ตอนที่ 5 ผู้หญิงของฉัน (1)
1121 Words
บทสนทนาถูกขัดด้วยเสียงหวานๆ ของใครบางคน พอหันไปมองก็พบว่าเป็นผู้หญิงหน้าตาสะสวยอย่างกับตุ๊กตาบาร์บี้ ผมสีบลอนด์เป็นลอนดูนุ่มฟู ผิวขาวอมชมพูในชุดเดรสสีชมพูสุดน่ารัก
คะ...คนหรือเปล่าเนี่ย ทำไมน่ารักได้ขนาดนี้!
แต่เอ๊ะ... หน้าตาคุ้นๆ เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน
“อ้าว เธอ...ชื่ออะไรนะ ขอโทษที ฉันไม่ค่อยจำชื่อใครเท่าไหร่น่ะ”
“อะไรกัน เพิ่งเจอกันเมื่อวานเองนะ ฉันไอวี่ไง ที่เมื่อวานพวกเรา...”
เธอเว้นช่องไฟเอาไว้แล้วทำสีหน้าเขินอาย ไม่ต้องบอกก็รู้เลยว่าไอ้ที่เว้นเอาไว้นั่นหมายถึงเรื่องอะไร
ฉันรีบลงจากหลังของราฟาเอลมายืนข้างๆ เขาแทน นึกออกแล้วว่าเธอคนนี้คือใคร ไอวี่...นางแบบนิตยสารที่ยัยมิ้นต์พูดถึงเมื่อเช้า ผู้หญิงที่ฉันสันนิษฐานว่าอาจจะเป็นคนที่เขาไปมีอะไรด้วยเมื่อวาน
แต่ดูท่าทางฉันคงจะคิดถูก
เป็นผู้หญิงคนนี้จริงๆ สินะ ผู้หญิงที่น่ารักหน้าและนมโตกว่าฉันหลายเท่า
“ชื่อไม่คุ้นเลยแฮะ ว่าแต่มาทำอะไรที่นี่เหรอ”
“ฉันมาถ่ายแบบน่ะ แล้วนายล่ะ ไหนเมื่อวานบอกว่าวันนี้จะไปเตะบอลกับพวกวินไม่ใช่เหรอ”
“ยกเลิกน่ะ พอดีแฟนฉันอยากมาเที่ยวสวนสนุก”
ราฟาเอลตอบหน้าตาเฉย ก่อนจะมองมาทางฉันราวกับกำลังจะแนะนำฉันให้กับคู่นอนคนเมื่อวานของตัวเอง ดะ...เดี๋ยวสิ! เล่นแบบนี้เลยเหรอ
“แฟน?”
“ที่ฉันเล่าให้ฟังไง นี่ซันนี่แฟนฉัน ซันนี่ นี่ไอวี่ เพื่อนของเพื่อนไอ้วินอีกที”
“ยินดีที่ได้รู้จักนะ จะเรียกฉันว่าซันนี่หรือซันเฉยๆ ก็ได้”
ฉันเอ่ยออกไปทั้งที่ตอนนี้โคตรอยากจะร้องไห้ สวรรค์แกล้งกันหรือไงถึงได้ส่งฉันกับคู่นอนคนล่าสุดของเขามาอยู่สถานที่เดียวกันในเวลาเดียวกันแถมยังเจอกันจะๆ แบบนี้อีก
“ดีใจที่ได้เจอนะคะ ราฟาเอลเล่าเรื่องคุณไว้เยอะเลย ตัวจริงน่ารักกว่าที่คิดเยอะเลยนะคะเนี่ย”
“ไม่หรอกค่ะ คุณไอวี่ต่างหากที่น่ารัก เหมือนตุ๊กตาเลยค่ะ”
“ปากหวานจังเลยนะคะเนี่ย”
เราต่างก็ยิ้มให้กันและพูดคุยหัวเราะกันอย่างเป็นกันเอง ทำอย่างกับสนิทกันมาสิบชาติ ทั้งที่ฉันรู้สึกว่าในรอยยิ้มที่พวกเราส่งให้กันนั้น มันมีประกายแห่งความเคียดแค้นแอบแฝงอยู่
“แล้วนี่จะไปไหนกันต่อเหรอ” ไอวี่หันไปถาคำถามกับราฟาเอล
“ไม่รู้สิ ฉันแล้วแต่ยัยนี่น่ะ”
“เดี๋ยวฉันขอตัวไปห้องน้ำแป๊บนึงนะ” ฉันกระซิบบอกเขา
“ให้ไปเป็นเพื่อนไหม”
“ไม่ต้องย่ะ แค่ห้องน้ำเอง ฉันไม่หลงหรอกน่า”
“ครับๆ งั้นเดี๋ยวฉันไปซื้อน้ำมาให้แล้วกัน”
ฉันพยักหน้ารับแล้วเดินแยกไปทางห้องน้ำ พอหันไปมองก็พบว่าไอวี่กำลังหัวเราะอย่างสนุกสนาน ขณะที่ราฟาเอลเอาแต่ทำหน้าเบื่อหน่ายและปิดปากหาวหวอดๆ มือเล็กๆ ของเธอจับที่ต้นแขนของเขาราวกับสนิทกันมากมาย
ไม่ๆๆ อย่าคิดมากสิ เขาไม่ได้ปิดบังเรื่องที่มีฉันเป็นแฟนแถมยังเล่าเรื่องฉันให้ผู้หญิงที่ไปมีอะไรด้วยฟังอีก แปลว่าเขาเปิดเผยเรื่องของฉันให้ผู้หญิงพวกนั้นรู้มาโดยตลอด ทำไมกันนะ ทั้งที่พวกเธอก็รู้เรื่องการมีตัวตนของฉัน แต่ทำไมพวกเธอถึงยัง...อยากจะนอนกับเขา
ขอแค่ได้นอนกับเขา แม้ว่าเขาจะมีแฟนอยู่แล้วก็ไม่เป็นไรงั้นเหรอ
หมับ หมับ
สองมือของฉันจับหมับเข้าที่หน้าอกของตัวเอง ถึงจะพอมีอะไรต่อมิอะไรอยู่บ้าง แต่มันก็ไม่ได้ดูตื่นเต้นเร้าใจเหมือของไอวี่เลยสักนิด รายนั้นฉันนึกว่ามีลูกมะพร้าวไปโตอยู่ในหน้าอกของเธอเสียอีก พ่อแม่ให้กินอะไรตอนเกิดกันนะ ถึงได้ใหญ่เกินเบอร์แบบนั้น
ฉันเดินคอตกออกมาจากห้องน้ำ เห็นทีคงต้องคิดเรื่องไปเสริมอึ๋มบ้างแล้วล่ะ ดูจากคู่ควงและคู่นอนทุกคนที่ราฟาเอลเคยผ่านมา แต่ละคนหน้าอกจะเท่าหัวฉันอยู่แล้ว แบนบี้เป็นกระดานโต้คลื่นแบบนี้จะเอาอะไรไปสู่ล่ะ ความเซ็กซี่ก็ไม่มี ฉันนี่ช่างเป็นเด็กมหา’ลัยปีสามที่เหมือนเด็กป.สามเหลือเกิน โฮ...
“ไม่อยากจะเชื่อเลยนะว่าคนอย่างหมาป่าราฟาเอลจะมีแฟนเหมือนเด็กประถมแบบนั้น มองยังไงๆ ก็ไม่เข้ากัน”
เสียงที่ดังขึ้นทำให้ฉันที่กำลังจะเดินพ้นกำแพงออกไปถึงกับต้องหยุดชะงัก พอแอบชะโงกดูก็พบว่าเป็นไอวี่กับเพื่อนของเธอและทีมงานของกองถ่ายกำลังนั่งสุมหัวคุยกัน
“นั่นสิ ฉันตกใจมากเลยนะตอนเขาแนะนำว่าเป็นแฟน ทีแรกที่บอกว่ามีแฟนแล้วก็ไม่เชื่อหรอก แต่ก็แอบคิดว่าถ้ามีจริงๆ คงสวยน่ารักเหมือนางฟ้าแน่ๆ ถึงได้พิชิตใจคนอย่างราฟาเอลได้ แต่พอมาเจอตัวจริง...”
เพื่อนอีกคนของเธอเว้นช่องไฟเอาไว้ แต่เป็นการเว้นที่คนได้ฟังเข้าใจความหมายอย่างถ่องแท้
“ก็ดีแล้วนี่ ผู้หญิงที่ไม่เห็นจะมีดีอะไรไม่ว่าจะหน้าตาหรือว่าหน้าอกแบบนั้น พวกเธอคิดว่าคนอย่างฉันจะเอาชนะไม่ได้หรือไง” ไอ้วี่พูดขึ้นบ้าง
“หมายความว่าเธอจะแย่งราฟาเอลมางั้นเหรอ”
“แน่นอน เห็นเขาบอกเรื่องแฟนให้ฟังว่าถ้ารับได้ที่เขามีแฟนแล้วก็จะยอมนอนด้วย แต่ถ้ารับไม่ได้ก็ต่างคนต่างไป ฉันก็หลงนึกว่าแฟนต้องสวยและดูดีมากแน่ๆ แต่พอมาเจอตัวจริง...ก็งั้นๆ แบบนี้ให้เขามีฉันเป็นแฟนแทนยังดูเหมาะสมกันมากกว่าเลย หรือพวกเธอว่าไม่จริง” ไอวี่พูดขึ้นอย่างมั่นใจ
เธอพูดถูก ความมั่นใจขนาดเธอ ชาตินี้ทั้งชาติฉันคงไม่มีวันมีได้ แต่ว่า...แต่ว่า...
“ฉันไม่ยกราฟให้เธอหรอก!”
ฉันเดินออกไปพูดใส่หน้าพวกเธออย่างเสียงดังฟังชัด สองมือกำเป็นหมัดแน่นพลางมองหน้าพวกเธอทีละคนๆ
- Writer
