Ep 3.2 เงียบ...
808 Words
“เซย์ นายว่ามั้ย... คุณหมอคนใหม่ดูไปดูมาก็หล่อบาดใจทะลุไส้ติ่งไปเลยเนอะ ขนาดต้องมาเจ็บตัวเพราะฉันเมื่อเช้า แต่ตอนฉันขอโทษก็ไม่ถือโทษโกรธอะไรฉันเลยอะ แถมตอนทำแผลให้นายยังยิ้มให้ฉันด้วย >///กึง! กึง!
“อ้าว? ล็อก... กลับกันไปแล้วมั้ง เย็นป่านนี้แล้ว”
เสียงดึงบานประตูกับเสียงบ่นพึมพำของอาจารย์เลอลักษณ์จากด้านนอกประตูที่ปิดสนิททำเอาฉันที่เพิ่งหุบปากลงไปได้อ้าปากค้างอีกรอบ
ประตูล็อก?
บ้าน่า!!!
“อาจา- อื้อ! ><”
ฉันพยายามดึงมือที่ยื่นมาปิดปากออกแต่เซย์กลับบอกให้เงียบแล้วออกแรงกดมากขึ้นจนได้ยินเสียงส้นสูงของอาจารย์เบาลงเรื่อยๆ กระทั่งเงียบสนิท อ๊าก!
“เซย์! นายจะบ้ารึไง ทำไมไม่บอกอาจารย์ล่ะว่าเราอยู่ในนี้!!”
ฉันเม้งใส่มันทันทีที่มือแข็งๆ นั่นหลุดจากปากไปได้ แต่เซย์ยักไหล่แบบไม่ยี่หระ ก่อนเอ่ยถามด้วยท่าทีกวนพีเอสจูเนียร์เป็นอย่างมาก
“เธออยากขัดส้วมทั้งตึกงั้นสิ?”
เออ... จริงด้วย ฉันก็เดาๆ การถูกลงโทษไว้ทำนองนี้เหมือนกัน หลังจากเทศนาจนหนำใจแล้วก็ตามด้วยขัดส้วมทั้งตึก มันเป็นบทลงโทษขั้นเทพของอาจารย์เลอลักษณ์ T_T
“แต่นายก็ไม่น่าปล่อยให้ลุงยามล็อกประตูได้นี่ นายตื่นอยู่นะ ตอนลุงมาล็อกไม่ได้ยินเสียงรึไง?”
“ก็ถ้าได้ยินจะติดแหง่กกันอยู่ในนี้รึไง -_-^”
แล้วเรื่องอะไรมาทำหน้าดุใส่ฉันเล่า ความผิดนายที่คุยไลน์ผิดที่ผิดทางไม่ใช่รึไง แง่ง! ฉันกอดอกสะบัดหน้าหนีคนข้างๆ แต่แค่พักเดียวก็ต้องเดินไปเปิดไฟเพดานเพราะความมืดเริ่มโรยตัวเข้ามา
ทำไมต้องมาโดนขังในอาทิตย์แรกของการเปิดเทอมด้วยนะ ถ้าเป็นอาทิตย์หน้าก็มีชมรมนั่น นี่ โน่น เริ่มซ้อมกันจนดึกบ้างแล้ว ยังตะโกนเรียกใครๆ มาช่วยได้
ไม่ใช่ทั้งโรงเรียนกลายเป็นตึกร้างแบบนี้ T^To
“...”
เงียบ...
- Writer
