ่อมันตายเราได้บริษัทพ่อมันอ่ะ”
“คุณศร!!”
“บอกเลยที่จะเอาคือบริษัทเท่านั้นส่วนนังซีเอาไปปล่อยไหนก็ไปเลย ฉันไม่เลี้ยง!!!”
บริษัทเหรอ...นั่นสินะพ่อของหนูเป็นผู้บริหารอยู่บริษัทหนึ่งพอพ่อไม่อยู่แล้วคงจะเป็นลุงสาทิตที่ต้องบริหารต่อเพราะหนูไม่มีปัญญาไปรักษาบริษัทไว้เนื่องจากหนูอายุเพียง 14 ปีเท่านั้น
“ถ้าพวกคุณไม่เลี้ยงฉันขอได้มั้ยคะ?” เสียงหวานใจดีดังขึ้นทามกลางวงสนทนา เป็นผู้หญิงสาวใจดีที่มาพร้อมสามีเธอ คุณป้าคนนี้ท่านมาฟังการสวดอภิธรรมของคุณพ่อคุณแม่หนูทุกวันเลย
“นังซีนะเหรอเอาไปสิ พวกฉันไม่ได้อยากเลี้ยงอยู่แล้วแต่ต้องทิ้งบริษัทและสมบัติไว้นะ” น้ารินน้องสาวพ่อกอดอกเชิดหน้า นี่พวกเขา...สนใจแค่ทรัพย์สมบัติสินะ
“ฉันไม่เอาหรอกค่ะเพราะเรามีเยอะแล้วอาจจะมากกว่าพวกคุณรวมกันซะอีก” คุณป้าใจดีบอกไปอย่างยิ้มๆ
“นะนี่อย่ามาดูถูกกันนะ!!” เหมือนว่าคำพูดของคุณป้าใจดีและไปกระตุกอารมณ์โมโหของป้าศร
“เปล่านิค่ะ...หนูไปอยู่ด้วยกันนะจ๊ะ” คุณป้าใจดีเดินมาหาหนู
“...ฮึก!” ฉันมองหน้าคุณป้าใจดีอย่างไม่เข้าใจเพราะเราไม่เคยเจอกันมาก่อนและที่สำคัญทำไมคุณป้าต้องใจดีกับฉันขนาดนี้
“ไม่ร้องกลั้นน้ำตาก็ได้ คนเราทุกคนมีสิทธิที่จะร้องไห้จ๊ะ” คุณป้าใจดีลูบหัวฉันเบาๆ
“ตะแต่พ่อบอกว่าให้เข้มแข็งค่ะ”
“คนร้องไห้ไม่ได้แปลว่าอ่อนแอสักหน่อย”
“จะจริงเหรอคะ?”
“จ๊ะ หนูสามารถร้องไห้ได้ ดังแค่ไหนก็ได้ไม่ต้องไปสนใจคนอื่นหรอกจ๊ะ” เพียงจบคำนั้นหนูก็ร้องไห้ออกมาไม่หยุด
“ฮือออออ นะน้องซีเสียใจ ฮึกๆ ไม่มีพ่อกับแม่แล้วน้องซีจะอยู่ยังไง ฮึกๆฮืออออ”
“ไปอยู่กับป้านะจ๊ะ มาเป็นลูกสาวของแม่อีกคน...”
“...หงึกๆ” ถ้าแม้จะลังเลแต่หนูก็พยักหน้าตกลงทันทีเพราะยังไงต่อให้ไม่ไปอยู่กับคุณป้าใจดี หนูก็อาจจะถูกส่งไปอยู่บ้านเด็กกำพร้าก็ได้
“ป่ะ! เราไปอยู่ด้วยกันนะน้องซี” คุณลุงที่มาพร้อมคุณป้าใจดียื่นมือมาตรงหน้าหนู หนูจับที่มือของเขาและรับรู้ความอบอุ่นได้
“ค่ะ...”
- Writer
