ตอนที่ 9 สาเหตุ
1113 Words
ทันทีที่มาถึงคอนโดตังเมก็ไม่รอช้าที่จะเร่งให้เหนือน้ำเล่าเรื่องราวที่เธอกำลังสงสัยทั้งหมดรวมถึงเรื่องที่เกิดขึ้น ก่อนหน้านี้ตอนที่เธอหลบอยู่ในห้องนั้นเพราะตอนที่เธอออกมาจากห้องทำงานของเขา หน้าห้องไม่มีร่องรอยการต่อสู้ใดๆ เหลืออยู่เลย มีเพียงลูกน้องของเขายืนเฝ้าหน้าห้องอยู่และทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นก่อนหน้านี้เลย
“มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ นายเล่าให้ฉันฟังเดี๋ยวนี้เลยนะ”
“ฉันอาบน้ำก่อนดีกว่า”
“ได้ไงกัน ก็นายบอกจะเล่าให้ฉันฟังไง”
“ก็ฉันจะเล่าให้ฟังหลังจากอาบน้ำเสร็จไง” ชายหนุ่มเดินหนีเธอเข้าไปในห้องน้ำเรียบร้อยแล้ว
ตังเมได้แต่นั่งเซ็งอยู่คนเดียวก่อนที่จะลุกไปอาบน้ำอีกห้องนึงแทนเพื่อที่จะได้ออกมาคุยกับเขาให้รู้เรื่องทีเดียวไปเลย
ร่างสูงที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จพอออกมาไม่เห็นหญิงสาวก็พอจะเดาได้ว่าเธอเองก็คงไปอาบน้ำเช่นกัน ท่าทีที่อยากรู้อยากเห็นของตังเมมันทำให้เขารู้สึกอยากแกล้งเธอขึ้นมาแต่พอนึกถึงร่างบางที่โผเข้ามากอดเขาด้วยความเป็นห่วงนั้นทำให้เขาเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว
“นี่นายออกไปจัดการกับพวกนั้นมา จนถึงขั้นเป็นบ้ายืนยิ้มคนเดียวเลยเหรอ” เสียงใสเอ่ยขัดขึ้นมา ทำให้เหนือน้ำรีบหุบยิ้มทันที
“พอกลับมาถึงคอนโดก็ปากดีเลยนะ”
“จะเล่าให้ฉันฟังได้หรือยัง”
“งั้นมานอนฟังข้างๆ ฉันดีกว่า” เหนือน้ำทิ้งตัวลงนอนบนเตียงพลางตบเตียงเรียกให้เธอไปนอนข้างๆ
“อะไรของนายเนี่ย เรื่องเยอะชะมัด” หญิงสาวแสดงท่าทีไม่พอใจแต่ถึงอย่างนั้นก็ยอมไปนอนข้างๆ เขาอย่างไม่อาจจะต่อรองกับเขาได้
“อย่ามากอดฉันนะ” ร่างบางโวยวายทันทีที่เขาคว้าร่างของเธอเข้ามากอดไว้แน่น แต่ถึงอย่างนั้นร่างบางที่ดิ้นอยู่ในอ้อมกอดของเขาก็ไม่อาจหลุดพ้นจากแขนแกร่งไปได้
“อย่าดิ้นสิ ฉันจะเล่าให้เธอฟังแล้วนี่ไง” ตังเมยอมหยุดดิ้นทันที
“ฉันรู้สาเหตุแค่ว่าพ่อแม่ของเธอเคยเป็นเจ้านายของแม่ของไอ้นั่น
แล้วแม่ของมันดันโดนพ่อแม่ของเธอไล่ออกจากบริษัทเพราะโกงเงินของบริษัทจนแม่ของมันต้องพามันหนีเจ้าหนี้หัวซุกหัวซุน พอแม่มันพามันกลับไปขอทำงานที่บริษัทอีก พ่อแม่ของเธอก็ไม่ให้โอกาส แม่มันเลยกลัวเจ้าหนี้จะมาทำร้ายมันเลยเอามันไปให้สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า แล้วแม่มันก็ฆ่าตัวตาย ส่วนมันก็ถูกรับไปเลี้ยงแต่ก็โชคไม่ดีถูกทำร้ายอีก จนมันต้องหนีออกจากที่นั่นและไปอยู่กับผู้มีอิทธิพลที่เอ็นดูและรับมันมาเลี้ยงดูอย่างดีจนมันกลับมาแก้แค้นให้แม่ของมัน มันโทษว่าเป็นเพราะพ่อแม่ของเธอไล่แม่ของมันออก เลยทำให้แม่มันต้องฆ่าตัวตายและมันก็ถูกทำร้ายมานานกว่าจะได้มาเจอกับพ่อเลี้ยงของมันในตอนนี้ มันเลยพยายามจะตามมาทำร้ายเธออีกไง”
“ได้ยังไงกัน พ่อกับแม่ไม่ผิดเลยสักนิดเดียว” ตังเมเอ่ยพลางน้ำตาคลอเมื่อรับรู้สาเหตุที่ทำให้คนคนนั้นแค้นครอบครัวของเธอ
“อย่าร้องไห้สิ” มือหนาปาดน้ำตาให้หญิงสาวอย่างเบามือ
“แล้ววันนี้นายจัดการไอ้พวกนั้นยังไง”
“ก็แค่ยิงพวกมันทิ้ง” คำตอบเพียงสั้นๆ แต่น้ำเสียงของเขาทำให้ร่างบางรู้สึกขนลุกขึ้นมาเล็กน้อย
“ฉันว่าฉันนอนดีกว่า”
“ไม่ได้สิ เธอจะไม่ตอบแทนอะไรฉันหน่อยเหรอ”
“อะไรของนายเนี่ย จะให้ฉันตอบแทนอะไรอีก”
“หันหน้ามาสิ”
“เรื่องเยอะชะมะ...อื้ออออ” หญิงสาวที่ยังพูดไม่จบประโยค ก็โดนริมฝีปากของร่างหนาทาบประกบริมฝีปากบางลงมาอย่างอ่อนโยน ลิ้นอุ่นอาศัยจังหวะที่ร่างบางกำลังตกใจแทรกเข้ามาภายในโพรงปากเล็ก พลางหยอกล้อลิ้นบางที่แสนเงอะงะของหญิงสาวไร้ประสบการณ์อย่างตังเม ริมฝีปากหนาลิ้มรสความหวานจากหญิงสาวสักพักจนพอใจจึงยอมผละริมฝีปากหนาออกพร้อมกับความเสียดาย
“ทำบ้าอะไรของนายเนี่ย” หญิงสาวที่เพิ่งดึงสติของตัวเองกลับมาได้ก็ฟาดมือลงบนไหล่แกร่งด้วยความเขินอายที่ถูกฉวยโอกาสซึ่งๆ หน้า
“เขินเหรอ จะว่าไปปากเธอก็หวานดีนะ” ยิ่งได้ยินสิ่งที่เหนือน้ำพูดใบหน้าหวานก็ยิ่งเห่อแดงขึ้นเรื่อยๆ อย่างเห็นได้ชัดเจน จนต้องหันหน้าหนีเขาไปอีกทางไม่อย่างนั้นเธอคงนอนไม่หลับแน่ๆ
“จะอายอะไร เราแต่งงานกันแล้วนะ อีกหน่อยก็ต้องทำกันมากกว่านี้ไม่ใช่หรือไง หรือว่าจะทำคืนนี้เลย”
“หยุดพูดเลยนะ ไม่งั้นฉันจะออกไปนอนข้างนอก”
“โอเคๆ ไม่กวนแล้วก็ได้” เหนือน้ำยิ้มออกมาอย่างพอใจที่ได้แกล้งร่างบางจนไม่กล้าหันมาสู้หน้าเขาแต่ก็หนีไปจากอ้อมกอดของเขาไม่ได้เช่นกัน
“แล้วเรื่องที่ต้องไปซ่อนตัวล่ะ ต้องไปเมื่อไหร่” ตังเมถามสิ่งที่ค้างคาใจอยู่ออกมา
“ก็คงต้องหาทางไปให้เร็วที่สุด อาจจะพรุ่งนี้เลยก็ได้”
“มันไม่เร็วเกินไปเหรอ” หญิงสาวรู้สึกลังเลอีกครั้งเมื่อรู้ตัวว่าต้องทิ้งน้องสาวที่นอนอยู่โรงพยาบาลไปโดยที่ไม่ได้ลาและไม่มีโอกาสได้อยู่ดูแลและอยู่รอเจอน้องสาวตอนที่ฟื้น
“แต่ถ้าช้ากว่านี้มันก็ไม่ปลอดภัยเหมือนกัน” ชายหนุ่มรับรู้ถึงความกังวลในใจของร่างบางก็พยายามจะเกลี้ยกล่อมเธออีกครั้ง เพื่อไม่ให้เธอต้องกังวลไปมากกว่านี้
“ส่วนสายฟ้า ฉันติดต่อเพื่อนของฉันที่เป็นหมออยู่ที่อังกฤษไว้แล้ว
มันไว้ใจได้แล้วก็มีอิทธิพลมากกว่าฉันด้วย มันรักษาน้องสาวเธอให้ฟื้นเร็วๆ นี้ได้และคุ้มครองสายฟ้าได้อย่างแน่นอน”
“ถ้าเขาไว้ใจได้ ฉันก็ไม่ห่วงอะไรแล้วล่ะ ขอเพียงแค่น้องสาวฉันฟื้นและปลอดภัยก็พอแล้ว” ตังเมเอ่ยพลางภาวนาในใจให้น้องสาวของเธอฟื้นเร็วๆ
- Writer
