ทุกก้าวที่ย่างกรายเข้าไปมันช่างเชื่องช้า เหมือนกับมีใครชะลอความเร็วของสิ่งของรอบตัวเอาไว้ จนฉันสามารถเหลือบมองเห็นสายตาของพี่นัทซึ่งเต็มไปด้วยความผิดมากมายได้อย่างชัดเจนที่สุด
“กานต์…” เจ๊ตาลดูจะตกใจยิ่งกว่าใคร ถึงขนาดหลุดพึมพำชื่อฉันออกมาเสียงสั่น ในจังหวะที่ฉันกำลังเดินแทรกกลางระหว่างเธอกับพี่นัทออกไป
ฉันเหลือบมองหน้าเจ๊ตาลในเสี้ยววินาทีสุดท้าย ทว่าผู้ชายที่ฉันไว้ใจที่สุดกลับคว้าแขนฉันเอาไว้
แรงเพียงเล็กน้อยของพี่นัท ทำฉันเหลียวหลังมองใบหน้าหล่อเหลาแสนคุ้นเคยด้วยแววตาเฉยชา กลับกันมันดันเป็นพี่นัทซะเอง ที่เป็นฝ่ายแสดงความวูบไหวผ่านนัยน์ตาเรียวรีน่ามองนั่น
“กานต์… พี่อยากอธิบาย…” หูฉันมันอื้อจนแทบจะฟังสิ่งที่พี่นัทพูดไม่รู้เรื่อง ได้ยินเพียงเสียงที่ก้องอยู่ในหูซึ่งบ่งบอกถึงการทรยศของคนรักและเพื่อนสนิทเท่านั้น
“ฟังพี่ก่อน…”
‘พวกเจ๊คบกันมานานแค่ไหนแล้ว!?’
‘ฮึก… สะ สี่ปีแล้วกานต์… ขะ ข
