“พี่รีบมาแล้วกัน ผมจะอยู่กินข้าวเย็นก่อน แล้วถึงจะกลับ พี่ใกล้ถึงหรือยัง”
ติ๊ด... ปริญกดวางสายลง
“นิสัยยังเสียเหมือนเดิมเลยพี่ผม ชิ... สงสัยจะเหยียบจนจมมิดแล้วมั้ง” เขานั่งหัวเราะ
ภูริดาได้เดินออกมาจากห้อง คราวนี้แต่งตัวมิดชิด ไม่ใช่ชุดนอนเหมือนเดิม
“ยังไม่กลับอีกหรือไง” น้ำเสียงประชดประชัน
“ยัง ถ้ากลับจะเห็นนั่งหัวโด่อยู่ตรงนี้หรือ”
ภูริดาหยุด ยืนอยู่กับที่ แล้วมองหน้าปกป้องแบบสายตาที่ไม่ลดละเช่นเดียวกัน
“นี่ใหม่ ฉันขอถามจริง ๆ เถอะ เธอน่ะกลับมาเมืองไทยได้ แต่ไม่ใช่เธอจะมาอยู่ที่นี่ได้”
ภูริดายิ้มเหยียด “คนเป็นเจ้าของบ้านเขาไม่เห็นจะเดือดร้อนอะไร แถมให้การต้อนรับอย่างดี คนที่พูดน่ะมีสิทธิ์อะไรหรือ”
“ความเกรงใจเป็นสมบัติของผู้ดีนะ” พูดเหน็บให้เจ็บอีกที แต่ภูริดาก็ได้แต่หยักไหล่ ไม่ยี่หระต่อคำค่อนแคะของเขา
“ได้ข่าวที่เธอถูกผัวสิงคโปร์ถีบหัวส่ง สงสัยจะเป็นเรื่องจริงล่ะสิ”
“จะถ
