Ep 2.1 จบข่าว
762 Words
“คุณหมอประจำห้องพยาบาลคนใหม่ มาแทนอาจารย์หมอที่ย้ายไปเชียงราย เห็นว่าเพิ่งย้ายมาจากโรงพยาบาลในอังกฤษ และเพิ่งบินกลับมารับตำแหน่งที่เมืองไทยเมื่อเช้านี้”
ลันก้มหน้าก้มตามองไอแพดที่เปิดเว็บไซต์ของโรงเรียนเราบนโต๊ะในโรงอาหาร แล้วสาธยายให้ฉันฟังพร้อมกับดูดนมกล่องดังจ๊วบๆ
“และทันทีที่ก้าวเข้าประตูโรงเรียน ก็ถูกคุณหนูฟาริมา ภัทรจารินทร์ เตะเข้ากลางลำตัวจนต้องส่งเข้าห้องพยาบาลซะเอง ดูเหมือนว่าอีกไม่นานคุณหนูจอมกระหายเลือดคนนั้นก็จะถูกอาจารย์เลอลักษณ์ อาจารย์สาววัยจองคาน ฉายายักษ์ฝั่งซ้ายแห่งฝ่ายปกครองอัญเชิญเข้าไปสิงสถิตในห้องปกครองเพื่อรับการลงโทษต่อไป จบข่าว -0-”
“แกอย่าขู่ฉันได้ไหมลัน” เพราะฉันกลัวจริงอะไรจริง แงๆ “แล้วฉันก็เตะกระป๋องต่างหาก ไม่ได้เตะกล่องดวงใจเขาซะหน่อย T^T”
“ก็ไม่ได้ขู่นี่ พูดเรื่องจริง แล้วแกจะเตะอะไรก็เปลี่ยนความจริงที่ว่า แกทำให้คุณหมอหน้าเขียวไม่ได้หรอก” ลันยักไหล่ ก่อนเหล่มองร่างโปร่งที่เพิ่งเดินเข้ามาในโรงอาหาร แล้วโยนกล่องนมในมือไปลงหัวหมอนั่นแบบแม่นขั้นเทพ! =[]=
แต่แทนที่คนกลายเป็นถังขยะจำเป็นจะโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงตามนิสัยปกติของมันที่ไม่ชอบให้ใครมาปีนเกลียว จินกลับก้มลงเก็บกล่องนมนั้นโยนทิ้งถังขยะหน้าตาเฉย แถมเดินไปซื้อข้าวแล้วไปนั่งรวมกลุ่มกับพวกทีมฟุตบอลอีกต่างหาก ทั้งที่ปกติไม่เคยยอมที่จะกินข้าวแยกกับลันเลยนะ
นี่ตกลงมันเลิกกันจริงๆ แล้วเหรอเนี่ย
เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานฉันไม่ได้ฝันไปจริงอะ?
ต้องมีอะไรในกอไผ่แน่ๆ... เพราะเมื่อวานตอนที่ฉันไปหาลันตามที่เรานัดกันไว้เพื่อไปช้อปปิ้ง ก็เห็นลันกับจินนั่งเถียงอะไรสักอย่างกันอยู่ก่อน และพอฉันเดินไปทักพวกมันแล้วหย่อนก้นลงนั่ง แค่นั้นแหละ... ก็เจอแจ็คพ็อตทันที
“แก” ฉันก้มลงกระซิบเรียกลันที่หันไปสนใจจอคอมพิวเตอร์พกพาบางเฉียบตรงหน้า “ตกลงบอกฉันได้ไหมว่าทำไมพวกแกเลิกกันอะ”
ที่กล้าถามเพราะเห็นว่าลันปกติดีหรอกนะ ถ้ามันคร่ำครวญจะเป็นจะตายที่ถูกแฟนทิ้งฉันคงต้องรอให้มันทำใจได้ก่อนน่ะ -w-
ลันหันมองมา ใบหน้าเรียบนิ่ง หากแค่พริบตามันก็แบะปาก แล้วปล่อยโฮดังลั่นเหมือนอัดอั้นมาซักสิบชาติ!! ทำเอาทุกชีวิตในโรงอาหารหันมองมาที่เราอย่างสนใจ และทำให้ฉันทำอะไรไม่ถูก หันไปมองจินก็เห็นมันนั่งกินข้าวหน้าตาเฉย ไม่สนใจคนที่มันเคยรักนักรักหนาเลยแม้แต่น้อย
โอเค! ฉันจะไม่แส่เรื่องชาวบ้านอีกต่อไป ขอสัญญาด้วยเกียรติของลูกเสือสามัญสมัยเรียนอนุบาลเลยก็ได้เอ้า T^T!
คาบแรกเป็นวิชาศิลปะ แต่วันนี้อาจารย์ลากิจพวกฉันเลยได้ชั่วโมงว่างฟรีๆ และเพราะฉันรู้สึกผิดที่เซ้าซี้จนลันร้องไห้โฮแบบไม่มีสัญญาณเตือนภัยล่วงหน้า ประกอบกับลันดูไม่เข้มแข็งเหมือนยามปกติเท่าไหร่ ฉันเลยย้ายโต๊ะจากที่เคยนั่งคู่กับเซย์มานั่งเป็นเพื่อนลันแทน (ปกติลันนั่งคนเดียวเพราะมันรักสันโดษ) ซึ่งมันดีมากๆ! เพราะที่นั่งเก่าของฉันมันจัดว่าเป็นตรงกลางระหว่างเซย่ากับปาร์ตี้ไง ไอ้สองคนนี้ไม่รู้มันเป็นศัตรูกันมาแต่ชาติปางไหน
คือพวกมันสนิทกันนะ แต่กัดกันเหมือนหมาทุกวัน หาเรื่องแข่งกันได้ทุกอย่างแม้กระทั่งใครจดเลกเชอร์เร็วกว่า
น่ารำคาญโคตร!
“เธอจะทำกับฉันแบบนี้ไม่ได้นะ แฟร์รี่!“
ย้ายที่นั่งมาแค่ไม่กี่นาที ก็โดนรังควานแล้วไง -^-
“แล้วนายมีปัญหาอะไรฮะ ปาร์ตี้”
“ก็ถ้าเธอย้ายที่นั่ง” ปาร์ตี้กดเสียงต่ำ พลางเท้ามือกับโต๊ะแล้วโน้มหน้าลงมาใกล้ฉัน “แล้วใครจะเป็นคนจับเวลาตอนที่ฉันกับไอ้เซย์แข่งจดเลกเชอร์ แข่งกินข้าวกล่อง หรือแข่งมั่วข้อสอบล่ะ ห๊า!”
จริงจังมากไปป่ะ ทำไมไม่ไปแข่งโอลิมปิกด้วยกันซะเลยล่ะ -_-
- Writer
